Personal Articles in Greek Press
ATHENSVOICE 3/9/2018
Κινδυνεύει η Δημοκρατία?
Οι δημοκρατικοί πολίτες παρακολουθούν τα τελευταία τέσσερα χρόνια την κυβέρνηση και το Μέγαρο Μαξίμου να χειρίζονται τον Τύπο με μεθόδους που προσομοιάζουν πλήρως με αυτές ολοκληρωτικών καθεστώτων. Τα θλιβερά παραδείγματα είναι πολλά και διαρκή:
1) Το Μέγαρο Μαξίμου αποφασίζει εμπάργκο ενημέρωσης στον ΣΚΑΙ γιατί δεν του άρεσε ο τρόπος παρουσίασης των πρόσφατων γεγονότων των πυρκαγιών της εκατόμβης στο Μάτι Αττικής. Αλήθεια με πιο δικαίωμα η κυβέρνηση επιλέγει να παραβιάσει την ισονομία των πολιτών στην ενημέρωση; Είναι νομικά επιτρεπτό αυτό, πέραν της εμφανούς καθεστωτικής του διάστασης; Μπορεί να αγνοεί το πρώτο σε τηλεθέαση κανάλι;
2) Είναι ακόμη νωπές οι μεθοδεύσεις του υπουργού κ. Ν. Παππά και του τότε νομικού του συνεργάτη κ. Μ. Καλογήρου για την αδειοδότηση μόνο τεσσάρων τηλεοπτικών σταθμών, τις περιπέτειες της κυβέρνησης με το Συμβούλιο Επικράτειας και την απόφασή του να κρίνει τον σχετικό της νόμο ως αντισυνταγματικό
3) Ο υπεύθυνος επικοινωνίας του πρωθυπουργού κ. Καρτερός απειλεί μια εφημερίδα με πειθαρχικές διώξεις για μη αρεστό ρεπορτάζ της που σχετίζεται με τις μεθόδους πολιτικής ενημέρωσης των στελεχών της κυβέρνησης και του κυβερνώντος κόμματος
4) Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Τσανακόπουλος πολύ συχνά με ύφος εισαγγελέα εγκαλεί, με περισσή αμετροέπεια και αλαζονεία, τα μέσα ενημέρωσης κάθε φορά που δεν αρέσκεται στην κριτική τους
5) Η κρατική ραδιοτηλεόραση είναι σκανδαλωδώς και εμφανώς ελεγχόμενη από το κυβερνών κόμμα, λειτουργώντας ως το φερέφωνό του, θυμίζοντας σκοτεινές εποχές της πολιτικής μας ιστορίας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό στην ευαίσθητη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης ορίζεται από τον πρωθυπουργό ο νομικός του αντισυνταγματικού νόμου αδειοδότησης των καναλιών κ. Μ. Καλογήρου. Είναι ο ίδιος νομικός που σχετίζεται με τη διαχρονική νομική υπεράσπιση τρομοκρατών. Η πρώτη του δήλωση με την ανάληψη των καθηκόντων του είναι ότι «η κυβέρνηση και η δικαιοσύνη πρέπει να βρίσκονται στην ίδια πλευρά της μάχης απέναντι στους εχθρούς του δημοσίου συμφέροντος». Ο υπουργός Δικαιοσύνης έχει εμφανείς δυσκολίες να αντιληφθεί τον διαχωρισμό των εξουσιών, συμπλέοντας σε νοοτροπία με πολλούς άλλους υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης που κατά καιρούς εξέφρασαν παρόμοια καθεστωτική αντίληψη.
Η πολιτική αυτή πρακτική συμπληρώνει τις άοκνες προσπάθειες της κυβέρνησης να ελέγξει τη Δικαιοσύνη με τις παρεμβάσεις της στην επιλογή των διοικητικών της οργάνων και την τοποθέτηση στο Μέγαρο Μαξίμου της πρώην προέδρου του κορυφαίου φορέα της Δικαιοσύνης, του Αρείου Πάγου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο αλλά είναι και παρήγορο για τη Δημοκρατία μας ότι οι καθεστωτικές αυτές κυβερνητικές πρακτικές έχουν αποτελέσει αντικείμενο σφοδρής κριτικής από τα συλλογικά όργανα των δικαστών και των νομικών μας, τα οποία είναι διαχρονικά φειδωλά στη δημόσια κριτική της όποιας κυβέρνησης.
Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό ότι η σημερινή κυβέρνηση σχετίζεται με την πιο ακραία μορφή του αυριανισμού, με έντυπα και δημοσιογράφους που έχουν καταδικαστεί πολλαπλές φορές για συκοφαντική δυσφήμιση πολιτικών και πολιτών με διαφορετική άποψη, χρησιμοποιεί τα τρολ της στα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την στόχευση των πολιτικών της αντιπάλων και μάλιστα μέσα από τα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και στην μισθοδοσία του. Αποτελεί τον αφανή και πολλές φορές εμφανή υποστηρικτή αναρχικών συλλογικοτήτων όπως ο Ρουβίκωνας, διευκολύνει τη ζωή κατά συρροή εγκληματιών τρομοκρατών, ενώ πολλά κορυφαία στελέχη της έχουν διαχρονικά υπερασπιστεί εγκληματίες τρομοκράτες. Είναι επίσης σκανδαλώδης η ανοχή της σημερινής κυβέρνησης στις ακτιβιστικές παρεκτροπές των συλλογικοτήτων των Εξαρχείων.
Αυτές οι πολιτικές τραυματίζουν εμφανώς τους δύο πυλώνες της Δημοκρατίας: την Ενημέρωση και τη Δικαιοσύνη. Αλήθεια, προβληματίζουν όλα αυτά τους δημοσιογράφους και τους δημοσιολογούντες που προσπαθούν να προσεγγίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και που εγκαλούν με ευκολία πολίτες του μεσαίου χώρου για την κριτική τους σε αυτόν τον καθεστωτικό ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί απουσιάζει παντελώς η κριτική τους κατά αυτών των οφθαλμοφανώς καθεστωτικών αντιλήψεων και πρακτικών του ΣΥΡΙΖΑ; Κι είναι αυτός τρόπος να βοηθήσουν την πορεία του προς την κανονικότητα, προς την απομάκρυνση από τον καθεστωτικό ακτιβισμό, προς τη σοσιαλδημοκρατία; Αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν την πρόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μην αλλάζει, αδυνατίζουν έτσι τις όποιες σοβαρές φωνές της λογικής μέσα του; Έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ανοχή, η παράβλεψη, η ωραιοποίηση αυτών των επικίνδυνων καθεστωτικών πρακτικών αδυνατίζουν την Δημοκρατία και τους θεσμούς της; Βάζουν σε κίνδυνο την δημοκρατική ομαλότητα κα μάλιστα στην αρχή μιας ακραία πολωμένης με ευθύνη της κυβέρνησης προεκλογικής περιόδου; Ανησυχούν για το πώς θα χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση προεκλογικά την Ενημέρωση και την Δικαιοσύνη για να πλήξει τους πολιτικούς της αντιπάλους, ιδιαίτερα μετά από αυτό το βεβαρυμένο πολιτικό της παρόν; Αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που διατρέχει η Δημοκρατία μας από αυτόν τον καθεστωτικό ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα όταν αυτός έχει ήδη περάσει τον Ρουβίκωνα των πολιτικών του αρχών κυβερνώντας με τους ακροδεξιούς, τους ρατσιστές, τους εθνικολαϊκιστές των ΑΝΕΛ, του παλιού ΠΑΣΟΚ και της παλιάς ΝΔ;
Οι επόμενοι προεκλογικοί μήνες θα δοκιμάσουν τη Δημοκρατία μας. Ο καθεστωτικός ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει ότι δεν έχει αναστολές σε παρεκτροπές, αναστολές που θα είναι εμφανώς ασθενέστερες με την προοπτική της εκλογικής ήττας και της απώλειας της εξουσίας. Οι διαδρομές του στα αμφιθέατρα, τους συλλογικούς χώρους και τώρα στη Βουλή έχουν δείξει ότι δεν ξέρει να χάνει. Τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα, η Δικαιοσύνη, οι πολίτες οφείλουν να προστατεύσουν τη Δημοκρατία. Ιδιαίτερα σε μία κοινωνία που από την απελπισία της έλλειψης προοπτικής είναι αδιάφορη και αυτοκαταστροφική. Και η Δημοκρατία δεν προστατεύεται με την αγνόηση των καθεστωτικών παρεκτροπών αλλά με την εμπεριστατωμένη ανάδειξή τους στους πολίτες.
ΤΑ ΝΕΑ 24/9/2018
Η 4η βιομηχανική επανάσταση στη βιοτεχνολογία
Τα τελευταία χρόνια βασικές δραστηριότητες της φαρμακευτικής και βιοτεχνολογικής βιομηχανίας στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων, όπως η σχεδίαση, ο προγραμματισμός, η ανάλυση ρίσκου των κλινικών δοκιμασιών, η ανακάλυψη νέων βιοδεικτών των ασθενειών για την παρακολούθηση της φυσικής τους ιστορίας και πρόγνωσης, αλλά και της αποτελεσματικότητας των νέων θεραπευτικών προσεγγίσεων, στηρίζονται στην εφαρμογή νέων τεχνολογιών της υπολογιστικής επιστήμης (Informatics Computer Τechnology – ICT), της τεχνητής νοημοσύνης (Αrtificial Ιntelligence – AI), της μηχανικής μάθησης (machine learning) της βιοπληροφορικής (bioinformatics). Η αγορά στην ανάπτυξη υπολογιστικών εργαλείων ανάλυσης πολυάριθμων δεδομένων στον χώρο της υγείας (big data analysis, deep data analysis) έφτασε στο ποσό των 20 δισ. δολαρίων μόνο για το 2017. Επίσης, η ανακάλυψη νέων θεραπευτικών στόχων, ο μοριακός και χημικός σχεδιασμός νέων φαρμάκων, στηρίζονται όλο και περισσότερο σε in silico προσομοιώσεις, στην ανάπτυξη πειραματικών υπολογιστικών μοριακών και κυτταρικών και ιστιδικών μοντέλων, στην κατασκευή ανθρωπίνων οργάνων on-a-chip για τη μελέτη της παθοφυσιολογίας των νόσων και για τον έλεγχο της δραστικότητας νέων φαρμάκων σε in vitro πλατφόρμες ανθρώπινων ιστών, πριν από την είσοδό τους στις κλινικές δοκιμασίες στον άνθρωπο. Η ανάπτυξη νέων λογισμικών και υπολογιστικών εργαλείων των ανωτέρω δραστηριοτήτων ανάπτυξης και έρευνας της φαρμακευτικής και βιοτεχνολογικής βιομηχανίας διεθνώς είναι στο κέντρο των τεράστιων επενδύσεων. Κλασικό πρόσφατο παράδειγμα η εξαγορά για 1,5 δισ. δολάρια της spin-off βιοπληροφορικής Flatiron από τη μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία Roche. Εταιρείες – κολοσσοί στον χώρο της πληροφορικής όπως οι Amazon και Google επενδύουν τεράστια πλέον ποσά για την εφαρμογή των διαδικτυακών τους πλατφορμών στη βιοτεχνολογία και στην ανάπτυξη φαρμάκων, μια αγορά που σήμερα υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 3 τρισ. δολάρια.
Η διεθνής πρακτική τα πανεπιστήμια να συνεργάζονται με την οικονομία, να την τροφοδοτούν με καινοτομία και να συμμετέχουν στην παραγωγή πλούτου και νέων θέσεων εργασίας, ελλειμματική προς το παρόν στη χώρα μας, είναι στο κέντρο των νέων αυτών δραστηριοτήτων. Οι μεγάλες εταιρείες υψηλής βιοτεχνολογίας αναπτύσσουν πλέον ερευνητικά εργαστήρια αιχμής μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και κλείνουν τα δικά τους. Στον χώρο της βιοτεχνολογίας οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες υπολογίζεται ότι επενδύουν κάθε χρόνο σε κοινά προγράμματα έρευνας και καινοτομίας με τα πανεπιστήμια πάνω από 65 δισ. δολάρια (outsourcing). Τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά μας κέντρα οφείλουν να είναι παρόντα σε αυτήν την έκρηξη επενδύσεων τεχνολογίας.
Η χώρα διαθέτει εξαιρετικό επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό στις παραπάνω τεχνολογίες (πληροφορική, βιοεπιστήμες). Τα ελληνικά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα έχουν αναπτύξει διεθνώς επιτυχείς ερευνητικές δραστηριότητες, σε συνεργασία με συναδέλφους τους στο εξωτερικό, μεταξύ αυτών και πολλών πετυχημένων Ελλήνων της Διασποράς. Η Πολιτεία οφείλει να υποστηρίξει ουσιαστικά τις παραπάνω δραστηριότητες που δεν απαιτούν μεγάλες επενδύσεις σε υποδομές, αλλά χρειάζονται το διανοητικό και επιστημονικό ταλέντο των απανταχού νέων Ελλήνων. Επίσης, χρειάζεται η στήριξη της ελληνικής Διασποράς και η συμμετοχή της στην προσπάθεια των απανταχού ελληνικών προξενικών αρχών. Η συνεργασία εξ αποστάσεων (by remote) με τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Διαδικτύου παρέχει τεράστιες δυνατότητες παγκόσμιας παρουσίας και συνεργασίας των ελλήνων βιοεπιστημόνων. Η ενεργοποίηση των δημοσίων και ιδιωτικών φορέων προς την κατεύθυνση αυτή μπορεί να είναι μια ουσιαστική απάντηση στο brain drain και να βάλει με αξιώσεις τη χώρα στην απίστευτα μεγάλη αγορά της βιοπληροφορικής, που αυξάνει με εκθετικούς ρυθμούς.
ΤΑ ΝΕΑ 3/10/2018
Δίχως Αρχές
Μας ευτέλιζαν για χρόνια γι" αυτά που προτείναμε ως αναγκαίες διορθώσεις των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών στρεβλώσεων που έφεραν τη χρεοκοπία. Αυτές όμως ήταν οι πολιτικές, πολιτισμικές, κοινωνικές αρχές στις οποίες πιστεύουμε. Σήμερα, κόντρα στις δικές τους αρχές και συμμαχώντας με την Ακροδεξιά, κάνουν ως κυβέρνηση αυτά τα οποία εμείς προτείναμε από χρόνια. Αυτά δηλαδή που από χρόνια έκαναν εξάλλου οι πιο οργανωμένες, πιο πλούσιες, πιο εύρωστες κοινωνίες των εταίρων-δανειστών μας.
Τώρα ζητούν και πάλι την ψήφο μας γιατί, λέει, αυτοί τα έκαναν τίμια και υπέρ των αδυνάτων. Των εργαζομένων και των συνταξιούχων δηλαδή που μείωσαν περαιτέρω τις αποδοχές τους, των ελεύθερων μικροεπαγγελματιών που ρήμαξαν στους φόρους. Διορίζοντας συγγενείς τους μέχρι τρίτου βαθμού. Ψεύτες; Καιροσκόποι εξουσιαστές; Διαλέγετε και παίρνετε. Από μαθητευόμενοι αριστεροί μάγοι μαδουριστές, σήμερα σκληροί νεοφιλελεύθεροι εξουσιαστές, μερκελιστές και τραμπιστές, παρέα με τους ακροδεξιούς, τους αντισημίτες, τους σεξιστές, τους εθνολαϊκιστές. Αγνώριστοι εθνολαϊκιστές οι ίδιοι. Δίχως ίχνος πολιτικών, θα έλεγα εκ των πραγμάτων, και προσωπικών αρχών. Γιες μεν των δανειστών, υπογράφουν με κλειστά μάτια ό,τι τους ζητηθεί, προκειμένου να κρατηθούν στην εξουσία. Μισθοί, συντάξεις, δημόσια παρουσία, όλα στο σφυρί, δίχως αναστολές, δίχως αντίλογο. Τα αγαπημένα παιδιά της ευρωπαϊκής και αμερικανικής γραφειοκρατίας των δανειστών. Το αντιδάνειό τους, μια κοινωνία ήσυχη, παραιτημένη, που αποδέχεται τα πάντα. Δεν ανοίγει ρουθούνι πλέον στις πλατείες και στους μαζικούς χώρους, οι επαναστάτες ασχολούνται με τη διαχείριση των εξουσιαστικών λαφύρων τους.
Για να διασώσουν την αριστερή τους συνείδηση προσέφεραν στους κομματικούς τους πελάτες την Παιδεία, εφαρμόζοντας όλες τις αναχρονιστικές αριστερές πολιτικές που συνεισέφεραν στην απαξίωση των σχολείων και των πανεπιστημίων μας: ισοτισμός προς τα κάτω, επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας και της αρεστής ευκολίας, ανωτατοποιήσεις ΑΕΙ και καθηγητές ΑΕΙ δίχως αξιολόγηση, βορά των σχολείων στον κομματισμό των ημετέρων. Ευτυχώς άφησαν έξω από την υποστροφή την έρευνα και την καινοτομία που γεννά ελπίδες για το μέλλον.
Είναι τέτοια η δίψα τους για εξουσία που τους ξύπνησε τον λανθάνοντα καθεστωτισμό τους. Δικαιοσύνη και ενημέρωση ένιωσαν το μακρύ χέρι των κομισαρίων τους, ευτυχώς δίχως αποτέλεσμα. Οι λειτουργοί τους σήκωσαν το ανάστημά τους, προστατεύοντας τη Δημοκρατία. Είναι τέτοια η δίψα τους για εξουσία που παρότι έχουν το μυαλό να αντιλαμβάνονται τη χυδαιότητα την επικαλούνται ως επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος της χώρας με την αχρεία επίκληση της αποδήμησης των συνταξιούχων. Αυτό αν δεν είναι ύψιστος αμοραλισμός τι είναι; Και μάλιστα αριστερών, κοινωνικά ευαίσθητων πολιτικών. Από το στόμα του αριστερού Πρωθυπουργού, του αριστερού υπουργού Οικονομικών. Η συνειδητοποίηση και μόνο αυτής τους της χυδαιότητας θα έπρεπε να τους κάνει να ντρέπονται. Ελπίζω αυτό το αίσθημα να φωλιάζει, έστω κρυφό, στην ψυχή κάποιων εξ αυτών που ακόμη σεβόμαστε. Ως παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα που έρχεται. Ως φρένο στον πειρασμό της επανάληψης του φρενήρους ακτιβισμού τους που ξέρουν καλά και που τους έφερε στην εξουσία, καταλαμβάνοντας, μερικές φορές καίγοντας, ψευδολογώντας, λοιδορώντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους, διχάζοντας βαθιά την ελληνική κοινωνία. Παρακαταθήκη ντροπής μπας και γίνουν πολιτικοί, πολίτες και κόμμα με αρχές, χρήσιμοι στον τόπο.
ATHENSVOICE 10/10/2018
H Ελληνική Αριστερή Ονείρωξη
Φτωχοποιούν με την υψηλή φορολογία τη μεσαία τάξη «επενδύοντας» τους επιπλέον φόρους στο Δημόσιο (διορισμοί μετακλητών και κομματικών κομισάριων), αυξάνοντας την ακίνητη περιουσία του (αρνήσεις κληρονομιάς λόγω αδυναμίας πληρωμής των σχετικών φόρων). Φτωχοποιούν περαιτέρω και εξαρτούν τους συνταξιούχους από τα κρατικά επιδόματα. Οι τράπεζες επί των ημερών τους έκλεισαν (capital control) και τώρα «ανοιχτές» έχουν χάσει το 97% της αξίας τους, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του Bloomberg, κοντά δηλαδή στην αναπόφευκτη κρατικοποίησή τους. Οι ιδιωτικοποιήσεις (για παράδειγμα το Ελληνικό), οι ιδιωτικές επενδύσεις, έχουν φρενάρει με πολλαπλές παρεμβάσεις τους στα τέσσερα ευλογημένα χρόνια της διακυβέρνησης της Αριστεράς του Καμμένου. Αν προσθέσει κανείς και την καθεστωτική τους παρέμβαση στη Δικαιοσύνη και στην Ενημέρωση, που θυμίζουν τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, μήπως τελικά οι κομμουνιστές του Καμμένου είναι πιο έξυπνοι απ’ ό,τι νομίζουμε;
Μήπως βάζουν τα γυαλιά στον Μαρξ, στον Λένιν; Μήπως η κοινωνική μεταστροφή προς την αταξική κοινωνία έχει δρομολογηθεί στο υπόβαθρο; Μήπως η ελληνική κοινωνία ξυπνήσει μια μέρα πανευτυχής ως πρώην Αλβανία του Αλέξι Χότζα; Τι απρόσμενη ευτυχία... Τα όνειρα τόσων γενιών Ελλήνων θα γίνουν πραγματικότητα. Η Ελλάδα σε αντίθετη κατεύθυνση με αυτήν σχεδόν όλου του υπόλοιπου κόσμου που έμαθε από την ιστορική αποτυχία εφαρμογής του κομμουνισμού στο ένα τρίτο του. Και βέβαια και της Αλβανίας!
Η χώρα ήταν πάντα πολύ αριστερή για να της ξεφύγει αυτή η δεύτερη ευκαιρία! Και φαίνεται ότι αυτήν τη φορά και σε αντίθεση με την πρώτη έχουμε τη συγκατάθεση των αντιδραστικών δυτικών συμμάχων, αν κρίνει κανείς τον φλογερό έρωτα τους για τον αριστερό Αλέξη του Καμμένου που τα υπογράφει δίχως αντιρρήσεις όλα. Αυτοί εξασφαλίζουν τα δανεικά τους, εμείς τα δίνουμε όλα για 99 χρόνια, διασφαλίζοντας την αριστερή φτωχοποίησή μας. Το αν η οικονομία της Αριστεράς του Καμμένου οδηγεί τη χώρα στην εξαθλίωση, στον κοινωνικό μαρασμό τους είναι μάλλον δευτερεύον. Εστιάζουν τις πιέσεις διόρθωσης μόνο στα οικονομικά, δεν τους καίγεται καρφάκι για την καταστροφή ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη. Εξάλλου ο βαλκάνιος Αλέξις Ορμπάν είναι γεωγραφικά πολύ μακριά τους από τον αντίστοιχο κεντροευρωπαίο Βίκτωρα Ορμπάν.
Η έλλειψη προοπτικής αφήνει τη χώρα με έλλειμμα στις δημιουργικές της δυνάμεις που παίρνουν των ομματιών τους στην Ευρώπη και στην Αμερική. Έτοιμοι άριστοι επιστήμονες, τεχνίτες και επιχειρηματίες, εκπαιδευμένοι με τα λιγοστά χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου προσφέρουν τη δημιουργικότητά τους στις κοινωνίες, στις οικονομίες των δανειστών του, δίχως αυτοί να ξοδέψουν ένα ευρώ. Μένουν πίσω οι πλειοψηφίες των Ελλήνων που έχουν συνηθίσει μιθριδατικά στο όλο και λιγότερο, αυτοί της ήσσονος προσπάθειας, του κομματικού βολέματος, της συντεχνίας και της εσωστρέφειας, του ωχαδερφισμού, του ισοτισμού προς τα κάτω. Αυτοί που απεχθάνονται την άμιλλα, τον συναγωνισμό, την αριστεία, την επιτυχία, τη διάκριση.
Η κοινωνία της Αριστεράς του Καμμένου παραιτημένη, απαθής πλέον, γεύεται τους καρπούς των αριστερών της ονειρώξεων. Εκτόνωσε όλη της την επαναστατικότητα στις πλατείες για να φέρει στα πράγματα την Αριστερά του Καμμένου και τώρα αποκαμωμένη ζει την πορεία της προς την αταξική κοινωνία της φτώχειας. Τιμώρησε τους συντηρητικούς πολιτικούς των Σαμαροβενιζέλων αντικαθιστώντας τους με αυτούς των αριστερών Τσιπροκαμμένων. Διασφάλισε το διαχρονικό της όνειρο να ζήσει κι αυτή την πραγματικότητα της κομμουνιστικής φτώχειας, του κράτους πατερούλη που όλα τα δίνει έτοιμα, δίχως κόπο και αγωνίες. Μα αυτό δεν ήταν τελικά το απώτατο όνειρό της, να βάλει δηλαδή όλα της τα παιδιά στο Δημόσιο; Αυτή η αριστερή πολιτική δεν ήταν η κυρίαρχη σε όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης; Δεξιός και αριστερός κρατισμός; Είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ελεύθερου κόσμου που έχει ακόμη ένα δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα; Η φλόγα του κομμουνισμού σιγοκαίει μόνο στην Ελλάδα. Μία ιστορική κοινωνία που πορεύεται φιλάρεσκα κόντρα στην Ιστορία και τα διδάγματά της.
Σε αυτή την κοινωνία των πολιτών της ανέχειας προστίθενται και της γης οι κολασμένοι μετανάστες. Η Αριστερά του Καμμένου άνοιξε τα σύνορα της χώρας, τους δέχεται δίχως πολλές διατυπώσεις, εγκαταλείποντάς τους στη Μόρια και στις επερχόμενες πολλαπλές Μόριες. Οι φιλεύσπλαχνοι αριστεροί του Καμμένου υπηρετούν με το προσωπικό του αζημίωτο τον βασικό τους στόχο για μια φτωχοποιημένη κοινωνία ελεγχόμενη από το Κράτος. Από το αρωματισμένο Κολωνάκι, βέβαια, οι Μόριες μυρίζουν άσχημα. Προετοιμάζουν τους μελλοντικούς τους ψηφοφόρους, τους εξαθλιωμένους μετανάστες, που θα διασφάλιζαν διαχρονικά την εξουσία τους. Τους είναι αδιάφοροι οι κοσμοπολίτες Έλληνες της Διασποράς που θα πρόβαλλαν αντίσταση στην αριστερή ονείρωξή τους.
Η ελληνική κοινωνία έχει την ευκαιρία στις επερχόμενες εκλογές να περατώσει την πραγμάτωση του ονείρου της για μια αταξική κοινωνία της φτώχειας, δίνοντας για πέμπτη φορά την εμπιστοσύνη της στην Αριστερά του Καμμένου. Να διασφαλίσει την προοπτική της αταξικής κοινωνίας ψηφίζοντας και πάλι τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους υποδόριους υποστηρικτές τους που ξερογλείφονται τα τελευταία τέσσερα χρόνια να συνδράμουν στο αριστερό όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει τη δυνατότητα να ζήσει το τέλος του δράματος που ξεκίνησε το 2015. Μια τέτοια εξέλιξη ίσως ξεκινούσε τη διαδικασία της επίπονης συνειδητοποίησης που έζησαν οι αριστερές κοινωνίες της ανατολικής Ευρώπης και οι οποίες πλέον προοδεύουν ως φιλελεύθερες. Η πολύ αριστερή ελληνική κοινωνία είναι πολύ σκληρή για να πάρει το μάθημά της στα θρανία, θέλει να το πάρει στις ουρές, περιμένοντας για την κρατική ελεημοσύνη. Εξάλλου, εκτός από η πιο αριστερή, είναι και η πιο έξυπνη.
ΤΑ ΝΕΑ 15/10/2018
Με Ποιόν? Μα με την χώρα
Η δημόσια πολιτική συζήτηση στη χώρα μας έχει συνήθως ως βασικά χαρακτηριστικά το θυμικό, το προσωπικό και το κομματικό εγώ. Είναι πλέον κοινός τόπος ότι ως κοινωνία δεν έχουμε την παράδοση, την κουλτούρα να σκεφτόμαστε, να συζητούμε συλλογικά. Η συλλογική λογική, η στόχευση στο συλλογικό καλό δεν σημαίνει όμως και την απεμπόληση των προσωπικών, πολιτικών ή και κομματικών αρχών μας, όπως παρατηρείται στη σημερινή κυβέρνηση που έχει κάνει τις πολιτικές της αρχές λάστιχο με μοναδικό στόχο τη νομή της εξουσίας. Πολλοί του μεσαίου, του κεντρώου πολιτικού χώρου που προσπαθούμε να διευκολύνουμε, να προωθήσουμε τη συζήτηση προς μια συλλογική, συνεργατική παραγωγική για τη χώρα κατεύθυνση δεν έχουμε στο μυαλό μας την κατάργηση των κομμάτων, της ιδεολογίας, των πολιτικών, πόσω μάλλον των προσωπικών αρχών των πολιτικών. Αντίθετα, η παντελής έλλειψή τους από τη σημερινή κυβέρνηση μας ενοχλεί διότι δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στη χώρα παρά μόνο στους εξουσιαστές της και στους κομματικούς τους πελάτες («Δίχως αρχές», 5 Οκτωβρίου 2018, «ΤΑ ΝΕΑ»).
Η πρότασή μας προς το ΚΙΝΑΛ, προς το Ποτάμι για μία ανοιχτή, δημόσια συζήτηση για τις κυβερνητικές προτεραιότητες της επόμενης φιλελεύθερης κυβέρνησης δεν στοχεύει, δεν υπονοεί την κατάργησή τους, ούτε την ενσωμάτωσή τους στον διαφαινόμενο νικητή των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, που είναι η Νέα Δημοκρατία («Χρήσιμη Αντιπολίτευση», 24 Νοεμβρίου 2016, «Καθημερινή»). Εξάλλου, η συζήτηση για μια δημόσια δήλωσή τους πριν από τις εκλογές με ποιον θα συνεργαστούν μετά τις εκλογές δεν έχει κανένα πολιτικό νόημα. Η συνεργασία τους με τον άναρχο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελούσε συγχωροχάρτι για τα πολλά και επικίνδυνα δεινά που έφερε στον τόπο η καιροσκοπική συγκυβέρνησή του με τους ακροδεξιούς του Καμμένου. Μια τέτοια απόφασή τους θα τους διέγραφε σε βάθος χρόνου από τον πολιτικό χάρτη, δεν θα είχαν πλέον νόημα ύπαρξης. Η πιθανή κυβερνητική συνεργασία τους με τη Νέα Δημοκρατία είναι το εύλογο ζητούμενο, το προφανές σενάριο στη σκέψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Η επιμονή κυρίως δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών να δεσμευτούν προεκλογικά το ΚΙΝΑΛ και το Ποτάμι αποπροσανατολίζει από την ουσία της συζήτησης που αφορά την αναζήτηση κυβερνητικών συγκλίσεων στη βάση πολιτικών αρχών και κυβερνητικών προτεραιοτήτων και όχι των προσώπων.
Τα δύο κόμματα οφείλουν να διαμορφώσουν και να γνωστοποιήσουν τις προτάσεις τους για βασικές προτεραιότητες της επόμενης κυβέρνησης, όπως η Οικονομία (φορολογία, επενδύσεις, τράπεζες, καινοτομία, εξαγωγές), η Δικαιοσύνη (ανεξαρτησία και επιτάχυνση απόδοσής της), Παιδεία (αυτονομία, εκσυγχρονισμός σπουδών, εξωστρέφεια, προώθηση της άμιλλας, διασύνδεση με την οικονομία), Κράτος (περιορισμός της γραφειοκρατίας, αξιοκρατική στελέχωση), Εξωτερική πολιτική (προστασία των εθνικών συμφερόντων, ενίσχυση της αξιοπιστίας της χώρας, ευρωπαϊκή ενσωμάτωση).
Οι σαφείς, τεκμηριωμένες και με ευκρινές σχέδιο εφαρμογής κυβερνητικές προτεραιότητες αφορούν βέβαια και κυρίως τη Νέα Δημοκρατία, που θα κληθεί να αναλάβει τη μεγαλύτερη ευθύνη της διακυβέρνησης. Είναι κυρίως δική της η ευθύνη να πείσει τα μικρότερα κόμματα του κοινωνικού και οικονομικού φιλελευθερισμού ότι έχει σχέδιο για τον εκσυγχρονισμό της χώρας και σκοπεύει να το αναθέσει στις σημαντικότερες δυνάμεις της, δίχως κομματικές και ιδεολογικές προκαταλήψεις. Το μετά ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό εγχείρημα δεν επιδέχεται μικροδιαχείρισης, τα προβλήματα είναι τεράστια και η μόνη διέξοδος πολιτικής επιβίωσης πολιτικών και κομμάτων είναι πλέον η επίλυσή τους.
ΤΑ ΝΕΑ 17/10/2018
Oι Καταλήψεις Κυβερνούν
Απορώ γιατί πολλοί εκπλήσσονται από τον κατά βούληση εγκλεισμό, κάποιες φορές και «εντοιχισμό» καθηγητών στα ΑΕΙ μας, για το κλείσιμο των πανεπιστημίων μας, των σχολείων μας. Μα, με την ψήφο των αντίστοιχων πολιτών σήμερα κυβερνούν οι καταληψίες του χθες. Μήπως θυμούνται αυτοί οι συμπολίτες μας αν αντέδρασαν όταν το σχολείο τους ως μαθητές, η σχολή τους ως φοιτητές, τα αντίστοιχα εκπαιδευτικά καταλύματα των παιδιών τους ως γονείς έκλειναν, καταλαμβάνονταν για του ψύλλου πήδημα; Μήπως θυμούνται αν εξέφρασαν την άποψή τους για την κατάληψη που τους αφορούσε (το ρεπερτόριο ποικίλο), αν τους δόθηκε η δυνατότητα να την εκφράσουν γιατί το πιθανό τίμημα θα ήταν ένα σπασμένο κεφάλι ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μια δημόσια η «διακριτική» καθύβριση, κερδίζοντας τη νεοελληνική ρετσινιά του συντηρητικού;
Η αντιδημοκρατική συμπεριφορά της κατάληψης, του εγκλεισμού στα πανεπιστήμιά μας έχει σήμερα κυβερνητική αποδοχή και έκφραση, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση, η πρακτική αυτή ήταν μια βασική του πολιτική πρακτική. Σήμερα ως κυβέρνηση με τους νόμους της και με τους υπουργούς της, την προστατεύει. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν πάμπολλοι σημερινοί υπουργοί, συμπεριλαμβανόμενου και του Πρωθυπουργού, ήταν κεντρικοί καταληψίες και βιαιοπραγούντες στις σχολές τους; Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν οι σημερινοί υπουργοί, που είναι και καθηγητές στα πανεπιστήμιά μας, ήταν αυτοί που δικαιολογούσαν και στήριζαν ιδεολογικά και ακαδημαϊκά τις βιαιοπραγίες και τις καταλήψεις των σχολών τους, αυτοί που επιχειρηματολογούσαν στα συνέδρια των καθηγητών πανεπιστημίου (ΠΟΣΔΕΠ) υπέρ αυτών των βίαιων και αντιδημοκρατικών συμπεριφορών; Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι νομοθετούν για την Παιδεία. Δύσκολο να διαφοροποιηθούν ως εξουσία, γιατί ήταν οι ίδιοι που επέβαλλαν βίαια και αντιδημοκρατικά την μειοψηφική τους άποψη με τη βοήθεια των επιθετικών μειοψηφικών συντρόφων τους. Πού; Μα μέσα στο πανεπιστήμιο, δηλαδή στον κατεξοχήν χώρο της ελεύθερης έκφρασης και αντιπαράθεσης ιδεών. Αυτοί, οι διαπρύσιοι «φύλακες» της ελεύθερης δημοκρατικής σκέψης και έκφρασης σήμερα κυβερνούν.
Γιατί να απορεί κάνεις για την κατρακύλα της δημοκρατίας σήμερα στη χώρα μας όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έκανε πολιτική καριέρα ως καταληψίας του σχολείου του και της σχολής του στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο; Για αυτό ουδόλως σήμερα η ελληνική κοινωνία ταράζεται όταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κυρίτσης θεωρεί ότι ο εγκλεισμός των καθηγητών τους είναι μέσα στις φοιτητικές διαδικασίες. Για αυτό ελάχιστοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι εκφράζουν την αντίθεσή τους σε αυτήν την κατάλυση της δημοκρατίας μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Την έχουν αποδεχθεί ως κανονικότητα.
Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται στην πλειοψηφία της βαθύτατα αντιδημοκρατική, φορώντας τον φερετζέ του «αριστερού προοδευτισμού». Ενα από τα βαθιά τραύματα της Μεταπολίτευσης είναι η πλήρης καθυπόταξη των φιλελεύθερων δημοκρατικών ιδεών στην αριστερή ιδεολογία της επιβολής της «πεφωτισμένης» μειοψηφίας. Ο μαρξιστικής έμπνευσης δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι στοιχείο της καθημερινής λειτουργίας της. Ισως ταιριάζει και στην ψυχοσύνθεση του έλληνα τσαμπουκά: oι λίγοι επιθετικοί επιβάλλονται στους πολλούς ουδέτερους, αδιάφορους. Αν δεν αλλάξει αυτό, αν οι πολλοί δεν αντισταθούν, η δημοκρατία στη χώρα μας θα είναι λειψή. Και οι πρώτοι που πρέπει να αλλάξουν είμαστε εμείς οι πανεπιστημιακοί.
ΤΑ ΝΕΑ 5/11/2018
Στη Δικαιοσύνη οι Τιμητές της
Παρακολουθούμε την κυβέρνηση στην πορεία της προς τις εκλογές να επιστρατεύει κάθε μέσο αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση. Επικαλούμενη το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς (όσο της έχει απομείνει από τη συμπόρευση με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ και την ανοχή στους ακροδεξιούς της Χρυσής Αυγής) παραπέμπει σωρηδόν τους πολιτικούς της αντιπάλους στη Δικαιοσύνη. Με ευθύνη της οδηγεί τη χώρα στις εκλογές μέσα σε κλίμα ακραίας πόλωσης, διχασμού και δικαστικών παραπομπών οι οποίες θα έπρεπε να περατωθούν σε νηφάλιο πολιτικό χρόνο διότι τώρα εύλογα εκλαμβάνονται ως προεκλογική δικαστική εργαλειοποίηση. Αυτοί όμως οι διαπρύσιοι τιμητές της στα τέσσερα χρόνια που κυβερνούν έχουν, όπως διαβάζουμε στον Τύπο και αναφέρονται στη Βουλή από την αντιπολίτευση, πολλά ανοιχτά θέματα με τη νομιμότητα και τα οποία οι πολίτες απαιτούμε να διερευνηθούν. Η επόμενη Βουλή οφείλει να εξετάσει τις τυχόν ποινικές ευθύνες μελών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τα εξής θέματα:
1. Την απώλεια για τη χώρα 100-200 δισ. κατά τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σύμφωνα με δημόσιες μαρτυρίες ανώτατων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα οποία βέβαια θα επωμιστούμε εμείς οι φορολογούμενοι για δεκαετίες. Θα πρέπει να κληθούν οι ανωτέρω ευρωπαίοι αξιωματούχοι να καταθέσουν στην ελληνική Δικαιοσύνη τα σχετικά στοιχεία και τις εκτιμήσεις τους.
2. Τη διαχείριση της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης των ΜΚΟ (περίπου 1,6 δισ.) για τους πρόσφυγες και τη νομιμότητα των σχετικών απευθείας αναθέσεων προμήθειας υλικών και έργου, δίχως δηλαδή τού από τον νόμο προβλεπόμενου διαγωνισμού.
3. Την μάλλον παράνομη και αντίθετη με το διεθνές δίκαιο προμήθεια και μεταπώληση από το υπουργείο Αμυνας αμφισβητούμενου οπλισμού προς τη Σαουδική Αραβία.
4. Τη νομιμότητα της κατάτμησης των διαγωνισμών για την κατασκευή των οδικών αξόνων της Δυτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου και την αιτιολόγηση των παρατηρούμενων σήμερα καθυστερήσεων.
5. Την πιθανολογούμενη χρηματοδότηση της κυβέρνησης από τον κ. Σόρος, σύμφωνα με τις σχετικές αναφορές υπουργών σε πρόσφατο Υπουργικό Συμβούλιο.
6. Τις τυχόν ολιγωρίες κυβερνητικών παραγόντων και στελεχών του Δημοσίου (αθέλητες ή ηθελημένες) για την καθυστέρηση των σημαντικών επενδύσεων του Χρυσού Χαλκιδικής και του Ελληνικού, που στερούν έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων από το Δημόσιο και δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.
7. Την απώλεια τεράστιων ποσών από το Δημόσιο από την αποκρατικοποίηση της TΡΑΙΝΟΣΕ με τελικό τίμημα 48 εκατομμύρια όταν το πρώτο τίμημα από την προηγούμενη κυβέρνηση ανερχόταν στα 300 εκατομμύρια.
8. Τους κυβερνητικούς υπεύθυνους για το αρχικά εξαιρετικά χαμηλό τίμημα της παράτασης της σύμβασης παραχώρησης του Αερολιμένα Αθηνών (αρχικό τίμημα 483 εκατομμύρια), το οποίο με παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ανήλθε τελικά στο σχεδόν τριπλάσιο τίμημα των 1,115 δισεκατομμυρίων.
9. Τους κυβερνητικούς και διοικητικούς υπεύθυνους για την οικονομική βύθιση της ΔΕΗ και την εμφανή προοπτική χρεοκοπίας της με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας.
10. Τον δικαστικό έλεγχο των δηλώσεων πόθεν έσχες υπουργών που «ξέχασαν» να δηλώσουν εκατομμύρια καταθέσεων/εσόδων και ιδιοκτησία δεκάδων οικημάτων και αγροτεμαχίων, αυτών που δημόσια δήλωναν ότι διατηρούσαν δίπλα βιβλία στις προηγούμενες θέσεις τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Σήμερα όλοι οι ανωτέρω είναι θορυβώδεις τιμητές των πάντων. Η διερεύνηση όλων των ανωτέρω περιπτώσεων υποβαθμίστηκε ή παραβλέφθηκε σκανδαλωδώς, σε αντίθεση με πολλούς απλούς πολίτες με αντίστοιχες προβληματικές συμπεριφορές που αθρόα οδηγούνται στα δικαστήρια.
ΤΑ ΝΕΑ 16/11/2018
Ναρκοθετούν το Μέλλον της Χώρας
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι μέχρι τις εκλογές θα εξαντλήσουν όλο τους τον τυχοδιωκτισμό. Το αρνητικό παράδειγμα του καιροσκοπισμού, της αλλοίωσης των δημοκρατικών θεσμών που θα αφήσουν στην πολιτική ιστορία του τόπου δεν θα έχει προηγούμενο. Η εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης κατά των αντιπάλων τους με πρόσχημα την κάθαρση της διαφθοράς θα ενισχύεται διαρκώς όσο πλησιάζουν οι εκλογές. Οι ασύστολες, ανεύθυνες οικονομικές προεκλογικές παροχές και προσλήψεις από έναν αναιμικό προϋπολογισμό που επιβιώνει χάριν της θανατηφόρου για την ιδιωτική επιχειρηματικότητα φορολογίας θα δοκιμάσει τους προϋπολογισμούς της επομένης κυβέρνησης. Ηδη μιλούν για 10.000 νέους διορισμούς μετά την απατηλή συνομολόγηση με την Ιεραρχία της Εκκλησίας για την έξοδο των ιερέων (περίπου 9.000) από το καθεστώς του δημοσίου υπαλλήλου. Για πρόσληψη 15.000 εκπαιδευτικών στην επόμενη τριετία. Για άλλες 9.000 θέσεις στον χώρο της Υγείας και της Δημόσιας Διοίκησης. Η δαπάνη των 200 εκατομμυρίων για τη μισθοδοσία των ιερέων θα συνεχίσει βέβαια να βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό και τους απισχνασμένους οικονομικά φορολογουμένους. Για ψηφοθηρικούς λόγους θα προσθέσουν στις πλάτες των φορολογουμένων πολλαπλάσια αυτών ποσά για τις νέες προεκλογικές προσλήψεις. Ολα αυτά βέβαια θα κληθεί να τα διαχειριστεί η επόμενη κυβέρνηση.
Για την εξουθενωμένη πια ελληνική κοινωνία οι παραπάνω συνθήκες οικονομικού εκτροχιασμού θα υποθάλψουν μια επικίνδυνη κοινωνική, οικονομική και εθνική καταστροφή. Την καθιστούν ανοχύρωτη στο σημερινό, εξαιρετικά ασταθές διεθνές περιβάλλον που βρίσκεται σε τροχιά διαμόρφωσης προς μια εντελώς απρόβλεπτη ισορροπία. Στην Ευρώπη αμφισβητούνται οι θεσμοί της Ενωσης και αναδεικνύονται συντηρητικές εθνοστρεφείς, λαϊκίστικες δυνάμεις. Στην περιοχή μας νιώθουμε ήδη τα αποτελέσματα από τη δημογραφική και στρατιωτική ενδυνάμωση των αναθεωρητικών γειτόνων μας, την ώρα που η χώρα υποχωρεί οικονομικά και δημογραφικά. Οι ΗΠΑ έχουν εισέλθει σε εσωστρεφή αναδίπλωση και επενδύουν στη συνεργασία τους με τις νέες οικονομικές δυνάμεις της Ασίας, ως ανάχωμα στον κινέζο γίγαντα. Η Ελλάδα, η Ευρώπη προσελκύουν πλέον το βλέμμα τους όλο και πιο αραιά.
Η χώρα κινδυνεύει όσο ποτέ άλλοτε μεταπολεμικά. Οι δημοκρατικές φιλελεύθερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης θα επιμεριστούν την ευθύνη της επαπειλούμενης καταστροφής εάν δεν αντισταθούν οργανωμένα, με σύμπνοια και με ειλικρινή συνεργασία, κοιτάζοντας το μέλλον της πατρίδας και όχι το κομματικό τους. Λέγοντας αλήθειες στους πολίτες και αναδεικνύοντας τον θανάσιμο κίνδυνο για το μέλλον τους από τον προεκλογικό οικονομικό εκτροχιασμό. Δεν τους επιτρέπεται να συναινέσουν σε αυτόν για προεκλογικούς λόγους. Είναι πλέον εμφανές ότι η χώρα και η επόμενη κυβέρνηση ναρκοθετούνται οργανωμένα από ένα τυχοδιωκτικό καθεστώς εξουσίας που έχει συμμαχήσει με όλες τις συντηρητικές, συντεχνιακές και ολιγαρχικές οικονομικές δυνάμεις της χρεοκοπίας.
Το πιο ανήθικο όμως στην προεκλογική τους πολιτική είναι ότι ναρκοθετούν τις προοπτικές της δημιουργικής νέας γενιάς, αυτής δηλαδή που έχει τη λύση των προβλημάτων της χώρας στα χέρια της, μέσω της παραγωγής πλούτου με τη δημιουργική επιχειρηματικότητα και της δημογραφικής αναδίπλωσης. Η δυσβάστακτη φορολογία του ιδιωτικού τομέα για να καλυφθούν οι νέες κρατικές δαπάνες θα αποτρέπει τους νέους από την επιχειρηματικότητα και θα τους οδηγεί στην ξενιτιά.
ONLARISSA.GR 24/11/2018
“Κακίζω τους Έλληνες Πολίτες που δεν Ενδιαφέρονται για την Χώρα παρά μόνο για τον Εαυτό τους …”
Συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαστεργίου
Το ραντεβού μας είναι στη Λάρισα. Από δω που ξεκίνησε παλεύοντας τη φτώχεια, για να καταλήξει ως ένας από τους διαπρεπέστερους επιστήμονες στον κόσμο. Ο Αχιλλέας Γραβάνης, Καθηγητής Φαρμακολογίας, στην Ιατρική Σχολή του Παν/μιου Κρήτης και Ερευνητής στο Ινστιτούτο Μοριακής Βιολογίας & Βιοτεχνολογίας του ΙΤΕ, μοιράζει τον χρόνο του στην Κρήτη, στο Harvard, στην έρευνα και στην καινοτομία. Ωστόσο, έχει ένα ακόμα, ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό: αν και καθηγητής, δεν διστάζει να αρθρογραφεί. Να αρθρογραφεί με κρότο, παρεμβαίνοντας στα δημόσια πράγματα της χώρας. Με αφετηρία τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, δεν διστάζει να μου εξομολογηθεί σήμερα πως είναι «φιλελεύθερος από άποψη». Δεν διστάζει να μου μιλήσει για τις «ονειρώξεις της αριστεράς» και να χαρακτηρίσει τους κυβερνώντες ως «τυχοδιώκτες εξουσιαστές και πολιτικούς απατεώνες». Μου απαντάει στο ερώτημα γιατί οι καθηγητές στη χώρα μας δεν μιλάνε δημόσια, για ποιον λόγο τα πανεπιστήμια θα πρέπει να συνδεθούν με την αγορά και την εξωστρέφεια, κατακεραυνώνοντας όσους στερούνε από τα παιδιά μας το δικαίωμα της επιλογής στη μόρφωση. Από τη μια οι επιστημονικές του έρευνες στο πεδίο «εγκέφαλος on-a-chip’ και η συμμετοχή του στην spinoff εταιρία βιοτεχνολογίας Bionature και από την άλλη ο… Κυριάκος Μητσοτάκης!
Μοιράζετε τον χρόνο σας σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο, ωστόσο πάντα επιστρέφετε στη Λάρισα…
Πάντα επιστρέφω. Εδώ είναι οι άνθρωποι μου, εδώ είναι ο τόπος μου. Πάντα βρίσκω τον χρόνο για να έρχομαι στην πόλη μου. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ είναι οι αναμνήσεις και οι δικοί μου άνθρωποι. Να, εδώ πιο κάτω, βρίσκεται το πατρικό μου σπίτι…
Τόση ώρα που σας ακούω να μου περιγράφετε το μέρος στο οποίο μεγαλώσατε και ονειρευτήκατε τη ζωή σας στο μέλλον, κάνω μια σκέψη την οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Εμείς, όπου κι αν πάμε, όπου κι αν βρεθούμε, ότι κι αν αποφασίσουμε να κάνουμε στη ζωή μας, πάντα θα μπορούμε να γυρνάμε στην αγκαλιά του μέρους που αποτελεί την χωροταξική μας, γενέθλια ταυτότητα. Υπάρχουν όμως στις μέρες μας τόσοι πολλοί μετανάστες που δεν θα έχουν, ενδεχομένως, ποτέ αυτή τη δυνατότητα, και οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται, χωρίς να το θέλουν, σε μέρη που δεν τους αγκαλιάζουν…
Ναι. Ακριβώς αυτό συμβαίνει. Και γι’ αυτό είμαι από εκείνους που έχουν υποστηρίξει δημόσια πως η χώρα μας, με τεράστιο πρόβλημα αυτή τη στιγμή στο δημογραφικό της και στο ασφαλιστικό της, θα έπρεπε, με μια συγκροτημένη εθνική στρατηγική, να επιλέξει με αυστηρά κριτήρια εκείνους τους μετανάστες που θα μπορούσαν να ενταχθούν στον κοινωνικό μας ιστό και να βοηθήσουν, αισθανόμενοι πως αυτός είναι πλέον ο τόπος τους, και στα δυο αυτά τεράστια εθνικά ζητήματα. Βλέπω, στην Κρήτη όπου ζω και εργάζομαι στο Πανεπιστήμιο, παιδιά μεταναστών από την Αλβανία δεύτερης γενιάς, τα οποία αγαπούν την Ελλάδα, την θεωρούν πατρίδα τους και δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως θα επιστρέψουν κάποτε στην Αλβανία. Αυτό που πιστεύω είναι πως η Ελλάδα θα πρέπει να γίνει ένα κράτος κοσμοπολίτικο. Η κοινωνία μας θα πρέπει να είναι μια κοινωνία ανοιχτή. Το έχει ανάγκη ως συνθήκη επιβίωσης σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.
Με αφορμή αυτό που μου επισημαίνετε οφείλω να κάνω την εξής παρατήρηση: είστε από τους ανθρώπους εκείνους της εκπαιδευτικής κοινότητας, που όχι μόνο παρεμβαίνουν δημόσια, αλλά υποστηρίζουν και απόψεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «ενοχλητικές». Γιατί το κάνετε; Και, επιπλέον, γιατί δεν μιλάει η ακαδημαϊκή κοινότητα;
Έτσι ήταν πάντα. Οι καθηγητές αλλά και γενικότερα, ο κόσμος της διανόησης, είναι συχνά άφωνος, πιθανά τρομαγμένος και πιθανότατα επιτηδευμένος. Δεν θέλουν να χαλάσουν τη σχέση τους με το κράτος γιατί φοβούνται πως θα χάσουν προσωπικά προνόμια. Φοράνε τον τεχνοκρατικό τους μανδύα, ενώ η ευθύνη τους είναι να μιλάνε, ειδικά όταν η χώρα μας βρίσκεται στα τέσσερα, όπως λέει και ο «φίλος» μας. Αυτό είναι το καθήκον και η υποχρέωση μας ως εκπαιδευτικοί, ως διανοούμενοι. Να βοηθήσουμε την χώρα μας και την οικονομία. Άλλωστε η ανταγωνιστική οικονομία στις μέρες μας, είναι η οικονομία της γνώσης.
Διάβαζα πριν έρθω να σας συναντήσω, μιας που αναφέρεστε στην οικονομία της γνώσης, τα πρόσφατα ερευνητικά σας αντικείμενα, και σταμάτησα στον τίτλο μιας από τις πρόσφατες διαλέξεις σας: «Εγκέφαλος on-a-chip: θεραπευτικές και βιοηθικές προκλήσεις». Τι ακριβώς αφορά;
Τα νέα φάρμακα αναπτύσσονται και μελετώνται με την χρήση πειραματόζωων και κατόπιν δοκιμάζονται στον Άνθρωπο. Δυστυχώς στην περίπτωση των νοσημάτων του ανθρώπινου εγκεφάλου και λόγω της πολυπλοκότητας του, τα πειραματόζωα δεν αναπαριστούν με επιτυχία την λειτουργία του και η συντριπτική πλειοψηφία των αποτελεσματικών φαρμάκων στο πειραματόζωα δεν αποδεικνύονται αποτελεσματικά στον Άνθρωπο. Η απώλεια χρόνου για την εύρεση νέων φαρμάκων (σημαντικού για τους ασθενείς με επικίνδυνες νευροεκφυλιστικές ασθένειες), ανθρώπινης προσπάθειας και χρημάτων είναι τεράστια. Επιπλέον πολλές μελέτες για την ανακάλυψη των παθολογικών μηχανισμών και των αιτιών των ασθενειών του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι ανεπιτυχείς στα πειραματόζωα. Δυστυχώς η εύρεση ανθρώπινου εγκεφαλικού ιστού για τις μελέτες αυτές είναι εξαιρετικά δυσχερής σε αντίθεση με αλλά όργανα του ανθρώπινου σώματος. Η εκρηκτική πρόοδος της νευροβιολογίας των επαγόμενων νευρικών βλαστικών κυττάρων ανθρώπινης προέλευσης (iPSCs ) από άλλους ανθρώπινους ιστούς (δέρμα, αίμα κλπ.) και της επιστήμης των νέων υλικών με την εφαρμογή της νανοβιοτεχνολογίας, της βιοπληροφορικής, της εμβιομηχανικής των ανθρωπίνων ιστών μας έχει δώσει τεχνολογικά προωθημένες νέες δυνατότητες για την ανάπτυξη τρισδιάστατων καλλιεργειών ανθρώπινου νευρικού ιστού σε ικριώματα διαφόρων υλικών (πλαστικό, πυρίτιο, κολλαγόνο κλπ). Τα τρισδιάστατα αυτά ικριώματα (chips) μιμούνται την δομή και κάποιες λειτουργίες του ζώντος ανθρώπινου εγκεφάλου και αποτελούν τα νέα πλέον ‘πειραματόζωα’ ανθρώπινης προέλευσης για τον έλεγχο της δραστικότητας νέων φαρμάκων απευθείας σε ανθρώπινο εγκεφαλικό ιστό. Δίνουν την δυνατότητα να αναπτύσσονται ειδικά για κάθε ασθένεια chips (Αλζχαιμερ on-a-chip, Πάρκινσον on-a-chip, Πολλαπλή Σκλήρυνση on-a-chip, κλπ.). Τα νευρωνικά chips ανθρώπινου ιστού είναι εξαιρετικά χρήσιμα για την μελέτη των αιτιών των νευροεκφυλιστικών νόσων και την ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών νέων φαρμάκων για τον Άνθρωπο. Επίσης, η ίδια τεχνολογία παρέχει την δυνατότητα για την ανάπτυξη νευροεμφυτευμάτων με στόχο την αντικατάσταση του πάσχοντος νευρικού ιστού με υγιή, φυσιολογικό που αναμένεται να έχει αδιανόητες σήμερα εφαρμογές στην αναγεννητική ιατρική του εγκεφάλου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος on-a-chip θα αλλάξει ριζικά την θεραπευτική των νευροεκφυλιστικών νοσημάτων και του εγκεφαλικού τραύματος. Η βιοηθική διάσταση της δυνατότητας εφαρμογής της νέας αυτής τεχνολογίας στην ανάπτυξη ανθρώπινου εγκεφαλικού ιστού εκτός του ανθρώπινου σώματος αλλά και η μεταμόσχευση του στον ζώντα ανθρώπινο εγκέφαλο δεν έχει ακόμη διαφανεί. Οι πιθανές επιδράσεις στην συμπεριφορά αλλά και η ανάπτυξη προγραμματισμένων/κατευθυνόμενων συμπεριφορών του Ανθρώπου χρήζουν ιδιαίτερης μελέτης και προβληματισμού.
Πραγματικά εντυπωσιακά πράγματα. Η επιστήμη κάνει άλματα. Το ζείτε καθημερινά και συμμετέχετε στην επανάσταση αυτή. Ωστόσο, όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε ένα απογοητευτικό περιβάλλον, και αναφέρομαι στην κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια και όχι μόνο. Αναρωτιέμαι λοιπόν, δεν στεναχωριέστε;
Όχι! Παθιάζομαι και γι’ αυτό παρεμβαίνω και γράφω. Δεν έχω κανέναν σκελετό στην ντουλάπα μου, κάνω αυτό που αισθάνομαι ως καθήκον απέναντι στην χώρα μου. Τρεις φορές μου πρότειναν να αναλάβω την διοίκηση του ΕΟΦ και αρνήθηκα, επειδή απλά είναι ένα αντικείμενο που δεν γνωρίζω. Αυτή τη εποχή η έρευνα και οι επιστημονικές μας πατέντες σε 130 χώρες σχετικές με νέα φάρμακα κατά των νευροεκφυλιστικών νόσων είναι σε διαδικασία να δοκιμαστούν στον άνθρωπο. Για τον σκοπό αυτό έχουμε ιδρύσει μια spin-off εταιρεία, στην οποία συμμετέχει και το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, αλλά και φοιτητές μας, την Bionature, η οποία συνδέει την επιστημονική έρευνα με την αγορά. Εάν όλα πάνε καλά ισως σε δυο χρόνια να παραιτηθώ από το Πανεπιστήμιο και να ασχοληθώ με την εταιρεία για να αναπτύξουμε νέες θεραπείες κατά της Νευροεκφυλισης. Να αναπτύξουμε, νέα, καινοτόμα προϊόντα, υψηλής προστιθέμενης αξίας. Αυτό έχει ανάγκη η χώρα μας. Δες το παράδειγμα της Φιλανδίας και της ΝΟΚΙΑ. Μελέτησε το. Η αλλαγή συνειδητοποιείται από τον άνθρωπο μέσω των ποιοτικών αλλαγών στη ζωή του. Αυτό σχετίζεται άμεσα με την εκπαίδευση. Θα σου πω κάτι. Είμαι άμισθος επισκέπτης καθηγητής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Όταν πήγα εκεί για πρώτη φορά, μπαίνοντας στο αμφιθέατρο, είχα την εντύπωση πως θα συναντήσω Έλληνες, στην πλειοψηφία τους φοιτητές, οι οποίοι είχαν αποτύχει στις εξετάσεις που έδωσαν στην χώρα μας και κατέφυγαν εκεί. Κι όμως! Εκεί είδα φοιτητές απ’ όλες τις χώρες του κόσμου. Αποτέλεσμα; Μόνο η Ιατρική Σχολή του εν λόγω Πανεπιστημίου έχει έσοδα περίπου 20 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο!
Κι εδώ δεν μπορούμε ακόμα να συμφωνήσουμε για το αν θα επιτρέψουμε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων…
Η γνώση είναι, πρωτίστως, εσωτερική υπόθεση του καθενός. Η σχέση σου με τα «μέσα σου». Η γνώση, επίσης, είναι παγκόσμια δραστηριότητα. Αποτελεί λοιπόν κρίμα για την Ελλάδα, που τόσα έδωσε στον παγκόσμιο πολιτισμό, να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν δίνει το δικαίωμα επιλογής σπουδών στα παιδιά της. Η, δε, μεγαλύτερη υποκρισία, είναι των αριστερών «ινστρουχτόρων» οι οποίοι, διαχρονικά, κατακεραυνώνουν την ιδιωτική εκπαίδευση, την ίδια στιγμή που στέλνουν τα δικά τους παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια!
Η «επίθεση» σας στην αριστερά είναι ολομέτωπη. Κατ’ αρχήν, δηλώνετε ακόμα αριστερός;
Όχι, δεν εξακολουθώ να δηλώνω αριστερός. Είμαι φιλελεύθερος από επιλογή. Πιστεύω σε μια ελεύθερη οικονομία και κοινωνία, με ένα κράτος κέρβερο, ως προς τον έλεγχο της, και με δημοσίους υπαλλήλους-μορφωμένα στελέχη καλά αμειβόμενους, στον αριθμό που χρειάζονται. Το κράτος οφείλει μα εγγυάται την εκπαίδευση και την υγεία για όλους, την διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας και της εξωστρέφειας και τη δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη για όλους τους πολίτες της χώρας, δίχως εξαιρέσεις. Πιστεύω επίσης πως η μεγαλύτερη χαρά της ζωής, είναι η χαρά της δημιουργίας. Η ευθύνη ημών των αριστερών ήταν πως θεωρούσαμε τον δημιουργία του πλούτου και τη διανομή του, ως αμαρτία.
Εσείς ένας άνθρωπος που ξεκινήσατε από τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, δηλώνετε σήμερα φιλελεύθερος, την ώρα που στην Ελλάδα έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση…
Οι σημερινοί κυβερνώντες δεν έχουν καμία σχέση με τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς. Σαλτάρισαν στην εξουσία λόγω των πεπραγμένων των προηγούμενων κυβερνήσεων και επειδή χαρακτηρίζονται από προσωπικά και πολιτικά ανεκπλήρωτα, συμπεριφέρονται με τον τρόπο που βλέπουμε. Πρόκειται για τυχοδιώκτες εξουσιαστές και πολιτικούς απατεώνες.
Ωστόσο δεν κατέλαβαν την εξουσία πραξικοπηματικά…
Φυσικά. Σου είπα ήδη πως το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα τους έδωσε την ευκαιρία αυτή. Σήμερα, τους κανακεύει όλη η συντήρηση της ελληνικής κοινωνίας: οι γνωστοί οικονομικοί ολιγάρχες και οι λούμπεν, οι συντεχνίες του δημοσίου που λυμαίνονται τον κόπο των δημιουργικών Ελλήνων, οι επιτηδευμένοι θρησκόληπτοι. Πουλάνε αριστερό έρωτα και κοιμούνται με τους ακροδεξιούς. Δεν τους κακίζω, αυτοί είναι. Μικροαπατεώνες της οδού Αθηνάς. Κακίζω τους Έλληνες πολίτες που έχουν γραμμένη την χώρα εκεί που ξέρετε, το μόνο που τους νοιάζει είναι να βολεύονται, βάζοντας ενέχυρο τα παιδιά τους. Με τις ευλογίες της παντός καιρού αριστερής και κεντροαριστερής ‘διανόησης’ βέβαια.
Τι βιώνουμε λοιπόν, πολιτικά, σήμερα;
Το έχω γράψει δημόσια: η κοινωνία της Αριστεράς του Καμμένου παραιτημένη, απαθής πλέον, γεύεται τους καρπούς των αριστερών της ονειρώξεων. Εκτόνωσε όλη της την επαναστατικότητα στις πλατείες για να φέρει στα πράγματα την Αριστερά του Καμμένου και τώρα αποκαμωμένη ζει την πορεία της προς την αταξική κοινωνία της φτώχειας. Τιμώρησε τους συντηρητικούς πολιτικούς των «Σαμαροβενιζέλων» αντικαθιστώντας τους με αυτούς των αριστερών «Τσιπροκαμμένων». Διασφάλισε το διαχρονικό της όνειρο να ζήσει κι αυτή την πραγματικότητα της κομμουνιστικής φτώχειας, του κράτους πατερούλη που όλα τα δίνει έτοιμα, δίχως κόπο και αγωνίες. Μα αυτό δεν ήταν τελικά το απώτατο όνειρό της, να βάλει δηλαδή όλα της τα παιδιά στο Δημόσιο; Αυτή η αριστερή πολιτική δεν ήταν η κυρίαρχη σε όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης; Δεξιός και αριστερός κρατισμός; Είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ελεύθερου κόσμου που έχει ακόμη ένα δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα; Η φλόγα του κομμουνισμού σιγοκαίει μόνο στην Ελλάδα. Μία ιστορική κοινωνία που πορεύεται φιλάρεσκα κόντρα στην Ιστορία και τα διδάγματά της.
Λύση υπάρχει;
Η λύση είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η τελευταία λύση της χώρας. Ή θα πετύχει και μαζί του θα πετύχει και η χώρα ή θα πάμε στον γκρεμό.
Μένετε στη διαπίστωση απλά ή θα στηρίξετε;
Θα τον στηρίξω όσο μπορώ.
Αλήθεια, πείτε μου κάτι. Ένας άνθρωπος με την δική σας φιλοσοφία και έχοντας πάρει την απόφαση που μου είπατε μόλις, πως αισθάνεται όταν ακούσει τον πολύ έξυπνο Μάκη Βορίδη να λέει ότι με τα όσα κάνει ο Τσίπρας θα καταργηθούν τα Χριστούγεννα;!
Ο Βορίδης είναι ένας όντως έξυπνος άνθρωπος. Σε ένα μεγάλο κόμμα, με τις δεδομένες αρτηριοσκληρώσεις, αυτά ίσως και να είναι αναμενόμενα. Ωστόσο αποτελούν λεπτομέρειες μπροστά στον εθνικό σκοπό που είναι η διάσωση της χωρας, μια αληθινά αναπτυξιακή προοπτική της μέσω της σκληρής εργασίας, την δημιουργικότητας.
Δεν φοβάστε μήπως απογοητευτείτε;
Καμία μάχη δεν μπορεί να είναι χαμένη εκ των προτέρων. Εμπιστεύομαι τον Μητσοτάκη και επέτρεψε μου να ξέρω κάποια πράγματα παραπάνω. Επίσης θα ήθελα να σου πω το εξής. Ο επιστήμονας είναι ο άνθρωπος που διαχειρίζεται καθημερινά την αποτυχία του. Αυτό είναι το ρίσκο της επιστήμης. Η επιτυχία έρχεται μετά από την γνώση πολλών αποτυχημένων προσπαθειών. Έχω την αίσθηση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μάθει από τις προηγούμενες.
Θα μου δώσετε μια συμβουλή για το τι θα πρέπει να μάθω στα παιδιά μου;
Το καλύτερο πράγμα που έχεις να μάθεις στα παιδιά σου είναι να μην φοβούνται τη ζωή. Να την βλέπουν με τρόπο δημιουργικό σαν την μεγαλύτερη πρόκληση και όχι σαν ευκαιρία βολέματος. Και κάτι άλλο. Να κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν τα ίδια και όχι το περιβάλλον τους. Μόνο έτσι θα πετύχουν και θα είναι πραγματικά ευτυχισμένα.
Σας ευχαριστώ πολύ για αυτή την κουβέντα.
Εγώ ευχαριστώ
ΤΑ ΝΕΑ 22/8/2018
http://www.tanea.gr/print/2018/08/22/opinions/to-xreos/
ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Η βαθύτατα διχαστική ομιλία του Πρωθυπουργού από την Ιθάκη αφιερώνεται στους όψιμους υποστηρικτές της προσέγγισης της Κεντροαριστεράς με τον ΣYPIZA. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, οι επόμενες εκλογές θα είναι για τη Δημοκρατία, για την ανοιχτή κοινωνία, εναντίον του τριτοκοσμικού καθεστωτισμού. Η μάχη θα είναι σκληρή και οι δυνάμεις της φιλελεύθερης και φιλοευρωπαϊκής ευρύτερης παράταξης οφείλουν να αναδείξουν με επιχειρήματα την αναχρονιστική και αδιέξοδη πολιτική της Αριστεράς του Καμμένου και να προτάξουν την τεκμηριωμένη πρότασή τους για την Ελλάδα της αξιοκρατίας, της παραγωγής, της μόρφωσης, της αληθινά αυτόνομης πορείας της χώρας που στηρίζεται στους άξιους Ελληνες της εργασίας.
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ένα προοπτικό αφήγημα εκφρασμένο από τα χείλη άξιων και έντιμων Ελλήνων με αρχές.
ΤΑ ΝΕΑ 13/8/2018
http://www.tanea.gr/print/2018/08/13/opinions/oute-mia-mera-xaritos/
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΑΡΙΤΟΣ
Τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στην Αττική έδειξαν ότι η Ελλάδα μπάζει από παντού. Ο κρατισμός, ο συντεχνιασμός, ο κομματισμός και η αναξιοκρατία που έφεραν τη χρεοκοπία επιμένουν και μάλιστα παίζουν τα ρέστα τους με την κορυφαία μορφή τους στο πρόσωπο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η παιδεία, το μέλλον δηλαδή της χώρας, απαξιώνεται: τα ΤΕΙ γίνονται πανεπιστήμια, διορίζονται δίχως αξιολόγηση καθηγητές πανεπιστημίου με υπουργικούς φετφάδες. Οι δημοκρατικοί θεσμοί, η Ενημέρωση, η Δικαιοσύνη σε διαρκή πίεση για κομματικό έλεγχο. Αποδυνάμωση της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας με τους πολίτες στο έλεος των ισχνών κρατικών επιδομάτων. Η εργασία ευτελίζεται τόσο μισθολογικά όσο και στη διάρκειά της, αυτό που προέχει είναι η επιφανειακή ελάττωση των δεικτών ανεργίας για λόγους επικοινωνιακούς. Οι άξιοι άνθρωποι της φεύγουν, οι επιμένοντες στον ιδιωτικό τομέα δουλεύουν για τις υπερωρίες των κυβερνητικών κομισάριων, με τις φορολογικές και ασφαλιστικές εισφορές τους στο 70% των εσόδων τους. Η αναθεωρητική γειτονιά της χώρας αμφισβητεί με δημογραφικές αξιώσεις εδάφη της, εκμεταλλευόμενη την φθίνουσα δημογραφική και οικονομική της προοπτική. Η κοινωνία σε κατάθλιψη, σε παραίτηση. Η χώρα πεθαίνει υπό κομματικό και διεθνή έλεγχο, υπόκωφα με σιγαστήρα. Είναι τόσο εμφανής η δεινή κατάσταση της Ελλάδας, παρά την προσπάθεια των κυβερνώντων με την κομματική τους ΕΡΤ και τα ρυπαρά έντυπά τους να παρουσιάζουν το μαύρο άσπρο, που σε μια κρίση συνειδησιακής σύγκρουσης κορυφαία ευρωπαϊκά έντυπα την περιγράφουν πλέον με μελανά χρώματα.
Εάν δεν υπάρξει μια πραγματική επανάσταση που θα στηρίζεται στην αξιοκρατία, στη φορολογική δικαιοσύνη, στη φιλελεύθερη οικονομία, στην προώθηση του ακομμάτιστου, επιτελικού κράτους η χώρα θα σιγοσβήνει. Η μόνη αισιοδοξία προέρχεται από λίγους αλλά αληθινά δημιουργικούς Ελληνες που προσπαθούν να αλλάξουν την ζωή τους, κόντρα σε όλα αυτά τα αρνητικά. Υπάρχουν στις επιχειρήσεις, στο κράτος, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία. Παρήγορο είναι ότι υπάρχουν επίσης και είναι κυρίως νέοι μέσα στα φιλελεύθερα, δημοκρατικά κόμματα. Το μεγάλο στοίχημα είναι να είναι αυτοί που θα διαχειριστούν και θα διαμορφώσουν πολιτικά την επόμενη μέρα.
Η επόμενη κυβέρνηση δεν θα έχει ούτε μια μέρα χάριτος. Τόσο στην επιλογή των εύλογων πλέον πολιτικών προτεραιοτήτων διάσωσης της χώρας, αλλά κυρίως και σημειολογικά στην επιλογή των ανθρώπων που θα αναλάβουν να τις υλοποιήσουν. Η ματαίωση, η απογοήτευση από τη διάψευση των αριστερών ιδεοληψιών με καθυστέρηση μιας τριακονταετίας, ο ακραίος διχαστικός λόγος και ο καθεστωτισμός των σημερινών κυβερνώντων έχει οδηγήσει ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας στην προσδοκία της επόμενης μέρας για μια αληθινή έξοδο από τη χρεοκοπία. Αυτή όμως απαιτεί κατακλυσμιαίες αλλαγές παντού. Οι επόμενοι κυβερνήτες οφείλουν να γνωρίζουν ότι η μόνη τους επιλογή πολιτικής επιβίωσης είναι αυτή του ουσιαστικού εκσυγχρονισμού της χώρας. Αν αποτύχουν, εφαρμόζοντας μικροδιαχειριστικές πολιτικές και εξυπηρετώντας τη διαχρονική φαυλότητα θα υποστούν τη συσσωρευμένη μήνιν δεκαετιών. Οφείλουν να το προσπαθήσουν, έστω με τίμημα να επιστρέψουν τη μεθεπόμενη μέρα στην προηγούμενη ζωή τους. Θα έχουν όμως γράψει ιστορία, θα έχουν κάνει τη μεγάλη διαφορά που τόσο έχει ανάγκη σήμερα ο τόπος.
ΤΑ ΝΕΑ 27/7/2018
http://www.tanea.gr/2018/07/27/opinions/asymmetri-paraitisi/
ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ
Σε τακτά χρονικά διαστήματα χάνονται δεκάδες συμπολίτες μας: από πυρκαγιές, από πλημμύρες, από απάνθρωπους πολιτικούς ακτιβισμούς. Παγώνει την ψυχή η πλήρης απάθεια των υπευθύνων, των κρατούντων, απ" όλους αυτούς τους θανάτους. Ημουν νιος και γέρασα και δεν είδα μια παραίτηση απ" αυτούς τους ξεδιάντροπους, μεγαλόσχημους – ασχημονούντες του δημόσιου βίου μας. Εστω σαν ανθρώπινη αντίδραση ευθιξίας, πέρα κι έξω από τις όποιες δίκαιες ή άδικες ευθύνες τους. Ως ανθρώπινη αντίδραση ενσυναίσθησης που δίνει το παράδειγμα ευαίσθητου πολίτη και δημόσιου λειτουργού στους νεότερους. Κάποιου που πάει σπίτι του γιατί νιώθει ότι απέτυχε να εκπληρώσει την αποστολή του, δίκαια ή άδικα. Γιατί δεν αντέχει τόσο θανατικό στο πεδίο ευθύνης του.
Μια ασύμμετρη ζημιά για τον τόπο απ" αυτήν την παχύδερμη, ανήκουστη διεθνώς απάθεια είναι ότι τελικά οδηγεί στην παραίτηση των ανθρώπων που έχουν κάτι να πουν και ποτέ δεν ακούγονται. Αυτοί παραιτούνται και φεύγουν, ωθούμενοι από τη ματαιότητα της αντίδρασής τους, από τη διαχρονική ματαίωσή τους, από την αίσθησή τους ότι εμπεριέχονται ως στατιστικό «σφάλμα» της αδιάφορης και οχαδερφικής νεοελληνικής κοινωνίας.
Στην οπτική των ανθρώπων που έχουμε ζήσει πολλές ανάλογες ματαιώσεις, η χώρα δεν έχει πια μέλλον, παρά μόνο με μια άνευ προηγουμένου επανάσταση παντού. Κι απ" ό,τι φαίνεται, υπάρχει πολύ λίγο κουράγιο σε πολύ λίγους γι" αυτήν πια. Η χώρα οδηγείται υπόκωφα όλο πιο κάτω και αδειάζει εξίσου υπόκωφα όταν οι νέοι διαπιστώνουν το μάταιο της προσπάθειας για μια ουσιαστική, θετική προοπτική αλλαγής στη ζωή τους. Οι παραιτούμενοι δεν νιώθουν πια ούτε καν την ανάγκη να εκφράσουν την οργή τους για τη ματαίωση. Τη θεωρούν χάσιμο χρόνου. Η φυγή τους είναι το μόνο τους βάλσαμο. Η απόλυτη αυτοαναίρεση μιας κοινωνίας με δυνατότητες. Οπως εξάλλου τη διαπίστωσαν οι προηγούμενοι νέοι, που είτε από επιλογή είτε με τη βία έμειναν εκτός του «συστήματος» κι έφυγαν.
Μόνο μια επανάσταση κουζουλών νέων με έρμα ιδεών και συναισθημάτων μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μια επανάσταση των νέων από τα κάτω που θα συμπαρασύρει τους πάμπολλους και για δεκαετίες μικροδιαχειριστές της ζωής μας, αυτούς με την απατηλή σημαντικότητα. Ναι, αυτούς που αναπαράγονται στα σικ καφενεία και αναπαράγουν ένα άχρωμο σύστημα μετριότητας, εσωστρέφειας και κομματισμού, που καταπίνει κάθε υγιή δημιουργικότητα, κάθε εξωστρεφή προσπάθεια, κάθε αξιοκρατική και οργανωμένη παρέμβαση. Η χώρα έχει την άμεση ανάγκη μιας αναρχίας της δημιουργίας, πολλών νεαρών μιμητών του Καποδίστρια. Οι νέοι που αποφάσισαν να μείνουν πρέπει να βγουν επιθετικά μπροστά. Εχουν νέα όπλα έκφρασης και κοινωνικής παρουσίας και είναι αρκετά απελπισμένοι με αυτά που βιώνουν για να τα βγάλουν από τα θηκάρια τους και να τα ακονίσουν. Δεν έχουν να χάσουν πολλά. Αν δεν τα καταφέρουν, μαύρη πέτρα πίσω τους. Σαν κι αυτήν που τους ετοιμάσαμε, αυτές τις μέρες τόσο εμφανή. Ο κόσμος είναι δικός τους. Ας τον διεκδικήσουν στον τόπο τους, κι αν δεν τα καταφέρουν, με ήσυχη τη συνείδησή τους, να ζήσουν τη ζωή τους εκεί που τους αξίζει, εκεί που την εκτιμούν ανάλογα με την προσπάθειά τους και το ταλέντο τους και όχι με τις γνωριμίες τους και τις υπηρεσίες τους σε ένα πελατειακό, άρρωστο σύστημα αξιών.
ΤΑ ΝΕΑ 17/7/2018
http://www.tanea.gr/2018/07/17/opinions/mpatsoi-gia-filima/
‘ΜΠΑΤΣΟΙ’ ΓΙΑ ΦΙΛΗΜΑ
Η γενιά μου μεγάλωσε με τις «προοδευτικές» προκαταλήψεις της Μεταπολίτευσης: οι αστυνομικοί είναι εκεί για να προασπίζονται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και όχι να προστατεύουν τους πολίτες, ανεξαρτήτως εισοδήματος και πεποιθήσεων, από εγκληματικές ενέργειες κάθε τύπου ή την παραβίαση των νόμιμων δικαιωμάτων τους. Μεγάλωσα με την κακόηχη και απάνθρωπη έκφραση «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι».
Μου ήρθαν όλες αυτές οι σκέψεις μέσα στο νέο κτίριο της Ασφαλείας Ηρακλείου που πήγα για την ανανέωση διαβατηρίου. Με υποδέχθηκαν νέα παιδιά αστυνομικοί, ευγενέστατοι, καλαίσθητοι, εξυπηρετικοί, με εντυπωσιακή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Επικοινωνιακοί, δεν με γνώριζαν, αλλά στο χρονικό διάστημα που έμεινα μαζί τους ενδιαφέρθηκαν να μάθουν περισσότερα για τις ασχολίες μου. Περίμενα στη σειρά μου και όταν ήρθε με ευγένεια με κάλεσαν στο γραφείο τους. Τα αγόρια και τα κορίτσια της Αστυνομίας με έκαναν να νιώσω Πολίτης! Ποιοτικοί αντιπρόσωποι μιας ποιοτικής και αποτελεσματικής Δημόσιας Διοίκησης που τόση ανάγκη έχει η χώρα μας από δεκαετίες.
Σπάνια έχω συναντήσει αυτήν την ευγένεια, όχι μόνο στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Ποια είναι άραγε αυτά τα παιδιά; Είναι συνήθως από φτωχές, στερημένες οικογένειες της επαρχίας. Είναι αυτά που για 800 ευρώ, τις περισσότερες φορές αγόγγυστα, παίζουν την ζωή τους κορόνα – γράμματα να προστατεύσουν τους πολίτες. Τα παιδιά των ΜΑΤ, των ειδικών σωμάτων της Αστυνομίας. Είναι αυτά που δεν έχουν ωράριο, που αναπνέουν δίπλα στους θολωμένους εξαρτημένους, στους φοβισμένους μετανάστες, στους αγχωμένους κλέφτες, έτοιμους για το κακό. Ναι, είναι αυτά που καίγονται κάθε βδομάδα στα Εξάρχεια. Αυτά που μάταια προσπαθούν να προστατεύσουν τις περιουσίες των δύσμοιρων επαγγελματικών στο κέντρο των πόλεων από τους ανισόρροπους προοδευτικούς καταστροφείς τύπου Ρουβίκωνα και άλλων αυτόκλητων προστατών. Ναι, και κάποιων κανακάρηδων των βορείων προαστίων ή των αριστερών δημοκρατών που εκτονώνουν την επαναστατική μανία στα Εξάρχεια. Και όλα αυτά με την ανημποριά τους τις περισσότερες φορές να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, γιατί η πολύ «προοδευτική» κοινωνία μας τα θέλει άοπλα ή ουσιαστικά δίχως τη δυνατότητα χρήσης όπλου. Ναι, η υποκριτική αυτή κοινωνία που πολλές φορές ανέχεται αυτόν τον ρόλο στους φασίστες και στους ναζιστές γιατί είναι πολύ αριστερή και ευαίσθητη να τον αφήσει στους καθ" ύλην αρμόδιους αστυνομικούς.
Τα παιδιά αυτά της Αστυνομίας είναι πολίτες της προσφοράς, του καθήκοντος, της αυταπάρνησης. αυτών δηλαδή των χαρακτηριστικών που έχει χάσει η εσωστρεφής ελληνική κοινωνία. Και είναι κρίμα κι άδικο από κάποιους ελάχιστους επίορκους ή ανισόρροπους στις τάξεις τους να απαξιώνεται η προσφορά τους. Μία από τις παθογένειες που έφερε η υπερβολή της άκριτης και ανεύθυνης αριστεροσύνης της Μεταπολίτευσης είναι και η απαξίωση των Σωμάτων Ασφαλείας. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει αντιληφθεί αυτήν την αστοχία της κοινωνίας μας. Η δυστυχία είναι ότι «διαφεύγει» από την αντίληψη των κυβερνητικών αρμοδίων, βυθισμένων στις πολλαπλές και επικίνδυνες ιδεοληψίες τους.
ΤΑ ΝΕΑ 27/6/2018
http://www.tanea.gr/2018/06/26/opinions/aytoi-den-mporoyn-oi-alloi-to-ofeiloyn/
ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΝ
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πανηγύρισε με περισσή αμετροέπεια την «έξοδο» από τα Μνημόνια, οργανώνοντας προκλητικές για τους χειμαζόμενους πολίτες φιέστες της γραβάτας, ενώ συγχρόνως υπέγραφε τα επιβραδυντικά για την οικονομία 3,5% μέχρι το 2022 και 2,2% μέχρι το 2060 πλεονάσματα, την ασφυκτική για δεκαετίες τριμηνιαία επιθεώρηση της οικονομικής πολιτικής από τους θεσμούς, την περαιτέρω μείωση των συντάξεων και του αφορολογήτου από τον επόμενο και μεθεπόμενο χρόνο, την αύξηση του «υπό κατάργηση» ΕΝΦΙΑ και την υποθήκευση σχεδόν όλης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια. Η έξοδος από τα Μνημόνια θα ήταν ήδη πραγματικότητα από το 2015, δίχως την ανάγκη όλων των παραπάνω σκληρών μέτρων, όμως δυστυχώς τη χρονιά εκείνη συνέβη το ακριβοπληρωμένο, ίσως παιδευτικό ατύχημα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η καταστροφική «διαπραγμάτευση» του διδύμου Τσίπρα – Βαρουφάκη. Η αδυναμία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να δώσει προοπτική στην οικονομία με τη στάσιμη ή επικίνδυνα αργή μεγέθυνσή της είναι πλέον εμφανής. Οπως εμφανής είναι και η ταχύτατη, καθεστωτική προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στα καλούδια της εξουσίας, όπως το βόλεμα συγγενών, φίλων και γνωστών που εξανέμισαν το «ηθικό της πλεονέκτημα». Το τίμημα αυτής της επιλογής είναι βαρύ: περίπου 6 δισ. ευρώ τον χρόνο επιπλέον τοκοχρεολύσια και επιπρόσθετο οικονομικό βάρος για τις επόμενες δεκαετίες περίπου 100-150 δισ. ευρώ, όπως εκτιμάται και δηλώνεται δημόσια από κορυφαίους παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Βέβαια, η χρεοκοπία ήταν αποτέλεσμα κατεξοχήν των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αν και η μαξιμαλιστική και ακραία ακτιβιστική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ συνεισέφερε επίσης σε αυτήν. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ καλούνται πλέον να κάνουν τη διόρθωση του λαϊκισμού, του κρατισμού, του κομματικού πελατειασμού, της αναξιοκρατίας που χαρακτήριζαν για δεκαετίες την πολιτική τους. Δυστυχώς, οι σημερινοί κυβερνώντες αποδείχθηκαν εμφανώς ανεπαρκέστεροι και περισσότερο λαϊκιστές και αναξιοκράτες, τραυματίζοντας επιπλέον την παιδεία, την υγεία, τη Δικαιοσύνη. Η οικονομία, οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας ελπίζουν πλέον σε μια επόμενη φιλελεύθερη κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ των 20 υπουργών με ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα, μέσα κι έξω της. Ολο και περισσότεροι φιλελεύθεροι, κεντρώοι, σοσιαλδημοκράτες πολίτες, ανεξάρτητα αν το δηλώνουν δημόσια, συστρατεύονται πλέον σε αυτό το σενάριο. Είναι η μόνη πειστική μεταμέλεια που απαιτούν οι πολίτες αυτοί από τα δύο κόμματα για τις μεγάλες τους ευθύνες γι" αυτό που ζει σήμερα η χώρα.
Είναι λοιπόν αναγκαίο η ΝΔ να επιταχύνει την ανανέωήη της σε πολιτικές και πρόσωπα και επιτέλους να απεμπλακεί από τη διαχρονική της φοβικότητα να επικοινωνήσει με απλά, κατανοητά επιχειρήματα τις φιλελεύθερες πολιτικές της. Να αγνοήσει δηλαδή την αβάσιμη κριτική περί νεοφιλελευθερισμού των αναχρονιστών της Αριστεράς. Ιδιαίτερα όταν αυτή προέρχεται από τη δίχως αρχές Αριστερά του κ. Τσίπρα και τον ακροδεξιό εταίρο του κ. Καμμένο. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει επίσης να επιδιώξει τον εκσυγχρονισμό του σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού του στίγματος, μακριά από ρηχές και προβληματικές συνεργασίες με ανύπαρκτα στο εκλογικό σώμα κόμματα που θωρούν δυσθεώρητη την ανύπαρκτη σκιά τους. Εξάλλου διαθέτει κάποιους αποδεδειγμένα αξιόλογους πολιτικούς, με ουσιαστικό και χρήσιμο για τον τόπο πολιτικό λόγο.
Η κοινωνία αντιλαμβάνεται αργά αλλά σταθερά την αστοχία της με τον ΣΥΡΙΖΑ και θα κάνει στις επόμενες εκλογές τη διόρθωσή της. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν αντιληφθεί τις νέες τους επικείμενες ευθύνες για το μέλλον της χώρας και τον επαπειλούμενο κίνδυνο για τη δημοκρατία αν αποτύχουν και πάλι. Οφείλουν να προετοιμαστούν για τη μετεκλογική τους κυβερνητική συνεργασία. Εχουν εξάλλου την εμπειρία από τη σωτήρια για τη χώρα προηγούμενη συνεργασία τους που την κράτησε εντός Ευρώπης.
ΤΑ ΝΕΑ 17/6/2018
http://www.tanea.gr/2018/06/17/opinions/panepistimia-stin-oikonomia-tis-gnwsis/
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
Η χώρα αντιμετωπίζει εξαιρετικές οικονομικές προκλήσεις. Για παράδειγμα, καλείται να εξασφαλίζει τα επόμενα χρόνια 30 δισ. ετησίως για τις συντάξεις των περίπου 2.700.000 συνταξιούχων. Η δαπάνη αυτή και μόνο απαιτεί μια πολλαπλασιαστική, διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία προϊόντων και υπηρεσιών υψηλότατης προστιθέμενης αξίας. Μόνο η νέα οικονομία της γνώσης μπορεί να τα εξασφαλίσει. Η διεθνής πρακτική τα πανεπιστήμια να συνεργάζονται με την οικονομία, να την τροφοδοτούν με καινοτομία και να συμμετέχουν στην παραγωγή πλούτου και νέων θέσεων εργασίας, είναι ελλειμματική στη χώρα μας. Διεθνώς, οι μεγάλες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας αναπτύσσουν πλέον ερευνητικά εργαστήρια αιχμής μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και κλείνουν τα δικά τους. Μόνο στον τομέα της βιοτεχνολογίας επενδύονται στα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα περίπου 70 δισ. ετησίως. Η χώρα μας οφείλει να είναι παρούσα σε αυτή την έκρηξη επενδύσεων τεχνολογίας. Διαθέτει εξαιρετικό, διεθνώς ανταγωνιστικό επιστημονικό προσωπικό στα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά της κέντρα, το οποίο μόνο την τελευταία 5ετία έχει φέρει 1,1 δισ. ευρώ από ευρωπαϊκά ανταγωνιστικά ερευνητικά προγράμματα. Ο ιδιωτικός τομέας και οι τράπεζες πρέπει να δημιουργήσουν τα κατάλληλα επενδυτικά εργαλεία για τη χρηματοδότηση κοινών ερευνητικών έργων και κοινών εταιρειών τεχνοβλαστών (spinoffs, startups) μέσα στα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά μας κέντρα. Για να ανταποκριθούν τα πανεπιστήμια στη σημαντική αυτή πρόκληση, να βοηθήσουν δηλαδή την οικονομία της χώρας, απαιτείται η «απελευθέρωσή» τους από τρεις βασικές τους παθογένειες: τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της πολιτείας και την περιορισμένη αυτονομία και άρα προσαρμοστικότητά τους, την έλλειψη σημαντικής χρηματοδότησης για την επικαιροποίηση της αναγκαίας υλικοτεχνικής υποδομής αιχμής, τον τραυματισμό της διεθνούς τους αξιοπιστίας από τα φαινόμενα βίας και καταλήψεων. Στην επίλυση των παραπάνω προβλημάτων θα συνέβαλλαν πολλαπλασιαστικά οι παρακάτω παρεμβάσεις:
1. Εξασφάλιση χρηματοδότησης υλικοτεχνικών υποδομών αιχμής με την εφαρμογή τέλους εγγραφής εξαμήνου 100 ευρώ. Περίπου 500.000 προπτυχιακοί, μεταπτυχιακοί φοιτητές και μετεκπαιδευόμενοι θα συνέβαλλαν στη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων με περίπου 100 εκατ. ευρώ ετησίως για υποδομές αιχμής και υποτροφίες. Η έμπρακτη συμμετοχή – επένδυση της κοινωνίας στην προσπάθεια των πανεπιστημίων να βοηθήσουν τη χώρα με 16 ευρώ τον μήνα ανά φοιτητή.
2. Χρηματοδότηση θέσεων καθηγητών / ερευνητών από τον ιδιωτικό τομέα (Endowed Chairs) που θα καλύπτουν κοινά ερευνητικά προγράμματα βασικής και μεταφραστικής έρευνας με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα. Ουσιαστική δηλαδή συνεργασία πανεπιστημίων και ιδιωτικού τομέα.
3. Οργάνωση Γραφείων Μεταφοράς Τεχνολογίας – Τεχνογνωσίας σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, με επικεφαλής όμως στελέχη από τον ιδιωτικό τομέα. Ο μισθός τους εκτός Δημοσίου από την εταιρεία διαχείρισης της περιουσίας του πανεπιστημίου. Η διεθνής πείρα διδάσκει ότι οι πανεπιστημιακοί δεν είναι επιτυχείς επιχειρηματίες.
4. Αναζήτηση σημαντικών δωρεών της ελληνικής Διασποράς με τη διαχείρισή τους από τα αντίστοιχα ιδρύματά τους στο εξωτερικό: ο κ. Bangelos δώρισε 200 εκατ. στο Medical School Columbia University και ο κ. Behrakis 120 εκατ. στο Center Drug Discovery Northeastern University!
5. ΑΕΙ ελεύθερα σε πρόσβαση με ιδιωτική φύλαξη (άοπλη) και αυτεπάγγελτη πρόσβαση της Αστυνομίας ή με την απλή κλήση των κοσμητόρων. Δίχως ανοιχτά πανεπιστήμια, εγχώριες και διεθνείς επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη σε αυτά δεν πρόκειται να υπάρξουν.
6. Απλοποίηση της διαδικασίας ίδρυσης spinoff, startup εταιρειών από καθηγητές / ερευνητές / φοιτητές. Το παράδειγμα του ελβετικού πολυτεχνείου ΕΤΗ είναι εξαιρετικά χρήσιμο ως πρότυπο.
7. Απλοποίηση της λειτουργίας του Ειδικού Λογαριασμού Κονδυλίων Ερευνας (ΕΛΚΕ) των πανεπιστημίων και λειτουργία του εκτός της εξαιρετικά γραφειοκρατικής Ενιαίας Αρχής Πληρωμών. Ο οικονομικός έλεγχος μετά τις δαπάνες. Οι χρονοβόροι διαγωνισμοί για την αγορά συγκεκριμένων αντιδραστηρίων και εργαστηριακών μηχανημάτων δεν έχουν νόημα, διότι η επιτυχής έρευνα απαιτεί δοκιμασμένη υλικοτεχνική και εργαστηριακή υποδομή και όχι τη φθηνότερη.
ΤΑ ΝΕΑ 11/5/2018
http://www.tanea.gr/2018/05/11/opinions/sto-eleos-akraiwn-meiopsifiwn/
ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΑΚΡΑΙΩΝ ΜΕΙΟΨΗΦΙΩΝ
Τα ΑΕΙ είναι περιουσία του ελληνικού λαού και μάλιστα τεράστιας αξίας, επιστημονικής, πνευματικής, οικονομικής και κοινωνικής. Αυτά παρέχουν στην κοινωνία τους αναγκαίους εξειδικευμένους επιστήμονες, σε αυτά παράγεται νέα γνώση με μεγάλη οικονομική αξία για τις επιχειρήσεις και τη Δημόσια Διοίκηση, παράγεται γνώση με πνευματική αξία για τη διαμόρφωση υπεύθυνων, έντιμων, δημοκρατικών πολιτών. Η πολιτεία οφείλει να προστατεύει διαρκώς αυτή την κορυφαία περιουσία της.
Δυστυχώς, για πολλές δεκαετίες στα ΑΕΙ επικρατεί μια κατάσταση ανομίας, φόβου, που προκαλεί την αποστασιοποίηση ή και την απόσυρση των πανεπιστημιακών. Επιθετικές ακραίες μειοψηφίες, κυρίως της Αριστεράς, αλλά και λούμπεν στοιχεία που σχετίζονται με το κοινό έγκλημα (εξαρτησιογόνες ουσίες, παρεμπόριο κ.λπ.) δρουν ανεξέλεγκτα. Είναι πλέον κοινός τόπος οι προσωπικές απειλές, οι ξυλοδαρμοί, οι ληστείες, οι καταστροφές, η χρήση των χώρων για παράνομες δραστηριότητες, οι καταλήψεις που αποδιοργανώνουν την ακαδημαϊκή λειτουργία.
Ο νόμος αδυνατεί να επιβληθεί διότι το καθεστώς του πανεπιστημιακού ασύλου καθιστά εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι αδύνατη, την πρόσβαση της Αστυνομίας. Το πανεπιστημιακό άσυλο στην ουσία προστατεύει τις ακραίες, επιθετικές μειοψηφίες και όχι τη διαφορετική άποψη και την ελεύθερη σκέψη. Προστατεύει ατιμωρητί την επιβολή της άποψης της βίαιης μειοψηφίας. Η κατάσταση αυτή εκθέτει τη χώρα διεθνώς και υποβαθμίζει την ποιοτική προσπάθεια πολλών μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας (φοιτητές, καθηγητές).
Είναι πλέον καιρός για την επαναφορά της πλήρους κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως σωστά προβλέφθηκε από τον νόμο 4009/2011. Ο ιστορικός ρόλος του πανεπιστημιακού ασύλου ξεπεράστηκε με την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974. Οίος επιμένει να το διατηρεί επιβουλεύεται τη δημοκρατία μέσα στα ΑΕΙ, δίνοντας χώρο στην ατιμωρητί καταστρατήγησή της από τις επιθετικές μειοψηφίες και τους παράνομους λούμπεν. Επιτέλους, ο νόμος που ισχύει και εφαρμόζεται στην ελληνική επικράτεια οφείλει να ισχύει και μέσα στα ΑΕΙ. Πρέπει αυτά να πάψουν να προσομοιάζουν με τα Εξάρχεια.
Για θέματα που αφορούν απλά προβλήματα τάξης (προστριβές φοιτητών, παραβίαση θεμάτων καθαριότητας και φθοράς, φύλαξη χώρων κ.λπ.) τα ΑΕΙ πρέπει να έχουν τη δυνατότητα πρόσληψης εκπαιδευμένου, άοπλου προσωπικού ασφαλείας με σύμβαση έργου ή και ανάθεσης του έργου σε εταιρείες ασφαλείας, όπως είθισται στα ΑΕΙ όλου του κόσμου.
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και η παρουσία προσωπικού ασφαλείας θα διευκολύνουν καθοριστικά την εφαρμογή του νόμου μέσα στα ΑΕΙ από τα διοικητικά τους όργανα. Η θέση του πρύτανη, του κοσμήτορα, του προέδρου έχει μεγάλες ευθύνες και απαιτεί πανεπιστημιακούς με θάρρος και υπευθυνότητα. Σύμφωνα με τον νόμο, οφείλουν να τον εφαρμόζουν ως διοικητικοί προϊστάμενοι των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ομως, η πολιτεία έχει την υποχρέωση να τους παρέχει τα απαραίτητα εργαλεία ώστε να λογοδοτούν δίκαια σε αυτήν και την πανεπιστημιακή κοινότητα για ακαδημαϊκές αλλά και για τυχόν ποινικές ευθύνες τους στις περιπτώσεις ολιγωρίας τους. Σήμερα οι διοικήσεις των ΑΕΙ είναι στο έλεος των ακραίων μειοψηφιών και των παραβατικών ομάδων των ιδρυμάτων τους. Οι εντελώς ανεύθυνες προτάσεις της σημερινής πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας περί φοιτητικών ομάδων προστασίας και συμβουλευτικής παρέμβασης μόνο θυμηδία προκαλούν. Οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν τεράστια ευθύνη για τη βία στα ΑΕΙ όταν ήταν στην αντιπολίτευση και συνεχίζουν να τη στηρίζουν με την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου.
ΤΑ ΝΕΑ 6/5/2018
http://www.tanea.gr/2018/05/06/opinions/o-eklogikos-nomos-kai-i-xeiragwgisi-tis-politikis/
Ο ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ Η ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Σύμφωνα με τον ιταλό πολιτικό επιστήμονα Giovanni Sartori, τα εκλογικά συστήματα αποτελούν τον «πιο εξειδικευμένο χειραγωγικό μηχανισμό της πολιτικής». Για πολλές δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν ως τέτοια τα εκάστοτε εκλογικά συστήματα, αλλάζοντάς τα λίγο πριν τη διεξαγωγή των εκλογών, ειδικά όταν διαπίστωναν ότι ο αντίπαλός τους βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Και η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, βλέποντας την επερχόμενη ήττα της, θέσπισε βεβιασμένα την απλή αναλογική σε μια περίοδο που η Νέα Δημοκρατία είχε ήδη διψήφιο δημοσκοπικό προβάδισμα από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θεώρησαν ότι ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή για την απλή αναλογική και δεν δίστασαν να κλείσουν για μια ακόμη φορά το μάτι στη φασίζουσα Χρυσή Αυγή (οποία Αριστερά;) για να ισχύσει ο εκλογικός νόμος από τις επόμενες εκλογές που θα δυσκολέψει τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Με δεδομένη την πόλωση από τον διχαστικό ΣΥΡΙΖΑ καθώς και την εμφανή πλέον περιφρόνησή του προς τους θεσμούς μάλλον θα είναι ατελέσφορη η προεδρική εκλογή το 2020. Ετσι η επόμενη κυβέρνηση θα οδηγηθεί πιθανά και σε σύντομο χρονικό διάστημα σε νέες εθνικές εκλογές, οι οποίες θα διεξαχθούν με την απλή αναλογική, που με βεβαιότητα θα οδηγήσει τη χώρα στην ακυβερνησία. Και μάλιστα χωρίς καμιά ουσιαστική αλλαγή στο κομματικό και πολιτικό σύστημα της χώρας που μέρα με τη μέρα απαξιώνονται στα μάτια των πολιτών. Πράγματι, σύμφωνα με το Pew Research Center, μόλις το 21% των Ελλήνων είναι ικανοποιημένο με τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στην Ελλάδα, ενώ η πρόσφατη μελέτη της διαΝΕΟσις έδειξε ότι τα πολιτικά κόμματα εμπιστεύεται μόλις το 25,5% των Ελλήνων.
Για να αντιστραφεί αυτό το κλίμα δυσθυμίας των πολιτών προς τους πολιτικούς θεσμούς χρειάζονται σημαντικές αλλαγές, μια απ" αυτές θα ήταν και μια ρηξικέλευθη αλλαγή του εκλογικού νόμου προς το γερμανικό πρότυπο. Σύμφωνα με αυτόν οι μισοί βουλευτές εκλέγονται πλειοψηφικά σε μικρές εκλογικές περιφέρειες και οι άλλοι μισοί αναλογικά από μια κομματική λίστα, κατά το πρότυπο της σημερινής λίστας του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε τόσο την αντιπροσωπευτικότητα αλλά θα έδινε σε ένα βαθμό με τον θεσμό του διευρυμένου ψηφοδελτίου Επικρατείας απάντηση σε θέματα όπως αυτά του πολιτικού χρήματος και της εξάρτησης από συμφέροντα κάθε είδους (οικονομικά, μιντιακά κ.ά.). Θα συνέβαλλε καθοριστικά να εισέλθουν νέοι στην πολιτική άνθρωποι, που ουδέποτε θα μπορούσαν να περάσουν τις ερμητικά κλειστές πόρτες του Κοινοβουλίου με τα έως τώρα δεδομένα, προάγοντας αποτελεσματικά την ποιοτική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Θα έδινε τη δυνατότητα στους αρχηγούς των κομμάτων, που στην πλειοψηφία τους εκλέγονται πλέον δημοκρατικά από τη βάση, να κινητοποιήσουν στο διευρυμένο ψηφοδέλτιο Επικρατείας σημαντικούς πολίτες, με γνώση, με εμπειρία και με διάθεση προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο. Επίσης, η πλειοψηφική εκλογή σε μικρές εκλογικές περιφέρειες θα ωθούσε τα κόμματα να επιλέξουν όχι με αυστηρά κομματικά κριτήρια, αλλά προσωπικότητες με ευρύτερη πολιτική απήχηση στην τοπική κοινωνία, προκειμένου να εξασφαλίσουν την έδρα, καθότι ο πλειοψηφών τα παίρνει όλα.
Η επόμενη φιλελεύθερη κυβέρνηση, ακόμη και στην περίπτωση που είναι βραχύβια, θα πρέπει να έχει μία έτοιμη πρόταση για τον εκλογικό νόμο με όλες του τις τεχνικές λεπτομέρειες, προσομοιάζοντα σε αυτόν του γερμανικού εκλογικού συστήματος, προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Επειτα από μια πιθανώς άκαρπη προεδρική εκλογή το 2020, θα έχει την ευχέρεια να διεξαγάγει δεύτερες εκλογές με βάση τον νέο αυτόν εκλογικό νόμο που θα δώσει άλλη πνοή στο πολιτικό και κομματικό σύστημα.
ATHENSVOICE 6/5/2018
Ο Αχιλλέας Γραβάνης, καθηγητής Φαρμακολογίας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστήμιου Κρήτης, Ερευνητής του Ιδρύματος Τεχνολογίας & Έρευνας απαντά στον καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκο Μαραντζίδη, καθώς και σε όσους υποστηρίζουν την προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από μια ανάρτηση στο Facebook που σχολιάστηκε πολύ. Αναλυτικά:
ΝΙΚΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ...
« Αδυνατώ να αποδεχθώ το πολιτικό, ταξικό, κοινωνικό μίσος, τον άκριτο και άκρατο διχασμό που βίωσα τα τελευταία πολλά χρόνια από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον ένιωσα σαν εκπαιδευτικός από τους νεολαίους του στον χώρο εργασίας μου, στα συνέδρια της ΠΟΣΔΕΠ από τους ακαδημαϊκούς του, στο νοσοκομείο από τους γιατρούς του, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης από τους πολιτικούς του, στους κοινωνικούς χώρους και στις παρέες από τους γνωστούς και φιλους μου οπαδούς του.
»Το ένιωσα και το νιώθω τώρα να φουντώνει ξανά σαν βασικό στοιχείο των επικείμενων εκλογών. Την γεμάτη μίσος δικαστική καταδίωξη και στοχοποίηση των πολιτικών του αντιπάλων και των οικογενειών τους, τον με μίσος και απαξίωση-ευτελισμό των συγγενών του πολιτικών κομμάτων που ώριμα τώρα καλεί σε συνεργασία. Μου είναι δύσκολο να αποδεχθώ πολιτικούς διχως αρχές, με ύψιστη πολιτική και προσωπική επιδίωξη την εξουσία, να συνεργάζονται με ακροδεξιούς, να χρησιμοποιούν ακροαριστερούς για να την διατηρήσουν, ενώ παρουσιάζονται απατηλά σαν το άφθαρτο νέο.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 5/5/2018
ΑΠΑΝΤΗΣΗ 6 ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: Απουσία σχεδίου, αδιαφάνεια και προσωπικές συνεννοήσεις
Ευχαριστούμε τον κ. υπουργό Παιδείας για την απάντηση στο άρθρο μας. Ομως, δυστυχώς, στα περισσότερα σημεία της απάντησής του απέφυγε να αναφερθεί στην ουσία του ζητήματος. Απέφυγε να τοποθετηθεί για την κατάργηση στην πράξη της τεχνολογικής εκπαίδευσης, τη μεταφορά των προβλημάτων των ΤΕΙ στα πανεπιστήμια, τη μαζική και ταχεία «καθηγητοποίηση» προσωπικού των ΤΕΙ παραβιάζοντας κάθε ακαδημαϊκή δεοντολογία. Δυστυχώς, η απλή επανάληψη της λέξης «ακαδημαϊκότητα» δεν εγγυάται την ουσία της, ιδίως όταν θεσμοί και κανόνες που τη διασφαλίζουν αγνοούνται και υποκαθίστανται.
Παρέλειψε επίσης o κ. Υπουργός να αναφερθεί στην πλήρη παράκαμψη του μόνου αρμόδιου φορέα αξιολόγησης και πιστοποίησης προγραμμάτων σπουδών και μονάδων, της ΑΔΙΠ, όπως προβλέπει και ο δικός του νόμος. Παρακάμπτοντάς τον –για να παρακάμψει και τον έλεγχο του ΣτΕ που προβλέπεται για προεδρικά διατάγματα– έφερε νόμο στη Βουλή για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και συγκρότησε ο ίδιος επιτροπή για να εισηγηθεί το νέο Ιδρυμα. Επαίρεται ότι τα μέλη των επιτροπών προέρχονται αποκλειστικά από επιλογή των ίδιων των Ιδρυμάτων. Επέλεξαν, όμως, τα ΤΕΙ Αθηνών και Πειραιά ή ο ίδιος να περιλάβουν στην επιτροπή συγχώνευσης τον γ.γ. του υπουργείου Παιδείας, τον πρόεδρο Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και Ανθρωπίνου Δυναμικού, τον γ.γ. Ανάπτυξης Στρατηγικής και Ιδιωτικών Επενδύσεων; Ακόμη αποσιώπησε πως διόρισε ο ίδιος πενταμελείς επιτροπές «καθηγητοποίησης» του προσωπικού των ΤΕΙ, παραβιάζοντας κάθε έννοια ακαδημαϊκού αυτοδιοίκητου.
Με αποφάσεις του κ. Υπουργού συγκροτούνται και οι επιτροπές για τις υπό εξέλιξη συγχωνεύσεις με μέλη από τα υπό συγχώνευση Ιδρύματα, όπως ακριβώς επισημάναμε. Πόσο αμερόληπτα θα κρίνουν; Δεν υπάρχουν, είπε ο υπουργός, τοπικοί παράγοντες σε αυτή τη διαδικασία. Ο ίδιος, όμως, εξήρε τη συμβολή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε ομιλία του στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και αυτός συγκρότησε επιτροπή για να μελετήσει τη μετεξέλιξη των Σχολών του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας με ειδικό συνεργάτη της γ.γ. Τουρισμού, τον διευθυντή Παραγωγής και Ανάπτυξης στις Ελληνικές Αλυκές Α.Ε., αντιδήμαρχο, δημοτικό, περιφερειακό σύμβουλο και στελέχη του υπουργείου Παιδείας.
Η ενδυνάμωση του τεχνολογικού τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης, όπως άλλωστε και του πανεπιστημιακού, που επειγόντως χρειάζεται η χώρα, μπορεί να γίνει μόνο με κανόνες και σχεδιασμό. Δυστυχώς, παρατηρούμε απουσία τόσο κατεύθυνσης (αλήθεια, αποτελεί πλέον σκοπό η «πανεπιστημιοποίηση» των ΤΕΙ;) όσο και σχεδίου. Μεταξύ άλλων, με ποιους πόρους και κανόνες θα λειτουργήσουν τα διετή προγράμματα που εξαγγέλλονται;
Το σύνολο της διαθέσιμης πληροφόρησης δημιουργεί την έντονη εντύπωση πως οι δρομολογούμενες αποφάσεις στερούνται διαφάνειας, δεν προκύπτουν από κριτήρια και αρχές αλλά στηρίζονται σε προσωπικές συνεννοήσεις και προτεραιότητες της στιγμής. Και όμως, σε πόρισμα της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων για τον Ενιαίο Χώρο Εκπαίδευσης και Ερευνας που υπογράφει ο ίδιος ο κ. Υπουργός, προβλέπεται διάστημα 3-5 ετών για την αξιολόγηση των ΤΕΙ πριν αποφασιστούν επόμενα βήματα, ενώ τίθενται ως προϋπόθεση η υιοθέτηση «συγκεκριμένων αξιολογικών κριτηρίων» και η συγκρότηση «σώματος εμπειρογνωμόνων» για να μελετήσει «την ποιότητα των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, την ερευνητική δραστηριότητα του προσωπικού, τον αριθμό του προσωπικού, τις υποδομές και τις αναλογίες μελών ΕΠ προς φοιτητές». Εφαρμόζονται όλα αυτά που ο ίδιος θεωρούσε ενδεδειγμένα;
Το ότι, στην απάντησή του, ο κ. Υπουργός μάς κατηγορεί για απουσία προτάσεων και ιδεολογική κριτική είναι μάλλον παράδοξο δεδομένων παλαιότερων δικών του θέσεων («Μια σοβαρή ήττα της Αριστεράς στα πανεπιστήμια», «Αυγή» 20/7/2014). Οι προτάσεις μας ίσως δεν αρέσουν, στο μέτρο που δεν εξυπηρετούν μικροκομματικούς σχεδιασμούς. Η έννοια της παρέμβασής μας είναι ότι τα ΤΕΙ και τα πανεπιστήμια χρειάζονται ενίσχυση και αναβάθμιση, και μάλιστα επειγόντως, και όχι διάλυση. Οι αδυναμίες τους πράγματι έχουν βαθύ παρελθόν. Oμως δεν μπορεί αυτό να χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για κινήσεις που θα παγιώσουν τις παθογένειες. Αντίθετα, είναι σαφές πως μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθούν οι αξιολογήσεις της ΑΔΙΠ και να προχωρήσει η πιστοποίηση ποιότητας στη βάση κοινών κριτηρίων.
Θα περιμέναμε να τοποθετηθεί ο κ. Υπουργός επί της ουσίας. Επέλεξε να απαντήσει με προσβολές, αποδίδοντάς μας λέξεις σε εισαγωγικά που δεν είπαμε και περιγράφοντας την κριτική ως «κλαψουρίσματα».
ΥΓ. Ο κ. Υπουργός μάς εγκαλεί και για ένα θέμα που δεν θίξαμε, τα μεταπτυχιακά, και μας καλεί σε αυτοκριτική. Αλήθεια, για ποιο λόγο; Η διαδικασία την οποία επέβαλε στα πανεπιστήμια είναι ακόμη σε εξέλιξη και έχει ήδη επιφέρει σημαντική βλάβη σε πολλά προγράμματα. Βέβαια, το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς θα φανεί τα προσεχή χρόνια, καθιστώντας πολλά από αυτά μη βιώσιμα και υποβιβάζοντας την ποιότητα σχεδόν όλων.
ΝΙΚΟΣ ΒΕΤΤΑΣ, καθηγητής ΟΠΑ
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΓΡΑΒΑΝΗΣ, καθηγητής Παν/μίου Κρήτης
ΟΡΕΣΤΗΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ, καθηγητής ΑΠΘ
ΒΑΣΩ ΚΙΝΤΗ, καθηγήτρια ΕΚΠΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ, καθηγητής ΟΠΑ
ΠΑΝΟΣ ΤΣΑΚΛΟΓΛΟΥ, καθηγητής ΟΠΑ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21/4/2018
Έξι καθηγητές γράφουν στην «Κ»: Κυνική και υπολογισμένη εξαφάνιση των ΤΕΙ
Τι ακριβώς κάνει ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου με τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ τα τελευταία δύο χρόνια; Εξαφανίζει ένα-ένα τα ΤΕΙ και τα μετατρέπει εν μια νυκτί σε πανεπιστήμια χωρίς μελέτες σκοπιμότητας, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς διαβούλευση, χωρίς μέριμνα για το μέλλον.
Πώς το κάνει αυτό; Με αδιαφάνεια, χωρίς γενικές αρχές και κριτήρια, με επιτροπές που ορίζει ο ίδιος, με μέλη από τα υπό «πανεπιστημιοποίηση» ΤΕΙ και τοπικούς παράγοντες.
Τι θέλει να επιτύχει; Οικονομία; Μα, τις μονάδες που υποτίθεται πως καταργεί, τις αφήνει στη θέση τους, διάσπαρτες σε κάθε νομό, με άλλο απλώς όνομα, υπό τη σκέπη τώρα των αντίστοιχων πανεπιστημίων. Εξορθολογισμό των τμημάτων και των σχολών; Μα οι διευθετήσεις που γίνονται αντανακλούν πρωτίστως τους συσχετισμούς ισχύος εντός των ιδρυμάτων και των σχέσεων που διατηρούν με το υπουργείο. Η ΑΔΙΠ, η ανεξάρτητη αρχή που είναι επιφορτισμένη να αξιολογεί και να πιστοποιεί προγράμματα σπουδών και ακαδημαϊκές μονάδες, όχι μόνο περιθωριοποιείται αλλά και διαβάλλεται από τον υπουργό.
Τι επιτυγχάνει στην πραγματικότητα ο υπουργός; Να εξαλείψει προοδευτικά τα Τεχνολογικά Iδρύματα, εξαφανίζοντας την τεχνολογική εκπαίδευση μέσα σε ένα άμορφο και ασαφές πανεπιστημιακό τοπίο, σε απόκλιση από την τάση που παρατηρείται διεθνώς για ενίσχυση της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Ο υπουργός εμφανίζεται να ενδιαφέρεται για την αναβάθμιση των ΤΕΙ, όταν στην πραγματικότητα τα διαλύει και τα περιφρονεί, καθώς αυτό που κάνει είναι να μεταφέρει τους δικούς τους προϋπολογισμούς στα πανεπιστήμια, τα οποία επιζητούν απεγνωσμένα να αυξήσουν τη χρηματοδότησή τους. Η τεχνολογική εκπαίδευση, οι φοιτητές και καθηγητές τους, θυσιάζονται σε μικροπολιτικούς και ψηφοθηρικούς σχεδιασμούς. Μαζί θυσιάζεται και η επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων τους, που θα έπρεπε να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα. Γιατί, όπως έδειξε πρόσφατη έρευνα του ΙΟΒΕ, μετά την έναρξη της κρίσης και ενώ η απασχόληση στη χώρα συρρικνώθηκε, η απασχόληση των αποφοίτων των ΤΕΙ στον ιδιωτικό τομέα αυξήθηκε με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς έναντι εκείνης των αποφοίτων πανεπιστημίων.
Η κυνική και υπολογισμένη εξαφάνιση των ΤΕΙ «χρυσώνεται» με την πανεπιστημιοποίηση και τους τίτλους του καθηγητή που, κατά παράβαση κάθε έννοιας αυτοτέλειας και δεοντολογίας, απονέμονται εντός 30 ημερών από επιτροπές που ορίζει ο υπουργός για να κρίνουν ακαδημαϊκό έργο. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι μέλη αυτών των επιτροπών έχουν ήδη παραιτηθεί. Επιπλέον, χρησιμοποιούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά: όποιος δεν συμπράττει στους σχεδιασμούς του υπουργείου, εγκαταλείπεται στη μοίρα του. Ετσι, θα υπάρχουν καθηγητές ΤΕΙ που θα γίνονται με συνοπτικές διαδικασίες καθηγητές πανεπιστημίου και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους θα μένουν πίσω σε ένα απαξιωμένο και ασαφές τοπίο ιδρυμάτων που δεν θα περιλαμβάνονται στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
Παράλληλα, φοιτητές με υψηλή βαθμολογία που βρέθηκαν σε ΤΕΙ που δεν συνεργάζεται με το υπουργείο, θα έχουν πτυχίο το οποίο, κατ’ όνομα τουλάχιστον, θα υστερεί έναντι αυτών που θα βρεθούν με αδιαφανείς διαδικασίες να απολαμβάνουν ονομαστικά προνόμια που συνδέονται με το πανεπιστημιακό πτυχίο.
Τα ΤΕΙ έχουν πολλούς καθηγητές υψηλού επιπέδου και πολλά εξαιρετικά τμήματα που συχνά είναι περιζήτητα, πολύ περισσότερο από πολλά τμήματα πανεπιστημίων. ΤΕΙ και πανεπιστήμια αξιολογήθηκαν πρόσφατα από επιτροπές αξιολόγησης της ΑΔΙΠ. Αντί όμως, ως επόμενο βήμα, και τα δύο να ενισχυθούν για να βελτιώσουν τις αδυναμίες που διαπιστώθηκαν, να αναδειχθούν και να επιβραβευθούν οι καλές πρακτικές τους, τα ΤΕΙ καταργούνται, ενώ τα πανεπιστήμια διευρύνονται χωρίς κανένα σχεδιασμό και καμία ενημέρωση.
Τα ΤΕΙ χρειάζονται ενίσχυση στον σημερινό προσανατολισμό τους στις εφαρμογές της τεχνολογίας και των επιστημών. Γιατί προσφέρουν λύσεις στους νέους που επιδιώκουν να σπουδάσουν και να εργαστούν στο αντικείμενό τους, χωρίς να ξενιτευτούν.
Προσφέρουν λύσεις στις επιχειρήσεις που αναζητούν εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερα πρόχειρα φτιαγμένα πανεπιστήμια. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερους ανέργους αποφοίτους πανεπιστημίων που είτε εγκαταλείπουν τη χώρα, είτε στριμώχνονται στις πόρτες των κομμάτων επιδιώκοντας διορισμό.
Χρειάζεται σταθερή αξιολόγηση όλων των ακαδημαϊκών μονάδων και ένας σχεδιασμός του ακαδημαϊκού τοπίου που θα γίνει με σοβαρότητα, διαφάνεια και κοινά μέτρα για όλους, λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς καλές πρακτικές και, προπάντων, την ακαδημαϊκή φυσιογνωμία και τη βιωσιμότητα των ακαδημαϊκών μονάδων. Κυρίως, όμως, χρειάζεται να σταματήσει επειγόντως ο εκμαυλισμός και κανιβαλισμός του ελληνικού συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ιδιαίτερα του τεχνολογικού σκέλους του, των ΤΕΙ. Γιατί αργότερα η κατάσταση δεν θα είναι αναστρέψιμη.
*Ο κ. Νίκος Βέττας είναι καθηγητής ΟΠΑ, ο κ. Αχιλλέας Γραβάνης καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, ο κ. Ορέστης Καλογήρου καθηγητής ΑΠΘ, η κ. Βάσω Κιντή καθηγήτρια ΕΚΠΑ, ο κ. Γιώργος Παγουλάτος καθηγητής ΟΠΑ, ο κ. Πάνος Τσακλόγλου καθηγητής ΟΠΑ.
ΤΑ ΝΕΑ 19/4/2018
http://www.tanea.gr/2018/04/19/opinions/aksiologisi-pantoy/
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΠΑΝΤΟΥ
Ο σβέρκος του Έλληνα ζυγό δεν υπομένει. Η στρεβλή εφαρμογή αυτής της ρήσης μάς χαρακτηρίζει ως κοινωνία. Είναι η πρόφαση για την αποφυγή της αξιολόγησης σε κάθε δραστηριότητά της. Ενώ η αξιολόγηση είναι διαδικασία που στοχεύει στην ανάδειξη των επιτυχιών, των πλεονεκτημάτων αλλά και των στρεβλώσεων που απαιτούν διόρθωση μιας δραστηριότητας, στη χώρα μας απαξιώνεται σχεδόν πάντα ως τιμωρητική, ταυτόσημη με το «κυνήγι μαγισσών». Ο πραγματικός βέβαια λόγος για την αποφυγή της είναι η προστασία τής ήσσονος προσπάθειας των μετρίων και φυγόπονων και η διαφύλαξη των συμφερόντων συγκεκριμένων ομάδων, η προστασία των εκάστοτε συντεχνιών.
Η αποφυγή της αξιολόγησης δεν συναντάται μόνο στον δημόσιο τομέα, παραδόξως παρατηρείται συχνά και στον ιδιωτικό. Δύο παραδείγματα που περιγράφουν τον ιδιωτικό και δημόσιο περίγυρό μας. Ο Γιώργος εργάζεται σε μεγάλη ιδιωτική εταιρεία που εφαρμόζει διαδικασίες αξιολόγησης των στελεχών της. Βλέπει ότι όσοι συνάδελφοί του έχουν αξιολογήσει τους τμηματάρχες τους (υποτίθεται ανώνυμα) με ειλικρίνεια και εντιμότητα έχουν χάσει τη δουλειά τους. Αυτοί που τη διατηρούν είναι αυτοί που στρογγυλεύουν την αξιολόγησή τους, που βαυκαλίζουν τον προϊστάμενο. Ο Γιώργος δεν έχει επιλογή, αποδέχεται τη στρεβλή αξιολόγηση για να μη χάσει τη δουλειά του. Η αρνητική επίδραση αυτής της στρέβλωσης για την ανταγωνιστικότητα και την επιτυχία, τη μακροημέρευση της επιχείρησης και των θέσεων εργασίας είναι προφανής. Διαδικασίες που λειτουργούν επιτυχώς στο εξωτερικό για τη βελτίωση της ποιότητας, στη χώρα μας αποτυγχάνουν.
Η Ελένη εργάζεται σε Τμήμα Πληροφορικής υπουργείου. Η συντριπτική πλειονότητα των μόνιμων υπαλλήλων του τμήματος, συναδέλφων της, δεν έχει ιδέα από ηλεκτρονικό υπολογιστή και το αντικείμενο της ειδικότητάς τους. Ή μάλλον έχουν τόση ώστε να χρησιμοποιούν την ηλεκτρονική υποδομή για την προσωπική συμμετοχή τους στο Στοίχημα. Εχουν βρει τη σχετική θέση μέσω των γνωστών διαδρομών. Ετσι η δημόσια υπηρεσία σέρνεται με τις απαρχαιωμένες διαδικασίες του χαρτιού και του μολυβιού. Την ίδια στιγμή εξαιρετικοί νέοι επιστήμονες της πληροφορικής, πτυχιούχοι σχετικών τμημάτων των ΑΕΙ μας, δουλεύουν ως ντελιβεράδες. Η επόμενη κυβέρνηση οφείλει να αξιολογήσει όλους αυτούς τους δημοσίους υπαλλήλους και όσοι δεν πιστοποιούν τις γνώσεις και δεξιότητες των σημερινών πόστων τους θα πρέπει να μετακινηθούν σε χρήσιμες κενές θέσεις γενικών καθηκόντων (π.χ. φύλαξη αρχαιολογικών χώρων, σχολείων, υποστήριξη νοσοκομείων και υποδομών κοινωνικών υπηρεσιών κ.λπ.). Ενας σύγχρονος, επιτελικός δημόσιος τομέας αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη για την ανάπτυξη της χώρας. Εχει όμως ανάγκη από σοβαρά στελέχη – επιστήμονες με γνώση. Μια χώρα χρεοκοπημένη, με μια κοινωνία βαρύτατα φορολογούμενη, δεν επιτρέπεται να αγνοεί αυτές τις, με διευθύνσεις και ονόματα, εξαιρετικά δαπανηρές αστοχίες της. Η αξιολόγηση στο Δημόσιο θα συμβάλει καθοριστικά στη διόρθωση αυτών των αστοχιών και στην ενίσχυσή του με στελέχη που πληρούν την αληθινή σημασία της λέξης.
TA NEA 5/4/2018
http://www.tanea.gr/2018/04/05/opinions/antisystimikos-politikantismos/
ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΣΜΟΣ
Η κοινωνία μας σπάνια έδειξε ικανότητα να θέτει προτεραιότητες και να τις υποστηρίζει έμπρακτα. Εχει εκπαιδευτεί πολιτικά να ασχολείται με τα δευτερεύοντα και τα πρωτεύοντα προβλήματά της να τα απωθεί στις ελληνικές καλένδες. Οι συνθήκες της πολύπλευρης κρίσης, η αγωνία της καθημερινής επιβίωσης έχουν αυξήσει τη σύγχυσή της και έχουν περιορίσει περαιτέρω την ικανότητά της να δει καθαρά τα ουσιαστικά της προβλήματα και τις δύσκολες ενέργειές της για τη διόρθωσή τους. Είναι δε στις σημερινές συνθήκες πιο ευάλωτη στον λαϊκισμό, στον πολιτικαντισμό που αγνοούν επί τούτου τα δύσκολα προβλήματα και αναδεικνύουν δημόσια πιο ελαφρά, αδιάφορα για την πλειονότητα θέματα.
Ιστορικά, οι σημαντικές και δύσκολες στην εφαρμογή τους προτεραιότητες ήταν απόφαση φωτισμένων πολιτικών ηγετών, όπως αυτή του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τον προσανατολισμό μας προς την Ενωμένη Ευρώπη. Δυστυχώς η πλειοψηφία του σημερινού πολιτικού προσωπικού δεν ανταποκρίνεται στις εξαιρετικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Ελάχιστοι σήμερα πολιτικοί μιλούν συγκεκριμένα για τα ουσιαστικά και δύσκολα προβλήματα και τις επίπονες λύσεις τους: Πώς θα δημιουργήσουμε 1 εκατομμύριο διατηρήσιμες νέες θέσεις εργασίας για τους ανέργους στον ιδιωτικό τομέα που παράγει τον πλούτο προς διανομή (για θέσεις στο Δημόσιο είναι πρώτοι, ιδιαίτερα οι σημερινοί κυβερνώντες και οι συγγενείς τους); Πώς θα εξασφαλίσουμε τις συντάξεις για 3,2 εκατομμύρια συνταξιούχους; Πώς θα αντιστρέψουμε το αγωνιώδες για την επιβίωση της χώρας δημογραφικό; Πώς θα περιορίσουμε τον πολυδάπανο – υπεράριθμων ανίδεων υπαλλήλων – δημόσιο τομέα καθιστώντας τον παράλληλα αποτελεσματικότερο και με στρατηγική θέση για την ανάπτυξη; Πώς θα εξασφαλίσουμε αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας με περιορισμένο προϋπολογισμό; Πώς θα αναβαθμίσουμε παραγωγικά, πολλαπλασιαστικά και σε συνθήκες περιορισμένων οικονομικών τις Ένοπλες Δυνάμεις ώστε να αποφύγουμε την εθνική συρρίκνωση που μας επιφυλάσσουν οι γείτονες;
Ο μακροχρόνια άνεργος, ο ασθενής που δεν έχει πρόσβαση σε αξιοπρεπείς, σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες υγείας και στα αναγκαία φάρμακα, ο πολίτης που χάνει το σπίτι του ή την επιχείρησή του από την Εφορία ή την τράπεζα, ή ο νέος που είναι στον προθάλαμο της ξενιτιάς παρακολουθούν πολιτικούς της κεντρικής σκηνής να αναδεικνύουν στη δημόσια συζήτηση θέματα όπως η καύση των νεκρών ή η νομιμοποίηση της χρήσης της κάνναβης. Η ανάδειξη ως κεντρικών πολιτικών προτεραιοτήτων θεμάτων που αφορούν μειοψηφίες της κοινωνίας, θεμάτων που προκαλούν δυσανάλογη δημόσια αρθρογραφία εκλαμβάνεται ως πρόκληση από την πλειονότητα των χειμαζόμενων πολιτών. Η αγωνιώδης προσπάθεια κάποιων πολιτικών να διαφοροποιηθούν από το παλιό, να παρουσιάσουν εαυτούς ως μεταρρυθμιστές, αντισυστημικούς ενάντιους του συστήματος, με διαφορετική πολιτική γλώσσα και μηνύματα αλλά για υπάρχοντα μεν αλλά δευτερεύοντα θέματα αποπροσανατολίζει τη δημόσια συζήτηση από τις εξαιρετικά επείγουσες προτεραιότητες επιβίωσης αυτής της κοινωνίας. Η προσπάθεια αυτή συμβάλλει στην περαιτέρω σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό της, πρωτεύουσα επιδίωξη της ανίκανης σημερινής κυβέρνησης. Οι πολίτες οφείλουμε να εστιάσουμε στις μεγάλες προτεραιότητες και στους πολιτικούς που τις προσεγγίζουν με συγκεκριμένες, τεκμηριωμένες, δύσκολες λύσεις. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με δευτερεύοντα, με άκαιρα πολιτικάντικα πυροτεχνήματα, έχουμε ανάγκη να στηρίξουμε αυτούς που καταπιάνονται με τα δύσκολα πρωτεύοντα προβλήματα του τόπου.
ΤΑ ΝΕΑ 27/3/2018
http://www.tanea.gr/2018/03/27/opinions/politiki-twn-politwn/
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Η χώρα χρειάζεται την συνεννόηση πολιτικών και πολιτών για την επόμενη, μετά ΣΥΡΙΖΑ μέρα. Δεν μπορεί να συνεχίσει στη διχαστική πολιτική του μίσους της σημερινής κυβέρνησης του «ή εμείς ή αυτοί». Κι αυτό απαιτεί προσπάθεια και προετοιμασία. Η αυριανή κυβέρνηση θα χρειαστεί την συνεργασία κομμάτων και κοινωνίας για την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων μας. Η κοινωνία, μετά τα ασύστολα ψέματα και τις καθεστωτικές μεθοδεύσεις του, θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και μάλλον τους ΑΝΕΛ στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα χρειαστεί τη συνδρομή σε όλα τα επίπεδα της ΚΙΝΑΛ, ανεξάρτητα αν είναι αυτοδύναμη η όχι. Εξάλλου, αυτό αποτελεί και εκπεφρασμένη πρόταση του ίδιου του αρχηγού της ΝΔ. Είναι κατανοητό η ΚΙΝΑΛ να έχει αναστολές να δηλώσει προεκλογικά τη δική της απόφαση για συνεργασία με την ΝΔ. Ο αρχηγός της ΝΔ είναι ένας εμφανώς φιλελεύθερος κεντρώος πολιτικός, συμπαθής προσωπικά και πολιτικά στους ψηφοφόρους του κεντρώου χώρου. Θα είναι όμως ιστορικό λάθος η τυχόν συνεργασία της ΚΙΝΑΛ με τους σημερινούς λαϊκιστές, ψευδολόγους, αντιδημοκράτες καθεστωτικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι η απόλυτη οπισθοδρόμηση και ενσωμάτωση στο χείριστο παρελθόν της.
Η ανταλλαγή προτάσεων και συζήτηση για τις βασικές πολιτικές προτεραιότητες της επόμενης κυβέρνησης οφείλει να γίνει δημόσια και προεκλογικά ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν ποιες είναι η συγκλίσεις. Μόνο έτσι θα τις στηρίξουν. Και θα χρειαστούν στήριξη γιατί οι συντεχνίες δεν θα παραδοθούν εύκολα στις μεταρρυθμίσεις, ο δε κύριος πολιτικός τους φορέας έκφρασης σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως ξανακάψει ως αντιπολίτευση τη χώρα, ίσως ξαναθυμηθεί τις πλατείες των Αγανακτισμένων, αγκαλιά με τους μπαχαλάκηδές του και τους ακροδεξιούς πλέον συμμάχους του.
Θα διευκολύνει σημαντικά τη διαδικασία σύγκλισης αν τον ρόλο της «διεπιφάνειας συνεννόησης» τον αναλάβουν πολίτες με γνώση, αξιόπιστοι στη κοινωνία. Ευτυχώς έχουμε αρκετούς. Η οργάνωση δημοσίων, ανοιχτών θεματικών συζητήσεων με εισηγήσεις ειδικών αλλά και προσκεκλημένων πολιτικών και στελεχών των δύο κομμάτων, καθώς και επιστημόνων αξιόλογων πολιτικών δεξαμενών σκέψης (e-Κύκλος, Δίκτυο κ.ά.) θα βοηθήσει καθοριστικά στην ανάδειξη συγκεκριμένων προτάσεων και πολιτικών. Θα αναδείξει επίσης τις συγκλίσεις και τις διαφορές που απαιτούν γεφύρωση. Η σχετική δραστηριότητα του συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου για την αναγκαία πλέον αναθεώρηση του Συντάγματος είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση. Θέματα προτεραιότητας για συγκλίσεις αποτελούν η ανεργία, ο επαναπροσανατολισμός της παραγωγικής βάσης της χώρας και ο συνοδός εκσυγχρονισμός της παιδείας, το εκρηκτικό δημογραφικό πρόβλημα και ο συντονισμός του με την μεταναστευτική πολιτική, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, η φορολογική πολιτική, η εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών και η συνταγματική τους ενίσχυση, η ασφαλιστική πολιτική και τα δίκτυα κοινωνικής πρόνοιας σε συνθήκες χρεοκοπίας.
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να συμμετάσχει σε αυτήν την πολιτική διεργασία σύγκλισης. Οφείλει πρώτα να αφήσει πίσω τη διχαστική, καθεστωτική πολιτική του. Να ωριμάσει σε ένα κανονικό, ευρωπαϊκό κόμμα με πολιτική επιλογή και όχι ως δίχως αρχές συνθήκη πολιτικής επιβίωσης των στελεχών του. Να αποβάλει τον λανθάνοντα σταλινισμό του, τον επιθετικό και άκρως επικίνδυνο για την δημοκρατία μας καθεστωτισμό του. Η θέση του στην αντιπολίτευση θα του δώσει την ευκαιρία του αναστοχασμού για ουσιαστική, ενσυνείδητη ενσωμάτωση στο δημοκρατικό σύστημα.
LIBERAL 19/3/2018
Ο Καθηγητής Φαρμακολογίας, στην Ιατρική Σχολή του Παν/μιου Κρήτης, Αχιλλέας Γραβάνης μιλάει στο Liberal για τις δράσεις του ΕΛΙΔΕΚ, την χρηματοδότηση νέων επιστημόνων και την ανάδειξη νέων μοντέλων έρευνας και επιχειρηματικότητας. Επισημαίνει την αναγκαιότητα επενδύσεων στο χώρο της καινοτομίας και προτάσσει τη συνεργασία αγοράς και πανεπιστημίου ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της χώρας.
Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα
- Κύριε Γραβάνη, συμμετέχετε στο Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας & Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ).
Σκοπός του ΕΛΙΔΕΚ είναι η προαγωγή της επιστημονικής έρευνας και της καινοτομίας στη χώρα και ειδικότερα η αξιολόγηση και χρηματοδότηση της ελεύθερης έρευνας, δηλαδή των ερευνητικών δραστηριοτήτων και των τεχνολογικών εφαρμογών που προκύπτουν από επιστημονική περιέργεια, με μοναδικό κριτήριο την επιστημονική αριστεία. Το ΕΛΙΔΕΚ χρηματοδοτείται με 240 εκατομμύρια Ευρώ από χαμηλότοκο δάνειο της Ευρωπαικής Τράπεζας Επενδύσεων και την συμμετοχή με 60 εκατομμύρια του Ελληνικού Κράτους από τον τακτικό προυπολογισμό.
- Πρόσφατα ανακοινώσατε την χρηματοδότηση νέων επιστημόνων. Ποια η σημασία του Ιδρύματος για την έρευνα και την καινοτομία;
Πριν λίγες μέρες ανακοινώσαμε τα αποτελέσματα αξιολόγησης των ερευνητικών προτάσεων των μεταδιδακτορικών ερευνητών. Είχαν κατατεθεί 1670 προτάσεις και τελικά χρηματοδοτούνται 180. Η ποιότητα των χρηματοδοτούμενων προτάσεων είναι εξαιρετική. Υπάρχουν στα ελληνικά ΑΕΙ και ΕΚ άριστοι νέοι επιστήμονες που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από τους αντίστοιχους κορυφαίων ιδρυμάτων της Αμερικής και της Ευρώπης. Περίπου το 15% των χρηματοδοτούμενων προτάσεων προέρχεται από νέους Έλληνες ερευνητές κορυφαίων πανεπιστημιών του εξωτερικού (Harvard, MIT, Oxford, Cambridge, Max Planck, MRC κ.α.) που αποφάσισαν στην δύσκολη σημερινή συγκυρία να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Το γεγονός αυτό μας δίνει αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας.
- Έχετε διεθνείς ερευνητικές δραστηριότητας στον χώρο της βιοϊατρικής;
Η ερευνητική μας ομάδα στην Ιατρική Σχολή του Παν/μιου Κρήτης και στο ΙΤΕ έχει ισχυρό διεπιστημονικό προσανατολισμό και συντονίζεται από ερευνητές διαφόρων επιστημών όπως η νευροφαρμακολογία, η νευροβιολογία και η εμβιομηχανική του νευρικού ιστού (Καθηγητής Αχιλλέας Γραβάνης, Επίκουρος Καθηγητής Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, Δρ Κανελίνα Κάραλη), και η τεχνολογία των Λέιζερ (Διευθυντής Έρευνας ΙΤΕ, Δρ Εμμανουήλ Στρατάκης, Ερευνήτρια Ανθή Ρανέλλα, Δρ Σωτήρης Ψιλοδημητρόπουλος). Στην ερευνητική ομάδα συμμετέχουν πολλοί μεταδιδακτορικοί ερευνητές και μεταπτυχιακοί φοιτητές του Πανεπιστημίου Κρήτης.
- Που βρίσκονται οι προσπάθειες σας και ποια η σημασία τους;
Στην καρδιά της νέας τεχνολογίας που αναπτύσσεται από την ομάδα μας βρίσκονται τρισδιάστατα ικριώματα (scaffolds) από διάφορα βιολογικά υλικά, στα οποία φιλοξενούνται νευρικά βλαστικά κύτταρα, νευρώνες διαφόρων τύπων και υποστηρικτικά κύτταρα του νευρικού ιστού, όπως τα αστροκύτταρα και τα γλοικά κύτταρα, με σκοπό την ανάπτυξη πειραματικών μοντέλων των ιστών του νευρικού συστήματος (human brain-on-a-chip). Στοχεύουμε στην ανάπτυξη νευρο-βιοαισθητήρων για την ανίχνευση νέων φαρμάκων κατά των νευροεκφυλιστικών νόσων αλλά στην δημιουργία νευροεμφυτευμάτων χρήσιμων στην θεραπεία των τραυμάτων του νωτιαίου μυελού και του εγκεφάλου. Η ομάδα μας βρίσκεται στην διαδικασία ίδρυσης μίας νέας εταιρίας-τεχνοβλαστού (spinoff), που θα κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα και την εμπορική εκμετάλευση των νευρο-βιοαισθητήρων και των νευροεμφυτευμάτων. Έχουμε ήδη αναπτύξει σημαντικές συνεργασίες με τις ελληνικές εταιρίες όπως η TheraCell, καθώς και με κορυφαία διεθνώς αντίστοιχα εργαστηρία στο MIT και στο Harvard (spinoff εταιρεία Emulate).
Επίσης η ομάδα μας, σε συνεργασία με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (ΕΙΕ) στην Αθήνα (Διευθύντρια Έρευνας Θεοδώρα Καλογεροπούλου) αναπτύσσει εξειδικευμένα νευροπροστατευτικά και νευροαναγεννητικά συνθετικά μόρια τα οποία μιμούνται τις νευροτροφικές δράσεις των πολυπεπτιδικών ενδογενών νευροτροφικών παραγόντων (Νευροτροφίνες), που ελέγχουν την επιβίωση των νευρικών κυττάρων και την παραγωγή νέων νευρώνων, κατά την γήρανση και στις νευροεκφυλιστικές νόσους, όπως οι νόσοι Αλζχάιμερ, Πάρκινσον, Σκλήρυνση κατά Πλάκας καθώς και η εκφύλιση του αμφιβληστροειδούς. Στην Κρήτη δημιουργήσαμε πριν περίπου 10 χρόνια την εταιρία έντασης γνώσης (spinoff) Bionature, η οποία διαθέτει διεθνείς πατέντες, συνεργάζεται πλέον μέ την ελληνική φαρμακευτική εταιρία Qualia Pharma και βρίσκεται σε συζητήσεις με διεθνείς φαρμακευτικές εταιρίες για την κλινική ανάπτυξη των συνθετικών της μορίων στην θεραπευτική των νευροεκφυλιστικών νοσημάτων.
- Μιλήστε μας για τον χώρο της ακαδημαϊκής καινοτόμου επιχειρηματικότητας.
Η διεθνής πρακτική τα πανεπιστήμια να συνεργάζονται με την οικονομία, να την τροφοδοτούν με καινοτομία και να συμμετέχουν στην παραγωγή πλούτου και νέων θέσεων εργασίας σχεδόν απουσιάζει από την χώρα μας. Οι μεγάλες εταιρίες υψηλής τεχνολογίας αναπτύσσουν πλέον ερευνητικά εργαστήρια αιχμής μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και κλείνουν τα δικά τους. Το 60% των φαρμάκων στις ΗΠΑ και το 20% στην Ευρώπη έχει αναπτυχθεί σε ακαδημαϊκά ερευνητικά εργαστήρια. Στον χώρο της βιοτεχνολογίας οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες υπολογίζεται ότι επενδύουν κάθε χρόνο σε κοινά προγράμματα έρευνας και καινοτομίας με τα πανεπιστήμια πάνω από 65 δισεκατομμύρια δολάρια (outsourcing). Η χώρα μας οφείλει να είναι παρούσα σε αυτήν την έκρηξη επενδύσεων τεχνολογίας. Διαθέτει εξαιρετικό, διεθνώς ανταγωνιστικό επιστημονικό προσωπικό στα ΑΕΙ και στα Ερευνητικά της Κέντρα το οποίο μόνο την τελευταία 5ετια έχει φέρει στη χώρα από ευρωπαϊκά ανταγωνιστικά ερευνητικά προγράμματα 1,1 δισεκατομμύρια Ευρώ. Οι ελληνικές εταιρίες αλλά και οι τράπεζες πρέπει να δημιουργήσουν τα κατάλληλα επενδυτικά εργαλεία (venture capitals) για την χρηματοδότηση κοινών ερευνητικών έργων και κοινών εταιριών τεχνοβλαστών (spinoffs, startups) μέσα στα Πανεπιστήμια και τα Eρευνητικά μας Kέντρα. Η χώρα μας πρέπει να μιμηθεί το παράδειγμα αντίστοιχων μικρών χωρών με εξαιρετικό ανθρώπινο κεφάλαιο, όπως το Ισραήλ, η Ολλανδία και οι Σκανδιναβικές χώρες. Είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο ότι το Υπουργείο Έρευνας & Καινοτομίας προχώρησε πρόσφατα στην χρηματοδότηση μέσω του ΕΣΠΑ με περίπου 400 εκατομμύρια Ευρώ πολλές συμπράξεις μεταξύ ακαδημαικών/ερευνητικών ιδρυμάτων και ελληνικών εταιριών για την προώθηση της ανάπτυξης διεθνώς ανταγωνιστικών και καινοτόμων νέων προιόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας.
TA NEA 9/3/2018
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5525259/eksaggelos/
ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ
Τα ναδίρ μας στην οικονομία και στην κοινωνική συνοχή θρέφουν τα αναθεωρητικά σχέδια όλων των γειτόνων. Τις επόμενες βδομάδες η ελληνική Βουλή της Novartis θα παραδοθεί στα αδηφάγα τους βλέμματα. Ο ανεύθυνος αριστερός λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η διαχρονική του πολιτική του μίσους και του διχασμού θα είναι στο απόγειό τους. Ποτέ δεν ήμασταν μεταπολεμικά τόσο αδύναμοι, ποτέ δεν ήταν μεταπολεμικά οι γείτονες τόσο εμφανώς αναθεωρητικοί. Ολοι τους το συζητούν ανοιχτά πλέον και συμφωνούν μεταξύ τους. Η απάντηση σε αυτές τις εξαιρετικές εθνικές προκλήσεις δεν μπορεί να δοθεί από τη σημερινή κυβέρνηση του πολιτικού αναχρονισμού και της μετριότητας σε όλα. Είναι περισσότερο από εμφανές ότι η χώρα έχει ανάγκη σήμερα παρά ποτέ τη συνέγερση των ουσιαστικών και δημιουργικών ανθρώπων της. Εχει ανάγκη να ανακαλύψει από τα κάτω τις νέες της ελίτ που σε κάθε κοινωνία ανασκουμπώνονται στον κίνδυνο ως ανάδραση επιβίωσης
Η κυβέρνηση έχει επίσης μπροστά της, εκτός από την νομοθέτηση των επιπλέον μεταρρυθμίσεων που απαιτεί η τρόικα, το δύσκολο έργο της εφαρμογής τους. Περαιτέρω μειώσεις σε συντάξεις και μισθούς τον επόμενο χρόνο, ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ και περαιτέρω απελευθέρωση της οικονομίας. Ολα αυτά βέβαια έρχονται σε αντίθεση με το πολιτικό της DNA, με τις υποσχέσεις της στην πολιτική της πελατεία των συντεχνιών του κράτους. Θα αναγκαστεί, ως εκ τούτου, να συνεχίσει την αντιπαραγωγική πολιτική των επιδομάτων και της αύξησης των φόρων. Ηδη ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε την αύξηση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων σε μια οικονομία που με απόφασή του φορολογεί θανάσιμα ό,τι αναπνέει στον ιδιωτικό τομέα (ακόμη και τους μεταπτυχιακούς φοιτητές που πληρώνονται με μπλοκάκι). Η κυβέρνηση της Αριστεράς του Καμμένου θα αυξάνει περαιτέρω τους ψηλότερους μισθούς του Δημοσίου φορολογώντας του μικρότερους του ιδιωτικού. Αυτό κι αν είναι κοινωνική δικαιοσύνη!
Μοιραία, αυτή η αλλοπρόσαλλη πολιτική σε όλα τα επίπεδα θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην έξοδο από την εξουσία, όποτε και να γίνουν οι εκλογές. Οσο αυτές θα αργούν τόσο θα ενισχύεται η προοπτική εξόδου. Αυτό όμως που θα παραλάβει η επόμενη κυβέρνηση θα είναι δύσκολα διαχειρίσιμο και θα απαιτεί ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις σε όλα τα πεδία: οικονομία, δικαιοσύνη, παιδεία, εξωτερική πολιτική. Και βέβαια θα απαιτήσει κι εδώ, όπως και στα εθνικά θέματα, την συνέγερση των πλέον δημιουργικών, με διαπιστωμένη εμπειρία δυνάμεων της οικονομίας, της παραγωγής και της γνώσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως ο επόμενος πρωθυπουργός, θα δοκιμαστεί σκληρά στην προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας. Η προσπάθειά του θα απαιτήσει ό,τι καλύτερο αυτή διαθέτει, μέσα αλλά κι έξω από το κόμμα του. Δεν θα έχει την πολυτέλεια της μικροδιαχείρισης καθόσον οι προκλήσεις εντός και εκτός, στα οικονομικά και εθνικά θέματα, είναι εξαιρετικές. Εξαιρετικές πρέπει να είναι και η πολιτική του και οι επιλογές του. Η ευθύνη για την επόμενη μέρα θα επιμεριστεί και στον χώρο της Κεντροαριστεράς και στην υπεύθυνη πολιτική της στάση να βάλει πλάτη στην ανόρθωση της χώρας. Οι δυο αυτές πολιτικές παρατάξεις φέρουν μεγάλη ευθύνη για τα δεινά μας σήμερα και έχουν την ευκαιρία να επανορθώσουν παραγωγικά. Είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος της πολιτικής τους επιβίωσης στη συνείδηση των πολιτών και η μόνη πειστική αυτοκριτική. Η τυχόν αποτυχία της επόμενης κυβέρνησης θα βάλει τη χώρα σε μεγάλες κοινωνικές, εθνικές και οικονομικές περιπέτειες. Κανείς τους δεν θα είναι άμοιρος ευθυνών.
ΤΑ ΝΕΑ 9/2/2018
ΦΑΡΜΑΚΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5515628/farmaki-sth-dhmokratia/
Η υπόθεση της φαρμακευτικής εταιρείας Novartis αναδεικνύει πολλές από τις παθογένειες του οικονομικού και πολιτικού συστήματος της χώρας. Η συμπεριφορά της εταιρείας στην αθέμιτη προώθηση των φαρμακευτικών της προϊόντων και στον υπερπολλαπλασιαμό των κερδών της είναι μια συνήθης διεθνής πρακτική των φαρμακευτικών εταιρειών: οικονομικός εκμαυλισμός των συνταγογραφούντων γιατρών για υπερσυνταγογράφηση με μικρά και μεγάλα δωράκια (ταξίδια, αγορά οικοσυσκευών, μαύρος χρηματισμός, κ.λπ.), πίεση στην πολιτεία για υπερκοστολόγηση με πρόσχημα τον ακριβό τους δανεισμό από τις τράπεζες για να καλύψουν την καθυστέρηση της πληρωμής τους από τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία, τεχνητή πρόκληση αναγκών σε εμβόλια και φάρμακα κ.ά.
Στον προηγμένο δημοκρατικό κόσμο η απρέπεια αυτή ελέγχεται κατεξοχήν από την οργανωμένη πολιτεία με την ενδυνάμωση των ελεγκτικών μηχανισμών της συμπεριφοράς των επαγγελματιών υγείας [οδηγίες (guidelines) συνταγογράφησης για κάθε νόσημα από τις ιατρικές επιστημονικές εταιρείες, ηλεκτρονική συνταγογράφηση και διαρκής παρακολούθησή της, ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση των νέων γιατρών στις ιατρικές σχολές, αυστηρές επιτροπές δεοντολογίας των νοσοκομείων και των ιατρικών συλλόγων]. Η οργανωμένη πολιτεία προωθεί το αξιακό σύστημα των επαγγελματιών υγείας και είναι αυστηρή με τους παραβάτες του.
Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στον πολιτισμένο κόσμο, στη χώρα μας οι παραπάνω παθογένειες του συστήματος του φαρμάκου δημιουργούν συνθήκες μείζονος πολιτικής κρίσης! Η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί την αδικαιολόγητη αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης για κανιβαλισμό των πολιτικών της αντιπάλων, παραπέμποντας δύο πρώην πρωθυπουργούς και 8 πρώην υπουργούς! Ο Πρωθυπουργός «παραπέμπει» τους πολιτικούς του αντιπάλους στη Βουλή για «αδικήματα», που αν υπήρξαν, έχουν ήδη παραγραφεί. Υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης «επισκέπτονται» την υπεύθυνη για την υπόθεση Novartis εισαγγελέα Διαφθοράς, τσαλαπατώντας το Σύνταγμα και τον διαχωρισμό της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Κύριος στόχος οι ενοχλητικοί γι' αυτήν πολιτικοί: o Ευάγγελος Βενιζέλος που δίχως κραυγές αλλά με τεκμηριωμένο και μεστό πολιτικό λόγο ελέγχει τις αστοχίες της και βέβαια ο συνήθης ύποπτος Γιάννης Στουρνάρας που προσπαθεί να μαζέψει τα αμάζευτα βαρουφάκεια και τσακαλώτεια κοστοβόρα για τον λαό οικονομικά πειράματα. Αλήθεια, γιατί στους κατηγορούμενους πολιτικούς δεν περιλαμβάνονται οι Κώστας Καραμανλής (πρωθυπουργός) και Νικήτας Κακλαμάνης (υπουργός Υγείας) που ακριβώς στις μέρες τους εκτοξεύτηκε η φαρμακευτική δαπάνη από τα 2,4 στα 5.1 δισ.; Ιδιαίτερα ο δεύτερος που εισήγαγε την πολιτική «ελεύθερη επιλογή γιατρού και φαρμάκου από τον ασθενή» στην 3ετία 2004-2006 που οδήγησε σε τερατώδη αύξηση της δημόσιας δαπάνης για το φάρμακο από 2,4 στα 3,5 δισ. ευρώ. Και πόσο τυχαία άραγε είναι η συμμετοχή σε όλα αυτά του πρώην εισαγγελέα και πρώην υπουργού της κυβέρνησης Καραμανλή και σήμερα της κυβέρνησης Τσίπρα διαχρονικά αξιότιμου κ. Παπαγγελόπουλου;
Οι σημερινοί κυβερνώντες συνεχίζουν δυστυχώς τη διαχρονική διχαστική τους πολιτική που τους διευκόλυνε να ανέλθουν στην εξουσία. Επιδιώκουν και πάλι την πόλωση του πολιτικού συστήματος και τον διχασμό των πολιτών μέχρι τις επόμενες εκλογές, φαρμακώνοντας με τυφλό μίσος τη Δημοκρατία μας. Δεν διστάζουν να τσαλαπατήσουν τους βασικούς θεσμούς της, όπως η Δικαιοσύνη και το Κράτος Δικαίου προκειμένου να διασώσουν πολιτικά ό,τι διασώζεται από την εκλογική τους πελατεία. Κατηγορούν δύο πρώην πρωθυπουργούς με μαρτυρίες - εικασίες τριών μυστικών μαρτύρων, απαξιώνοντας το πολιτικό σύστημα στο επίπεδο της μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος. Ενα τέτοιο όμως πολιτικό σύστημα - τέρας θα έχει κι αυτούς ως θύματά του, όταν θα απέλθουν από την εξουσία. Τα μεγάλα θύματα ωστόσο θα είναι η χώρα και οι πολίτες της σε μία περίοδο που η γειτονιά της και η διεθνής οικονομία αποσταθεροποιούνται επικίνδυνα και η συναίνεση αποτελεί αναγκαία συνθήκη επιβίωσης.
ΤΟ ΒΗΜΑ 4/2/2018
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=939654
Η ΕΡΕΥΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Μια νέα γενιά επιστημόνων, πολλοί από τους οποίους εγκατέλειψαν θέσεις σε μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού, ξεκινούν σύντομα την έρευνά τους στη χώρα μας χαράζοντας τα νέα «μονοπάτια» της επιστήμης.
Και επειδή στις μέρες μας έχουμε ξεχάσει την έννοια της λέξης «Πανεπιστήμιο» (βλέπουμε να ιδρύεται το περίφημο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής που θα φιλοξενεί όχι «επιστήμες», αλλά «επαγγέλματα», όπως εκείνο των... αισθητικών στα προγράμματά του), μια στρατιά νέων επιστημόνων έρχεται στη χώρα για να μας το ξαναθυμίσει. Τα αποκλειστικά στοιχεία που έχει στη διάθεσή του «Το Βήμα» από την αξιολόγηση των νέων επιστημόνων που ζήτησαν και έλαβαν χρηματοδότηση από το νέο «ιερατείο» της έρευνας στην Ελλάδα, το ΕΛΙΔΕΚ (Ελληνικό Ιδρυμα Ερευνας και Καινοτομίας), δείχνουν ότι ένα 25% τουλάχιστον των νέων που πέρασαν τις... εξετάσεις θα κάνουν στην Ελλάδα έρευνα αιχμής, αφήνοντας μάλιστα θέσεις σε μεγάλα Ιδρύματα του εξωτερικού. Επιστήμες της θάλασσας, αναγεννητική ιατρική, χρήση βλαστικών κυττάρων για τις νόσους της καρδιάς και τις νευροεκφυλιστικές ασθένειες, big data, ρομποτική, οι «μαύρες τρύπες» και πόσο επηρεάζουν τους γαλαξίες, προϊστορική και κλασσική αρχαιότητα, μέχρι και μελέτη των fake news και η επίδρασή τους στις σύγχρονες κοινωνίες είναι μερικά από τα αντικείμενα των ερευνών που χρηματοδοτούνται για να γίνουν στην Ελλάδα.
34 εκατ. ευρώ σε 180 ερευνητικά προγράμματα
Τα παραπάνω βέβαια, αποτελούν μόνο την αρχή και είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που έκανε στον τομέα της πολιτικής του ευθύνης ο αναπληρωτής υπουργός Ερευνας κ. Κώστας Φωτάκης που συγκρότησε το Ιδρυμα και εξασφάλισε τη χρηματοδότησή του.
«To Βήμα» αναζήτησε όλους τους επιστήμονες που επέβλεψαν τις προτάσεις για έρευνα και επέλεξαν τις καλύτερες για να χρηματοδοτήσουν μέσω του ΕΛΙΔΕΚ την έρευνά τους για τρία χρόνια. Συνολικά θα διατεθούν 34 εκατομμύρια ευρώ, που είναι μέρος της συνολικής συμφωνίας που έγινε με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, σε 180 ερευνητικά προγράμματα νέων επιστημόνων.
Εκείνο δε που είναι πραγματικά ελκυστικό για τους νέους επιστήμονες ώστε να έρθουν στην Ελλάδα και να κάνουν την έρευνά τους, όπως εξηγεί ο κ. Φωτάκης, είναι ότι για πρώτη φορά θα μπορέσουν να είναι και επιστημονικοί υπεύθυνοι στο πρόγραμμά τους. Δηλαδή να φτιάξουν μόνοι την ομάδα τους και να ηγηθούν αυτής. Κάτι το οποίο το νομικό πλαίσιο που ίσχυε στη χώρα μας απαγόρευε, καθώς στην Ελλάδα για να είσαι επιστημονικός υπεύθυνος μιας έρευνας θα έπρεπε να είσαι μέλος Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) ενός πανεπιστημίου. «Κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του το ΕΛΙΔΕΚ», επισημαίνει ο κ. Φωτάκης, «παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο ξεκίνημά του, στήριξε με υποτροφίες 591 υποψήφιους διδάκτορες ανάμεσα σε 2.114 που υπέβαλαν αιτήσεις στην πρώτη προκήρυξη για υποψήφιους διδάκτορες. Σύμφωνα με τον προσωρινό κατάλογο αποτελεσμάτων αξιολόγησης των ερευνητικών έργων νέων επιστημόνων σε μεταδιδακτορικό επίπεδο, από τις 1.670 αιτήσεις υποψηφίων, οι 160 είχαν υποβληθεί από επιστήμονες που εργάζονται στο εξωτερικό και επιθυμούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να υλοποιήσουν τα ερευνητικά έργα που προτείνουν».
«Τα πρώτα απτά δείγματα επιστροφής είναι γεγονός»
«Ηδη τα πρώτα απτά δείγματα επιστροφής νέων ελλήνων επιστημόνων στην Ελλάδα, αφού έχουν περάσει από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, είναι γεγονός» λέει ο διευθυντής του Ιδρύματος κ. Νεκτάριος Νάσικας. «Στόχος η δημιουργία ευκαιριών για διεξαγωγή ποιοτικής έρευνας στην Ελλάδα, διεθνώς ανταγωνιστικής, στηριγμένης στο πολυτιμότερο αγαθό μας. Τους έλληνες επιστήμονες. Μας περιμένουν μόνο καλύτερες μέρες κινούμενοι σε αυτή την κατεύθυνση» καταλήγει.
Οι προτάσεις δείχνουν τον δρόμο
Επιστήμες Ζωής
Βιολογία, Ιατρική, Φαρμακευτική â Η μεγάλη επιτυχία του νέου προγράμματος, καθώς ένα 25% των αιτήσεων που εγκρίθηκαν αφορούν νέους που έρχονται στην Ελλάδα από το εξωτερικό. Από τις 42 προτάσεις που εγκρίθηκαν για να χρηματοδοτηθούν από το ΕΛΙΔΕΚ, οι 12 είναι «εξαιρετικές περιπτώσεις νέων επιστημόνων», όπως λέει ο υπεύθυνος για την αξιολόγηση των προτάσεων καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης και διεθνούς φήμης ερευνητής κ. Αχιλλέας Γραβάνης. Πρόκειται για νέους που θα έρθουν να δουλέψουν στην Ελλάδα από μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού (ΜΙΤ, University of Cambridge, Oxford University, Max Planck Institute, Harvard University, King’s College and University College of London, University P.M. Curie-Paris 6, κ.ά.) που αποφάσισαν να επιστρέψουν!
«Δυστυχώς το περιορισμένο ύψος των διαθέσιμων κονδυλίων δεν μας δίνει τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουμε και αρκετές άλλες εξαιρετικές προτάσεις» λέει ο κ. Γραβάνης. «Η προσπάθειά μας είναι να υπάρξει μέσα στο έτος άλλη μία προκήρυξη μεταδιδακτορικών ερευνητών ώστε να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία αυτές οι εξαιρετικές προτάσεις» αναφέρει.
Οι νέες τάσεις â Βιολογική και βιοϊατρική έρευνα. Μελέτη της βιολογικής συμπεριφοράς και της σημασίας των βλαστικών κυττάρων στις νόσους της καρδιάς, του εντέρου και της ανοσίας, καθώς και στη διερεύνηση των παθολογικών μοριακών, βιοχημικών και γενετικών μηχανισμών των κακοήθων όγκων του αίματος, του μαστού και των πνευμόνων. Μελέτη των παθοφυσιολογικών μηχανισμών των νευροεκφυλιστικών νοσημάτων (νόσοι όπως Πάρκινσον, Αλτσχάιμερ και πολλαπλή σκλήρυνση), στις διαδικασίες της αλληλο-επικοινωνίας των νευρώνων και στην ανάπτυξη συστημάτων προσομοίωσης της λειτουργίας του ανθρώπινου νευρικού ιστού σε συνθήκες ex vivo. Μελέτη των κυτταρικών και μοριακών μηχανισμών της φλεγμονής και της ανοσίας, ιδιαίτερα σε συνθήκες λοίμωξης.
Φυσικές επιστήμες
Από τις 24 προτάσεις που θα χρηματοδοτηθούν, οι 7 είναι νέων επιστημόνων που επιστρέφουν στην Ελλάδα από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Κατατέθηκαν συνολικά 243 προτάσεις. Οπως λέει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών και συντονιστής της ενότητας Κώστας Γαλιώτης, τα αποτελέσματα που συγκεντρώθηκαν είναι εκπληκτικά και η έρευνα που θα χρηματοδοτηθεί στην αιχμή της επιστήμης διεθνώς.
Συνολικά 7 από τους 24 νέους επιστήμονες έχουν τόπο διαμονής στο εξωτερικό και διεξάγουν την έρευνά τους σε ιδρύματα του εξωτερικού. Επιπρόσθετα οι 18 από τους 24 ερευνητές έχουν εκπαιδευτεί ή και αποκτήσει εργασιακή εμπειρία σε κορυφαία πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού (Harvard University (USA), CERN, University of Manchester(UK, University of Yale (USA), Technische Universitat Wien (Austria) κ.ά.)
Οι νέες τάσεις â Τομείς της Αστροφυσικής (όπως αστρικοί άνεμοι, μελανές οπές, φαινόμενα στους γαλαξιακούς πυρήνες), της Φυσικής Υψηλών Ενεργειών (όπως ιδιότητες πλάσματος quarks, πειραματική πιστοποίηση θεωρίας χορδών), των Μεταϋλικών (όπως κβαντική αυτό-οργάνωση, μαγνητικά κράματα), των Νέων Συστημάτων Laser (όπως laser κβαντικών τελειών, παραγωγή κυκλικά πολωμένης UV ακτινοβολίας), των Νανοϋλικών (όπως δισδιάστατα και πλασμονικά υλικά), της Κατάλυσης (όπως ανάπτυξη νέων τροποποιημένων καταλυτών, φωτοκαταλύτες για παραγωγή υδρογόνου) και των Γεωεπιστημών (όπως βιο-μετεωρολογία, κλιματική αλλαγή, δυναμική διάβρωσης εδαφών).
Ανθρωπιστικές Επιστήμες
Οπως λέει ο καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας κ. Αντώνης Ρεγκάκος στην περιοχή των Ανθρωπιστικών Επιστημών και των Τεχνών θα χρηματοδοτηθούν (από ένα σύνολο 137 προτάσεων) 15 προτάσεις.
Οι νέες τάσεις â 7 έρευνες ιστορικές (από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας), 5 αρχαιολογικές (προϊστορικής και κλασικής αρχαιολογίας), μία αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, μία βυζαντινής φιλολογίας και μία γλωσσολογίας.
Κοινωνικές Επιστήμες
Η καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου Ξένια Χρυσοχόου δηλώνει εντυπωσιασμένη από τις προτάσεις των νέων επιστημόνων που έλαβε από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό.
«Θα χρηματοδοτηθούν νέες ιδέες σε όλες τις κοινωνικές επιστήμες, από την οικονομία στην κοινωνιολογία και την πολιτική επιστήμη, στην ψυχολογία, την εκπαίδευση, την οικονομική γεωγραφία και την ανθρωπολογία» λέει η κυρία Χρυσοχόου. «Μας λυπεί ότι θα χρηματοδοτήσουμε μόνο 28 από τις προτάσεις που λάβαμε αλλά χαιρόμαστε που είμαστε στην ευχάριστη θέση να τονώσουμε την έρευνα στις κοινωνικές επιστήμες».
Οι νέες τάσεις â Η ένταξη των προσφύγων, ψυχοκοινωνικοί παράγοντες που επηρεάζουν την εξέλιξη της σκλήρυνσης κατά πλάκας, η διαφθορά στο σύστημα υγείας, η πολιτικοποίηση του λόγου περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η παρένθετη μητρότητα, η τεχνολογική δικτύωση στις γειτονιές και η επίδρασή τους στον κοινωνικό ιστό, η άρνηση εμβολιασμού, η διασπορά ψευδών ειδήσεων, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων ή η ψηφιοποίηση διαλέκτων που χάνονται.
Επιστήμες Ενέργειας και Περιβάλλοντος
Νέοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό κατέθεσαν δεκάδες προτάσεις για έρευνα.
Οπως λέει ο διεθνής εμπειρογνώμονας σε θέματα δομημένου περιβάλλοντος καθηγητής Φυσικής Ενέργειας Ματθαίος Σανταμούρης «χρηματοδοτήθηκαν δεκατέσσερις προτάσεις οι οποίες εντάσσονται σε μεγάλες επιστημονικές κατηγορίες».
Οι νέες τάσεις â Ωκεανογραφία, Θαλάσσια Βιολογία και επιστήμες της Θάλασσας: Αντικείμενα σχετικά με την τροφική αλυσίδα στο θαλάσσιο περιβάλλον, τη μελέτη των φαινομένων εισβολής στις ελληνικές θάλασσες ειδών που προέρχονται από θερμότερες περιοχές, τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής στα θαλάσσια γαστερόποδα, την ανάπτυξη πλωτών στοιχείων υγροτόπων για τον έλεγχο της θαλάσσιας ρύπανσης καθώς και θέματα σχετικά με τη διαχείριση πετρελαϊκών ατυχημάτων σε θαλάσσιο περιβάλλον. Διαχείριση Υγρών Αποβλήτων: Oι προτάσεις εδώ εστιάζουν στη διαχείριση υγρών αποβλήτων με τη χρήση προτύπων μικροβιακών κυψελών καυσίμων. Επιστήμες του Εδάφους: Ερευνα στο επιστημονικό πεδίο της αποκατάστασης εδαφών με χρήση θερμικού πλάσματος. Φυσική της Ατμόσφαιρας: Μελέτη της επίδρασης των οργανικών αερολυμάτων στην ανθρώπινη υγεία. Παραγωγή Βιοκαυσίμων: Εφαρμογή μικροβιακών ηλεκτροχημικών τεχνικών για την παραγωγή βιοκαυσίμων.
Επιστήμες Μηχανικού και Τεχνολογίας
Ο συντονιστής του πεδίου και πρόεδρος του ΕΛΙΔΕΚ καθηγητής Διονύσης Τσιχριτζής λέει: «Εμείς έχουμε μόνο δύο νέους που θέλουν να γυρίσουν στην Ελλάδα από το εξωτερικό, έναν από Kopenhagen και έναν από Cambridge. Είναι όμως λογικό, γιατί οι μηχανικοί όλων των κλάδων είναι περιζήτητοι παντού και ειδικά υπάρχει έλλειψη σε μεγάλες χώρες, όπως η Γερμανία. Τέλος, θετική εντύπωση μου έκανε ότι πάνω από 20% είναι γυναίκες, που συνήθως σε μηχανικούς υπάρχει μικρό ποσοστό. Μόνο 25% των προτάσεων αφορούν καθαρά την προώθηση της τεχνολογίας όλων των ειδικοτήτων. Πάρα πολλές προτάσεις εστιάζουν το ενδιαφέρον τους σε εφαρμογές της τεχνολογίας σε κάτι πιο συγκεκριμένο» αναφέρει.
Οι νέες τάσεις â 23% σε εφαρμογές σχετικές με το περιβάλλον, 16% σε νανοτεχνολογία και νέα υλικά, 16% σε βιοτεχνολογία και εφαρμογές Ιατρικής, 12% σε δεδομένα και τεχνητή νοημοσύνη, 8% σε σχεδιασμό και καλές τέχνες.
Μαθηματικά και Επιστήμες Πληροφορίας
Συντονιστής της ομάδας ήταν ο καθηγητής Βασίλης Δουγαλής. Κατατέθηκαν 94 προτάσεις, από τις οποίες προτάθηκε για χρηματοδότηση περίπου το 12% σύμφωνα με τον αντίστοιχο προϋπολογισμό. Οι προτεινόμενοι για χρηματοδότηση είναι κατά μέσο όρο 38 ετών και έχουν πάρει το διδακτορικό τους κυρίως από ελληνικά ΑΕΙ. Αυτή τη στιγμή 4 είναι μεταδιδάκτορες σε ΑΕΙ, ερευνητικά κέντρα και εταιρείες στο εξωτερικό και υποθέτουμε ότι θα επιστρέψουν. Οι υπόλοιποι δηλώνουν ότι εργάζονται ως μεταδιδακτορικοί ερευνητές σε ΑΕΙ και ερευνητικά κέντρα στην Ελλάδα.
Οι νέες τάσεις â Big data (Μεγάλα Δεδομένα), Ανάλυση κοινωνικών δικτύων, Νευροεπιστήμες και Ρομποτική, αλλά και καινοτομικές αρχιτεκτονικές. Στα Μαθηματικά οι προτάσεις αφορούν τόσο τα Θεωρητικά όσο και τα Εφαρμοσμένα, με έμφαση σε Μερικές Διαφορικές Εξισώσεις, Στοχαστική Ανάλυση και Σύγχρονη Γεωμετρία.
Γεωπονικές Επιστήμες
Ο Κώστας Μπιλιαδέρης, καθηγητής στο ΑΠΘ και μέλος ερευνητικών Ιδρυμάτων του Καναδά, λέει ότι στη θεματική αυτή περιοχή «η οποία καλύπτει ένα ευρύ φάσμα επιμέρους πεδίων, όπως ο πρωτογενής τομέας της φυτικής και της ζωικής παραγωγής, τα αλιεύματα, η γεωργική βιοτεχνολογία, τα τρόφιμα και συστατικά τους, κ.ά.» κατατέθηκαν 163 συνολικά προτάσεις. Χρηματοδοτήθηκαν 14 συνολικά προτάσεις που αξιολογήθηκαν με τις υψηλότερες βαθμολογίες. Από αυτές τις προτάσεις οι 4 είχαν διθεματικό χαρακτήρα.
Οι νέες τάσεις â Γεωργική Βιοτεχνολογία. Μοριακή εντομολογία - ανθεκτικότητα εντόμων σε εντομοκτόνα, ανάπτυξη μεθοδολογιών ψεκασμού μορίων RNA για έλεγχο έκφρασης γονιδίων σε καλλιεργούμενα φυτά, ανάλυση γενετικής ποικιλότητας της κερασιάς, βιοποικιλότητα και δραστηριότητα της βακτηριακής κοινότητας του εδάφους και της ριζόσφαιρας των ανθεκτικών σε αβιοτικές καταπονήσεις φυτών. Στη ζωική παραγωγή, αξιολόγηση του παραγωγικού δυναμικού ελληνικών φυλών προβάτων και μελέτη της προσαρμοστικότητάς τους σε διάφορα συστήματα παραγωγής, ανάπτυξη διαγνωστικών μεθόδων για ιογενή νοσήματα χοίρων με μοριακές τεχνικές. Ακόμη, έλεγχος της μικροβιακής συμπεριφοράς παθογόνων μικροοργανισμών στα τρόφιμα, βιολογία και θαλάσσια βιολογία.
Οι μαύρες τρύπες στο μικροσκόπιο
Η Καλλιόπη Δασύρα ήταν η «πρώτη των πρώτων» στην αξιολόγηση του ΕΛΙΔΕΚ για τις φυσικές επιστήμες. Εχει περάσει από μεγάλα πανεπιστήμια της Γερμανίας, από το Αστεροσκοπείο του Παρισιού και σήμερα είναι στην Ελλάδα για να ερευνήσει τις... μαύρες τρύπες! Οπως εξηγεί η ίδια: «Η έρευνα της ομάδας μου εστιάζεται σε ένα καίριο ζήτημα της σύγχρονης αστροφυσικής: στο πώς επηρεάζονται οι γαλαξίες από μαύρες τρύπες όταν προσπίπτει ύλη σε αυτές.
Κατά την πρόσπτωση (π.χ., αερίου ή αστεριών), εκλύεται ενέργεια, η οποία διαχέεται και εναποτίθεται στον μεσοαστρικό χώρο, δημιουργώντας ανέμους. Οι άνεμοι αυτοί μπορούν να είναι εντυπωσιακά ισχυροί, μεταφέροντας αέριες μάζες ίσες με 100 εκατομμύρια φορές τη μάζα του Ηλίου μας, με ταχύτητες εκατομμυρίων χλμ./ώρα».
«Ο σκοπός της έρευνάς μας είναι να ανακαλύψουμε νέους τέτοιους ανέμους, να μελετήσουμε βασικές ιδιότητές τους (όπως τη θερμοκρασία και τον ρυθμό με τον οποίο μεταφέρουν αέριο) και να κατανοήσουμε εάν μπορούν να αλλάξουν τη μορφή των γαλαξιών. Για τον σκοπό αυτόν, θα χρησιμοποιήσουμε κυρίως δεδομένα από τη μεγαλύτερη συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων στη Γη, την Atacama Large Millimeter Array (ALMA), με επικουρικά δεδομένα από μεγάλες διαστημικές αποστολές (π.χ., Hubble, Spitzer, Herschel Space Telescopes)» προσθέτει.
Τεχνητό δέρμα και νέες θεραπείες
Ο Δημήτρης Τζεράνης «θήτευσε» δίπλα στον... πατέρα του τεχνητού δέρματος, τον Ιωάννη Γιαννά, στο ΜΙΤ της Μασαχουσέτης.
Σήμερα είναι ήδη στην Ελλάδα και στο ΙΤΕ της Κρήτης, καθώς, όπως λέει, όταν ήρθε εκείνη η μεγάλη στιγμή της απόφασης, επέλεξε να μη μείνει στις ΗΠΑ, παρότι είχε δουλειά στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, αλλά να γυρίσει στη χώρα του.
«Ηρθα για δύο λόγους» λέει μιλώντας στο «Βήμα»: «Γιατί στην Ελλάδα οι ευκαιρίες είναι λίγες και εγώ είχα μία, και γιατί ήθελα να κάνω οικογένεια και η οικογένειά μου να ζήσει εδώ».
Σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός, έκανε Μάστερ στη ρομποτική, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι τον ενδιαφέρουν η αναγεννητική ιατρική και η ιατρική των βιο-υλικών. Στο ΕΛΙΔΕΚ η πρότασή του έχει κερδίσει τις εντυπώσεις.
Περιγράφει ότι οι βλάβες σε ιστούς του κεντρικού νευρικού συστήματος (τραύματα από πτώσεις ή ατυχήματα στο κεφάλι ή στον νωτιαίο μυελό, βλάβες λόγω εγκεφαλικών επεισοδίων) έχουν καταστρεπτικές επιπτώσεις στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων παγκοσμίως.
«Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν θεραπείες με κλινική αποδοχή και επιστημονικά αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα. Ο στόχος της πρότασης neuroimplants που κατατέθηκε στο ΕΛΙΔΕΚ είναι να αναπτύξει και να αξιολογήσει νέες θεραπείες για τραυματικές βλάβες του κεντρικού νευρικού συστήματος, συνδυάζοντας τεχνολογίες αιχμής thn που αναπτύχθηκαν στο ΙΤΕ και στο ΜΙΤ, με σκοπό την ανάπτυξη θεραπειών που δυνητικά θα μπορούν να μεταφερθούν στην κλινική πράξη και να βελτιώσουν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων» καταλήγει.
ΤΑ ΝΕΑ 1/2/2018
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5512734/start-up-athhna/
START-UP ΑΘΗΝΑ
Η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη με κορυφαίο διεθνές όνομα στην οικονομία. Φιλοξενεί το αμερικανικό χρηματιστήριο, μεγάλες διεθνείς επιχειρήσεις και τα κεντρικά τους γραφεία. Είναι μια πυκνά κτισμένη πόλη, με το κόστος της γης και της στέγης από τα υψηλότερα διεθνώς. Κι όμως αυτή η οικονομικά ισχυρή πόλη προωθεί μια κολοσσιαία προσπάθεια να προσελκύσει τις μικρές καινοτόμες νεοφυείς επιχειρήσεις έντασης γνώσης (spin-offs, start-ups). Το πρόγραμμα START-UP ΝΥ βοηθά τις νέες και επεκτεινόμενες επιχειρήσεις τεχνολογίας μέσω επιθετικών φορολογικών κινήτρων και καινοτόμων ακαδημαϊκών συνεργασιών. Προσφέρει στις νέες και επεκτεινόμενες επιχειρήσεις καινοτομίας την ευκαιρία να λειτουργούν χωρίς να πληρώνουν φόρους για 10 χρόνια κοντά ή και μέσα στα πανεπιστήμια ή στα κολέγια και τις πανεπιστημιουπόλεις της ευρύτερης περιοχής της Νέας Υόρκης. Η συνεργασία με αυτά τα ακαδημαϊκά και ερευνητικά ιδρύματα δίνει στις ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις άμεση πρόσβαση σε προηγμένα ερευνητικά εργαστήρια, σε καινοτόμες επιστημονικές ιδέες και σε κορυφαίους εμπειρογνώμονες σε βασικούς κλάδους της τεχνολογίας, όπως η πληροφορική, η βιοτεχνολογία και τα νέα υλικά.
Για να συμμετάσχει στη START-UP NY, μια εταιρεία που ενδιαφέρεται να δραστηριοποιηθεί στη Νέα Υόρκη πρέπει να πληροί τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
Να είναι μια νέα ή μια προϋπάρχουσα επιχείρηση στην περιοχή της Νέας Υόρκης. Να είναι μια εταιρεία που μεταφέρεται ή επεκτείνεται εντός της πόλης.
Να έχει επιστημονικούς εταίρους και συνεργάτες σε κολέγια ή πανεπιστήμια της πόλης.
Να προωθεί την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και να συμβάλλει στην εν γένει οικονομική ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας.
Δυο μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες ακινήτων έχουν ανακοινώσει τα σχέδιά τους για να δημιουργήσουν στη δυτική πλευρά του Μανχάταν χώρο κατ' αρχάς 100.000 τετραγωνικών μέτρων εγκατάστασης εργαστηρίων βιοτεχνολογίας και πληροφορικής. Οι δυο κατασκευαστικές εταιρείες έχουν αποφασίσει να επενδύσουν 20 εκατομμύρια δολάρια για τη διαμόρφωση του χώρου και έχουν ανακοινώσει ότι θα χρεώνουν ελάχιστα δολάρια ανά τετραγωνικό μέτρο ως ενοίκιο, σε πολύ χαμηλή δηλαδή τιμή για τα πανάκριβα δεδομένα της Νέας Υόρκης. Η διαφορά κόστους στέγης θα καλύπτεται με τη συμμετοχή τους ως μετόχων στις νέες καινοτόμες εταιρείες.
Η Αθήνα θα μπορούσε να μιμηθεί αυτήν την προσπάθεια. Εχει σημαντικά ακαδημαϊκά και ερευνητικά ιδρύματα με εξαιρετικούς επιστήμονες, έχει σε αντίθεση με τη Νέα Υόρκη και μετά την κρίση φτηνό και άνετο χώρο για την κατασκευή υποδομών στέγασης των καινοτόμων επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση ας προχωρήσει στην πλήρη απαλλαγή φόρων και στην επιδότηση ενοικίου ή αγοράς των εγκαταστάσεων. Αυτή η πολιτική της θα υποστηρίξει πολλαπλασιαστικά την πρόσφατη απόφασή της για χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ με 397 εκατ. ευρώ (υπουργείο Ερευνας & Καινοτομίας, Πρόγραμμα Ερευνώ-Καινοτομώ) της σύμπραξης ελληνικών καινοτόμων επιχειρήσεων και ακαδημαϊκών και ερευνητικών ιδρυμάτων. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και τα εγχώρια και διεθνή Venture Capitals που χρηματοδοτεί, τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα με τα κληροδοτήματα και την περιουσία τους, οι εγχώριες εταιρείες φαρμάκων, διατροφής, πληροφορικής, ναυτιλίας, τουρισμού θα ήταν πιθανοί σοβαροί χρηματοδότες και επενδυτές του εγχειρήματος START-UP ΑΘΗΝΑ. Η πόλη έχει δυνατότητες να μετατραπεί σε έναν διεθνή πόλο (hub) τεχνολογίας, τουρισμού και αναψυχής επιστημόνων από όλον το κόσμο.
ΤΑ ΝΕΑ 25/1/2018
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5510174/den-einai-tromokrates/
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
Είναι το αβγό του φιδιού που εκκολάπτεται πλέον δημόσια. Είναι ανεξέλεγκτο και παρόν παντού. Συμφιλιώνει την καθημερινότητα με την παρουσία της βίας παντού. Ξεκίνησε ως λεκτική βία, με τραμπουκισμούς, και τώρα παίρνει φυσική μορφή παντού: στα δικαστήρια, στις δημόσιες υπηρεσίες, στους ιδιωτικούς επαγγελματικούς χώρους, στα υπουργεία, ακόμη και στη Βουλή. Εχει πλέον τη δύναμη να επιβάλλει την παρουσία του ως ο προστάτης των λαϊκών συμφερόντων. Με την ανοχή, ίσως και με την υπόθαλψη της πολιτείας. Οχι, αυτό δεν είναι τρομοκρατία, ούτε αριστερός ακτιβισμός, είναι η απαρχή μιας γενικευμένης φασίζουσας πολιτικής πρακτικής που επιβάλλεται σε μια απελπισμένη και κουρασμένη κοινωνία με ασθενή δημοκρατικά αντανακλαστικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα από τα βασικά εκκολαπτήρια αυτής της πολιτικής πρακτικής: προώθησε και δίδαξε τη βία κατά των αντιπάλων του στα πανεπιστήμια, στους μαζικούς χώρους, στις πλατείες. Με τη στήριξη και την καθοριστική συμμετοχή του στις καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων, δημόσιων και ιδιωτικών χώρων. Με τη συμμετοχή του, αν όχι την οργάνωση στις πόλεις των βίαιων εκδηλώσεων τύπου Μαρφίν. Η βία είχε το διαχρονικό πολιτικό της στήριγμα και καθαγιάζεται πλέον από τον βίαιο δημόσιο λόγο υπουργών του και κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, από τον ίδιο τον πρόεδρό του και Πρωθυπουργό, ο οποίος μέσα στη Βουλή δηλώνει «η πολιτική μας το 2018 θα έχει ταξικό πρόσημο». Ετσι ανήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Με καύσιμο το μίσος, τον τυφλό διχασμό, με το απόλυτα βίαιο σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί».
Η καθεστωτική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ, για την πολιτική του απόφαση να ελέγξει τους δημοκρατικούς θεσμούς, την Ενημέρωση, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, είχε διαφανεί από τους πρώτους μήνες της εξουσίας του. Εμείς βέβαια στα πανεπιστήμια τη βιώναμε από χρόνια. Ομως κάπως έτσι εκκολάπτεται το αβγό του φιδιού, ιδιαίτερα σε μια κοινωνία σε ανέχεια, σε απελπισία, σε παραίτηση, η οποία προσπαθεί σκληρά για την καθημερινή επιβίωση. Αυτή η κοινωνία αποδέχεται ευκολότερα, απελπισμένα, μιθριδατικά τις παρεμβάσεις στους δημοκρατικούς θεσμούς, ιδιαίτερα όταν το επιχείρημα υιοθέτησής τους είναι η προστασία της από το παλαιό φαύλο κατεστημένο που έφερε τη χρεοκοπία. Είναι ευτύχημα που οι δύο πρώτοι θεσμοί αντιστέκονται σθεναρά, δίνοντας το μήνυμα στην κοινωνία ότι η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Δυστυχώς ο τρίτος θεσμός, η Παιδεία, είτε έχει στην πλειοψηφία του βυθιστεί ναρκισσιστικά στον ασφαλή μικρόκοσμό του είτε έχει αποδεχθεί την υποταγή του, μιας και το αβγό του φιδιού εκκολαπτόταν από χρόνια μέσα του. Οι πρακτικές επιβολής της άποψης των βίαιων μειοψηφιών μέσα στα πανεπιστήμια διαχέονται σήμερα μέσα στην κοινωνία, μιας κι αυτή τις έχει ανεχθεί ως περιθωριακές για χρόνια.
Τα συνιστώντα αντιδημοκρατικά παραπροϊόντα του ΣΥΡΙΖΑ τον έχουν πλέον ξεπεράσει και δρουν αυτόνομα. Αμφισβητούν τη συντεταγμένη πολιτεία. Η κοινωνία των πολιτών, οι δημοκρατικοί πολίτες, τα δημοκρατικά κόμματα έχουν ευθύνη να υπερασπιστούν τη δημοκρατία, έχουν υποχρέωση να σταθούν απέναντι στη βία. Ιδιαίτερα τα κόμματα που ευθύνονται για την απαρχή της χρεοκοπίας που υπέθαλψε το αβγό του φιδιού και το αναγόρευσε σε μέρος της εξουσίας. Αλλιώς αφήνουν ανεύθυνα και επικίνδυνα χώρο στο αβγό του φιδιού…
ATHENS VOICE 9/11/2017
http://www.athensvoice.gr/politics/402140_epiteloys-pote
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΤΕ;
Ο Κουφοντίνας της εγκληματικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη μάλλον εκτός φυλακής με άδεια την περίοδο που θα γιορτάσουμε το Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη (τι ειρωνία;), ο υπουργός Παιδείας ειρωνεύεται δημόσια, στην ουσία υβρίζει έναν άξιο Πρύτανη γιατί εξέφρασε τις απόψεις του. Οι φυλακές έχουν ανοίξει και εγκληματίες επιστρέφουν στην κοινωνία εγκληματώντας και πάλι, «Συλλογικότητες» παραβιάζουν ατιμωρητί όποιο χώρο θέλουν (ακόμη και τη Βουλή ή τα Δικαστήρια), καίνε αβολοντέ και ατιμωρητί ό,τι θέλουν, χειροδικούν μέσα στα πανεπιστήμια σε όποιον θέλουν, και πυροβολούν αστυνομικούς και κόμματα και δεν ιδρώνει καν το αυτί των υπεύθυνων της Πολιτείας.
Η δε κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη το σπιράλ της καθημερινής υποβάθμισης της ζωής της. Ασθενείς αργοπεθαίνουν διότι δεν έχουν έγκαιρη πρόσβαση στη θεραπεία τους και οι υπεύθυνοι της Πολιτείας αντί να απολογούνται, κάνουν τσαμπουκάδες και απειλούν. Η εγκληματική Χρυσή Αυγή, αντί να είναι στη φυλακή, οργώνει τη χώρα, με τη δίκη της να σέρνεται. Όλο και περισσότερες οικογένειες χάνουν τα σπίτια τους, τις αποταμιεύσεις τους από την ισοπεδωτική και κοινωνικά άδικη φορολογία, ενώ η εργασία γίνεται δυσεύρετη, αποσπασματική και ευκαιριακή και η πληρωμή της πενιχρή και ασύμβατη με την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου, αγγίζει πια αυτή των πρώην ανατολικών χωρών. Οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα μαζικά, όπως και οι επιχειρήσεις, εγχώριες και ξένες.
Η παιδεία υποβαθμίζεται διαρκώς και εξισώνεται προς τα κάτω με ανισόρροπες, αναχρονιστικές πολιτικές του 19ου αιώνα. Αλήθεια πόση καταστροφή ακόμη αντέχει αυτή η κοινωνία για να αντιδράσει; Ή μήπως έχει τελεσίδικα πλέον αποφασίσει να πεθάνει; Γιατί είναι βέβαια πιο δύσκολο να ζήσεις από το να πεθάνεις. Η ζωή απαιτεί αγώνα, κόπο, ιδρώτα στον θάνατο απλά αφήνεσαι...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 29/10/2017
ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ
Μετά τη Μεταπολίτευση και παρά τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η χώρα προσανατόλισε την οικονομία της προς ένα κρατικοδίαιτο, κομματικό-πελατειακό μοντέλο. Οι νέοι επιστήμονες επεδίωκαν την απόκτηση πτυχίου κατεξοχήν για να εργαστούν στο Δημόσιο. Η ισχυρή επικράτηση του κρατισμού μπόλιασε όλο το πολιτικό σύστημα, με αποτέλεσμα η φιλελεύθερη οικονομική σκέψη και πράξη, η ιδιωτική πρωτοβουλία και η επιχειρηματικότητα να υποχωρήσουν, θεωρούμενες από τους περισσότερους νέους Ελληνες σχεδόν ως αμαρτία. Η επακόλουθη καθίζηση της παραγωγικής Ελλάδας, ο συντεχνιακός κρατισμός και ο καταναλωτισμός με δανεικά οδήγησαν τελικά στη χρεοκοπία. Η χώρα δεν παρήγαγε, δεν επένδυε στο μέλλον, κατανάλωνε τα έτοιμα και εύκολα δανεικά.
Είναι περισσότερο από εμφανές πλέον ότι για την έξοδο από την πολύπλευρη σημερινή κρίση χρειάζεται η ανασύσταση, σχεδόν εξαρχής, της δημιουργικής και παραγωγικής Ελλάδας. Ο αναπροσανατολισμός της χώρας προς μια αληθινά φιλελεύθερη, ανοιχτή κοινωνία και οικονομία που θα δώσει στους ταλαντούχους νέους Ελληνες πολλές και διατηρήσιμες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και θα τους κρατήσει εδώ, είναι μονόδρομος για την επόμενη κυβέρνηση, πιθανότατα μία συνεργατική φιλελεύθερη κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία (Ν.Δ.). Τα πανεπιστήμια, με το σημαντικό σε γνώση ανθρώπινο δυναμικό τους, οφείλουν να συμβάλουν καθοριστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Οφείλουν να βοηθήσουν στην αλλαγή, στη διόρθωση των νοοτροπιών που οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Το προηγούμενο Σάββατο προσκλήθηκα από την οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου της Ν.Δ., στο 2ο προσυνέδριό της που ήταν αφιερωμένο στους νέους. Συμμετείχα στη συζήτηση για τα πανεπιστήμια ως πόλοι έρευνας, καινοτομίας και αριστείας. Η πρώτη έκπληξη από την εκδήλωση ήταν ότι η συντριπτική πλειονότητα των προσκεκλημένων ομιλητών δεν ήταν μέλη της Ν.Δ., αλλά έμπειροι και καταξιωμένοι στον χώρο τους εκπαιδευτικοί και επιστήμονες, με εξαιρετικής ποιότητας εισηγήσεις και ενδιαφέρουσες προτάσεις στις συζητήσεις που ακολούθησαν με τους συνέδρους. Με έκπληξη επίσης διαπίστωσα, ότι τα παρόντα στελέχη της Ν.Δ., ο πρόεδρος και οι αντιπρόεδροί της περισσότερο άκουσαν, παρόντες σε όλη τη διάρκεια του 2ου προσυνεδρίου, ενώ μίλησαν ελάχιστα. Στο 2ο προσυνέδριο έγιναν πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις για τα πανεπιστήμια της επόμενης μέρας. Συνοπτικά, οι βασικότερες ήταν οι παρακάτω:
-Αυτόνομα και αυτοδιοίκητα ΑΕΙ: ο εσωτερικός κανονισμός και ο οργανισμός τους να διασφαλίζει την ευελιξία λειτουργίας τους και την ιδιομορφία στους στόχους και τις προτεραιότητες κάθε ιδρύματος.
-Ανοικτά ΑΕΙ σε όλους: νέους, επαγγελματίες, επιχειρηματίες, ξένους φοιτητές, σε ένα πλαίσιο προκαθορισμένο, για κάθε ίδρυμα από τον εσωτερικό κανονισμό του. Διαρκής εκπαίδευση των πολιτών στις νέες δεξιότητες που απαιτεί μια σύγχρονη, διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία.
- Διαρκής και αξιοκρατική αξιολόγηση και πιστοποίηση όλων των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Επιβράβευση των αρίστων με περαιτέρω χρηματοδότηση και ενίσχυση αυτών που υστερούν με επαναξιολόγηση. Πλήρης στελέχωση και αναδιοργάνωση της ανεξάρτητης αρχής αξιολόγησης και πιστοποίησης των ΑΕΙ και του πολύ σημαντικού για τον σχεδιασμό εκπαιδευτικής πολιτικής Κέντρου Τεκμηρίωσης και Ερευνας της ΑΔΙΠ.
- Προώθηση της αριστείας και της αξιοκρατίας ως στάση ζωής, ως προσπάθεια αναβάθμισης όλων. Βασικός στόχος η ανύψωση της ποιότητας του μέσου όρου που κάνει τη διαφορά στην ποιότητα του συνόλου.
- Προστασία της ελευθερίας του λόγου και της δημόσιας περιουσίας των ΑΕΙ, με τους σχετικούς νόμους που ισχύουν για όλη την ελληνική επικράτεια να ισχύουν και σε αυτά.
- Συμμετοχή της κοινωνίας (γονείς, πτυχιούχοι alumni, δωρητές) στα οικονομικά των ΑΕΙ και στη διοίκησή τους, όπως είθισται διεθνώς. Ανασύσταση των Συμβουλίων Ιδρύματος.
- Εξωστρέφεια των ΑΕΙ στη διοίκηση, στη μάθηση, στην επιστήμη, στην καινοτομία με διεθνείς συνεργασίες σε εκπαίδευση και έρευνα. Νέα σύγχρονα και διεπιστημονικά αγγλόφωνα προγράμματα σπουδών σε συνεργασία με κορυφαία διεθνή ΑΕΙ, με δίδακτρα.
- Αξιοποίηση της περιουσίας των ΑΕΙ για την αύξηση των πόρων τους και τη χρηματοδότηση της αναβάθμισης των υποδομών τους και τη χορήγηση υποτροφιών στους άριστους και δίχως πόρους φοιτητές και στους νέους ερευνητές.
- Προώθηση της επιχειρηματικότητας μέσω της εκπαίδευσης και αλλαγή της νοοτροπίας των νέων επιστημόνων με αναπροσανατολισμό τους προς τον ιδιωτικό τομέα. Προώθηση των καινοτόμων επιχειρήσεων νέων επιστημόνων.
- Ενας νέος νόμος για τα ΑΕΙ με βάση τον 4009/2011 (είχε ψηφιστεί από 255 βουλευτές), με τις αναγκαίες διορθώσεις και επικαιροποιήσεις. Ψήφισή του στους πρώτους μήνες της επόμενης κυβέρνησης και κατάργηση των αναχρονιστικών νόμων Μπαλτά/Γαβρόγλου.
- Άμεσος σχεδιασμός των συνταγματικών αλλαγών για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων με ταυτόχρονη ενίσχυση των δημοσίων και τη δημιουργία ενός σύγχρονου και συναγωνιστικού ακαδημαϊκού οικοσυστήματος, με στόχο τη συνολική άνοδο της ποιότητας της Ανώτατης Εκπαίδευσης και της Ερευνας.
-
-Αναβάθμιση των ΑΕΙ σε διεθνή κέντρα μάθησης, έρευνας και καινοτομίας, σε συνεργασία με κορυφαίους Ελληνες επιστήμονες της Διασποράς και τα ιδρύματά τους, καθώς και τον εγχώριο και διεθνή παραγωγικό τομέα και τις επιχειρήσεις.
ATHENS VOICE 4/9/2017
http://www.athensvoice.gr/politics/370201_politikoi-agrioy-typoy
ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ‘ΑΓΡΙΟΥ ΤΥΠΟΥ’
Πολλή συζήτηση γίνεται και δικαιολογημένα για την αναγκαιότητα ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Μετά την κοινωνική, πολιτισμική και εν τελεί οικονομική χρεοκοπία οι πολίτες που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο για το μέλλον, τις εξαιρετικές συνθήκες που πρέπει να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει με επιτυχία η πατρίδα, αναζητούν μια άλλη πολιτική ανθρωπογεωγραφία. Το κοινό αίσθημα ότι δεν είναι λογικό να περιμένουμε να μας σώσουν αυτοί που μας χρεοκόπησαν αντιπαρατίθεται με το κοινό και λογικό αίσθημα στον πολιτικό κόσμο ότι παρθενογένεση δεν υπάρχει στην πολιτική. Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού είναι, κατά την γνώμη μου, εξαιρετικά δύσκολη στην παρούσα συγκυρία και ένα από τα βασικά προβλήματα που δυσκολεύουν την έξοδο από την κρίση, την αναγέννηση της πατρίδας.
Τέσσερα είναι, νομίζω, τα κύρια αίτια αυτής της δυσκολίας ανανέωσης:
1) Το παλαιό πολιτικό και κομματικό προσωπικό υπερασπίζεται λυσσαλέα τα για δεκαετίες οφίτσια του και την διαρκή πολιτική παρουσία του, απαξιώνοντας εύκολα τους φερέλπιδες νέους πολιτικούς: άπειρος-πολύ νέος, πολύ μεγάλος-κουρασμένος, δεν ξέρει από πολιτική, καλός στη δουλειά του αλλά από πολιτικό αισθητήριο μηδέν, αφελώς αισιόδοξος, δεν γνωρίζει τους μηχανισμούς της πολιτικής, πολύ θεωρητικός και πολλά αλλά αντίστοιχα.
2) Η ελληνική κοινωνία στην πλειοψηφία της μισεί στην κυριολεξία τον πετυχημένο, τον αναγνωρισμένο στον χώρο του, τον μορφωμένο κοσμοπολίτη. Θέλει τους πολιτικούς της στα μέτρα της. Ο ποιοτικοί, καταξιωμένοι, με γνώση και με προσωπικότητα πολίτες αποτελούν την τελευταία της επιλογή. Ψηφίζει τους κατ' εικόνα και ομοίωση πολιτικούς: τους επιφανειακούς, αυτούς που μπορεί να τους χειραγωγήσει για το βόλεμα της, αυτούς που θα παίξουν το παιγνίδι πολιτικός πελάτης-πολιτικός έμπορος, αυτούς που εύκολα γυαλίζουν στην τηλεόραση. Είμαστε μια κοινωνία που αρέσκεται στο γκρι που καλύπτει όχι στο φως που αναδεικνύει την αλήθεια, την προσπάθεια, την ποιότητα. Μας αρέσει η εύκολη ονείρωξη, όχι ο δύσκολος, δοτικός έρωτας της ζωής.
3) Το μιντιακό και το οικονομικό σύστημα δύσκολα προβάλλουν δημόσια τους πετυχημένους, με άποψη και ανεξάρτητη προσωπικότητα πολίτες. Εκτός, εάν τραγουδούν καλά, αν παίζουν καλά, αν ψυχαγωγούν καλά. Αρέσκεται σε αυτούς που το υπηρετούν, το βολεύουν. Έτσι, ο ποιοτικοί πολίτες που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική πολύ δύσκολα θα έχουν πρόσβαση στο κοινό. Το ποιος θα παρουσιαστεί στα ΜΜΕ είναι αποτέλεσμα συμφωνίας παλαιού πολιτικού και κομματικού προσωπικού και των ΜΜΕ.
4) Οι πολίτες που έχουν πετύχει επαγγελματικά, που έχουν την γνώση και την εμπειρία της οικονομίας, της δημιουργίας αντιλαμβάνονται ταχύτατα αυτές τις συνθήκες και αποθαρρύνονται: που να μπλέξω με το πολιτικό αλισβερίσι, δεν έχω τύχη, οι υπάρχοντες πολιτικοί και οι μηχανισμοί τους θα με φάνε λάχανο, θα χάσω και την δουλειά μου που μια ζωή αγωνίστηκα να την στήσω. Αν, παρόλα αυτά, κάποιοι αποφασίσουν να προχωρήσουν υφίστανται πλέον την εντερική, οργανωμένη επίθεση του παλαιού συστήματος με τους χαρακτηρισμούς που αναφέρθηκαν παραπάνω. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στη δημόσια σφαίρα ανακυκλώνονται κατά συντριπτική πλειοψήφια τα ίδια πρόσωπα των τελευταίων 30 χρόνων.
Αυτές οι ανασταλτικές συνθήκες για την είσοδο νέων και πετυχημένων ανθρώπων στην πολιτική γίνονται ακόμη πιο άγριες σε περιόδους κρίσης και περιορισμού της πολιτικής "πίτας", όπου το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα δίνει πλέον τα ρέστα του. Η χώρα όμως χρειάζεται απελπισμένα την ανανέωση του συνολικού φάσματος του πολιτικού συστήματος: κομματικά στελέχη, πολιτικούς συμβούλους, βουλευτές, υπουργού. Χρειάζεται σε αυτές τις θέσεις μάχης δημιουργικούς ανθρώπους που αναπνέουν στην κοινωνία τις δυσκολίες της, τις αγωνίες, τα όνειρα της και όχι μετριότητες στα κομματικά γραφεία που ισορροπούν με τους κομματικούς μηχανισμούς και τα περιβάλλοντα των όποιων αρχηγών ή κομματαρχών. Η κρίση δεν πρόκειται να ξεπεραστεί αν δεν κινητοποιηθούν οι δημιουργικοί άνθρωποι, αυτοί που μπορούν να σκεφτούν έξω από το "πολιτικό-κομματικό κουτί". Η Ελλάδα έχει καταπληκτικούς ανθρώπους "άγριου τύπου" (δάνειο από το wild type mice των ερευνητικών εργαστηρίων) πέραν των ενδογαμικών " επιλεγμένων διαγονιδιακων" (από το transgenic mice των ερευνητικών εργαστηρίων) πολιτικών. Το μεγάλο στοίχημα για τους αρχηγούς των κομμάτων είναι η κινητοποίηση ακριβώς αυτών των δημιουργικών "αγρίων". Την ευθύνη γι αυτήν την τόσο αναγκαία για τον τόπο ανατροπή των πολιτικών κατεστημένων (πραγματική επανάσταση) την μοιράζονται επίσης και οι πολίτες που έχουν να δώσουν, που μπορούν να βοηθήσουν την πατρίδα στα δύσκολα.
ΤΟ ΒΗΜΑ 3/9/2017
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=898496
ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Τον δεύτερο μήνα του 2017 οι πρυτάνεις των ελληνικών ΑΕΙ κατέθεσαν στο υπουργείο Παιδείας μια πρόταση-σοκ: μείωση εισακτέων σε πολλά ιδρύματα κατά 50%.
Οι ηγέτες των ελληνικών πανεπιστημίων μπορούσαν εύκολα να προβλέψουν ότι με τις υποδομές και τα μέσα που διαθέτουν σήμερα, οι αριθμοί των πρωτοετών φοιτητών που τους στέλνει κάθε χρόνο η πολιτεία για να μην επηρεαστούν οι πολιτικές μετοχές του εκάστοτε υπουργού Παιδείας απλώς... δεν βγαίνουν. Αντ' αυτού, πήραν διαφορετική απάντηση: με ένα νομοσχέδιο που κλείνει ερμητικά τις πόρτες τους στις αστυνομικές (ή άλλες) Αρχές και τις ανοίγει σε κάθε μορφή παραβατικότητας μέσα στα ΑΕΙ και με ένα άλλο... στον δρόμο που θεσμοθετεί διπλές πανελλαδικές, τα ελληνικά Πανεπιστημιακά ιδρύματα βλέπουν το τρένο της «επόμενης ημέρας» να περνάει.
«Το γραφείο σας, το ανακαινίσαμε». Με αυτή τη φράση υποδέχτηκε τις προηγούμενες ημέρες τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, όταν ομάδες αναρχικών έσπασαν το γραφείο του, μέσα στο πανεπιστήμιο, με την αιτιολογία ότι άκουσαν ομιλία του σε εκδήλωση ακροδεξιού κόμματος.
«Συχνά νιώθω γελοίος, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα δεχόταν να κάνει αυτό που κάνω εγώ τώρα;» εξομολογείται στο «Βήμα» πρύτανης μεγάλου Πανεπιστημίου της χώρας που αναφέρει ότι στο παρελθόν αν ερχόταν μια ομάδα εξωπανεπιστημιακών ατόμων και οργάνωνε χωρίς να ενημερώσει κανέναν πάρτι μέσα στο ίδρυμά του, θα μπορούσε να καλέσει την αστυνομία. Σήμερα όμως για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να συνεδριάσει ένα 7μελές πρυτανικό συμβούλιο (με τη συμμετοχή ενός φοιτητή σε αυτό), και μόνο εφόσον συμφωνήσουν τα μέλη του, να κληθεί η αστυνομία.
Ζoυν σε άλλες εποχές
Με τα θέματα ασφάλειας βέβαια να μην είναι καν τα πρώτα στην «ατζέντα» εκείνων που έχουν την ευθύνη για τη λειτουργία των ελληνικών ΑΕΙ. Ελλειψη υποδομών, παρωχημένες ψηφιακές τεχνολογίες (η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση στον Δείκτη Ψηφιακών Οικονομικών Ευκαιριών διεθνών κατατάξεων, που δείχνουν την ψηφιακή ωριμότητα μιας κοινωνίας), προγράμματα σπουδών προσανατολισμένα στο να κοιτούν προς την... ενδοχώρα, και όχι τον ακαδημαϊκό ορίζοντα.
Ξεχασμένα στη δεκαετία του '60, ακόμη και σήμερα, τα ελληνικά πανεπιστήμια λειτουργούν ακόμη με την πελατειακή αίγλη μιας άλλης εποχής: εκπαιδεύουν υπαλλήλους για το Δημόσιο.
Κάτι όμως που έχει ήδη ξεπεραστεί από καιρό. «Υπολογίζεται ότι το 65% των παιδιών που ξεκινούν το δημοτικό, θα εργαστούν σε επαγγέλματα που δεν υπάρχουν σήμερα» είπε πρόσφατα σε ομιλία του ο διοικητής του Τράπεζας της Ελλάδος κ. Ι. Στουρνάρας, μιλώντας για τον οικονομικό αλφαβητισμό.
Αυξάνονται οι άνεργοι
Στην Ελλάδα, οι πρωτοετείς φοιτητές που μπήκαν με κόπους και στερήσεις στα ελληνικά ΑΕΙ θα διαπιστώσουν τις πρώτες ημέρες τους ότι κινητικότητα πλέον υπάρχει μόνο σε έναν τομέα: στις κομματικές νεολαίες βρίσκονται σε πραγματική εγρήγορση, υποκαθιστώντας γραμματείες και τμήματα, για να δώσουν το πρώτο υλικό υποδοχής στη «νέα γενιά» των ΑΕΙ.
Στα παραπάνω προστέθηκε η πρώτη μεγάλη μελέτη, ειδικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσα στην οικονομική κρίση, που παρουσίασε το Ιδρυμα Κοινωνικών και Βιομηχανικών Ερευνών, και τα αποτελέσματα της οποίας πρέπει να μας αφυπνίσουν: Η Ελλάδα έχει υψηλού επιπέδου ερευνητές, αλλά χαμηλότατα ποσοστά αξιοποίησης των ερευνητικών αποτελεσμάτων των πανεπιστημίων, καθώς δεν έχουν βρεθεί ακόμη οι απαραίτητες γέφυρες με τις επιχειρήσεις. Οι άνεργοι πτυχιούχοι αυξάνονται διαρκώς. Μάλιστα, σχεδόν έξι στους δέκα εργαζομένους οι οποίοι έλαβαν πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μετά το 2011 δηλώνουν ότι λαμβάνουν μισθό από 400 ευρώ έως 800 ευρώ, ενώ ποσοστό 16% δηλώνει ότι αμείβεται με λιγότερα από 400 ευρώ.
Παράλληλα, το διδακτικό τους προσωπικό γερνάει και δεν ανανεώνεται. Από το 2009 έως σήμερα τα μέλη Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού των ΑΕΙ έχουν μειωθεί περίπου κατά 30%, με μέσο όρο ηλικίας πια που ξεπερνάει τα 55 έτη.
Οπως δηλώνει ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Πάνος Τσακλόγλου στην Ελλάδα το επίπεδο των ερευνητών είναι πάνω από τον μέσο όρο διεθνώς, οι δημοσιεύσεις τους και η δουλειά τους βρίσκονται σε υψηλότατο επίπεδο, αλλά η σύνδεσή τους με την αγορά είναι σχεδόν ανύπαρκτη, και η γνώση αυτή δεν μετατρέπεται σχεδόν ποτέ σε εμπορεύσιμο προϊόν.
«Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το Δημόσιο ως εργασιακή προοπτική για έναν νέο σήμερα έχει κλείσει» λέει σχετικά ο διδάκτωρ εκπαιδευτικής πολιτικής και επιστημονικός συνεργάτης του ΙΟΒΕ κ. Απ. Δημητρόπουλος. «Τα πανεπιστήμια αν δεν αλλάξουν, θα συνεχίσουν να παράγουν ανθρώπους που δεν θα βρίσκουν τη θέση τους στην αγορά εργασίας της χώρας μας».
Εντονη εσωστρέφεια
Πάντως, η κινητήρια δύναμη υπάρχει! Το ΙΟΒΕ διαπίστωσε ότι η Ελλάδα είχε αρκετά υψηλή συμμετοχή στις δημοσιεύσεις με υψηλότερη απήχηση την πενταετία 2010-2014. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα είχε υψηλότερη συμμετοχή σε σύγκριση με το παγκόσμιο σύνολο δημοσιεύσεων στο 1% (1,6%), στο 5% (6,4%), στο 10% (11,7%) και στο 25% (26,7%) των δημοσιεύσεων με υψηλότερη απήχηση. Εντονη είναι όμως η εσωστρέφεια των εγχώριων ΑΕΙ, καθώς σχετικά μικρό είναι το ποσοστό των δημοσιεύσεων που γίνονται σε συνεργασία με φορείς του ιδιωτικού τομέα.
«Ξεκινάμε τη νέα χρονιά με προβλήματα σε οικονομικό επίπεδο και έλλειψη προσωπικού»λέει ο πρώην αντιπρύτανης του ΕΜΠ κ. Αγγ. Σιόλας που αναφέρει ότι σε πολλές σχολές του ιδρύματος, όπως η Αρχιτεκτονική και οι Πολιτικοί Μηχανικοί (τμήμα που εφέτος κατατάχθηκε 7ο παγκοσμίως στο επιστημονικό του αντικείμενο σε έγκριτες διεθνείς λίστες), υπάρχει σοβαρό πρόβλημα έλλειψης διδασκόντων.
Παράλληλα, περιορισμένη είναι πλέον η πρόσβαση στα διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπου οι συνδρομές των ελληνικών ΑΕΙ μπορεί να μην έχουν (εκ νέου κοπεί), αλλά έχουν περιοριστεί σε λίγους τίτλους.
Το «πρότυπο της Κρήτης»
Στην Κρήτη βρίσκεται μάλλον το πρότυπο για τη λειτουργία της ανώτατης εκπαίδευσης της χώρας, κάτι που δεν περνάει απαρατήρητο. Το «πρότυπο της Κρήτης», η επιτυχημένη δηλαδή συνεργασία ερευνητικού κέντρου, Πανεπιστημίου και ΤΕΙ της περιοχής, αποτελεί ένα παράδειγμα με βάση το οποίο και επιδιώκεται από το υπουργείο Παιδείας να «αναστηλωθεί» όλη η ανώτατη εκπαίδευση της χώρας.
«Στην Κρήτη έχει αναπτυχθεί τα τελευταία 30 χρόνια ένα διεθνώς ανταγωνιστικό ακαδημαϊκό οικοσύστημα. Τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι η αξιοκρατία, η εξωστρέφεια και η διαρκής προσπάθεια για αριστεία» λέει σχετικά στο «Βήμα» ο κ. Αχ. Γραβάνης, καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Κρήτης, ερευνητής ΙΤΕ, συνεργαζόμενος καθηγητής έρευνας του Πανεπιστημίου Northeastern και επιστημονικός συνεργάτης της εταιρείας Emulate του Harvard των ΗΠΑ.
«Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Ιδρυμα Τεχνολογίας και Ερευνας, στα οποία εργάζομαι και τα οποία γνωρίζω καλύτερα, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι κορυφαίοι διεθνώς επιστήμονες που το ίδρυσαν. Οι βασικοί εξ αυτών, όπως οι Φώτης Καφάτος, Λευτέρης Οικονόμου, Γιάννης Παπαδάκης, Δημήτρης Εμμανουήλ, Στέλιος Ορφανουδάκης, ήταν διεθνώς κορυφαίοι στο επιστημονικό του αντικείμενο με τεράστια ακαδημαϊκή εμπειρία σε κορυφαία ιδρύματα. Ηταν ακριβώς αυτοί που μετέφεραν και προστάτευσαν τα χαρακτηριστικά αξιοκρατίας, εξωστρέφειας και αριστείας, τα μετέβαλαν σε παράδοση και πίστη των ανθρώπων των δύο ιδρυμάτων» αναφέρει.
Και συνεχίζει: «Τόσο στο πανεπιστήμιο όσο και στο Ιδρυμα υπάρχουν ελάχιστοι καθηγητές-ερευνητές συγγενείς μεταξύ τους, ενώ η ενδογαμία είναι περιορισμένη σε σχέση με άλλα ελληνικά ακαδημαϊκά ιδρύματα. Οι συνθήκες αξιοκρατίας πείθουν νέους αλλά και καταξιωμένους επιστήμονες από το εξωτερικό να υποβάλουν υποψηφιότητα για θέσεις καθηγητών και ερευνητών. Είναι εξαιρετικά εξωστρεφή ιδρύματα. Σχεδόν το 80% της χρηματοδότησής τους προέρχεται από διεθνή ανταγωνιστικά ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα. Δεν είναι τυχαίο ότι καθηγητές και ερευνητές των δύο ιδρυμάτων της Κρήτης έχουν πετύχει το 1/3 των περίφημων και εξαιρετικά ανταγωνιστικών ερευνητικών προγραμμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ερευνας (ERC) πουν έχουν έρθει στην Ελλάδα. Το ΙΤΕ είναι το 16ο επιτυχέστερο ευρωπαϊκό ίδρυμα στην προσέλκυση ανταγωνιστικών ευρωπαϊκών ερευνητικών προγραμμάτων. Πολλοί καθηγητές και ερευνητές δε διατηρούν στενή συνεργασία και διαρκή παράλληλη παρουσία σε κορυφαία διεθνώς ακαδημαϊκά ιδρύματα. Πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα είναι αγγλόφωνα και πολλοί αλλοδαποί συμμετέχουν είτε ως διδάσκοντες είτε ως φοιτητές. Η έννοια της αριστείας και η διαρκής προσπάθεια επίτευξής της διατηρεί την ποιότητα των δύο ιδρυμάτων. Η φιλοδοξία των ανθρώπων τους για αριστεία είναι η κινητήρια δύναμή τους. Τα επιτεύγματα των δύο ιδρυμάτων θα ήταν πολύ σημαντικότερα αν λειτουργούσαν σε συνθήκες μεγαλύτερης ακαδημαϊκής αυτονομίας. Δυστυχώς, και σε αντίθεση με το διεθνές γίγνεσθαι, η ελληνική πολιτεία ασκεί ασφυκτικό έλεγχο στη λειτουργία των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων».
Από την πλευρά του, ο νυν πρόεδρος του ΙΤΕ κ. Ν. Ταβερναράκης αναζητεί απλά την καινοτομία. «Το Ισραήλ αποτελεί σήμερα τον νούμερο ένα προορισμό παγκοσμίως για εταιρείες υψηλής τεχνολογίας. Γιατί να μην κάνουμε το ίδιο και εμείς;» αναρωτιέται. «Ποιος δεν θα ήθελε να εργάζεται και να κάνει έρευνα στην Ελλάδα;» συμπληρώνει.
Ο κ. Ταβερναράκης έχει σκοπό να φέρει αυτό τον τεχνολογικό παράδεισο στην Κρήτη. Το ΙΤΕ έχει ήδη ολοκληρώσει τη συγκρότηση νέων Ινστιτούτων του και προχωρεί σε υψηλού επιπέδου ιατρικές και τεχνολογικές υπηρεσίες, με σκοπό να προσελκύει στην Ελλάδα επιστημονικό «τουρισμό» αλλά και εταιρείες υψηλής τεχνολογίας από όλο τον κόσμο.
Πάντως, όπως λέει ο κ. Ταβερναράκης, «υπάρχουν στην Ελλάδα αυτό που συχνά αποκαλούμε "θύλακες αριστείας", εργαστήρια και ερευνητικά κέντρα που προσφέρουν ένα διεθνώς ανταγωνιστικό ερευνητικό περιβάλλον. Ξεκινώντας από αυτό το δεδομένο, θεωρώ ότι θα πρέπει η Πολιτεία να αναγνωρίσει ως εθνική προτεραιότητα την έρευνα και να την υποστηρίξει έμπρακτα κατ' αντιστοιχία με αυτό που γίνεται σε χώρες του εξωτερικού. Η έρευνα μπορεί να αποτελέσει ουσιαστικό μοχλό για την ανάπτυξη και την οικονομική ανάκαμψη της χώρας».
ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ 2/8/2017
http://metarithmisi.liberal.gr/post/σχολια-διαλογος/αριστερά-της-χρεοκοπίας/
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ
Η ανανεωτική, δημοκρατική Αριστερά ήταν μια ισχνή μειοψηφία του αριστερού χώρου, δεν κυβέρνησε ποτέ και μετεξελίχθηκε πολιτικά μέσα στη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Η Αριστερά που κυβέρνησε ήταν πάντα ολοκληρωτική, έφερε φτώχεια, εξορία, διχασμό, μισαλλοδοξία, εθνικισμό, φυλακή και εκατομμύρια θύματα αθώων ανθρώπων. Σήμερα εκπροσωπείται από το αποτρόπαιο δικτατορικό καθεστώς της Β. Κόρεας, από την μηχανή ανθρώπων της κραταιάς στρατοκρατικής Κίνας, από την καλπάζουσα δικτατορία της Βενεζουέλας.
Οι λαοί που την δοκίμασαν έδωσαν μακρόχρονους αγώνες για να την αποτινάξουν από την ζωή τους πληρώνοντας τόνους αίματος. Αυτήν την φοβερή αλήθεια ολάκερος ο ελεύθερος κόσμος την έχει διαπιστώσει και αναλύσει εδώ και 40 χρονια.
Ο δικός μας λαός ζει ακόμη την φαντασιακή του Αριστερά. Ο λόγος του Χρόνη Μίσσιου δεν πέρασε τα αυτιά του. Πέρασαν μόνο οι κραυγές των Αριστερών που μετά τον εμφύλιο κυριάρχησαν ως κατατρεγμένοι στις συνειδήσεις και στις πρακτικές όλου του πολιτικού φάσματος της Μεταπολίτευσης και οι οποίες πρακτικές συνέβαλαν καθοριστικά στην σημερινή κοινωνική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία της χώρας.
Οι πρακτικές τις Αριστεράς, δηλαδή ο αδηφάγος, υπερτροφικός και αναποτελεσματικός Δημόσιος Τομέας, ο πελατειακός κρατικοδίαιτος κομματικά εξαρτώμενος Ιδιωτικός Τομέας, η εσωστρεφής αναχρονιστική Παιδεία της ήσσονος προσπάθειας, του ισοτισμού προς τα κάτω, το υποδόριο μίσους για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και τον διαφωτισμό, η Δικαιοσύνη δέσμια των πολιτικών και κομματικών σκοπιμοτήτων, συνέβαλαν καθοριστικά στην Χρεοκοπία μας και ήταν πρακτικές κεντρικά παρούσες στην κυβερνητική πολιτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εξού και η υποσυνείδητη ρήση καθαγίασης της αξιόλογης Νίκης Κεραμεως περί αγώνων της Αριστεράς. Χρειαζόμαστε ακόμη βαθειά πολιτική ψυχανάλυση και χειραφέτηση από τις ιστορικά δοκιμασμένες αριστερές ονειρώξεις μας.
Η φιλελεύθερη Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Είναι καιρός και αδήρητη ανάγκη επιβίωσης της χώρας να την δημιουργήσουμε. Έστω και με 40 χρόνια καθυστέρηση. Επιτέλους, τα φιλοευρωπαικά κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν να ενσωματώσουν τον φιλευθερισμό στην πολιτική τους. Δίχως τις προκλητες ενοχες, τις αδικαιολογητες τύψεις και τις φοβίες που η αναχρονιστική Αριστερά έχει ενσταλάξει στο πολιτικό σύστημα με διαχρονικό ζήλο.
Η δυστυχία και η φτώχεια που έχει ιστορικά προκαλέσει σε όλο τον κόσμο δεν της δίνει πλέον το δικαίωμα να μας κουνά το δάκτυλο. Οφείλουμε να απελευθερωθούμε από τα απάνθρωπα δεσμά της …
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 2/7/2017
Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
Η πολιτική ιδεολογία του αναρχισμού που πρεσβεύει την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση, με αποτέλεσμα την απουσία της κρατικής παρέμβασης και τη δημιουργία ρυθμιστικών κανόνων από τον ίδιο τον λαό, ίσως είναι η λύση στο πρόβλημα της χώρας να παραγάγει πλούτο, να αλλάξει νοοτροπίες και παραδείγματα, να τονώσει την τόσο αναγκαία για την επιβίωση της δημιουργία. Οπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις πρωτόλειες, οργανωτικά ανώριμες κοινωνίες, οι δημιουργικές μονάδες τους κάνουν την διαφορά. Εμπνευσμένα, ανήσυχα, φιλόδοξα, εργατικά, δημιουργικά μέλη τους ανοίγουν δρόμους, πάνε μπροστά το σύνολο. Η μίμηση, η καλώς νοούμενη «ζήλια» της επιτυχίας οδηγεί κι άλλους να δοκιμάσουν. Ετσι βαθμηδόν και υποδόρια, από τα κάτω δημιουργείται ένας νέος «εθιμικός» τρόπος δράσης, που αργότερα διαμορφώνεται σε ένα νέο «κανονιστικό» σύστημα λειτουργίας του συνόλου.
Μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις παρατηρώντας την απίστευτη οργανωτική διάλυση που επικρατεί στη χώρα, που είναι σε πλήρη αντίθεση με τις προσπάθειες που ξεφυτρώνουν καθημερινά στον χώρο της καινοτόμου επιχειρηματικότητας από νέους και λιγότερο νέους ανθρώπους, και μάλιστα σε ένα πλατύ φάσμα δραστηριοτήτων (πρωτογενής παραγωγή, διατροφή, προγράμματα και υποδομές ηλεκτρονικών υπολογιστών και δικτύων, Διαδίκτυο και τηλεφωνία, τουρισμός, βιοτεχνολογία και φυσικά προϊόντα, κ.ά.). Συνήθως οι νέοι αυτοί επιχειρηματίες δεν έχουν οικονομική βοήθεια από τις τράπεζες και τα επενδυτικά κεφαλαία (όπως συμβαίνει διεθνώς), ιδιαίτερα στα σημερινά πέτρινα χρόνια των «προοδευτικών» capital controls. Εχουν όμως την εσωτερική παρόρμηση, ίσως την ανάγκη να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν θετικές προοπτικές για τη ζωή τους. Δεν αφήνονται στα δύσκολα, δεν αγαπούν τα εύκολα, ρισκάρουν.
Τα παραδείγματα γύρω μου πληθαίνουν. Μια νέα επιστημών, καλή φοιτήτρια, με πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις, δημιουργεί μια μικρή εταιρεία υψηλής τεχνολογίας στη βιοϊατρική διάγνωση. Μικρό αλλά καλά εξοπλισμένο εργαστήριο, άριστη γνώση του επιστημονικού της αντικειμένου, με προσωπική χρηματοδότηση και αναζήτηση συνεργατών σε όλη την Ελλάδα. Μεγαλώνει αργά αλλά σταθερά την εταιρεία της, αναπτύσσοντας σύγχρονες τεχνικές στην εξατομικευμένη βιοϊατρική. Μια χαμηλών τόνων νέα γυναίκα που τίποτα δεν προμήνυε τη δημιουργική επιχειρηματική δυναμική της. Από την ακαδημαϊκή έρευνα μεταπηδά στην καινοτόμο επιχειρηματικότητα. Γνωρίζω μια ακαδημαϊκή εταιρεία-τεχνοβλαστό (spinoff) βιοτεχνολογίας που όλα ήταν αντίθετα στη δημιουργία της. Ομως, δημιουργικοί άναρχες έκαναν τη διαφορά: ένας φίλος καθηγητής επέμενε να την ξεκινήσει, ένας πρύτανης και ένας αντιπρύτανης αποφάσισαν θα τη στηρίξουν διοικητικά ό,τι και να πει η Σύγκλητος και ένας επαρχιώτης διευθυντής τράπεζας πήρε το ρίσκο να της δώσει τα πρώτα χρήματα, με μεγάλη πιθανότητα να τα χάσει. Συνέβαλαν στην εταιρεία όλοι μαζί, κόντρα σε όλες τις προκαταλήψεις, στις ιδεοληψίες, στις φοβίες του ελληνικού ακαδημαϊκού και επιχειρηματικού οικοσυστήματος. Μια αυθόρμητη «συνωμοσία» δημιουργίας. Δέκα χρόνια τώρα η εταιρεία, παρά τις δυσκολίες της, επεκτείνει τις φιλόδοξες και γεμάτες επιχειρηματικό ρίσκο διεθνώς ανταγωνιστικές δραστηριότητες της εντός και εκτός της χώρας.
Αφού λοιπόν το συντεχνιακό, το πελατειακό μας κράτος δεν θέλει τη δημιουργική οργάνωση, οι ανήσυχοι πολίτες οφείλουν να επιβάλουν ενεργά, με πράξεις, τη δημιουργική αναρχία τους. Από τα κάτω, με αυτοοργάνωση. Το κράτος των κρατικοδίαιτων προνομιούχων δύσκολα θα αλλάξει, διότι έχει ισχυρές και βαθιές αναφορές και μάλιστα οριζόντια σε όλο το πολιτικό σύστημα. Ας επιχειρήσουν λοιπόν αυτοί οι δημιουργικοί Ελληνες. Ας επιχειρήσουν δίχως να προσμένουν πολλά από το κράτος. Αντίθετα, ας επιχειρήσουν λαμβάνοντας υπ’ όψιν στα σχέδιά τους ότι θα το έχουν απέναντι.
Σημαντικό ρόλο σε αυτήν την επανάσταση της δημιουργίας από τα κάτω οφείλουν να έχουν οι ακαδημαϊκοί πολίτες. Ας «καταληφθούν» λοιπόν τα πανεπιστήμιά μας από τους δημιουργικούς φοιτητές και καθηγητές τους. Ο όρος «επανάσταση» έχει χρησιμοποιηθεί στρεβλά στο ελληνικό πανεπιστήμιο από τις δυνάμεις της ιδεοληπτικής και αναχρονιστικής αντίδρασης που το κρατούν αλυσοδεμένο στην μετριότητά τους. Το ελληνικό πανεπιστήμιο χρειάζεται απελπισμένα μια αληθινή επανάσταση, αυτή της αριστείας, της εργατικότητας, της εξωστρέφειας. Ασυλο στο πανεπιστήμιο πρέπει να έχουν μόνον οι εργατικοί, οι συνεπείς φοιτητές και επιστήμονες, αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για την επιστήμη τους. Ο αγώνας αυτός της δημιουργίας πρέπει να είναι ο δικός τους αγώνας. Απ’ αυτούς τους δημιουργικούς πολίτες θα ξεπηδήσουν και οι πραγματικοί εκσυγχρονιστές πολιτικοί. Σε ένα τέτοιο σύστημα οι κατ’ οικονομία σημερινοί πολιτικοί θα βρουν τη θέση που τους αρμόζει στο χιλιοτραγουδισμένο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Η χώρα έχει ανάγκη να προσπαθήσει την ουτοπία της από τα κάτω!
’Ελευθερία του Τύπου’’ 28/5/2017
ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
Την τελευταία δεκαετία η παγκόσμια φαρμακευτική βιομηχανία έχει ελαττώσει σημαντικά τον αριθμό των ερευνητικών εργαστηρίων της (in house research) και προτιμά την αποτελεσματικότερη και λιγότερο δαπανηρή συνεργασία της για την ανάπτυξη νέων φαρμάκων με τα ακαδημαϊκά ερευνητικά εργαστήρια (outsourcing). Πράγματι το 60% των νέων φαρμάκων και βιοδιαγνωστικών στην Αμερική προέρχεται πλέον από ακαδημαϊκά ερευνητικά εργαστήρια και ομάδες η από μικρες ακαδημαϊκές-πανεπιστημιακές εταιρείες έντασης γνώσης (startups, spinoffs). Το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρώπη είναι 20% αλλά αυξάνει ταχύτατα (Angew Chen Int Ed 52:5072, 2913). Τα κορυφαία πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα συνεργάζονται πλέον με την βιομηχανία της βιοτεχνολογίας, εξασφαλίζοντας σημαντικότατους πόρους, καλοπληρωμένο εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό και τεχνολογικό εξοπλισμό αιχμής. Στην χώρα μας δυστυχώς αυτες οι συνεργασίες είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Έχει ομως η Ελλάδα και τα ακαδημαϊκά και ερευνητικά της ιδρύματα το αναγκαίο, διεθνως ανταγωνιστικό επιστημονικό προσωπικό να συμμετάσχει σε αυτόν τον διεθνή ανταγωνισμό;
Παρα τις απίστευτες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χρηματοδότηση της ερευνας, η χώρα μας διαθέτει μια διεθνως ανταγωνιστική επιστημονική κοινότητα στο χώρο της βιοϊατρικής και της βιοτεχνολογίας. Έλληνες επιστήμονες των ΑΕΙ και των Ερευνητικών μας Κέντρων (ΕΚ) είναι εξαιρετικά επιτυχείς στην προσέλκυση σημαντικών ανταγωνιστικών ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων της Ερευνας που την προηγούμενη 5ετια ξεπέρασαν το 1 δις Ευρώ! Σύμφωνα με κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό (Nature 492:326, 2012) το ποσοστό των ελληνικών επιστημονικών δημοσιεύσεων στα κορυφαία διεθνή περιοδικά είναι 1,13% του συνόλου τους, δηλαδή εξίσου υψηλό με αυτά των ΗΠΑ (1,19%), της Μ. Βρετανίας (1,21%), η της Σουηδίας (1,22%). Η απόδοση φόρων των Ερευνητικών μας Κέντρων προς το ελληνικό δημόσιο το 2015 ξεπέρασε την ετήσια χρηματοδότηση τους από την Πολιτεία (41 έναντι 30 εκατομμυρίων Ευρώ). Επισης, δεν είμαι τυχαίο ότι μεταξύ των 20 πλέον ανταγωνιστικών ευρωπαϊκών ερευνητικών ιδρυμάτων για χρηματοδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή περιλαμβάνονται δυο ελληνικά, το ΙΤΕ στην 15η και το ΕΚΕΤΑ στην 18η θέση (EE monitoring report 2015). Εν τούτοις και σε αντίθεση με την διεθνή πρακτική ελάχιστη από την εξαιρετική επιστημονική νέα γνώση των ελληνικών ΑΕΙ και ΕΚ καταλήγει σε εφαρμογές, χρησιμες για την κοινωνία και την οικονομία της χωρας. Πράγματι το 2010 η χώρα μας κατέθεσε μόλις 10 διπλώματα ευρεσιτεχνίας ανα εκατομμύριο κατοίκων, σε αντίθεση με την Ελβετία και την Σουηδία που είχαν 414 και 258 αντίστοιχα (Eurostat 2010).
Το ερευνητικό οικοσύστημα καινοτομιας στον χώρο της Βιοτεχνολογιας απαρτίζεται από τους φοιτητες/ερευνητές/καθηγητές των ΑΕΙ/ΕΚ της χωρας και τις startup και spinoff εταιρείες τους, τις εγχωριες φαρμακευτικές εταιρείες και τους χρηματοδότες καινοτόμου επιχειρηματικότητας οπως οι τράπεζες, τα venture capitals και οι ιδιώτες επενδυτες. Η επιτυχής αλληλεπίδραση των συμμετεχόντων στο οικοσύστημα θα διευκολυνθεί πολλαπλασιαστικά από τις εξής δράσεις:
Πανεπιστήμια/Ερευνητικά Κέντρα
-Αλλαγή νοοτροπίας με την ενίσχυση του καινοτόμου επιχειρηματικού πνεύματος καθηγητών/ερευνητών και φοιτητών. Το επιχειρείν δεν είναι αμαρτία, οπως ιδεοληπτικά ισχυρίζονται οι συντηρητικες δυναμεις του ακαδημαϊκού χώρου. Αντίθετα αποτελεί αναγκαιότητα και καθήκον για την στήριξη με την παραγόμενη καινοτόμο γνώση των αναγκών της κοινωνίας και της οικονομιας της χώρας, ιδιαίτερα στην σημερινή ζοφερή οικονομική κατάσταση. Θα προσφέρει καλά αμοιβομενες θέσεις εργασίας και προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας.
-Αντιμετώπιση του μεγάλου ελλείμματος σε μάνατζερς που γνωρίζουν την επιχειρηματικότητα υψηλής τεχνολογίας. Ενίσχυση των γραφείων Καινοτομιας τους με στελέχη του αντίστοιχου ιδιωτικού τομέα
-Εξωστρεφή ερευνητική δραστηριότητα με διεθνείς συνεργασίες. Στόχος η διεθνής αγορά.
-Ενισχυση των εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεων ανταγωνιστικής ακαδημαϊκής επιχειρηματικότητας: Αριστεία δηλαδή Αξιοκρατία. Σταθερή και σημαντική χρηματοδότηση των αξιων ερευνητών από την Πολιτεία. Ενίσχυση του νεοσυσταθέντος Ελληνικού Ιδρύματος Ερευνας και Καινοτομιας (ΕΛΙΔΕΚ).
Χρηματοδότες (Τράπεζες, Venture Capitals-VCs, Ιδιώτες)
-Φορολογικά και αντι-γραφειοκρατικά κίνητρα
-Διεθνως τα VCs προωθούν την ακαδημαϊκή επιχειρηματικότητα. Χρειάζονται την σημαντική χρηματοδότηση από τις τράπεζες, τους ιδιώτες και την φαρμακευτική βιομηχανία.
-Η ελληνική "Διασπορα" οφείλει να βοηθήσει με επενδύσεις, μιμουμενη την αντίστοιχη του Ισραηλ.
Φαρμακευτική Βιομηχανία
-Η συνεργασία της εγχώριας φαρμακευτικής βιομηχανίας με τις ακαδημαϊκές μονάδες ερευνας και καινοτομιας και τις μικρές τους εταιρείες έντασης γνώσης (startup, spinoff) θα της παράσχει νέα προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας που ενισχύουν την διεθνή ανταγωνιστικότητα της και τις δυνατότητες συνεργασίας της με την διεθνή φαρμακευτική βιομηχανία.
-Η εγχώρια ακαδημαϊκή τεχνογνωσία στον χώρο της βιοτεχνολογιας ενισχύει δραστηριότητες της που σχετίζονται με τα φυσικά προϊόντα, τα καλλυντικά και τα διατροφικά βελτιωτικά υγείας (nutraceuticals), τις νέες φαρμακοτεχνολογικές μορφες χορήγησης και την επανατοποθέτηση παλαιών φαρμάκων σε νεες θεραπευτικές ενδείξεις (repurposing).
-επιπλέον, η συνεργασία της εγχώριας φαρμακοβιομηχανιας με τις ακαδημαικες ερευνητικες μοναδες στην ανάπτυξη της βασικής ερευνας στην παθοφυσιολογια των νόσων και την ανάδειξη νέων θεραπευτικών στόχων της δίνει την δυνατότητα συνεργασίας με την διεθνή φαρμακοβιομηχανία στην ανάπτυξη νέων, πρωτότυπων φαρμάκων.
Η χώρα οφείλει ταχύτατα να εκσυγχρονίσει το θεσμικό καθεστώτος λειτουργίας των ΑΕΙ της με στόχο την αποτελεσματική αλληλεπίδραση και συνεργασία τους με την εγχώρια και διεθνή οικονομία της γνώσης.
ΑthensVoice 15/4/2017
http://www.athensvoice.gr/politiki/anastasimoi-politikoi
ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
Η επόμενη μέρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι μακριά, αλλά θα είναι πολλαπλάσια δυσκολότερη από την αντίστοιχη στις 26 Ιανουαρίου του 2015. Τα μετεμφυλιοπολεμικά ανεκπλήρωτα και οι ιδεολογικές χίμαιρες της Αριστεράς, που όμως μπόλιασαν ιδεολογικά όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, αποσυντόνισαν πλήρως την ελληνική κοινωνία: ο κομματισμός, λαικισμός, ο κρατισμός και το πελατειακό κράτος ήταν τα χαρακτηριστικά που επεκράτησαν σε όλο το πολιτικό φάσμα της Μεταπολίτευσης. Κι αυτό παρά την πολιτική και οικονομική σύνδεση, την υποστήριξη της χώρας από την συμμετοχή της στην Ενωμένη Ευρώπη. Η επόμενη κυβέρνηση καλείται να διορθώσει τάχιστα τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης. Δεν θα έχει πολύ χρόνο γιατί η χώρα είναι σε επικίνδυνη αποσύνθεση: οικονομία, δημόσια διοίκηση, υγεία, πρόνοια και βέβαια παιδεία θα έχουν υποστεί βαθιές βλάβες.
Η επόμενη κυβέρνηση θα χρειαστεί έναν πρωθυπουργό που θα είναι αποφασισμένος να προωθήσει κατακλυσμιαίες μεταρρυθμίσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας. Η για δεκαετίες πολυτέλεια της μικροδιαχείρισης θα ισοδυναμεί αυτή τη φορά με πλήρη καταστροφή, ενώ θα είναι βέβαιος ο ρόλος του ως αποδιοπομπαίου τράγου, στον οποίο θα φορτωθούν οι αμαρτίες της σύγχρονης Ελλάδας. Ο επόμενος πρωθυπουργός είναι καταδικασμένος να πετύχει. Οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει θα είναι εξαιρετικές. Η αντιμετώπιση τους θα απαιτήσει την κινητοποίηση των απανταχού πιο σημαντικών δυνάμεων της χώρας. Η τυχόν μικροπολιτική συμπόρευση του με την περιορισμένη κομματική του ανθρωπογεωγραφία θα είναι σίγουρη συνταγή αποτυχίας. Η πολιτική του συμπεριφορά θα καθορίσει και την εν γένει επιβίωση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και της ευρωπαικής του κανονικότητας. Τυχόν κατάρρευση δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο.
Η πολιτική του επόμενου πρωθυπουργού οφείλει να διακατέχεται από την οραματική εικόνα της Ελλάδας του 2030. Σε πολιτικές προτεραιότητες και στην επιλογή των προσώπων που θα κληθούν να τις πραγματοποιήσουν. Η χώρα χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε την λεπτομερή σχεδίαση και κατόπιν την άμεση εφαρμογή ενός αναστάσιμου, εθνικού «Ελληνικού ‘Μνημονίου». Το χρειάζονταν από δεκαετιες αλλά το πολιτικό σύστημα το απωθούσε, το ανέβαλλε ανεύθυνα, με αποτέλεσμα να μας επιβληθεί απ' έξω. Η τεκμηρίωση του δεν μπορεί να είναι το έργο πολιτικών που δεν διαθέτουν την αναγκαία γνώση. Η διαδεδομένη ατάκα ότι στην πολιτική αρκεί η ικανότητα να αποφασίζεις κινητοποιώντας τους τεχνοκράτες δεν έχει θέση στην ιστορικά και πολιτικά οριακή σημερινή συγκυρία. Η επόμενη Βουλή οφείλει να έχει στη πλειοψηφία της Βουλευτές με γνώση, με εντιμότητα, με αυταπάρνηση, με εθνική ενσυναίσθηση και συναίσθηση του ιστορικού τους ρόλου, «αναλώσιμους» πολιτικούς που αφού κάνουν την δουλειά ίσως «πάνε μετά στο σπίτι τους». Οι αποφάσεις τους δεν θα πρέπει να καθορίζονται από την πολιτική τους επιβίωση αλλά απ’ αυτήν της χώρας και μόνο. Αυτό ίσως ισχύσει και για τον επόμενο Πρωθυπουργό. Οι πρώτες αποφάσεις του θα σηματοδοτήσουν την αναγκαία συνέγερση των αξιολογότερων δυνάμεων της χώρας. Λάθος επιλογές προτεραιοτήτων και προσώπων θα αποθαρρύνουν τους σημαντικούς πολίτες να συστρατευθούν. Η πρώτη τους σκέψη θα είναι «άλλος ένας μικροδιαχειριστής πολιτικάντης, γιατί να ρισκάρω την προσωπική μου ζωή για το τίποτα;»
Η χώρα δεν έχει πολύ χρόνο ώστε να πάρει το ρίσκο να «δοκιμάσει» για άλλη μια φορά. Η τελευταία διετία έχει περιορίσει επικίνδυνα αυτή την δυνατότητα. Ο σημερινός πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του διέψευσαν παταγωδώς τις προσδοκίες μιας ολόκληρης γενιάς. Επιτέλους, οι πολιτικοί της επόμενης μέρας ας αναλογιστούν τις ιστορικές ευθύνες τους κι ας μετρήσουν υπεύθυνα την αληθινή ‘πολιτική σκιά’ τους. Αν δεν αντέχουν την ιστορική συγκυρία ας δώσουν χώρο σε αυτους που το μπορούν. Είναι κι αυτή μια σημαντική προσφορά στην πατρίδα. Κι αν δεν το πράξουν αυτοί ας το επιβάλλουν οι πολίτες. Έχουν την απόλυτη ευθύνη των επιλογών τους. Δεν τους επιτρέπεται να παίξουν την χώρα κορώνα-γράμματα για άλλη μία φορά.
Η επόμενη Κυβέρνηση δεν θα έχει πολλές επιλογές. Θα έρθει σε ρήξη με το σπάραγμα των αληθινών κατοχικών δυνάμεων της χώρας: τις συντεχνίες του δημοσίου, τους επιχειρηματίες πελάτες τους και τους εκπροσώπους τους πολιτικούς. Εκβίασαν την κοινωνία απομυζώντας τον ιδρώτα της. Καταλαμβάνοντας, καίγοντας, προπηλακίζοντας, ανεχόμενες ή και υποθάλποντας ακόμη και την εγκληματική τρομοκρατία. Το έκαναν στο παρελθόν και θα το κάνουν και στο μέλλον. Έχουν προσωρινά σιγήσει γιατί σήμερα είναι και πάλι στην Κυβέρνηση. Η απελευθέρωση της χώρας απ' αυτές τις κατοχικές δυνάμεις δεν μπορεί να γίνει από τον καναπέ! Η δημιουργική κοινωνία, αν θέλει να επιβιώσει, οφείλει να αρθρώσει δυνατό δημόσιο λόγο, να προασπίσει τη ζωή της με την αποφασιστική φυσική της παρουσία παντού, να επικοινωνήσει τις προτάσεις της, πείθοντας, συνομιλώντας με τους πολίτες. Εκεί πρέπει οι κατοχικές δυναμεις να χάσουν την μάχη. Η επόμενη Κυβέρνηση οφείλει να είναι αυτή της απελευθέρωσης των δημιουργικών πολιτών. Η χώρα χρειάζεται αναστάσιμους πολίτες και πολιτικούς.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21/3/2017
http://www.kathimerini.gr/901550/opinion/epikairothta/politikh/na-milhsoyme-sygkekrimena
ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΥΓKΕΚΡΙΜΕΝΑ;
Η χώρα διέρχεται μία από τις πιο επικίνδυνες, μεταπολεμικά, ιστορικές περιόδους της και η δημόσια πολιτική συζήτηση είναι ακόμη εντυπωσιακά ρηχή και προκλητικά ανεύθυνη. Ετσι, το αίσθημα που δημιουργείται στους ανθρώπους της οικονομίας, στους δημιουργικούς νέους, αλλά και στους δυνητικούς επενδυτές είναι αυτό της έλλειψης οποιασδήποτε σοβαρής προοπτικής η χώρα να βγει από τον φαύλο κύκλο της κρίσης. Δώδεκα ενέργειες, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης και άμεσης εφαρμογής από την επόμενη φιλελεύθερη συνεργατική κυβέρνηση, με στόχο τον εξορθολογισμό των οικονομικών του κράτους, και οι οποίες έπρεπε να είχαν ήδη εφαρμοστεί εδώ και πολλά χρόνια, πόσο μάλλον εν καιρώ χρεοκοπίας, είναι οι:
1. Συγχώνευση πανεπιστημίων και ΤΕΙ με προτεραιότητα σε αυτά που έχουν ελάχιστους ή και καθόλου φοιτητές, περιορισμένο αριθμό διδακτικού προσωπικού, καθώς και σε αυτά που είναι υπεράριθμα στο επιστημονικό αντικείμενό τους (π.χ. περίπου 85 τμήματα που εστιάζουν ευρύτερα σε οικονομικές σπουδές). Θέσπιση τέλους εγγραφής 200 - 300 ευρώ ανά εξάμηνο και υποτροφίες για τους άπορους φοιτητές. 2. Δημόσια τηλεόραση (ΕΡΤ) με ένα τηλεοπτικό και ένα ραδιοφωνικό κανάλι και τα δύο πανελλήνιας εμβέλειας με συνολικά 400 υπαλλήλους, όπως πρόσφατα ζητήθηκε για τα ιδιωτικά ΜΜΕ. 3. Αμεση κατάργηση όλων των δημοσίων οργανισμών δίχως αντικείμενο που περιλαμβάνονται στη λίστα Πάγκαλου (περίπου 300). Μετάταξη των υπαλλήλων τους σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες με πρόβλημα στελέχωσης (Εφορίες, υπουργεία Οικονομικών και Υγείας). 4. Επανεργοποίηση όλων των υγιών πρόωρων συνταξιούχων στις πρώην υπηρεσίες τους με προτεραιότητα στους δασκάλους και καθηγητές Α/θμιας & Β/θμιας εκπαίδευσης. Δραστικός περιορισμός των νέων προσλήψεων, εκτός των εξειδικευμένων αντικειμένων. 5. Αμεση ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας, των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς, των λιμανιών. Διεθνείς διαγωνισμοί ιδιωτικοποίησης με βασικό κριτήριο τις προτεινόμενες επενδύσεις και τις νέες θέσεις εργασίας. 6. Σύνταξη αυστηρά στα 67, σύνταξη 700 ευρώ για όλους τους εργαζομένους που εισήλθαν στην αγορά εργασίας πριν από μία δεκαετία, καθώς και στους νεοεισερχομένους, με αντίστοιχη ελάττωση των ασφαλιστικών εισφορών. Η υψηλότερη σύνταξη των ήδη συνταξιούχων στα 1.200 ευρώ. 7. Συγχώνευση νοσοκομείων σε περιφερειακό επίπεδο και θέσπιση κλειστού προϋπολογισμού, ανάλογα με τον ετήσιο αριθμό των ασθενών και των περιστατικών, σύμφωνα με τα υπάρχοντα για χρόνια διεθνή πρότυπα. Προώθηση και ενίσχυση σε εξοπλισμό και προσωπικό των διαφόρων τύπων Κέντρων Υγείας (αστικό, υπαίθρου), και διεύρυνση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης. 8. Ενίσχυση της συνεργασίας των ΑΕΙ με την οικονομία (εγχώρια και διεθνή). Κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος περί ιδιωτικών πανεπιστημίων και προώθηση αγγλόφωνων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών εκπαιδευτικών προγραμμάτων για την προσέλκυση ξένων φοιτητών 9. Αμεσο άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων, ανεξαιρέτως. 10. Υποχρεωτικό «πλαστικό χρήμα» για πληρωμές άνω των 30 ευρώ παντού. 11. Βουλή 200 βουλευτών, Υπουργικά Συμβούλια 30 υπουργών και 30 γραμματέων. Η Ολλανδία των 15 εκατ. κατοίκων διαθέτει Βουλή 150 βουλευτών. Περιορισμός των αποσπάσεων-μετατάξεων δημοσίων υπαλλήλων σε βουλευτές, υπουργεία και Βουλή. 12. Διεθνής διαγωνισμός για όλους τους προέδρους, διοικητές των ΔΕΚΟ και των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων. Ενίσχυση των αρμοδιοτήτων τους με ευρύτατη αυτονομία από τη Γενική Κυβέρνηση.
Τι έχουν συγκεκριμένα και τεκμηριωμένα με αριθμούς να πουν για τα παραπάνω τα κόμματα της φιλελεύθερης ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς που θα κληθούν να κυβερνήσουν; Πότε θα τις συζητήσουν δημόσια ώστε να προωθήσουν έγκαιρα μία σαφή κυβερνητική συνεργασία βασισμένη σε προσυμφωνημένες, συγκεκριμένες πολιτικές προτεραιότητες; Οφείλουν να συγκεκριμενοποιήσουν τον δημόσιο πολιτικό διάλογο έγκαιρα, αν θέλουν να πείσουν τους πολίτες και να τους έχουν μαζί τους την επόμενη δύσκολη μέρα. Ιδιαίτερα αυτούς που δεν ψηφίζουν στις εκλογές (περίπου 45% του εκλογικού σώματος).
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21/2/2017
http://www.kathimerini.gr/897403/opinion/epikairothta/politikh/panepisthmiakoi-e8nikws-ypey8ynoi
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΕΘΝΙΚΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
Το Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε το συνέδριο της ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών καθηγητών (ΠΟΣΔΕΠ). Ο λόγος που κυριάρχησε ήταν αυτός των αμφιθεάτρων της δεκαετίας του ’80. Εν τω μεταξύ, 3.000. 000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα καλούνται να «θρέψουν» περίπου 3.000.000 συνταξιούχους, 700.000 δημοσίους υπαλλήλους και 1.300.000 ανέργους. Οι αριθμοί περιγράφουν την επερχόμενη ανθρώπινη δυστυχία που βαθαίνει προϊούσας της κρίσης. Είναι εμφανές ότι η χώρα χρειάζεται απελπισμένα μια οικονομία πολλαπλασιαστικής απόδοσης και επίδοσης, μια οικονομία διεθνώς ανταγωνιστική. Χρειάζεται απελπισμένα τον πλούτο που γεννά και τις θέσεις εργασίας που δημιουργεί. Αν δεν τα καταφέρει, σύντομα θα οδηγηθεί στην απόλυτη φτωχοποίηση. Μια τέτοια ανταγωνιστική οικονομία υπεραπόδοσης απαιτεί γνώση, καινοτομία, σχεδιασμό και εξωστρέφεια. Τα πανεπιστήμια και οι πανεπιστημιακοί έχουν σήμερα παρά ποτέ εθνικό καθήκον, οφείλουν να είναι στην αιχμή του δόρατος μιας τέτοιας οικονομίας, όπως συμβαίνει σε όλες στις ευημερούσες κοινωνίες. Εχουν καθήκον να βοηθήσουν στην ανόρθωση της οικονομίας, στον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής της βάσης, να βοηθήσουν εντέλει την κοινωνία να βγει από το σπιράλ της φτωχοποίησης. Σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία οφείλουν ως επιστήμονες να είναι πρακτικοί και ακριβείς στις προτάσεις τους και όχι να θεωρητικολογούν, ομφαλοσκοπούν, πολιτικολογούν αόριστα. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος πριν από την καταστροφή που περιγράφεται από την ανάγνωση των προαναφερθέντων αριθμών της οικονομίας, που προβάλλουν το ζοφερό μέλλον της χώρας. Για να βοηθήσουν στην ανόρθωση της οικονομίας, τα πανεπιστήμια έχουν άμεση ανάγκη, μεταξύ άλλων, τριών δράσεων:
1. Την τεκμηριωμένη παράθεση στοιχείων προς τους Ευρωπαίους εταίρους για την εξαίρεση από το μνημόνιο της χρηματοδότησης της παιδείας και της έρευνας. Η πρόταση αυτή είχε κατατεθεί στο παρελθόν και από την Αννα Διαμαντοπούλου. Η πρόσφατη επιτυχής χρηματοδότηση της έρευνας με δάνειο 240 εκατ. ευρώ από την Eυρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (EIB), που προώθησε ο νυν υπουργός Ερευνας Κώστας Φωτάκης, δείχνει τον δρόμο. Είναι εξαιρετικά επείγουσα για τα πανεπιστήμια η στοιχειοθέτηση μιας τεκμηριωμένης πρότασης με δεδομένα από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ) και την Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας της Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΑΔΙΠ) για την ποιότητα των ΑΕΙ και τις δυνατότητές τους να συνδράμουν θετικά στην οικονομία με το ανθρώπινο κεφάλαιο, στην τεχνογνωσία και στις υποδομές τους.
2. Η αδυναμία τής άκρως αναγκαίας για το μέλλον των ΑΕΙ ανανέωσης του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού μπορεί να περιοριστεί με τη συμμετοχή, την ενσωμάτωση στο έργο των ΑΕΙ συναδέλφων ερευνητών των ερευνητικών κέντρων, ύστερα από αξιολόγηση με κριτήρια αξιοκρατίας. Η ενδυνάμωση αυτή των ΑΕΙ δεν θα στοιχίσει ούτε ένα επιπλέον ευρώ στον κρατικό προϋπολογισμό.
3. Επείγει η άμεση κατάρτιση των Εσωτερικών Κανονισμών ΑΕΙ και των ΝΠΙΔ τους του νόμου 4009/2011. Θα συμβάλουν καθοριστικά, όπως πρόσφατα ζήτησε και ο υπουργός Παιδείας, στη διεύρυνση της χρηματοδότησης των ΑΕΙ από τον εγχώριο και διεθνή ιδιωτικό τομέα. Το Δημόσιο αδυνατεί πλέον να υποστηρίξει επαρκώς την πολυδάπανη λειτουργία μιας σύγχρονης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και επιστημονικής έρευνας. Η ώσμωση των ΑΕΙ με την οικονομία και τις επιχειρήσεις θα έχει εξαιρετικά ευεργετική επίδραση και στους δύο συνεργαζομένους. Οι επιχειρήσεις θα έχουν πρόσβαση σε καινοτόμες τεχνολογίες και τα ΑΕΙ σε αποτελεσματικότερη χρηματοδότηση του εκπαιδευτικού και ερευνητικού τους έργου. Η προώθηση ώσμωσης των ΑΕΙ με την οικονομία με τη σύσταση τεχνολογικών πάρκων εταιρειών-τεχνοβλαστών είναι πλέον απόλυτη εθνική αναγκαιότητα. Το παράδειγμα κορυφαίων διεθνώς πανεπιστημίων (ΜΙΤ, Cambridge, Leiden κ.λπ.) και το παράδειγμα πανεπιστημίων του Ισραήλ δείχνουν τον δρόμο. Οι στιγμές είναι κρίσιμες για τη χώρα και οι πανεπιστημιακοί έχουν υποχρέωση να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Η ολιγωρία, η εσωστρέφεια ή στρεβλές ιδεοληψίες θα συμβάλουν στις τυχόν αρνητικές εξελίξεις για τη χώρα. Είναι άκρως απαραίτητοι, είναι πολύτιμοι για την επιβίωσή της και οφείλουν να δράσουν εθνικά υπεύθυνα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 13/12/2016
http://www.kathimerini.gr/887673/opinion/epikairothta/politikh/zhteitai-ypervatikos-kentrwos
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΣ ΚΕΝΤΡΩΟΣ
Τα βασικά χαρακτηριστικά των σημαντικότερων κεντρώων ηγετών της μεταπολίτευσης ήσαν επιστήμονες ή ακαδημαϊκοί διεθνών προδιαγραφών, με ισχυρή γνώση του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι. Παρά τα σημαντικά λάθη τους, διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα. Προώθησαν πολιτικές ισότητας των δύο φύλων, την εθνική συμφιλίωση, τη διάχυση της πανεπιστημιακής και τεχνολογικής εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας, το ΕΣΥ. Συνέβαλαν στην πλήρη ενσωμάτωση της χώρας στους κεντρικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς, επισφραγίζοντας την κορυφαία επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Εχει ο σημερινός μεσαίος χώρος ανάλογες προσωπικότητες; Οι Γιάννης Στουρνάρας, Γιώργος Παγουλάτος, Πάνος Τσακλόγλου, Κωνσταντίνος Γάτσιος δεν υπήρξαν κομματικά στελέχη, είχαν όμως σαφή, εμπεριστατωμένη, δημόσια και με παρρησία εκπεφρασμένη πολιτική άποψη. Με την αναφορά στα συγκεκριμένα πρόσωπα περιγράφω, δίχως αποκλεισμούς, χαρακτηριστικά απαραίτητα για τον επικεφαλής του μεσαίου χώρου. Προφανώς υπάρχουν και άλλοι ανάλογων χαρακτηριστικών. Ας ακουστούν δημόσια και άλλες προτάσεις αυτού του επιπέδου, που θα τροφοδοτήσουν τη συζήτηση. Ενας αρχηγός του μεσαίου χώρου με τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα είναι μια σημαντική προσωπικότητα για μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον πιθανότερο δηλαδή επόμενο πρωθυπουργό. Τον μόνο αρχηγό της ευρωπαϊκής (όχι εθνικολαϊκιστικής) κεντροδεξιάς με ανάλογα χαρακτηριστικά, μετά τον αείμνηστο και απ’ όλους πλέον τιμώμενο Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Οι προσωπικότητες που ανέφερα, έχουν εθνικό, πατριωτικό καθήκον να στρατευτούν στη διάσωση της πατρίδας. Υπερισχύουν σαν πρόσωπα στην αγωνία, στις ελπίδες πολλών πολιτών και αρκετών πολιτικών του μεσαίου χώρου. Και όχι μόνο! Εχουν πολιτική αναφορά, χαίρουν σεβασμού και επικοινωνούν σχεδόν με όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα. Είναι εξαιρετικοί και δοκιμασμένοι τεχνοκράτες με κορυφαίες θέσεις δημόσιας ευθύνης και εμπειρία συμμετοχής στην Κοινωνία των Πολιτών. Υπάρχουν βέβαια και στον πολιτικό κόσμο του μεσαίου χώρου αντίστοιχες σημαντικές προσωπικότητες. Για παράδειγμα, έμπρακτη μεταρρυθμιστική και θαρρετή πολιτική με διεθνή πολιτική αναφορά έχουν οι Αννα Διαμαντοπουλου, Τάσος Γιαννίτσης, Γιώργος Φλωρίδης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Γιάννης Ραγκούσης, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, και βέβαια ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Στον τελευταίο είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου για μια υπερβατική πολιτική πριν από 3 χρόνια (ΤΑ ΝΕΑ 13/7/13) που με σεβασμό βλέπω να την εκφράζει σήμερα. Ομως, λόγω της εύλογης δυσπιστίας των πολιτών μετά την κρίση, για την οποία οι συγκεκριμένοι ευθύνονται πολύ λιγότερο από πολλούς που είναι σήμερα στη Βουλή, δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν το μήνυμα της απεγνωσμένα αιτούμενης ανανέωσης. Η εμπειρία τους είναι σημαντικός πλούτος για τους νέους ηγέτες του μεσαίου χώρου. Η υπερβατική πολιτική τους στάση να στηρίξουν την ανανέωση της ηγεσίας θα τους καταξιώσει στη συνείδηση των πολιτών αλλά και των νέων πολιτικών σαν παράδειγμα υπεύθυνου πολιτικού. Θα τους ζητηθεί από την Ιστορία να αιτιολογήσουν πώς ως σημαντικοί πολιτικοί, ανέχθηκαν με την εσωστρεφή πολιτική τους τα τελευταία χρόνια έναν επικίνδυνα ημιμαθή, εμφανώς ψευδόμενο και ανεπαρκή πρωθυπουργό όπως ο Αλέξης Τσίπρας.
Οι νέοι υποψήφιοι ηγέτες του μεσαίου χώρου οφείλουν να αντιληφθούν έγκαιρα ότι αξίζει η στράτευσή τους για την πατρίδα, για τους νέους ανθρώπους στους οποίους δυστυχώς φορτώσαμε ανεύθυνα τα συσσωρευμένα για δεκαετίες προβλήματά μας. Ζητείται λοιπόν υπερβατικός νέος ηγέτης του μεσαίου χώρου που θα συμβάλει στη διαμόρφωση της εθνικής πρότασης για την έξοδο από την κρίση, η οποία θα περιγράφει δίχως ψέματα τον οδικό χάρτη και τις προτεραιότητες για την Ελλάδα της επόμενης δεκαετίας, σε όλους τους τομείς. Αυτή η δύσκολη για όλους μας, αλλά έντιμη και κοινωνικά δίκαιη πρόταση, θα εμπνεύσει και θα κινητοποιήσει τους πολίτες σε μια πατριωτική συνέγερση, που απαιτεί θυσίες και πολλή δουλειά. Αυτή η πρόταση και οι νέοι ηγέτες της τόσο αναγκαίας ευρύτερης φιλελεύθερης, φιλοευρωπαϊκής κυβερνητικής συμμαχίας θα κινητοποιήσουν και τις εξαιρετικές διεθνείς εφεδρείες του ελληνισμού ώστε να τους εμπιστευτούν και να συνδράμουν ουσιαστικά με την πολιτική, οικονομική και προσωπική τους συμμετοχή στην ανόρθωση της χώρας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24/11/2016
http://www.kathimerini.gr/884969/opinion/epikairothta/politikh/xrhsimh-elasswn-antipoliteysh
Χρήσιμη Ελάσσων Αντιπολίτευση
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την προσφυγή σε εκλογές μέσα στο 2017 ως επικίνδυνες για τον τόπο. Η χώρα όμως δεν έχει πολύ χρόνο, με τη σημερινή κυβέρνηση να αποσταθεροποιεί περαιτέρω την οικονομία, να αποσυντονίζει την κοινωνία, να υποβαθμίζει την παιδεία και επομένως το μέλλον της. Η παραμονή της δύο ακόμη χρόνια στα πράγματα θέτει τα εξής αγωνιώδη ερωτήματα: Πώς θα καλυφθούν τα 41 δισ. ανά έτος για τις συντάξεις (30 δισ.) και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων (11 δισ.), με τον ιδιωτικό τομέα να αδυνατεί να καλύψει την απαιτούμενη υπερφορολόγησή του, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν ή να φεύγουν στο εξωτερικό, με τους 1,3 εκατομμύριο ανέργους και τους 1,2 εκατομμύριο εργαζομένους μερικής απασχόλησης του ιδιωτικού τομέα να μην συνεισφέρουν ή να δυσκολεύονται να καλύψουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές; Με τη φοροδοτική δυνατότητα των πολιτών για τον ΕΝΦΙΑ και τους άμεσους και έμμεσους φόρους μειούμενη (στο τελευταίο μόνο 12μηνο περίπου 7 δισ. απλήρωτες οφειλές στο κράτος); Πώς θα βρεθούν τα 41 δισ. ανά έτος, αν δεν αλλάξει άμεσα η σημερινή κρατικίστικη οικονομική πολιτική; Ποιος εμπιστεύεται τη σημερινή κυβέρνηση για τις μαζικές επενδύσεις που έχει άμεσα ανάγκη η χώρα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας που θα ενισχύσουν τη φοροδοτική και εισφοροδοτική ικανότητα των εργαζομένων και των επιχειρήσεων;
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι έχουν, όμως, την ανεύθυνη υπομονή να προσδοκούν στον ΣΥΡΙΖΑ του τότε 4% και τη μετάγγιση «συγγενών εξ αίματος» ψηφοφόρων του. Από το να μικροδιαχειρίζονται, όμως, τη δική τους συρρίκνωση είναι παραγωγικότερο και γι’ αυτούς, αλλά και για τη χώρα η συνεισφορά τους στη διαμόρφωση της επόμενης μέρας. Και η διαφαινόμενη σήμερα λύση της επόμενης μέρας είναι η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η υπεύθυνη, επομένως, πολιτική στάση τους είναι αυτή της προγραμματικής συνεννόησης με τη Ν.Δ. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. είναι αντιπαραγωγικός πολιτικάντικος καιροσκοπισμός. Η Ν.Δ. χρειάζεται περισσότερο από ποτέ την δημιουργία συνθηκών που υποβοηθούν ουσιαστικά την ανανεωτική της προσπάθεια. Είναι μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση αλλά εξαιρετικά αναγκαία για την ανασύνταξη της χώρας. Εάν η Ν.Δ. κυβερνήσει με τους ίδιους ανθρώπους να μεταφέρουν τις ίδιες προβληματικές νοοτροπίες και πολιτικές του παρελθόντος θα μετρά μέρες, όπως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Και η χώρα θα μετρά τα ποσοστά των ακραίων που θα αυξάνουν ραγδαία. Ιδιαίτερα στη σημερινή διεθνή συγκυρία επικράτησής τους σε ευρωπαϊκές χώρες και στην Αμερική.
Η ελάσσων αντιπολίτευση έχει σήμερα και παρά το μικρό της μέγεθος σημαντική αποστολή να οδηγήσει τη συζήτηση για την επόμενη μέρα σε συγκεκριμένες προοδευτικές προγραμματικές πολιτικές προτεραιότητες στην οικονομία, στην ασφάλιση, στην παιδεία και να τις επιβάλει στην εσωκομματική συζήτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αυριανής κυβέρνησης. Να προτάξει στη δημόσια συζήτηση μια ελληνική πρόταση για την ανασυγκρότηση της χώρας. Ο δημόσιος, ανοικτός διάλογος με τη Ν.Δ. για τις προτεραιότητες μιας μελλοντικής κυβερνητικής συνεργασίας θα στηρίξει παραγωγικά και τις ανανεωτικές της δυνάμεις στον εύλογο εσωκομματικό αγώνα τους για ένα άλλο, σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν, επιτέλους, αυτές τις αλήθειες τα δύο κόμματα του μεσαίου χώρου; Αλήθειες που υπερισχύουν στις αγωνιώδεις σκέψεις και στις αγχώδεις συζητήσεις των πολιτών για την επόμενη μέρα; Και ναι, αυτοί οι πολίτες υπάρχουν και ανάμεσα στους πολυπληθείς σήμερα απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως δεν εμπιστεύονται τη Ν.Δ. και είναι πιθανοί ψηφοφόροι τους. Με τη σημερινή κοντόφθαλμη και μικροκομματική πολιτική των ίσων αποστάσεων η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι διασφαλίζουν την εκλογική τους σύνθλιψη, τη μετεκλογική ανυπαρξία τους και εργάζονται για αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ. Ας μην ξεχνούν ότι οι συνειδητοποιημένοι πολίτες του μεσαίου χώρου ήταν αυτοί που ανέδειξαν υπερβατικά τη νέα της ηγεσία…
Liberal 7/9/2016
http://www.liberal.gr/arthro/75620/forum/2016/O-laimos-tou-mpoukaliou.html
O Λαιμός του Μπουκαλιού
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα φύγει παρά μόνο μετά από την επερχόμενη οικονομική κατάρρευση. Είναι το αειθαλές λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ. Ξέρουμε πλέον για δεκαετίες το "λαϊκό" αφήγημα της πλειοψηφούσας ελληνικής κοινωνίας του βολέματος που το κρατά αειθαλές. Όμως, στην επερχόμενη κατάρρευση τα πράγματα θα σφίξουν πολύ και μόνο μια ουσιαστική πολιτική μεταρρυθμίσεων θα έχει νόημα επιβίωσης. Κι αυτό θα ισχύσει και για πολλούς από τους οπαδούς του αεί ΠΑΣΟΚ. Θέλοντας και μη. Τα λόγια λοιπόν είναι περιττά. Ας συνοψίσουμε σε κάποιους βασικούς αριθμούς. Δυστυχώς, δεν είναι οι μόνοι!
1. Η φοροδοτική ικανότητα πέφτει και θα πέσει κι άλλο με άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα στα έσοδα του κράτους. Ήδη οι εφορίες εισέπραξαν 0,4 δις λιγότερα στην πρώτη δόση του φόρου εισοδήματος.
2. Εκκρεμούν μέχρι στιγμής 400.000 νέες αιτήσεις συνταξιοδότησης και 22.000 αιτήσεις για καταβολή του εφάπαξ.
3. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν τρύπα 2,5 δις.
4. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο Δημόσιο αγγίζουν τα 91 δις. Μόνο στο τελευταίο εξάμηνο προστέθηκαν άλλα περίπου 8 δις.
5. Τα έξοδα μιας οικογένειας για εκπαίδευση και υγεία αυξάνουν κατά 7-10% ετησίως, λόγω της συμμετοχής στο δημόσιο και της προσφυγής στην ιδιωτική ιατρική.
6. Η κατανάλωση είναι σε πτώση κατά -6%, οι εξαγωγές κατά -7%, παρά την απίθανη ελάττωση του κόστους εργασίας.
7. Περίπου 70.000 επιχειρήσεις ετοιμάζονται ήδη να μεταφέρουν τις δραστηριότητες τους έξω. Μόνο στο προηγούμενο τρίμηνο του 2016 έκλεισαν 18.000 επιχειρήσεις. Αναμένονται τουλάχιστον άλλες τόσες στο επόμενο τρίμηνο.
8. Πόσο ακόμη μπορεί να αντέξει η κοινωνία την ελάττωση των μισθών/συντάξεων; O“κόφτης” είναι πλέον βέβαιος λόγω σημαντικά μικρότερων κρατικών εσόδων. Ακούγεται ότι προγραμματίζεται μείωση κατά 20% στα ειδικά μισθολόγια (ένστολοι, γιατροί, εκπαιδευτικοί), που προστίθεται στην ήδη μείωση κατά 40%.
9. Την ήδη σημαντική και αυξάνουσα στάση πληρωμών του Δημοσίου (8 δις που ίσως αγγίξουν τα 12 δις αρχές του επόμενου χρόνου) πόσο ακόμη μπορεί να την αντέξει η αγορά; Οι τράπεζες δεν δανείζουν πλέον για να συνεχίζουν με δανεικά οι προμηθευτές του Δημοσίου να το τροφοδοτούν με υλικά και υπηρεσίες.
10. Σκοπεύουν οι Ευρωπαίοι εταίροι να καλύψουν τα σημαντικά πλεον αυτά ελλείμματα στα έσοδα του Κράτους που αφορούν κυρίως στην κάλυψη μισθών/συντάξεων/υποχρεώσεων της γενικής Κυβέρνησης; Γιατί αυτό θα συμβεί μέσα στο επόμενο 6μηνο. Τα εθνικά Κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, (όπως νομικά απαιτείται), θα πάρουν τέτοια απόφαση; Η διαφαινόμενη πρόθεση του Eurogroup για την αναβολή της δόσης των 2,8 δις, λόγω ολιγωρίας της Κυβέρνησης για τις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις (μόνο 2 στις 15), δεν αφήνει αμφιβολίες για τις προθέσεις τους.
Τα συριζαίϊκα ταχυδακτυλουργικά μας τελειώνουν και μάλλον το σκοινί δεν θα μας αντέξει. Ας ετοιμάζονται λοιπόν οι όποιες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις δίχως να φοβούνται ότι και πάλι ο λαϊκισμός του αεί ΠΑΣΟΚ θα επικρατήσει. Υπάρχουν και στην ΝΔ και στην Δημοκρατική Συμπαράταξη και στο Ποτάμι. Ο πνιγμένος θα πιαστεί από τα μαλλιά του, έστω κι αν το χρώμα τους δεν του αρέσει και πολύ....
ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗ 8/9/2016
http://metarithmisi.gr/post/σχολια-διαλογος/ώρα-για-πολιτική-μεγαλοσύνη/
Ώρα για πολιτική μεγαλοσύνη
Η οριακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα επιβάλλει σε όλους μας να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Εκτιμώ και σέβομαι την προσωπικότητα, την προσφορά, την διαδρομή, την προσπάθεια της Φώφης Γεννηματά, του Σταύρου Θεοδωράκη.
Τους γνωρίζω και τους δύο. Είναι οι άνθρωποι που θα μιλήσω μαζί τους τα σώψυχα μου, θα καλέσω με χαρά στο σπίτι μου, να συζητήσουμε για τα όνειρα μας, τις ανησυχίες μας, τις αγωνίες μας. Όμως, η Κεντρώα φιλελεύθερη παράταξη χρειάζεται ιστορικά σήμερα ως επικεφαλής μια προσωπικότητα με βαθιά γνώση της οικονομίας, της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής, της πολιτικής ιστορίας των μεγάλων αλλαγών στο Κράτος, στην Δικαιοσύνη, στην Παιδεία, στην οικονομία. Και οι δυο τους δεν έχουν αυτή την γνώση, την προηγούμενη πολιτική έκθεση και εμπειρία, την διεθνή αναγνώριση και διείσδυση.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν είναι εξαιρετικά χρήσιμοι σε άλλες πολιτικές θέσεις. Αν πράγματι ενδιαφέρονται για τον τόπο, αν έχουν ενσυνείδηση της καταστροφης που μας περιβάλλει με την Κυβέρνηση των σταλινικών τυχάρπαστων σε δίχως αρχές συνέργια με τους αλλοπρόσαλλους ακροδεξιούς, πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Το ζητά η δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Οφείλουν να αγνοήσουν τον επιτηδευμένο, εσωστρεφή πολιτικό τους περίγυρο. Η Ιστορία θα τους το αποδώσει ως ύψιστη προσφορά στην δοκιμαζόμενη πατρίδα.
Να δηλώσουν ότι δεν θα είναι υποψήφιοι ως επικεφαλής του νέου πολιτικού φορέα του Κέντρου ώστε να απελευθερώσουν την υποψηφιότητα πολύ σημαντικών υποψηφιοτήτων, που αναστέλλονται λόγω της παρουσίας τους. Θα έλεγα ότι θα έπρεπε να τις επιδιώξουν pro bono οι ίδιοι. Να δείξουν την υπερβατική μεγαλοσύνη που απαιτούν οι κρίσιμες στιγμές για την πατρίδα. Να είναι βέβαιοι ότι το πολιτικό σύστημα θα βρει σημαντικό πολιτικό ρόλο για την πολιτική τους υπέρβαση. Και επιτέλους θα διδάξουν τοις πράγμασι στο πολιτικό σύστημα πολιτική ανιδιοτέλεια και μεγαλοσύνη. Και βέβαια θα κερδίσουν τον απόλυτο σεβασμό και την βαθύτατη ευγνωμοσύνη των πολυάριθμων πολιτών του Κεντρώου χώρου που παρακολουθουν με αγωνία και απογοήτευση τις ατέρμονες προσπάθειες του χώρου για έναν μεγάλο, νέο πολιτικό φορέα.
Η υπερβατική τους πράξη θα κινητοποιήσει τους κεντρώους πολίτες να εργαστούν σκληρά για την επιτυχή πολιτική παρουσία για τον τόπο του νέου φορέα. Αυτή είναι ηγετική, πατριωτική υπέρβαση στην πράξη που διδάσκει ήθος και πείθει για την αλλαγή νοοτροπιών του πολιτικού συστήματος. Το μπορούν!
AthensVoice 1/9/2016
http://www.athensvoice.gr/politiki/i-epohi-tis-afasias
Η Εποχή της Αφασίας
Ως Αντιπολίτευση ξεσήκωσαν τον κόσμο, διέλυσαν τις πόλεις μας, συνέτειναν στην απώλεια ανθρώπων και περιουσιών και έριξαν την Κυβέρνηση Σαμάρα. Σήμερα οι ίδιοι ως Κυβέρνηση, με καθεστωτικές παρεμβάσεις στους τρεις πυλώνες της Δημοκρατίας, την Ενημέρωση την Δικαιοσύνη την Παιδεία, πλήττουν βάναυσα τους δημοκρατικούς θεσμούς και διαλύουν τάχιστα ότι όρθιο είχε απομείνει στην οικονομία.
Δυστυχώς, η πολιτική του "ώριμου φρούτου" που φαίνεται να υιοθετεί η σημερινή Αντιπολίτευση είναι και ανεύθυνη και αναποτελεσματική και την αναδεικνύει στους δημοκρατικούς πολίτες ως μικρότερη των περιστάσεων. Κάθε μέρα παραμονής αυτής της Κυβέρνησης στην εξουσία οδηγεί στην αλλοίωση, βαθύτερα και σύντομα μη αναστρέψιμα, του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Πολλοί πολίτες νιώθουν έρμαια μιας πολιτικής διαδικασίας ολοκληρωτισμού, δίχως ουσιαστική αντίσταση. Η Αντιπολίτευση όφειλε να κινητοποιήσει έγκαιρα τους πολίτες και να κινηθεί δυναμικά προς ενημέρωση με δική της πρωτοβουλία των ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών, για τις αντιδημοκρατικές πολιτικές της Κυβέρνησης. Η ανησυχητική για τους πολίτες ύπνωση της, απλά δίνει χρόνο στο κυβερνών καθεστώς να βαθαίνει τον έλεγχο του σε όλους τους θεσμούς της χώρας. Το χειρότερο αποτέλεσμα της αφασίας της Αντιπολίτευσης είναι ότι η κοινωνία αφήνεται να συνηθίζει στον ευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών, να συνηθίζει στον ιδιότυπο ολοκληρωτισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αντιπολίτευση όφειλε να δράσει έγκαιρα με την:
αποχώρηση από την Βουλή στην ψήφιση νομοσχέδιων καθεστωτικού-ολοκληρωτικού χαρακτήρα: ας τους αφήνει να ψηφίζουν τους αντιδημοκρατικούς τους νόμους μόνοι τους.
οργάνωση μαζικών συγκεντρώσεων των πολιτών για τις συγκεκριμένες καθεστωτικές παρεμβάσεις στην Ενημέρωση και στη Δικαιοσύνη.
πυκνή και επίσημη ενημέρωση των Ευρωπαϊκών θεσμών, ευρωπαικών πολιτικών κομμάτων και κοινής γνώμης για τις καθεστωτικές κυβερνητικές παρεμβάσεις
ασφυκτική και δυναμική αντιπολίτευση με συγκεκριμένες αντιπροτάσεις σε κάθε θέμα, ώστε να είναι στους πολίτες σαφείς οι εναλλακτικές λύσεις στα προβλήματα της κρίσης.
σαφή και δημόσια δήλωση ότι οι υπεύθυνοι Υπουργοί και τα ενεχόμενα σε παρανομίες κυβερνητικά στελέχη θα λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη μετά τις επόμενες εκλογές.
Η βασική προς το παρόν δυναμική και αποτελεσματική αντίσταση στην επιχειρούμενη υποχθόνια κατάλυση της Δημοκρατίας στη χώρα μας είναι αυτή των Ευρωπαϊκών θεσμών. Θα πρέπει να ενταθεί με την επίσημη και λεπτομερή ενημέρωση τους από την Αντιπολίτευση.
Συνήθως, η αναβράζουσα, η ανησυχούσα νεολαία είναι η αιχμή του δόρατος του κοινωνικού και πολιτικού ακτιβισμού. Αλήθεια, που είναι σήμερα η νεολαία μας, όταν το μέλλον της έχει υποθηκευθεί; Η δημοκρατικά ευαίσθητη νεολαία θα έπρεπε από μόνη της, αυθόρμητα, έξω και πάνω από τα κόμματα να είναι παρούσα στους δημόσιους χώρους και με ειρηνικό και παράλληλα δυναμικό τρόπο να προασπίζεται ιδία πρωτοβουλία τους δημοκρατικούς θεσμούς. Είναι η μόνη της ελπίδα να δώσει προοπτικές λύσεις στα τεράστια προβλήματα της.
Και καλά η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει μαζέψει επαναστατικά ένσημα με το να ρίξει την προηγούμενη Κυβέρνηση, συμμετέχοντας στη διάλυση σχολείων, πανεπιστημίων, στην αποδιάρθρωση των κέντρων των μεγάλων πολέων. Τώρα έχει βολευτεί στην εξουσία. Η ρηχή της συνείδηση έχει γεμίσει με τα καλούδια της. Έχει φτιασιδωθεί μέσα στα Burberry της παντρολογήματα με την εξουσία. Η δημοκρατική όμως, φιλελεύθερη, φιλοευρωπαική νεολαία πού βρίσκεται άραγε; Ετοιμάζεται δικαιωματικά να μεταναστεύσει, να αναζητήσει τον μέλλον της στο εξωτερικό; Ψιλοβολεύεται στις ακροτελεύτιες αποταμιεύσεις, στις προσβλητικά χαμηλές συντάξεις, των γιαγιάδων και των παπούδων, στους αναιμικούς πλέον μισθούς των μανάδων, των πατεράδων; Δεν ακούω την φωνή της. Αυτή που ακούγεται είναι η πνιγμένη, απελπισμένη φωνή κάποιων ‘συνταξιούχων’ της αντίστασης, των συνήθων υπόπτων της που έχουν προσφέρει την διαρκή τους αγωνία στα κοινά, ίσως και λόγω των ερινυών τους, μένοντας ενσυνείδητα μακριά από τα καλούδια της όποιας εξουσίας. Αυτοί που φωνάζουν σήμερα είναι κυρίως τα ‘μπακούρια’ της αμφισβήτησης.
Μια κοινωνία, που η νεολαία της έχει παραδοθεί με την συμμετοχή της στην καθεστωτική εξουσία, με την αποχώρηση της στο εξωτερικό, με την καθήλωση της στον εκάστοτε μικρόκοσμο της, με την υποταγή της στον κακώς νοούμενο όποιο καθωσπρεπισμό, δεν έχει μέλλον. Η νεολαία μας οφείλει να αρθρώσει τον αυθεντικό της λόγο παντού. Εξάλλου αυτή είναι που θα πληρώσει τα σπασμένα, θα ξεπλύνει τα βρώμικα της προηγούμενης γενιάς. Επείγει η νέα γενιά να επιβάλλει την κυρίαρχη παρουσία της στα πολιτικά κόμματα, στον δημόσιο διάλογο, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στους χώρους μόρφωσης και εργασίας. Ο λαϊκισμός, η αναξιοκρατία, η μετριότητα δεν πρόκειται να ηττηθούν στην κοινωνία παρά μόνο αν αμφισβητηθούν δυναμικά από τους άξιους και υπεύθυνους νέους πολίτες.
AthensVoice 8/8/2016
http://www.athensvoice.gr/politiki/neoellinikos-neokommoynismos
Νεοελληνικός Νεοκομμουνισμός
Τα τελευταία χρόνια της κρίσης φεύγουν μαζικά από τη χώρα οι σπουδαγμένοι νέοι, οι επιχειρήσεις, οι καταθέσεις. Μένει πίσω ένας νέος τύπος νεοέλληνα που ωριμάζει από χρόνια, από την εποχή του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Έχει μάθει για χρόνια στα εύκολα, είναι από συνήθεια πια της ήσσονος προσπάθειας, φοβικός στις αλλαγές, γεμάτος μίσος για τον άριστο, τον πετυχημένο, τον δημιουργικό. Αυτόν που προσπαθεί τον απαξιώνει εύκολα ως αντιδραστικό, νεοφιλελεύθερο, διαπλεκόμενο, αργυρώνητο, αδιάφορο για τον συνάνθρωπο. Αυτός όμως παραμένει εσωστρεφής, ποτισμένος διαχρονικά με το λαϊκισμό, συνηθισμένος στο κράτος πατερούλη και μανούλας μαζί. Ο ένας να του λέει τι να κάνει και από την άλλη να βυζαίνει εφ’ όρου ζωής. Τελευταία, έχει αναγνωρίσει τον εαυτό του στο δημαγωγό νεοκομμουνιστή Τσίπρα. Για αυτό είναι εύκολος να του συγχωρεί τα ψέματα, τις απάτες, τις ανακολουθίες αρχών. Αυτός ο νεοέλληνας ελέγχει κατά πλειοψηφία τη χώρα. Είναι ο απανταχού συνδικαλιστής με τα κοινωνικά άδικα οφίτσια, έχει όμως πείσει τον εαυτόν του και παρουσιάζεται ως κοινωνικά ευαίσθητος, ως προοδευτικός, ως αριστερός, ως δημοκράτης. Είναι ο δημόσιος υπάλληλος της κοπάνας, της ελάχιστης προσφοράς, της παράνομης ιδιωτικής ετεροαπασχόλησης, των μαύρων εσόδων. Είναι ο κρατικοδίαιτος «μπίζινεσμαν» που λαδώνει για χρόνια το σύστημα και επιβιώνει παράγοντας, πουλώντας αέρα κοπανιστό που μόνο το δικό του κράτος ενδιαφέρεται να αγοράσει.
Η Ελλάδα ζει μια ιδιότυπη ασύμμετρη δημοκρατία του βολέματος, της βαθιάς κοινωνικής αδικίας, της επιβίωσης εις βάρος του άλλου, περισσότερο δε εις βάρος των επερχόμενων γενεών που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα. Μια δημοκρατία ενός διάχυτου διαγενεακού αμοραλισμού. Αυτή η κατ' επίφαση δημοκρατία μεταμορφώνεται σιγά αλλά σταθερά από τη σημερινή κυβέρνηση και με την ανοχή της απαθούς κοινωνίας σε ένα ιδιότυπο νεοκομμουνιστό καθεστώς, όπου καταρχάς παιδεία, ενημέρωση και δικαιοσύνη ελέγχονται κεντρικά. Απομένει η οικονομία η οποία σύντομα θα είναι εύκολο να ελεγχθεί κι αυτή, μετά από τη διαφαινόμενη πλήρη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και την αποδεκατισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία. Τα έσοδα του κράτους οφείλουν σύμφωνα με το νέο καθεστώς να συντηρούν κατά προτεραιότητα τους επιβήτορες του συστήματος που κατέχουν στην κυριολεξία το δημόσιο, τα κόμματα, τις συντεχνίες.
Απόλυτος εκφραστής αυτής της άρρωστης κοινωνίας με τον φερετζέ του κοινωνικά ευαίσθητου αλλά στην ουσία ενός αμοράλ εγωιστικού θηρίου είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Πήρε τη σκυτάλη απο το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και έχει επικεφαλής έναν ημιμαθή, τυχοδιώκτη μιμητή του. Έχει ενσωματώσει θαυμαστά στο σύστημα του τον ακροδεξιό εθνολαϊκισμό των ΑΝΕΛ και ετοιμάζεται να φέρει και τη λεβέντικη γραφικότητα που τα χρόνια εξουσιαστικά ανεκπλήρωτά της την κάνουν τον εύκολο συνοδοιπόρο.
Εάν συνεχίσει η εξουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για ένα με δυο ακόμη χρόνια η αλλαγή πολιτεύματος θα έχει συντελεστεί δίχως να ανοίξει μύτη. Όπως όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα, είναι άριστη στην προπαγάνδα. Έχει ανθρώπους με ταλέντο στη δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας, αναμειγνύοντας με μαεστρία το ψέμα, το κλάμα, τον αναχρονισμό και τις διαχρονικές αριστερές ονειρώξεις των νεοελλήνων.
Μεγάλη ευθύνη στην αλλαγή αυτή φέρουν επίσης οι κρατιστές-λαϊκιστές της συντηρητικής παράταξης που είναι ήδη μέρος της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με την παρουσία Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας και την υπόγεια υποστήριξη του Καραμανλή στη διαμόρφωση του νέου καθεστώτος, επικαλούμενη μάλιστα την εθνική συνεννόηση. Τι θα έλεγε άραγε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για αυτήν την εξέλιξη της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας του, και μάλιστα με τη στήριξη των ολίγιστων εκμεταλλευτών της ιστορίας του;
Ο συνεταιρισμός αυτός του λανθάνοντος ολοκληρωτισμού έχει εκτός των άλλων και μια εξαιρετικά αποτελεσματική συγκολλητική ουσία: την αποφυγή της δικαστικής διερεύνησης των δικών του ευθυνών για τη χρεοκοπία. Τα λεφτά είναι πολλά: συναθροίζονται τα περίπου 123 δις ευρώ που προστέθηκαν στο χρέος κατά την περίοδο Καραμανλή-Παυλόπουλου το 2005-2009 με τα αντίστοιχα 86 δις ευρώ της διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Βαρουφάκη το 2015. Σχεδόν ένας ολάκερος ετήσιος προϋπολογισμός του ελληνικού κράτους δηλαδή! Ασύλληπτο το ποσόν, όπως και οι ευθύνες των παραπάνω, τις οποίες οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα.
Οι πολιτικές δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας λοιπόν έχουν πολύ δύσκολο έργο στην προάσπισά της. Ιδιαίτερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, που καλείται να λειτουργήσει πολιτικά με μια ισχυρή δόση του νέου ιδιότυπου εθνολαϊκίστικου ολοκληρωτισμού μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Ο κίνδυνος να αποτύχει εξ αυτού και μόνο του λόγου, παρά τις καλές του προθέσεις, είναι μεγάλος και χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα για να καταφέρει να τον τιθασεύσει. Η ασφαλής λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι το άνοιγμα του κόμματός του στις φιλελεύθερες, κεντρώες, παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας ώστε να γύρει η πλάστιγγα προς το μέρος του. Οι δυνάμεις αυτές όμως θα συνταχθούν μαζί του μόνο αν πειστούν τοις πράγμασι για την αποφασιστικότητά του να ανανεώσει ουσιαστικά το κόμμα του προς μια κεντρώα, φιλελεύθερη κατεύθυνση. Οι ευθύνες του για την προάσπιση της ευρωπαϊκής Ελλάδας και την ανάσχεση του επιχειρούμενου λανθάνοντος ολοκληρωτισμού αυξάνουν κάθε μέρα παρουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην κυβέρνηση.
ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗ 5/8/2016
http://metarithmisi.gr/post/σχολια-διαλογος/8-στο-10/
8 στο 10
Οι 8 πολιτικοί που συναντήθηκαν προ μηνός είναι γνωστοί για την τιμιότητα τους, για την αξιοσύνη τους στη πολιτική. Για να προλάβω, είναι αλάθητοι; Όχι βέβαια. Αλλά και ποιος δεν κάνει λάθη όταν προσπαθεί να κάνει σοβαρά πράγματα, να αλλάξει στρεβλώσεις χρόνων και μάλιστα στην για δεκαετίες κακομαθημένη Ελλάδα; Ήταν επίσης, ως συνήθως, υπεύθυνοι ως πολίτες! Προσπάθησαν πέρα από τους καθρέφτες τους να πείσουν έναν εκ των διαπιστωμένα σημαντικότερων σήμερα Ελλήνων να ενεργοποιηθεί πολιτικά στον κεντρώο χώρο της φτώχειας και της μίζερης εσωστρέφειας. Δεν θα περίμενε κανείς από τον σοβαρό και υπεύθυνο Γιάννη Στουρνάρα παρά ενα μεγάλο και τεκμηριωμένο όχι! Κι αυτό όχι από πολιτικάντικο- καριερίστικο φόβο να βάλει το κεφάλι του στον δύσκολο πολιτικό ντορβά της σημερινής Ελλάδας αλλά από την συναίσθηση και την ενσυναίσθηση της αποστολής του στην Τράπεζα την Ελλάδος.
Αν ζει ακόμη η χώρα και δεν έχει κυλίσει σε λατινοαμερικανικές καταστάσεις οφείλεται κατά κύριο λόγο σε αυτόν τον άνθρωπο. Η γνώση του, η ψυχραιμία του και ο αληθινός, όχι καιροσκοπικός, σεβασμός που χαίρει στο εξωτερικό έχουν κρατήσει την Ελλάδα ακόμη ζωντανή. Η λειτουργία του στο Υπουργείο Οικονομικών αλλά ακόμη περισσότερο η σημερινή του θέση ως επικεφαλής στην Τράπεζα της Ελλάδος, βοήθησαν τα μάλα στο να έχει κάποιο σοβαρό λόγο η χώρα στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς. Στο να έχει πειστικό και αξιόπιστο αντίβαρο στην ανεκδιήγητη σημερινή Κυβέρνηση των τυχοδιωκτών.
Γράφτηκαν πολλά γι αυτήν την συνάντηση. Τα περισσότερα στο επίπεδο καφενείου και συνωμοσιολογίας που ταιριάζουν απόλυτα στην σημερινή Ελλάδα. Η παρουσία ενός Στουρνάρα ως επικεφαλής του μεσαίου, κεντρώου χώρου θα ήταν ευλογία για την πατρίδα και το μέλλον της. Μια Κυβέρνηση που θα καθορίζονταν από ανθρώπους όπως ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης πλαισιωμένη από της Εθνική Ελλάδος πολιτικών και τεχνοκρατών από μέσα κι έξω από την χώρα έχει σοβαρές πιθανότητες να γυρίσει το βυθιζόμενο καράβι. Δυστυχώς οι εμφανείς μετριότητες, οι πολλαπλοί αρχηγίσκοι, οι κακομαθημένοι κομματάρχες του μεσαίου χώρου δεν αφήνουν πιθανότητες σε ένα τέτοιο σενάριο. Για την ηγετική ανάδειξη μιας τέτοιας κορυφαίας προσωπικότητας Τουλάχιστον προς το παρόν. Ισως επιβληθεί από την διαφαινόμενη κατάρρευση της χώρας τους επόμενους δώδεκα μήνες.
Το μεγάλο πρόβλημα του μεσαίου χώρου που το έχω ζήσει από μέσα τα τελευταία τρία χρόνια είναι ότι πολλοί «μεσαίοι» του βλέπουν την σκιά τους πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι είναι στη πραγματικότητα. Η κατάσταση της χώρας και του χώρου έχει θρέψει ελπίδες σε μετριότητες να παρουσιάζονται ως κεντρικοί πολιτικοί παίχτες. Η παρουσία τους και μόνο θα αποτρέπει σημαντικούς νέους Έλληνες να αναμειχθούν σοβαρά με την πολιτική του χώρου. Έτσι, το Κέντρο θα πελαγοδρομεί και θα φυλλορροεί, ενισχύοντας την ΝΔ.
Η ανάμειξη του ονόματος του Γιάννη Στουρνάρα σε όλα αυτά τα σενάρια ουδόλως επηρεάζει την αντικειμενική του αξία. Πόσο μάλλον που χειρίστηκε το όλο θέμα με σοβαρότητα και σεβασμό προς τους πολιτικούς που τον τίμησαν, αλλά και προς τους πολίτες τα συμφέροντα των οποίων προστατεύει μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος. Η ανάμειξη του είναι μία φυσιολογική αντίδραση επιβίωσης της πατρίδας, από ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται γι’ αυτήν. Δυστυχώς η χώρα μας έχει μια διαχρονική, εγγενή τάση να απαξιώνει τις όποιες αξίες της και όχι μόνο τις πολιτικές. Εστιάζει πάντα στα αρνητικά αγνοώντας παντελώς τα θετικά τους και την προσφορά τους. Αρέσκεται να κολυμπά σε χλωριωμένες πισίνες μετριότητας, φοβάται και παραλύει μπροστά στο ανοικτό καθάριο και με ρίσκο πέλαγος. Αν δεν αλλάξει αυτό, αν δεν μάθει να κολυμπά στα βαθιά μέλλον δεν
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 28/6/2016
http://www.kathimerini.gr/865352/opinion/epikairothta/politikh/o-andreas-to-pasok-kai-h-ellada
Ο Ανδρέας, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα...
Πολύς λόγος έγινε αυτές τις ημέρες για το ΠΑΣΟΚ, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 ετών από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Οχι άδικα! Το ΠΑΣΟΚ καθόρισε τη ζωή της χώρας για δεκαετίες και συνεχίζει να την επηρεάζει, παρά τα σημερινά χαμηλά εκλογικά ποσοστά του. Στη δεκαετία του ‘80, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου προώθησε πολιτικές ισότητας των δύο φύλων, εθνικής συμφιλίωσης, διάχυσης, έστω και στρεβλής, της πανεπιστημιακής και τεχνολογικής εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας, το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αργότερα, το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη συνέβαλε στην πλήρη ενσωμάτωση της χώρας αλλά και της Κύπρου στους κεντρικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς, ολοκληρώνοντας το έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τελευταία, με την παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου έγιναν σημαντικές προσπάθειες εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, καθώς και συντονισμού του θεσμικού πλαισίου που διέπει την Παιδεία με τα διεθνώς κείμενα.
Ομως, παρά τη σημαντική συνεισφορά του ΠΑΣΟΚ, το κόμμα αυτό και ιδιαίτερα ο ιδρυτής του τραυμάτισαν βαθύτατα την ψυχή της πατρίδας με την προώθηση του συντεχνιασμού, του κομματισμού, του βαθέος πελατειακού κράτους και της κρατικοδίαιτης οικονομίας της διαπλοκής. Ανέδειξαν τη λαϊκίστικη ισοπέδωση προς τα κάτω, το στρεβλό δημοκρατικό ιδεολόγημα ότι όλοι είμαστε ίσοι, ανεξάρτητα προσπαθειών. Απενοχοποίησαν την ήσσονα προσπάθεια. Το πιο τραυματικό για τη χώρα ήταν ότι αυτές οι στρεβλές νοοτροπίες έχουν διαποτίσει τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη δημόσια διοίκηση, τους κατεξοχήν, δηλαδή, χώρους σχεδιασμού του μέλλοντός της.
Η ισοπεδωτική αυτή λογική είναι πολύ δύσκολο να αναταχθεί, να αλλάξει και απειλεί το μέλλον της χώρας. Αυτό που τρομάζει ακόμη περισσότερο, για το μέλλον της χώρας, κάθε σκεπτόμενο Ελληνα είναι ότι σημαντικό μέρος αυτής της αρνητικής πολιτικής νοοτροπίας προήλθε από έναν ευφυή, κοσμοπολίτη, ευγενή, κορυφαίο επιστήμονα και ακαδημαϊκό! Ο Ανδρέας Παπανδρέου θα μπορούσε να είναι ο αναμορφωτής της ευρωπαϊκής Ελλάδας, ένας σύγχρονος Βενιζέλος. Και όμως με τις πολιτικές νοοτροπίες του συνέβαλε καθοριστικά στην κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία και έβαλε τα θεμέλια για την έλευση του απατηλού και ανίδεου σημερινού μιμητή του που μηδενίζει τις όποιες πιθανότητες ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας. Ο σημερινός πρωθυπουργός και η κυβερνητική ομάδα του αποτελούν εξελιγμένο προϊόν του πασοκικού πολιτικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2016 έχει πολλά χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ του 1981. Του λείπουν όμως τα άπειρα δανεικά και οι τεράστιες ευρωπαϊκές επιδοτήσεις των τελευταίων δεκαετιών.
Η χώρα καλείται σήμερα να ξεπεράσει όλες αυτές τις συσσωρευμένες για δεκαετίες στρεβλώσεις της. Εχει άμεση ανάγκη να αναδείξει πολιτικούς και στελέχη που πιστεύουν στην αξιοκρατία, στην προσπάθεια, στην εργασία, στον σεβασμό της ιεραρχίας. Στα βιολογικά συστήματα η ισχυρότερη δύναμη εξέλιξης σχετίζεται με αυτήν της επιβίωσης. Η ακατανίκητη ανάγκη να υπάρξουν και την επόμενη ημέρα κινητοποιεί την εξ αρχής δημιουργία μηχανισμών αποτελεσματικής λειτουργίας, ενώ υποστρέφει ή και εξαφανίζει τους αναποτελεσματικά ενεργοβόρους μηχανισμούς τους. Ας ελπίσουμε ότι η κοινωνία μας θα δράσει ανάλογα. Τα κόμματα του ευρωπαϊκού, φιλελεύθερου τόξου, ιδιαίτερα αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οφείλουν να αναδείξουν νέους πολιτικούς από την κοινωνία της δημιουργίας, της γνώσης, της εργασίας και όχι πάλι τα δημιουργήματα των κομματικών ισορροπιών. Επίσης, οι ηγέτες τους ας παραδειγματιστούν από τα λάθη του Ανδρέα Παπανδρέου, αν θέλουν να μείνουν στην Ιστορία ως θετικό παράδειγμα και όχι ως παράδειγμα προς αποφυγή. Οι μεγάλοι πολιτικοί επηρεάζουν θετικά τη χώρα τους σε βάθος χρόνου και όχι μόνον όταν κυβερνούν. Αφήνουν την πολιτική παρακαταθήκη τους στις επόμενες γενιές και όχι συσσωρευμένα χρέη που καλούνται άδικα αυτές να πληρώσουν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μπροστά του αυτά τα διλήμματα και πρέπει να επιλέξει αν θα είναι άλλος ένας μικροδιαχειριστής της γενικευμένης χρεοκοπίας μας ή το εξελικτικό πολιτικό παράδειγμα του μεγάλου Χανιώτη πολιτικού.
AthensVoice 5/6/2016
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/κυρίαρχος-λαϊκισμός
Κυριάρχος λαικισμός
Με μια λαϊκίστικη απόφαση 190 βουλευτές των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ αποκλείουν καθε πολίτη ή επιχειρηματία με διεθνή δραστηριότητα, ακόμη και αυτούς της ελληνικής Διασποράς που διατηρούν την ελληνική υπηκοότητα, να μπουν στην Πολιτική. Τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης υπερακοντίζουν παρασυρόμενα από το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που αφού έχει προηγουμένως «επλύνει» τους πολιτικούς του με μετοχές σε υπεράκτιες εταιρείες, φέρνει κατόπιν εορτής τροπολογία που αποκλείει απο δω και πέρα κάθε Έλληνα πολίτη που έχει μετοχές σε εταιρεία του εξωτερικού να μπει στη Βουλή.
Η τροπολογία, πέρα του ότι είναι πιθανότατα σε αντίθεση με το Ευρωπαϊκο Δίκαιο, ενισχύει ένα εσωστρεφές, περίκλειστο πολιτικό σύστημα μεταμοντέρνου σοβιετικού τύπου. Δυστυχώς συνηγορούν παρασυρόμενα σε αυτό τον άκρατο λαϊκισμό και φιλοευρωπαϊκά κόμματα, όπως το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ. Η αξιωματική αντιπολίτευση υπεκφεύγει απούσα από τη Βουλή αντί να υπερασπιστεί τις φιλελεύθερες ιδέες της. Τι λέει δηλαδή στους απανταχού πετυχημένους Έλληνες η απόφαση της Βουλής; Για να προσφέρετε τις υπηρεσίες σας στη Βουλή οφείλετε να κλείσετε τις επιχειρήσεις σας, να πουλήσετε τις μετοχές σας σε εταιρείες στο εξωτερικό που χτίσατε με προσπάθεια χρόνων. Πιστεύουν ότι θα υπάρξει σώφρων, πετυχημένος κοσμοπολίτης Έλληνας που θα το πράξει; Κι αν θέλει να επιστρέψει στη δουλειά του μετά την πολιτική διαδρομή του θα αρχίσει από την αρχή; Απλά, κλείνουν την πόρτα της Βουλής σε πολλούς πετυχημένους, κοσμοπολίτες Έλληνες. Έτσι κι αλλιώς η Βουλή είναι για τους εκάστοτε συνδικαλιστές και τις συντεχνίες τους. Η βαλκανική, υποκριτική, λαϊκίστικη Ελλάδα στα καλύτερά της. Ο λαϊκισμός είναι βαθιά και παντού ριζωμένος, παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις αποστροφής του...
AthensVoice 5/4/2016
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/η-επόμενη-μέρα-είναι-εδώ-κι-ας-κάνουν-πως-δεν-την-βλέπουν
Η επόμενη μέρα είναι εδώ κι ας κάνουν πως δεν την βλέπουν
Είμαστε δυστυχώς και πάλι μπρος στον γκρεμό, όπως και πέρυσι τέτοια εποχή. Οι σημερινοί κυβερνώντες διαλύουν και διασύρουν διεθνώς τη χώρα. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς. Την ανερμάτιστη ή καλύτερα ανύπαρκτη πολιτική τους στο επικίνδυνο για την κοινωνική και εθνική συνοχή προσφυγικό, τις απαράδεκτες πρόσφατες υποκλοπές των συζητήσεων με το ΔΝΤ εξαπατώντας για άλλη μία φορά τους πολίτες, τη βύθιση της οικονομίας και τη διάλυση του ιδιωτικού τομέα, την εγκατάσταση του νέου κομματικού, καθεστωτικού κράτους των απίστευτων Καρανίκων, την απαξίωση της Παιδείας και της άμιλλας για αριστεία; Όσο μένουν στην κυβέρνηση τόσο περισσότερο βυθίζουν τη χώρα. Μέχρι του πνιγμού της, οπότε οι επόμενοι θα έχουν να διαχειριστούν ένα κοινωνικο-οικονομικό πτώμα. Η χώρα σβήνει σιγά-σιγά και εντωμεταξύ τα κόμματα της αντιπολίτευσης ομφαλοσκοπούν ad nauseam για τις εύλογες, προφανείς πλέον μεταρρυθμίσεις. Τι περιμένουν; Να σιχαθούν οι πολίτες και να στραφούν από απελπισία στον φασισμό;
Επείγει η άμεση έξοδος των ανερμάτιστων κυβερνώντων. Το φιλοευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα οφείλει να οργανώσει μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση μέσα στο επόμενο δίμηνο. Ανεξάρτητα από την περάτωση ή όχι της αξιολόγησης του προγράμματος του Μνημονίου Τσίπρα-Καμμένου. Κι αυτό γιατί προέχει η εφαρμογή ενός ουσιαστικού αναπτυξιακού προγράμματος για την έξοδο από την κρίση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει ούτε πρόγραμμα ούτε τους ανθρώπους να το εφαρμόσουν! Πιστεύει και ζει σε εντελώς άλλο οικονομικό πλανήτη.
Η επόμενη μέρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαφαίνεται ήδη: κυβέρνηση με πρώτο κόμμα την κεντροδεξιά ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη σε προεκλογική συνεργασία με τα φιλελεύθερα, κεντρώα Ποτάμι-Δράση (με ανεξάρτητη κάθοδό τους στις εκλογές ή με εκλογική σύμπραξη τους με την ΝΔ) και συνεργαζόμενο κόμμα την κεντροαριστερή Δημοκρατική Συμπαράταξη με κορμό το ΠΑΣΟΚ, και τις ΔΗΜΑΡ και ΕΚ. Απομένει να επιλέξει στρατόπεδο η ΚΙΔΗΣΟ, αν θα συρθεί δηλαδή προς τους ανερμάτιστους ΣΥΡΙΖΑ-παλιό ΠΑΣΟΚ ή θα συμμετάσχει, όπως οφείλει πολιτικά, στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν της αξίζει γιατί ο επικεφαλής και τα στελέχη της έχουν προτείνει και εφαρμόσει μεταρρυθμιστικές πολιτικές, πληρώνοντας μεγάλο πολιτικό τίμημα! Αυτή η πολιτική γεωγραφία είναι προφανής και έχει τη μεγαλύτερη πιθανότητα να αλλάξει τη χώρα, μαθαίνοντας από τα σοβαρά παρελθοντικά κυβερνητικά λάθη των κομμάτων που την απαρτίζουν αλλά και από τις ανεύθυνες πολιτικές απάτες και τα αδιέξοδα ψέματα των σημερινών κυβερνώντων. Αρκεί να μιλήσει με ειλικρίνεια και εντιμότητα στους πολίτες.
Απομένει ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο που αφορά στους μεταρρυθμιστές πολιτικούς οι οποίοι έχουν ανεξαρτοποιηθεί και είναι σήμερα κομματικά ανέστιοι. Αν έχουν κάτι να πουν, ας πάνε μπροστά να αναδείξουν τη δική τους πολιτική πρόταση. Ας μην περιμένουν αυτάρεσκα την πρόσκληση του λαού για ενεργοποίησή τους. Εξάλλου, τους τίμησε για δεκαετίες με πολλαπλές κορυφαίες θέσεις στην πρώτη γραμμή της κυβερνητικής πολιτικής. Έχουν βέβαια και τη δυνατότητα να συστρατευτούν στους δύο υπό διαμόρφωση πόλους της Κεντροαριστεράς ή της Κεντροδεξιάς. Ο έμπρακτος πατριωτισμός τους δηλώνεται σήμερα με την ανιδιοτελή στράτευση και προσφορά τους και την υποβοήθηση ανάδειξης νέων πολιτικών προσώπων. Είναι και υποχρέωσή τους προς τους πολίτες διότι έχουν συμμετοχή στη χρεοκοπία της χώρας, έστω και ανεχόμενοι για πολλά χρόνια τις απαράδεκτες πολιτικές των κομμάτων τους. Αυτά συνέβαλαν κατ’ εξοχήν στη χρεοκοπία. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ακολούθησαν...
Liberal 20/4/2016
http://www.liberal.gr/arthro/44582/apopsi/arthra/sumporeusi-ton-fileleutheron-dunameon-tora.html
Συμπόρευση των φιλελεύθερων δυνάμεων, τώρα!
Ίσως σύντομα βρεθούμε να υπερασπιζόμαστε βασικές ελευθερίες της αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η διάψευση των αλλεπάλληλων ψεμάτων της Κυβέρνησης τους, η αποτυχία τους σε όλα τα επίπεδα κάνει τους κυβερνώντες πιο καθεστωτικούς, πιο επιθετικούς, να βουτούν πιο βαθειά στον εθνικολαϊκισμό τους. Φέρνουν στο επίκεντρο τα πιο λούμπεν στοιχεία τους. Κάποιες υγιείς τους μονάδες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν διεπιφάνεια συνεννόησης συμπαρασύρονται από την διάχυτη εξουσιαστική μισαλλοδοξία των πολλών. Η ύπνωση φόβου (fear freezing) που επικρατεί στην κοινωνία, τα ζωώδη εξουσιαστικά ανεκπλήρωτα των κυβερνώντων και η γραφική και επικίνδυνη εξωτερική τους πολιτική αυξάνουν την πιθανότητα η κατάρρευση τους να είναι το αποτέλεσμα εθνικών περιπετειών. Δυστυχώς το έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν.
Εν τω μεταξύ, η χώρα βυθίζεται βασανιστικά. Οι ευθύνες όλων μας, πολιτών και πολιτικών, για την αναστροφή αυτής της κατάστασης αυξάνουν. Η εθνολαϊκιστική παρέα που κυβερνά και που έτυχε της αρχικής πατριωτικής ανοχής μας πρέπει να φύγει τώρα! Καταστρέφει την πατρίδα, ανεπανόρθωτα. Η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να πετύχει σήμερα την αλλαγή κυβέρνησης είναι η ΝΔ.Η παρουσία του φιλελεύθερου-κεντρώου Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της αλλάζει το σκηνικό της συντηρητικής παράταξης. Νωρίς και με μεγάλο πολιτικό ρίσκο έχει δώσει δείγματα γραφής για την απόφαση του να αλλάξει το κόμμα του, να έρθει σε ρήξη με τους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς. Πολλοί δικαίως βιάζονται να δουν γρήγορα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σύγχρονο και αξιοκρατικό, όμως η μακροχρόνια συσσωρευμένη πολιτική του αδράνεια απαιτεί προσεκτικούς χειρισμούς.
Οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, φιλοευρωπαϊστές οφείλουν να ενισχύσουν αυτήν την αλλαγή στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η μεταρρυθμιστική φιλελεύθερη πολιτική του Ποταμιού είναι εμφανώς, πιο κοντά στην ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, απ’ ότι στο ΠΑΣΟΚ. Τα περισσότερα μέλη του Ποταμιού ήταν και είναι εξαιρετικά αρνητικά στη στενή κομματική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Είναι πολιτικά ειλικρινέστερο για το ίδιο, το ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει στην αναγκαία ανανέωση του με την συσπείρωση των διάσπαρτων λόγω της κρίσης συγγενών του πολιτικών κινήσεων. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι που κάθονται στο τραπέζι των σχετικών συζητήσεων προέρχονται από τα σπλάχνα του. Σχεδόν όλες οι συμμετέχουσες κινήσεις πολιτών είναι παιδιά του, με αρκετά μέλη τους να κατέχουν στο παρελθόν σημαντικές θέσεις δημόσιας ευθύνης στις κυβερνήσεις του.
Η ενδιαφέρουσα και πολιτικά υπεύθυνη πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για προγραμματική και εκλογική συμπόρευση της ΝΔ, με το Ποτάμι πρέπει να εξεταστεί σοβαρά από τα στελέχη του. Ήδη, ο επικεφαλής του, σε χθεσινή του συνέντευξη, δεν την απορρίπτει, αντίθετα αφήνει την δυνατότητα ανοικτή προς συζήτηση, μέσα στο κίνημα. Θα αποτελέσει μια σημαντική και πολιτικά αποτελεσματική πράξη για να φύγουν οι ανερμάτιστοι κυβερνώντες, ενισχύοντας την διαφαινόμενη δυνατότητα της ΝΔ να είναι στις επόμενες εκλογές το πρώτο κόμμα. Το Ποτάμι έχει στους κόλπους του πολλούς σημαντικούς και με γνώση πολίτες και ακόμη περισσότερους σαν συμπαθούντες στην κοινωνία.
Η μετεκλογική κυβερνητική συμπόρευση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του ΝΑΙ οφείλει να είναι η πραγματική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Είναι πολιτικά υπεύθυνο τα κόμματα του ΝΑΙ να την ετοιμάσουν από τώρα. Σύντομα, η οικονομία θα επιβάλλει την αλλαγή σκηνικού. Τότε η χώρα θα έχει ανάγκη την ισχυρή συμπόρευση των δημοκρατικών, φιλελεύθερων και φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Την παλλαϊκή τους συνέγερση. Εμείς οι πολίτες, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει σε πρόσφατο άρθρο του ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, οφείλουμε να σηκωθούμε, να βγούμε μπροστά και να την απαιτήσουμε.
Liberal 13/3/2016
http://www.liberal.gr/arthro/41990/forum/2016/ta-psemata-kai-oi-upekfuges-na-teleionoun.html
Τα ψέματα και οι υπεκφυγές να τελειώνουν
Τα βασικά επιχειρήματα αυτών που είναι αντίθετοι στην προσφυγή σε εκλογές για να φύγει η πιο επικίνδυνη Κυβέρνηση των τελευταίων πολλών δεκαετιών είναι τα εξής:
1) Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το 3ο Μνημόνιο, αυτή οφείλει να το περάσει πλήρως στη Βουλή και να πάρει το πολιτικό κόστος.
2) Αν το εφαρμόσει μια άλλη Κυβέρνηση οι επισπεύδοντες του ΣΥΡΙΖΑ θα κάψουν, θα διαλύσουν την χώρα, όπως έπραξαν για χρόνια.
3) Οι πολίτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν έμπρακτα το κόστος των πολιτικών επιλογών τους, ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ.
Τα επιχειρήματα αυτών που πιστεύουμε ότι οι εκλογές είναι αναπόφευκτες και αναγκαίες για την σωτηρία της χώρας είναι τα παρακάτω:
1) Η υπογραφή του Μνημονίου και η ψήφιση των εφαρμοστικών Νόμων του από την Βουλή δεν συνεπάγεται αυτόματα και την εφαρμογή τους, ιδιαίτερα από μία Κυβέρνηση που δεν πιστεύει στις συνοδές μεταρρυθμίσεις και τις πολιτικές του.Τι ποιο πειστικό επιχείρημα γι αυτό από τις μέχρι τώρα σημαντικές καθυστερήσεις ψήφισης ή και εφαρμογής τους που έχουν διαλύσει περαιτέρω την οικονομία;Η πλήρης εφαρμογή του Μνημονίου είναι αυτή που εξασφαλίζει την τόσο αναγκαία απρόσκοπτη χρηματοδότηση της χώρας από ευρωπαικές πηγές και διαμορφώνει κάποιες αναπτυξιακές συνθήκες.
2) Το κόστος των πολιτικών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία, την κοινωνική συνοχή και την διεθνή θέση της χώρας αυξάνει εκθετικά όσο αυτή έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης. Η σημερινή Κυβέρνηση απομακρύνει περαιτέρω την χώρα από την Ευρώπη και εγκαθιστά ένα ιδιότυπο τριτοκοσμικό-νεοσταλινικό-κρατικίστικο καθεστώς, εχθρικό στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα που θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Έτσι καταδικάζεται η χώρα να σέρνεται επί χρόνια.
3) Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα και όχι αύριο μία πραγματική Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας που δεν θα παραπλανά του πολίτες με αυταπάτες και ψέματα αλλά θα τους μιλά με ειλικρίνεια και θάρρος για τις μεγάλες, επίπονες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος. Η χώρα θα σωθεί μόνο με την δημιουργία πολλών θέσεων εργασίας και την παραγωγή πλούτου που απαιτούν μία εντελώς διαφορετική οικονομία απ’ αυτήν που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η σημερινή Βουλή δεν μπορεί να δώσει μια τέτοια Κυβέρνηση λόγω της σημαντικής αριθμητικής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν της επιτρέπεται της Αντιπολίτευσης να κρύβεται πίσω από τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ. Η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επωμισθεί το πολιτικό κόστος του Μνημονίου του είναι επικίνδυνη γιατί η πολιτική του τιμωρία συνεπάγεται ανυπέρβλητο κόστος για τη χώρα. Η Αντιπολίτευση συνέβαλλε με τις πολιτικές της στο παρελθόν στην χρεοκοπία και οφείλει να υπερβεί εαυτόν. Έχει καθήκον να διδαχθεί από τα σφάλματα του παρελθόντος και να βοηθήσει την χώρα να απαλλαγεί από την καταστροφική σημερινή Κυβέρνηση των ανερυθρίαστα ψευδόμενων αντιδημοκρατών. Επιπλέον, είναι πολιτικά ανήθικο αυτή η Αντιπολίτευση να επενδύει στην παιδευτική τιμωρία των πολιτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο με την έμπρακτη πολιτική μεταμέλεια και την δημιουργία προοπτικής στη ζωή τους μπορεί πραγματικά να τους κερδίσει. Και έμπρακτη μεταμέλεια σημαίνει ουσιαστική ανανέωση σε ιδέες και πρόσωπα, αψήφηση του πολιτικού κόστους, υπεύθυνη και θαρρετή πολιτική.
ΒΙΝΤΕΟ 12/2/2016
ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Συζήτηση με την Καθηγήτρια της Οικονομικής Ιστορίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Ιωάννα Πεπελάση.
https://www.youtube.com/watch?v=W637IvDm50w&app=desktop
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 8/3/2016
http://www.kathimerini.gr/852351/opinion/epikairothta/politikh/kentrwa-istorikh-ypervash
Κεντρώα Ιστορική Υπέρβαση
Τις επόμενες μέρες ξεκινάει άλλη μια προσπάθεια για την τόσο πολιτικά αναγκαία ανασύσταση του κεντρώου χώρου. Ολες οι προηγούμενες απέτυχαν, κυρίως λόγω των προσωπικών στρατηγικών αρχηγών και αρχηγίσκων και όχι λόγω σημαντικών πολιτικών διαφωνιών στο πολιτικό πρόγραμμα και τις μεταρρυθμίσεις, τις αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος. Οι σημερινές όμως συνθήκες στις οποίες πραγματοποιείται αυτή η προσπάθεια είναι οριακές. Μέσα σε αυτήν τη σχεδόν «εμπόλεμη» κατάσταση, οι πολιτικοί, οι ελίτ μας δεν επιτρέπεται να συμπεριφέρονται ως συνήθως. Εχουν ιστορική ευθύνη να υπερβούν εαυτούς. Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, πέρα κι έξω από τα μνημόνια, το όραμα για τη χώρα για την επόμενη εικοσαετία απαιτούν ιστορικών διαστάσεων υπερβάσεις, κινητοποίηση και συστράτευση όλων των ποιοτικών εφεδρειών μας, μέσα κι έξω από τη χώρα, άμεσες αλλαγές συμπεριφορών όλων μας. Για να πετύχει αυτή η προσπάθεια ανασύστασης του κεντρώου χώρου, χρειάζεται να γίνουν σεβαστές 4 βασικές συνθήκες:
1) Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού και των κεντρώων κινήσεων πολιτών οφείλουν να πάνε πίσω, αποδεχόμενες και υποστηρίζοντας με ειλικρίνεια την ανάδειξη ενός νέου υπερβατικού ηγέτη του νέου κόμματος. Υπάρχουν πολιτικές προσωπικότητες του χώρου με αδιαμφισβήτητη τεχνοκρατική επάρκεια και διεθνή αναγνώριση που μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.
2) Tα για χρόνια στην πολιτική στελέχη των κομμάτων του Κέντρου να αφήσουν χώρο στους νέους στην πολιτική, να υποστηρίξουν με ειλικρίνεια την ανανέωση του μεσαίου χώρου σε πρόσωπα. Η προσπάθεια δεν θα πείσει κανέναν στην κοινωνία αν είναι μια στην ουσία ανακύκλωση των ήδη γνωστών στελεχών. Ο χώρος διαθέτει μεταρρυθμιστές πολιτικούς που οφείλουν με ανιδιοτέλεια να υπερβούν εαυτούς και να προσφέρουν τη γνώση και την εμπειρία τους σε συνέργεια με τους νέους στην πολιτική. Η Ιστορία θα τους αποδώσει τα εύσημα, θα αποτελέσουν τα παραδείγματα υπερβατικού πατριωτισμού που τόσο ανάγκη έχει το πολιτικό σύστημα.
3) Oι άξιοι νέοι στην πολιτική μέσα και έξω από τη χώρα οφείλουν να στρατευθούν στην εθνική προσπάθεια. Η κριτική αφ’ υψηλού και εξ αποστάσεως δεν αρκεί πλέον. Η πατρίδα έχει άμεση ανάγκη της γνώσης τους, της αφοσίωσής τους στα κοινά. Αν όχι τώρα, πότε; Η στράτευση άξιων νέων στην πολιτική θα εξαρτηθεί βέβαια από την ειλικρινή δέσμευση για ανανέωση των ηγεσιών και των έμπειρων στελεχών του χώρου.
4) Οι για χρόνια συζητούμενες εύλογες μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι το πολιτικό πρόταγμα της κυβερνητικής πρότασης του νέου κόμματος. Οι αλλαγές στο κράτος, στην οικονομία, στην παιδεία, στην πρόνοια πρέπει να υπερβαίνουν με πολιτικό θάρρος τον καταστροφικό πελατειασμό, τις συντεχνίες και τα συμφέροντα που ρήμαξαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Μια νέα ηγεσία με νέο πολιτικό λόγο έχει πιθανότητες να πείσει την κοινωνία να αποδεχθεί και να ακολουθήσει τις δύσκολες αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Εμμεσο ρόλο και λόγο στην πολιτική επιτυχία του όλου εγχειρήματος ανασύστασης του Κέντρου έχει και η Ν.Δ.! Ο νέος ηγέτης της οφείλει να λειτουργήσει επίσης υπερβατικά, αναδεικνύοντας δίχως κομματικά στρογγυλέματα και ισορροπίες τους άξιους κεντρώους, κεντροδεξιούς μεταρρυθμιστές πολιτικούς της, στρατεύοντας από την κοινωνία τούς αποδεδειγμένα πετυχημένους πολίτες του χώρου. Μετά τη διαφαινόμενη παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι πιθανότατη μια συνεργατική κυβέρνηση της Ν.Δ. με τα κόμματα (κόμμα;) του Κέντρου. Οφείλει λοιπόν από τώρα αυτή η «κυβέρνηση» να έχει κοινό κυβερνητικό πολιτικό λόγο, κοινό οραματικό βηματισμό.
Η χώρα δεν έχει χρόνο. Ο,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει μέσα στο επόμενο δίμηνο. Η Ιστορία δεν θα συγχωρήσει κανένα μας. Πρέπει επιτέλους να δείξουμε πρώτα και κύρια στους εαυτούς μας και κατόπιν στη διεθνή κοινότητα και στους εταίρους μας ότι μπορούμε να διαφεντέψουμε μόνοι μας το σπίτι μας, το μέλλον μας, ότι η κρίση μάς έχει κάνει συλλογικότερους, σοφότερους, ωριμότερους. Η αποτυχία μας αυτή τη φορά θα είναι ιστορικά ασυγχώρητη και θα μας αποδοθεί με τον κρότο της συλλογικής αποτυχίας (failed state), την καταστροφή της πατρίδας.
Athens Voice 8/2/2016
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/το-χρήσιμο-για-την-πατρίδα-ποτάμι
Το χρήσιμο για την πατρίδα Ποτάμι
Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, τα ευρήματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, περισσότερο όμως η αποστασιοποίηση των ανθρώπων του στις οργανώσεις του, δείχνουν ότι το Ποτάμι έχει χάσει το σφρίγος του. Το Ποτάμι είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει αυτόνομα την εκπροσώπηση του μεσαίου χώρου αλλά τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Οι αιτίες είναι πολλές. Οι «ορθολογιστές» πολίτες που πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις ήθελαν και θέλουν ένα δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα σαν εναλλακτική λύση στο χώρο του κέντρου, έψαχναν και ψάχνουν για το κυρίως πιάτο της μεταρρύθμισης για την ανάταξη της χώρας και όχι για ένα διατροφικό συμπλήρωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ρόλο του χρήσιμου, δηλαδή, παιδονόμου του ταχυδακτυλουργού των μεταπολεμικών αριστερών φαντασιώσεων Τσίπρα. Το Καθεστώς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν επιδιορθώνεται με πολιτικά μπαλώματα, καταργείται δημοκρατικά με τη λαϊκή ψήφο.
Το πολιτικό στίγμα επίσης του Ποταμιού παραμένει θολό και επαμφοτερίζον. Οι πολιτικές προτάσεις είναι σαφώς προς μεταρρυθμιστική κατεύθυνση, αλλά είναι αποσπασματικές και τους λείπει η οραματική ολοκλήρωση. Φωτεινά πίξελς πολιτικής που όμως δεν σχηματίζουν σαφή πολιτική εικόνα. Σε πολλούς πολίτες η εικόνα μας είναι αυτή του ομίλου προβληματισμού σημαντικών ανθρώπων με επικεφαλής έναν έξυπνο και βιωματικό άνθρωπο με διείσδυση στην κοινωνία και όχι ο εμφανώς αναγκαίος οργανωμένος πολιτικός φορέας-κόμμα που παράγει δημοκρατικά συγκεκριμένες, ολοκληρωμένες νέες πολιτικές και νέους πολιτικούς σε στενή διασύνδεση με την κοινωνία. Η επιλογή της οργανωτικής αντι-συστημικότητας έδωσε την εικόνα της χαλαρής πολιτικής οργάνωσης και όχι αυτήν του δομημένου πολιτικού κόμματος εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Η δημόσια εκπροσώπηση του Ποταμιού ήταν και παραμένει επίσης φτωχή και με την ανακύκλωση των ίδιων προσώπων. Το μήνυμα που εκπέμπεται είναι αυτό μιας ομάδας πολιτών με γνώση, ξεκομμένης όμως από την κοινωνία. Η εύλογη ανησυχία της επιτυχούς δημόσιας εκπροσώπησης από άπειρα στελέχη οδήγησε στον περιορισμό της σε 10 άτομα και στον επικεφαλής. Έτσι όμως το Ποτάμι καταγράφεται στη συνείδηση των πολιτών σαν ένα προσωποπαγές κόμμα περιορισμένης ευθύνης και όχι σαν ένα κόμμα με κοινωνικές αναφορές. Όμως, πώς θα δημιουργήσεις νέα στελέχη αν δεν πάρεις το ρίσκο της δημόσιας έκθεσης νέων ανθρώπων με προσόντα;
Το Συνέδριο θα έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα, αμέσως μετά την εκλογική πτώση του Σεπτεμβρίου. Τότε χρειάζονταν επειγόντως η ανάλυση των πολιτικών επιλογών, η διόρθωση της πορείας, να δίνονταν ο λόγος στους εθελοντές και στα στελέχη ανά την Ελλάδα. Η καθυστέρηση οδήγησε στην αποκαρδίωση και στην απομάκρυνση μελών και σημαντικών στελεχών του. Χρειάζεται οι άνθρωποί του να νιώσουν ξανά ότι είναι μέρος του και όχι χρηστικά εργαλεία του. Το Ποτάμι έχει ανάγκη από ψυχή, την έχει εν πολλοίς χάσει.
Το Ποτάμι, που κινδυνεύει σοβαρά πλέον να μην είναι παρόν στην επόμενη Βουλή, έχει κατά τη γνώμη μου τις εξής επιλογές στη νέα διαμορφούμενη κατάσταση: 1) Να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός νέου κεντρώου κόμματος με την πρόσκληση στις όμορες πολιτικές δυνάμεις, στους πολιτικούς, στους πολίτες και στις προσωπικότητες του μεσαίου χώρου. Αυτό είναι το φρέσκο, αυτό ίσως είναι και το πειστικότερο στη κοινωνία. Το προγραμματισμένο Συνέδριό του στο τέλος Φεβρουαρίου μπορεί να αποτελέσει την πρώτη πρόσκληση. 2) Να ενσωματωθεί συλλογικά και με δημοκρατικές διαδικασίες μετά το Συνέδριο σε μια νέα προσπάθεια του κεντρώου, φιλελεύθερου χώρου από τα υπάρχοντα κόμματα, ενισχύοντας και υποστηρίζοντας την μεταρρυθμιστική της ταυτότητα. 3) Να αποδεσμεύσει τις ποιοτικές του δυνάμεις για την ενίσχυση κατά μόνας άλλων αντίστοιχων προσπαθειών. Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου πλέον οι υπεύθυνες, πατριωτικές πολιτικές επιλογές του. Ο πολιτικός του ρόλος έχει άμεση ανάγκη επαναπροσδιορισμού.
Η καταστροφική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρέπει να φύγει όσο γίνεται συντομότερα μετά τη νομοθέτηση των εφαρμοστικών νόμων του Μνημονίου της. Αλλοιώνει ταχύτατα και σε λίγο ανεπιστρεπτί την ευρωπαϊκή Ελλάδα. Τη θέση της πρέπει να πάρει μια σοβαρή κυβέρνηση μεταρρυθμιστικών, αληθινά φιλοευρωπαϊκών, φιλελεύθερων δυνάμεων που θα ανασυντάξει τη χώρα έξω από τα μνημόνια, που θα δώσει όραμα αναδημιουργίας. Η εκλογή νέου αρχηγού της ΝΔ έχει, ούτως η άλλως, καταλυτικές επιδράσεις στο πολιτικό σύστημα και έχει δημιουργήσει προσδοκίες προς αυτή την κατεύθυνση. Με τη σημερινή μορφή της όμως η ΝΔ δεν θα κερδίσει τη δικαιολογημένα κλονισμένη εμπιστοσύνη των πολιτών. Οφείλει να επαναπροσδιορισθεί σε ένα φιλελεύθερο, ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα με σημαντική ανανέωση σε πολιτικές και πρόσωπα. Η ανερμάτιστη και δίχως πυξίδα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει πολλές ανάσες και οι εξελίξεις μέσα στο επόμενο εξάμηνο απαιτούν πολιτική υπευθυνότητα και διορατικότητα για το καλό της πατρίδας. Προσωπικές και στενά κομματικές πολιτικές επιλογές δεν αντέχουν πλέον στη συνείδηση των «ορθολογιστών» πολιτών και ο χρόνος για τον τόπο λιγοστεύει επικίνδυνα. Το Ποτάμι έχει τη δυνατότητα να μπολιάσει ποιοτικά την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος, αλλιώς κινδυνεύει να παρασυρθεί κατακλυσμιαία από την αλλαγή σκηνικού που ήδη διαφαίνεται και η οποία δεν θα αφήσει ανεπηρέαστο κανένα κόμμα. Οι ανατρεπτικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ανακατατάξεις από την εφαρμογή του Μνημονίου Τσίπρα-Καμμένου είναι πλέον μπροστά μας.
Athens Voice 30/12/2015
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/εγκληματούν
Εγκληματούν!
Συμμετείχαμε πολλοί συνάδελφοι πριν 5 χρόνια στη προσπάθεια αναβάθμισης των ελληνικών πανεπιστημίων, με τη μεταφορά της διεθνούς εμπειρίας στη χώρα μας μέσα από τον Νόμο 4009/2011 της Άννας Διαμαντοπούλου. Ώρες ατέλειωτες διαβάσματος σχετικών διεθνών βιβλίων και άρθρων, συζητήσεις με συναδέλφους στα πανεπιστήμια, με την τότε φωτισμένη πολιτική ηγεσία της Ανώτατης Παιδείας, τον αείμνηστο Καθηγητή του ΜΙΤ και του ΕΜΠ Βασίλη Παπάζογλου (Ειδικό Γραμματέα ΑΕΙ), το στενό του συνεργάτη, εκπαιδευτικό Αποστόλη Δημητρόπουλο, και βέβαια την υπουργό. Συγγραφή δεκάδων άρθρων στις εφημερίδες για την ενημέρωση της ακαδημαϊκής κοινότητας, των μαθητών, των φοιτητών και των οικογενειών τους για τις πρόνοιες του νέου Νόμου σε σχέση με τα διεθνώς ακαδημαικά κείμενα. Δύο χρόνια εξαντλητικής ακαδημαϊκής και δημόσιας διαβούλευσης μέσα κι έξω από την Ελλάδα με κορυφαίους Έλληνες και ξένους Καθηγητές κορυφαίων πανεπιστημίων (Harvard, MIT, Oxford, Cambridge, Tufts, Stanford κ.ά.). Τελικά ο Νόμος Διαμαντοπούλου ψηφίστηκε από 255 από τους 300 Έλληνες Βουλευτές. Ίσως είναι το μόνο νομοθέτημα που ψηφίζεται με τέτοια πλειοψηφία στην Έλληνική Βουλή. Ο νέος Νόμος κινητοποίησε πολλούς κορυφαίους Έλληνες και όχι μόνο καθηγητές της οικουμένης που συμμετέχουν αφιλοκερδώς στα Συμβούλια Ιδρύματος των πανεπιστημίων μας και υποστηρίζουν με την εξαιρετική διεθνή τους εμπειρία την αναβάθμισή τους.
Μετά από 4 χρόνια μια ομάδα κυβερνητικών ιδεοληπτικών, ακαδημαϊκών μετριοτήτων στην πλειοψηφία τους, μερικοί πρώην συντρόφοι στην πρώην Ανανεωτική Αριστερά, ετοιμάζεται να διαλύσει τον Νόμο 4009/2011, τα ελληνικά πανεπιστήμια, και όλη αυτή τη διετή προσπάθεια αναβάθμισης και συντονισμού των ΑΕΙ μας με τη διεθνή ακαδημαϊκή πρακτική. Δεν συγκινείται από όλη αυτή την τεράστια και πλειοψηφική προσπάθεια. Καρφάκι δεν της καίγεται, εξάλλου δεν είναι κομματικά δική της. Την πολέμησε λυσσαλέα, βάζοντας μπροστά τους κομματικούς της στρατούς στα πανεπιστήμια. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των ακαδημαϊκών δασκάλων δεν πτοηθήκε και αντιστάθηκε, συμμετέχοντας στην εφαρμογή του Νόμου 4009/2011 και στις εκλογές για τα Συμβούλια Ιδρύματος, σε ποσοστό που πλησίασε το 85%.
Το χτύπημα της κατάργησης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του Νόμου 4009/2011, αν πετύχει, θα είναι στην καρδιά της όποιας τύχης έχουμε να γίνουμε επιτέλους μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, να εκσυγχρονίσουμε δηλαδή την οικονομία, τη δημόσια διοίκηση, τη δικαιοσύνη, την εκπαίδευσή μας μέσα από μια ποιοτική, σύγχρονη, εξωστρεφή ανώτατη εκπαίδευση. Οι ανερμάτιστοι σημερινοί κυβερνώντες θέλουν να γυρίσουν τα πανεπιστήμια 30 χρόνια πίσω, να απομονώσουν τη χώρα ακαδημαϊκά, να τη φέρουν στα μικρά δικά τους κομματικά, ιδεοληπτικά μέτρα. Θέλουν τα πανεπιστήμια κομματικά φέουδα που αναδεικνύουν όχι τους άριστους στην επιστήμη αλλά τους κομματικά αρεστούς. Στο πανεπιστήμιό τους οραματίζονται να επικρατεί η κομματική δημοκρατία και όχι η αξιοκρατική δημοκρατία. Εξάλλου οι περισσότεροι εξ αυτών είναι ακριβώς ακαδημαικά προϊόντα του κομματικού πανεπιστημιού.
Η μόνη ελπίδα για τη διάσωση των πανεπιστημίων μας εναποτίθεται πλέον στους Θεσμούς, στην Τρόικα, όπως τέλος πάντων θέλουν οι πολιτικοί ψευδολόγοι που μας κυβερνούν να τους ονομάζουν. Οι Θεσμοί είναι οι μόνοι που μπορούν να αναστείλουν την καταστροφή που προγραμματίζεται. Εκτός κι αν οι πολίτες και η εκπαιδευτική κοινότητα ανατρέψουν αυτή την άθλια πολιτική τους. Όσοι συνηγορούν ή συνεισφέρουν σε αυτή την καταστροφή είναι επικίνδυνοι για την πατρίδα, εγκληματούν κατά του μέλλοντός της και κατά των επόμενων γενιών. Περισσότερο κι από αυτούς που έφεραν τα capital controls. Σύντομα θα λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό.
AthensVoice 8/9/2105
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/με-έρευνα-και-καινοτομία-φτιάχνουμε-δουλειές
Με έρευνα και καινοτομία φτιάχνουμε δουλειές
H κρατικοδίαιτη και ελάχιστα ανταγωνιστική οικονομία μας των τελευταίων δεκαετιών είναι από τις βασικές αιτίες της οικονομικής κρίσης. Δεν παράγουμε όσα μπορούμε και όσα χρειαζόμαστε και οι νέοι μας, ιδιαίτερα αυτοί με γνώση και προσόντα, ξενιτεύονται. Είναι σήμερα περισσότερο από εμφανές ότι η χώρα χρειάζεται μία νέα στρατηγική για ένα άλλο πρότυπο ανάπτυξης. Το κύριο συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας μας για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής της βάσης είναι οι σπουδαγμένοι Έλληνες μέσα και έξω απ’ αυτήν. Ο σχεδιασμός για την αναδιάρθρωση λοιπόν του νέου αναπτυξιακού μοντέλου της πατρίδας μας θα πρέπει να έχει στο κέντρο του την Παιδεία, την Έρευνα - Καινοτομία. Στο Ποτάμι πιστεύουμε ότι η Παιδεία και η Έρευνα - Καινοτομία πρέπει να είναι εθνικές προτεραιότητες. Πιστεύουμε ότι είναι σήμερα περισσότερο από αναγκαία η σχεδιασμένη, ουσιαστική και αμφίδρομη αλληλεπίδραση μεταξύ των δημόσιων φορέων Έρευνας και Καινοτομίας (ΑΕΙ, Ερευνητικά Κέντρα) με τις επιχειρήσεις, τις μονάδες παραγωγής, την πραγματική οικονομία. Οι υλικές και άυλες «επενδύσεις», σε παιδεία, επιστήμη-έρευνα, τεχνολογική/καινοτομική ανάπτυξη, αποτελούν κεντρικό εργαλείο για ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο που θα είναι «βιώσιμο», που θα είναι «έξυπνο» που θα είναι «διεθνώς ανταγωνιστικό» και θα στηρίζεται στην υψηλή κατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού. Στο Ποτάμι στοχεύουμε στην ανάπτυξη πολιτικών για τη δημιουργία πολλών θέσεων εργασίας για τους νέους επιστήμονες, τους τεχνίτες, τους αγρότες μας. Τους θέλει παραγωγικούς και ανταγωνιστικούς στον τόπο τους. Στο επίκεντρο της προσπάθειας αυτής βάζουμε και τους κορυφαίους Έλληνες επιστήμονες και επιχειρηματίες της Διασποράς.
Η ανεργία φαλκιδεύει το μέλλον της χώρας. Η κοινωνική συνοχή, η δημοκρατία και βέβαια η οικονομία και τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης εξαρτώνται καίρια από την άμεση και διατηρήσιμα επιτυχή αντιμετώπισή της. Όλες οι επιμέρους επιλογές είναι σήμερα αναγκαίο περισσότερο από ποτέ να συγκλίνουν προς μία βασική στρατηγική ενός νέου πρότυπου ανάπτυξης. Καθίσταται απολύτως επιτακτικός ο ανασχεδιασμός τόσο του πλαισίου, όσο και του περιβάλλοντος, που αφορά στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προκλήσεων, με προεξέχουσα την καταπολέμηση της ανεργίας, κυρίως των νέων και της αυξανόμενης «φυγής» των πιο δυναμικών ομάδων του πληθυσμού προς το εξωτερικό.
Η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση των τελευταίων πολλών ετών έχει δημιουργήσει εξαιρετικά προβλήματα στην κοινωνική συνοχή, τα κοινωνικά δίκτυα υποστήριξης των πολιτών σε ανέχεια, των ανέργων και των ακραίων ηλικιών, με αρνητικές επιπτώσεις, εκτός των άλλων, στην εργατική και παραγωγική βάση της χώρας και στην οικονομία της. Η πολιτεία θα πρέπει να επενδύσει στην μελέτη των ανωτέρω κοινωνικών και ανθρωπιστικών προβλημάτων της κρίσης, υποστηρίζοντας αποτελεσματικά και τεκμηριωμένα πολιτικές παρέμβασης για την επίλυση τους. Επομένως, η στήριξη της έρευνας των κοινωνικών, ανθρωπιστικών και πολιτικών επιστημών καθίσταται πλέον αναγκαία εθνική προτεραιότητα.
Στο Ποτάμι πιστεύουμε ότι τα κόμματα θα πρέπει να απαγκιστρωθούν πλήρως από την Έρευνα και την Παιδεία. Κατά συνέπεια ο κύριος άξονας της Διοίκησης και Χρηματοδότησης της Έρευνας πρέπει να περιστρέφεται γύρω από την δημιουργία μιας Ανεξάρτητης Αρχής (π.χ. Κεντρικό Συμβούλιο Έρευνας και Τεχνολογίας, ή Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας). Το επιτελικό αυτό όργανο ψηφίζεται από τη Βουλή με ευρεία πλειοψηφία, είναι πενταετούς θητείας και συγκροτείται από κορυφαίους Έλληνες και ξένους επιστήμονες, καινοτόμους επιχειρηματίες και εμπειρογνώμονες διαφόρων ειδικοτήτων οι οποίοι έχουν τεκμηριωμένη εμπειρία στη διαμόρφωση ερευνητικής πολιτικής. Έχει την ευθύνη της διοίκησης, χρηματοδότησης, αξιολόγησης της έρευνας, και είναι υπό την άμεση εποπτεία ειδικής διακομματικής επιτροπής, σε στενή συνεργασία με Διεθνή Επιστημονική Επιτροπή που ασκεί εποπτικό και συμβουλευτικό ρόλο. Μία από τις αντιλήψεις που συζητούμε στο Ποτάμι είναι η Πολιτεία να χρηματοδοτεί τη βασική και τεχνολογική έρευνα βάσει αντικειμενικών δεικτών διεθνούς επιρροής της δημοσιευμένης έρευνας και την εφαρμοσμένη έρευνα βάσει τεκμηριωμένου επιχειρηματικού σχεδίου. Οι αξιολογητές των σχετικών προτάσεων προτείνεται να επιλέγονται εκτός του ελληνικού συστήματος (αποφεύγοντας την ενδογαμία), από κορυφαίοι επιστήμονες, ερευνητές και καινοτόμους επιχειρηματίες της Διασποράς.
Οι βασικοί προγραμματικοί στόχοι της πολιτικής του Ποταμιού στην Ε&Τ, Καινοτομία και Επιχειρηματικότητα είναι οι έξης:
• Η ισότιμη συνεργατική συνένωση των δυνάμεων Έρευνας και Καινοτομίας στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (ΑΕΙ) και των Ερευνητικών Κέντρων και η απελευθέρωση των θετικών συνεργειών τους: ενιαίος ερευνητικός χώρος
• Η διασφάλιση της αυτοτέλειας και της δημόσιας, σταθερής οικονομικής στήριξης του ερευνητικού, καινοτόμου οικοσυστήματος, αλλά και των κανόνων διαφάνειας και λογοδοσίας των μονάδων του. Η πρόταση κατανομής της σχετικής χρηματοδότησης θα πρέπει να αποτελεί αρμοδιότητα μιας Ανεξάρτητης Αρχής, μετά από διεθνή αξιολόγηση των πεπραγμένων των Ερευνητικών φορέων. Η κινητοποίηση γι’ αυτόν το σκοπό και προς όφελος της πατρίδας της ελληνικής επιστημονικής και επιχειρηματικής Διασποράς.
• Η απελευθέρωση των μηχανισμών άμιλλας και ανέλιξης, και η επιπλέον οικονομική στήριξη και φορολογική ελάφρυνση σε όσους ερευνητικούς φορείς (δημοσίους και ιδιωτικούς) έχουν τη δυναμική που τους επιτρέπει να επιδιώξουν την αριστεία (αυτοτελώς ή/και με συμμαχίες εντός ή εκτός της χώρας).
• Η ισότιμη και ανοιχτή συμμετοχή στο ερευνητικό οικοσύστημα των ιδιωτικών φορέων έρευνας και καινοτομίας (επιχειρήσεις), με μόνο κριτήριο την επιστημονική και τεχνολογική αριστεία και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των ερευνητικών δράσεων τους.
• Η σύσταση ενός διεθνούς Greek Research Fund με Πρόεδρο τον εκάστοτε πρωθυπουργό και μέλη κορυφαίους επιστήμονες και καινοτόμους επιχειρηματίες από την Ελλάδα και την ελληνική Διασπορά με στόχο τη συγκέντρωση χρηματοδότησης της έρευνας και καινοτόμου επιχειρηματικότητας. Η αξιολόγηση των ερευνητικών προτάσεων θα γίνεται με τα αυστηρότατα κριτήρια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC), με την αριστεία ως κύριο και βασικό κριτήριο, και από διεθνή επιτροπή κορυφαίων επιστημόνων και καινοτόμων επιχειρηματιών.
• Η προώθηση κοινών start-up καινοτόμων εταιρειών και υποδομών διασύνδεσης και προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας από Καθηγητές, Ερευνητές, Φοιτητές και ιδιώτες. Η οργανωμένη προώθηση των Θερμοκοιτίδων και γραφείων μεταφοράς τεχνολογίας μέσα στα ΑΕΙ/Ερευνητικά Κέντρα με την δυνατότητα ανοικτής χρηματοδότησης και τον ιδιωτικό τομέα. Τα ΑΕΙ/Ερευνητικά Κέντρα συμμετέχουν με ποσοστό τουλάχιστον 5% στην νεοσυσταθείσα επιχείρηση και με τουλάχιστον ένα μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας.
• Η υποστήριξη της Πολιτείας στη διαδικασία για «πατέντες» μετά από ανάλυση ρίσκου επένδυσης και αναμενόμενων εσόδων (business plan): να επιχορηγούνται όλες αυτές οι πατέντες, εφόσον υποβάλλονται είτε στο Ευρωπαϊκό Γραφείο Ευρεσιτεχνιών (EPO) είτε στο αντίστοιχο των ΗΠΑ (US IPO). Η χρηματοδότηση να αφορά και στον ιδιωτικό τομέα (συνεργαζόμενες εταιρείες, spin off εταιρείες, διεθνείς ιδιωτικοί οργανισμοί χρηματοδότησης καινοτομίας, venture capitals κ.λπ.).
Το Ποτάμι οραματίζεται μία καινοτόμο, εξωστρεφή νέα οικονομία που θα στηρίζεται στην αξιοκρατία, στο ταλέντο, στη δημιουργία και στη γνώση.
AthensVoice 9/8/2015
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/τσίπρας-με-κλεψύδρα
Τσίπρας με Κλεψύδρα
Το Κυβερνών Κόμμα διαφεντεύεται κυρίως από ανεύθυνους ιδεοληπτικούς και διχασμένο οδεύει προς διάσπαση, ενώ πορεύεται δίχως να πιστεύει στο πρόγραμμα της Συμφωνίας που υπογράφει με τους εταίρους. Τι πιθανότητες έχει άραγε να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα κάτω από αυτές τις συνθήκες, από αυτούς τους ανθρώπους; Έχει συναίσθηση η κυβερνώσα αριστερά ότι το πρόγραμμα είναι εκ των ων ουκ άνευ προυπόθεση για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της οικονομίας μας και την αποφυγή της χρεοκοπίας; Πόση διάψευση των προσδοκιών των πολιτών που τον εμπιστεύτηκαν ως εναλλακτική κυβερνητική λύση αντέχει ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η μείζονα Αντιπολίτευση απαξιωμένη και δίχως πνοή ανανέωσης, εμμένει στην ανθρωπογεωγραφία του παρελθόντος. Μόνο που όσα σωστά και να λέει σήμερα ελάχιστα πείθουν τους πολίτες πουν έχουν ακόμη έντονα στην μνήμη τους τα όσα λάθη έχει κάνει στο παρελθόν που έφεραν την χώρα στην χρεοκοπία. Με υπολειτουργούσες τράπεζες με ελάχιστα κεφάλαια, την οικονομία ουσιαστικά δίχως κύκλο εργασιών και τις θέσεις εργασίες φθίνουσες τι αισιόδοξο μπορεί να περιμένει κανείς; Περίπου 2,3 εκατομμύρια εργαζομένων (0,7 εκατομμύρια εξ αυτών στο μη παραγωγικό Δημόσιο) στηρίζουν 2,4 εκατομμύρια συνταξιούχους και 1,3 εκατομμύρια ανέργους. Είναι πρόδηλο ότι η χώρα πεθαίνει και θα συμπαρασύρει στο θάνατο το πολιτικό σύστημα και τον σημερινό πρωθυπουργεύοντα! Οι δημοσκοπήσεις δίνουν λάθος εικόνα. Έρχεται θύελλα και τα σημερινά ‘ σίγουρα χαρτιά’ θα βρεθούν στο έλεος των ανέμων της.
Μόνο μια επανάσταση παραγωγικότητας με μια εκ βάθρων αναδιοργάνωση του Δημοσίου, της Παιδείας, της Φορολογίας, της Δικαιοσύνης, της Παραγωγικής Βάσης μπορεί να σώσει την χώρα. Σε αυτές τις οριακές περιστάσεις και με τον εναπομείναντα χρόνο ελάχιστο ο πρωθυπουργεύων ασχολείται ανεύθυνα με ενδοκομματικά προβλήματα. Προσανατολίζεται, για να τα λύσει, να οδηγήσει την υπό κατάρρευση χώρα σε εκλογές για τρίτη φορά μέσα σε δέκα μήνες! Ότι έχει απομείνει ζωντανό στην οικονομία θα πεθάνει στις προεκλογικές εβδομάδες. Πρόκειται για έγκλημα, κυρίως κατά των αδύναμων, για τούς οποίους υποτίθεται ότι κόπτονται οι παντελώς ανεύθυνοι κυβερνώντες.
Εάν ο πρωθυπουργεύων δεν αντιδράσει άμεσα, σε μερικούς μήνες θα ψάχνει που θα συνεχίσει την ζωή του. Η μόνη λύση πολιτικής του επιβίωσης αλλά και αυτή της χώρας είναι η άμεση σύσταση μιας ολιγομελούς Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας, Εθνικής Ελλάδος με μεταρρυθμιστές πολιτικούς και κορυφαίους τεχνοκράτες και η άμεση και επιθετική εφαρμογή των προαπαιτούμενων της Συμφωνίας και των για χρόνια αναβαλλόμενων μεταρρυθμίσεων. Η δημοκρατική Αντιπολίτευση διατηρεί υπεύθυνη στάση και δηλώνει ότι θα στηρίξει αυτή του την επιλογή, όπως άλλωστε έχει κάνει και στην ψήφιση της Συμφωνίας με τους εταίρους. Δυστυχώς, η διαφαινόμενη πολιτική του επιλογή για εκλογική διαχείριση των κομματικών του προβλημάτων εις βάρος της χώρας μάλλον τον οδηγεί σε βίαιο πολιτικό θάνατο, με τίμημα όμως όλους μας...
Capital 4/8/2015
http://www.capital.gr/story/3050003
Η Ελλάδα που έχουμε ανάγκη
Συνάντησα πρώτη φορά τον συνομήλικο μου Γιώργο Γιανκόπουλο (George Yancopoulos) μέσα απά τις δημοσιεύσεις του για τον Nerve Growth Factor (NGF), ένα κεντρικής σημασίας παράγοντα για την ανάπτυξη, επιβίωση και λειτουργία των νευρώνων, με τον οποίο ασχολούμαστε ερευνητικά τα τελευταία 10 χρόνια στη προσπάθεια ανάπτυξης νέων φαρμάκων κατά των νευροεκφυλιστικών νόσων. Συνιδρυτής και επικεφαλής Έρευνας και Ανάπτυξης της Regeneron, μιας εκ των πλέον τεχνολογικά προωθούμενων εταιριών φαρμακευτικής βιοτεχνολογίας διεθνώς. Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι όταν προσκλήθηκα τον περασμένο Νοέμβριο να δώσω μια ομιλία για την δουλειά μας στα εργαστήρια της στο Tarrytown της Νέας Υόρκης. Χθες ο Forbes ανακοίνωσε ότι ο Γ. Γιανκόπουλος έγινε ο πρώτος δισεκατομμυριούχος επικεφαλής Έρευνας και Ανάπτυξης στον χώρο της φαρμακευτικής βιομηχανίας.
Ο Γ. Γιακνόπουλος αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης στην οποία κατόπιν εξελέγη Καθηγητής Βιολογίας σε ηλικία μόλις 28 ετών. Είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών και ένας απο τους πλέον αναφερόμενους (cited) βιοεπιστήμονες. Η περίπτωση αυτού του προικισμένου Έλληνα της Διασποράς είναι ένα άριστο παράδειγμα για το πως η χώρα μας μπορεί να απαντήσει στα τεράστια προβλήματα της. Ο πατέρας Γιανκόπουλος ξενιτεύτηκε στην Αμερική για να δώσει κορυφαίες σπουδές στον ευφυέστατο γιο του Γιώργο. Ο τόπος μας έχει ανάγκη σήμερα παρά ποτέ να "παράξει" και να συγκρατήσει εδώ πολλούς Γιώργους Γιανκόπουλους. Αυτοί μπορούν να κάνουν την διαφορά και να απαντήσουν στα εξαιρετικά κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα μας. Χρειαζόμαστε όμως έναν άλλο τύπο πανεπιστημίων και ερευνητικών ιδρυμάτων, που να προωθούν την αξιοκρατία, την αριστεία, την εξωστρέφεια με διεθνείς συνεργασίες, την διασύνδεση τους με τις παραγωγικές μονάδες και τον εγχώριο και διεθνή επιχειρηματικό κόσμο.
Η σημερινή Κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες) δείχνει να κοιτά προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Το ελληνικό πανεπιστήμιο απεχθάνεται την επιχειρηματικότητα, την προώθηση της καινοτομίας, την αλληλεπίδραση με την οικονομία. Εσωστρεφές και αναχρονιστικά ιδεοληπτικό, υποθάλπει την μετριότητα και οδηγεί τους πολλούς και σημαντικούς ταλαντούχους επιστήμονες του στην μετανάστευση. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι μια εντελώς άλλη χώρα αν επένδυε σοβαρά στο εγχώριο και διεθνές επιστημονικό της δυναμικό. Το πόσο σημαντικά είναι τα πανεπιστήμια για την οικονομία των προηγμένων χωρών πείθει η αναφορά σε ένα και μόνο εξ αυτών: το περίφημο ΜΙΤ στη Βοστώνη έχει δημιουργήσει την τελευταία εικοσαετία 20.000 νέες επιχειρήσεις τεχνολογίας, 1.500.000 θέσεις ψηλά αμειβόμενης εργασίας και 1.500.000.000 δολάρια περιουσία. Το δε κράτος παράδειγμα είναι το Ισραήλ. Οι Dan Senor και Saul Singer στο βιβλίο τους Start-up Nation (Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος) περιγράφουν με συγκλονιστικό τρόπο την μετατροπή του Ισραήλ από μία χρεοκοπημένη οικονομία την δεκαετία του 90’ στην σημερινή διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία της υψηλής τεχνολογίας και των διεθνώς ανταγωνιστικών προιόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας.
ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ 29/6/2015
http://metarithmisi.gr/επιτέλους-έντιμα-αριστερά/
Επιτέλους, έντιμα αριστερά
Έγραφα με ενδόμυχο ‘φόβο και πάθος’ στις 25 Μαίου: ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ; Η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ κατά πλειοψηφία φαίνεται οτι ονειρεύεται αλλαγή καθεστώτος, σε λαϊκή δημοκρατία! Οι κκ Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Βούτσης, Στρατούλης κ.α. έχουν ήδη ξεδιπλώσει τον μετασταλινικό δημόσιο πολιτικό λόγο και πράξη τους (και στη Βουλή).
Ο Πρωθυπουργός, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου το γνωρίζουν, το ενστερνίζονται, αυτό ψήφισαν; Επιτέλους, ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί της Κυβέρνησης του οφείλουν να μας πουν ευθαρσώς πριν την Κυριακή ποια θα είναι η τύχη της χώρας μετά τις 5 Ιουλίου:
– Πότε και με τι χρήματα θα ανοίξουν οι Τράπεζες μετά τις 6 Ιουλίου, δίχως εγχώρια χρήματα;
– Πως θα πληρώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις στις 14 Ιουλίου, όταν δεν θα υπάρχουν δημόσια και ευρωπαικά έσοδα;
– Πως θα χρηματοδοτήσουν την αγορά υλικών των νοσοκομείων, των εισαγόμενων πρωτότυπων φαρμάκων που δεν παράγει η ελληνική φαρμακοβιομηχανία και είναι άκρως απαραίτητα σε χιλιάδες ασθενείς μας; \
– Με τι χρήματα θα πληρώσουν το πετρέλαιο, το αέριο που χρειάζεται η χώρα, όταν στην καλύτερη περίπτωση τα αποθέματα τελειώσουν σε 2-3 μήνες;
– Πως θα αντικαταστήσουν τα ευρωπαικά χρήματα για την εκπαίδευση των νέων, την υποστήριξη των ερευνητών, των καινοτόμων Ελλήνων επιστημόνων;
– Πως θα αντικαταστήσουν, δίχως εγχώρια παραγωγή, τις κατά 80% εισαγωγές κρέατος και άλλων σημαντικών τροφίμων;
Το ερώτημα της επόμενης Κυριακής είναι ένα: ΜΕΣΑ ή ‘ΕΞΩ από την Ευρωπαική Ένωση, με πρώτο στάδιο την έξοδο από το ΝΟΜΙΣΜΑ της, το Ευρώ. Όλα τα άλλα είναι ψέμματα, σαν αυτά με τα οποία παραπλάνησαν προεκλογικά του ‘Ελληνες πολίτες για να υφαρπάσουν την ψήφο τους.
Capital 15/6/2015
http://www.capital.gr/story/3032285/nea-taxi-oloklirotismou
Νέα Τάξη Ολοκληρωτισμού
Παρέθετα δημόσια για καιρό την άποψή μου για θέματα που σχετίζονταν με το αντικείμενό μου (εκπαίδευση, έρευνα, καινοτομία). Νιώθω πλέον ότι σήμερα είναι μάταιο. Αυτά είναι "ψιλά" γράμματα, όταν διακυβεύεται το όλον εποικοδόμημα της ζωής μας από ιδεοληπτικούς, ημιμαθείς μετριότητες, νεοσταλινικούς της σημερινής Κυβέρνησης. Τι συζήτηση να κάνεις με τους Μπαλτάδες και τους Χασάπηδες της Παιδείας όταν αποσυνθέτουν ενσυνείδητα τα θεμέλια της: την άμιλλα, την προσπάθεια για αριστεία, την αξιοκρατία, την διαρκή αξιολόγηση διδασκόντων και διδασκομένων, την υπευθυνότητα στην περάτωση των σπουδών σε εύλογο χρονικό διάστημα, την διασύνδεση της εκπαίδευσης με τον διεθνή εκπαιδευτικό ιστό, την βελτιστοποίηση-προτυποποίηση της μάθησης, τις διεθνώς δοκιμασμένες καλές πρακτικές στην εκπαίδευση, την ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην μόρφωση και στην διαρκή εκπαίδευση και επιμόρφωση.
Νιώθω ότι η χαώδης αυτή νέα τάξη, που μας επιβλήθηκε από την ανικανότητα, την πελατειακή πολιτική των προηγούμενων κυβερνώντων, απαιτεί συνολική και όχι επιμέρους απάντηση. Νιώθω ότι διακυβεύεται ο ελεύθερος τρόπος ζωής μας, η ευρωπαϊκή δημοκρατία μας, αυτή καθεαυτή η υπόσταση της χώρας που χάνει διαρκώς φίλους και εκτίθεται στις επικίνδυνες γειτονικές αναθεωρητικές ορέξεις. Νιώθω ότι οι κυβερνώντες προσανατολίζουν την εξέλιξη του τόπου μάλλον προς τα παρελθοντικά σταλινικά Βαλκάνια παρά προς τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό του. Έχουν υποχθόνια στοχεύσει τις όποιες μέσα από την Παιδεία ελπίδες έχουμε για επιβίωση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αμφισβητούν επιθετικά την βασική μεταπολεμική πολιτική επιλογή της χώρας.
Τα ελάχιστα χρήματα που έμειναν τα δαπανούν για σάπια 40χρονα στρατιωτικά αεροπλάνα, στα προκλητικά επιδόματα των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ, στην επαναπρόσληψη υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων, στο άνοιγμα των δεκάδων κομματικών τηλεοπτικών-ραδιοφωνικών σταθμών της ΕΡΤ, στις συντάξεις 50άρηδων, στην πρόσληψη κολλητών, συγγενών, συντρόφων αγωνιούντων για εξουσία κυβερνητικών στελεχών, σε προσωπικές επιτροπές της "οριακής" Προέδρου της Βουλής, στο βόλεμα της "αριστερής" νομενκλατούρας στα υπουργεία σαν επιστημονικούς συνεργάτες, στην εγκατάσταση ενός ιδιότυπου νεοσταλινικού, ιστορικά απεχθούς καθεστώτος.
Ποιος ενδιαφέρεται για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα, τους μικροεπιχειρηματίες που κλείνουν τα μαγαζιά τους, τις επιχειρήσεις με ξένες επενδύσεις που φεύγουν, τις απαράμιλλες δυσκολίες των όποιων εξαγωγικών επιχειρήσεων έχουν απομείνει;
Αισθάνομαι πλέον γύρω μου την αποδοχή του μοιραίου που έρχεται. Κοινωνία και αντιπολίτευση σε ύπνωση αναμένουν αποσβολωμένες το μοιραίο. Η Κυβέρνηση οδηγεί σταθερά την χώρα στην χρεοκοπία και στην περαιτέρω διάλυση της οικονομίας. Η ανεργία πάλι αυξάνει, η ύφεση είναι πάλι παρούσα, ενώ τα δημόσια ταμεία έχουν πλέον αδειάσει, με τον ιδιωτικό τομέα σχεδόν νεκρό. Χρόνος πλέον δεν υπάρχει. Η Κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της δύσκολα θα διαχειριστούν την διαφαινόμενη παταγώδη αποτυχία τους, τα εκατοντάδες ανεκπλήρωτα ψέματα και τις υποσχέσεις τους.
Το σοκ της διαφαινόμενης χρεοκοπίας θα είναι πολύ μεγαλύτερο για τους μικρούς και τους αδύναμους αλλά και για τους μικρόνοες ωφελιμιστές που εμπιστεύτηκαν απολίτικα και για μικροσυμφέροντα (ΕΝΦΙΑ) το κυβερνών συνονθύλευμα των ανεύθυνων ιδεοληπτικών και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα. Σοκ μεγάλο θα είναι και για τους αιθεροβάμονες που έθρεψαν φρούδες ελπίδες οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ωριμάσει σε ένα Κόμμα ευρωπαϊκής ευθύνης. Θα έχουν όλοι αυτοί τις ευθύνες τους για την ύπνωση της κοινωνίας και την επερχόμενη καταστροφή. Η μόνη ελπίδα που μένει είναι το σοκ να ξυπνήσει, να συνεγείρει τις κοινωνικές, πνευματικές, οικονομικές δημοκρατικές, φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που ακόμη μπορούν. Είναι αναγκαία σήμερα παρά ποτέ η συσπείρωση τους. Αποτελεί ύψιστη πράξη πολιτικής υπευθυνότητας και πατριωτισμού η επιδίωξη της, ως ανάχωμα στην προσπάθεια του επικίνδυνου γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού, της απομάκρυνσης απο τους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς θεσμούς που υποχθόνια επιδιώκεται από την τερατώδη κυβερνητική συνεργασία ακροαριστερών και ακροδεξιών ανερμάτιστων.
AthensVoice 1/7/2015
http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/533/σε-λίγο-ταμείο
Σε λίγο ταμείο
Εύχομαι από καρδιάς να έχω άδικο και να με σιχτιρίζετε για όσο χρόνο θέλετε μετά, αλλά θα πάρω βαθιά ανάσα και θα σας πω το σενάριο του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Αν βέβαια έχω δίκιο να ξέρετε ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο την Κυριακή ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Mε το ΟΧΙ την Κυριακή, η χώρα θα βρεθεί την επόμενη Δευτέρα εκτός ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, της μόνης που διαθέτει διεθνώς, παρά τις ανοησίες της κυβέρνησης για οικονομική στήριξη από Ρωσία, Ιράν, Βενεζουέλα που αποδείχθηκαν περίτρανα ψέματα. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί το δηλώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, δημόσια. Αυτό σημαίνει ότι από την επόμενη βδομάδα δεν θα έχουμε τράπεζες για μήνες πολλούς. Λόγω έλλειψης ρευστότητας, οι καταθέσεις θα κουρευτούν για την εσωτερική ανακεφαλαιοποίησή τους, μιας και δεν θα βρίσκουν χρήματα απο πουθενά αλλού. Με την επακόλουθη καθίζηση της οικονομίας λόγω κλειστών τραπεζών και έλλειψης ρευστότητας, το κράτος θα βρεθεί δίχως πόρους και σε αδυναμία να πληρώνει μισθούς και συντάξεις που θα υποτριπλασιαστούν, όταν θα ξανα-υπάρξουν μετά απο καμπόσους μήνες. Ηδη είχαν πρόβλημα οι συντάξεις του ΤΑΠ-ΟΤΕ! Σε 9-12 μήνες θα έχουμε δραχμή και πληθωρισμό τριψήφιο.
Οι ανεργία θα ξεπεράσει το 35%, θα έχουμε κρατικοποιήσεις των τραπεζών και των περισσότερων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας με πενιχρές προς τους πολίτες υπηρεσίες. Την επιχειρηματικότητα θα καθορίζουν πλέον οι κομματικοί εγκάθετοι των κυβερνώντων που θα ελέγχουν πλήρως τη διακίνηση του χρήματος και οι έχοντες τα χρήματά τους σε ξένο νόμισμα στο εξωτερικό, μέσα σε αυτούς και αρκετοί από τη νομενκλατούρα των κυβερνώντων. Και βέβαια, οι λούμπεν των ακροδεξιών συνιστωσών της πρώτης φοράς αριστεράς. Η φτωχοποιημένη κοινωνία θα αντιδράσει αλλά θα είναι πλέον πολύ αργά. Θα ζει σε μια περίκλειστη, απομονωμένη διεθνώς χώρα παρία και θα έχει υπονομεύσει την επόμενη γενιά της, είτε διώχνοντάς την, είτε εξαθλιώνοντάς την, καταδικάζοντάς τη να ζει σε ένα μεταπολεμικό φτωχοποιημένο βαλκανικό κράτος. Και μάλιστα την ώρα που οι γειτονικές βαλκανικές χώρες θα προοδεύουν μέσα στην Ευρωπαϊκη Ένωση. Η Ελλάδα θα ζήσει αυτό που αυτές έζησαν μεταπολεμικά για δεκαετίες και που με σκληρούς αγώνες των λαών τους σήμερα άλλαξαν.
Οι κυβερνώντες θα διαφεντεύουν μια υποβαθμισμένη, νεκρή χώρα τύπου Λατινικής Αμερικής, με τις συμμορίες να ελέγχουν την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή. Θα είναι βέβαια η χώρα που ετοίμασαν με εγκληματική αδιαφορία για τους πολίτες της και χάριν της για χρόνια αδίψαστης εξουσιομανίας τους. Έτσι θα γίνει πραγματικότητα και το όνειρο του κ. πρωθυπουργού με τις ανύπαρκτες επαγγελματικές περγαμηνές και τις δυσθεώρητες συνδικαλιστικές δεξιότητες των σχολικών καταλήψεων. Να κάνει την πατρίδα του να μοιάζει με τις χρεοκοπημένες Αργεντινή και Βενεζουέλα, όπως απερίσκεπτα δήλωνε πριν λίγους μήνες. Δηλαδή μια χώρα με τις ουρές και τα δελτία για τρόφιμα, φάρμακα και βενζίνη και το στρατό να φυλάει τα λιγοστά αποθέματά τους. Η εικόνα αυτής της Ελλάδας δεν είναι πλέον μακριά μας. Τη βιώνουμε ήδη αυτές τις μέρες στις τράπεζες και τα βενζινάδικα. Ενα Οχι την Κυριακή θα την κάνει καθημερινότητά μας για πολλά χρόνια. Ελπίζω και εύχομαι, έστω την τελευταία στιγμή, οι λογικές φωνές της κυβέρνησης να παρέμβουν.
AthensVoice 26/6/2015
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/πολιτική-ανεντιμότητα
Πολιτική Ανεντιμότητα
Την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και οι πύλες της κολάσεως του GREXIT έχουν ανοίξει, η Κυβέρνηση εμφανίζεται μικρή, μοιραία και άβουλη να προτάξει το εθνικό συμφέρον, έναντι του κομματικού και προκηρύσσει Δημοψήφισμα, καλώντας τον ελληνικό λαό να τοποθετηθεί μέσα σε μόλις μια βδομάδα, επικαλούμενη μια πρόταση που έχει αποσυρθεί ήδη από τους ευρωπαικούς θεσμούς.
Οι δήθεν τιμητές του πολιτεύματος και της δημοκρατίας κυβερνητικοί εταίροι ενεργούν πραξικοπηματικά. Το Σύνταγμα προβλέπει στο άρθρο 44 2 για το δημοψήφισμα: «Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον ΠτΔ με διάταγμα και για Ψηφισμένα Νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των Βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο κανονισμός της Βουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής (…) ».
Η ανάγνωση του Συντάγματος γεννά μια σειρά από εύλογα ερωτήματα σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη:
1) Ποιο ακριβώς είναι το Ψηφισμένο Νομοσχέδιο που αφορά στο Δημοψήφισμα και πότε οι έλληνες πολίτες θα το έχουν στα χέρια τους για να αποφασίσουν;
2) Αν ένα Νομοσχέδιο που αφορά ξεκάθαρα τη φορολογία και τη δημοσιονομική διαχείριση της χώρας με την συνδρομή των εταίρων μας δεν είναι δημοσιονομικού χαρακτήρα, τότε τι είναι. Τα άρθρα 78 – 80 του Συντάγματος περιγράφουν σαφώς τι είναι δημοσιονομικό.
Ο Αναστάσης Πεπονής τόνισε για το ζήτημα των Δημοψηφισμάτων κατά τη συνεδρίαση της Συνταγματικής Επιτροπής της ΣΤ’ Αναθεωρητικής Βουλής, της 26.11.1985: «Βέβαια εξαιρούμε τις περιπτώσεις Νομοσχεδίων δημοσιονομικού χαρακτήρα, στα οποία θεωρούνται βέβαια υπαγόμενα και τα φορολογικά, διότι εκεί υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε αίτημα για δημοψήφισμα, σε μέτρα, τα οποία είναι αναγκαία, αλλά εξ ορισμού αντιδημοκρατικά και θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι ο λαός καλούμενος δεν θα ψηφίσει ποτέ υπέρ της καταβολής φόρων».
3) Εάν η Κυβέρνηση θεωρεί ότι το ερώτημα του Δημοψηφίσματος αφορά «σοβαρό κοινωνικό ζήτημα», οφείλει να μας πει ξεκάθαρα ποιο είναι το κοινωνικό ζήτημα: αποφασίζουμε για το Ναι ή Όχι στην Ευρώπη;
Οδεύουμε σε ένα Δημοψήφισμα σαφώς αντισυνταγματικό και καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα συγκεκαλυμμένο ερώτημα. Πριν το Δημοψήφισμα οι πολίτες οφείλουν για λόγους πολιτικής εντιμότητας να εκλάβουν το ερώτημα του ως Ναι ή Όχι στην Ευρώπη και μετά το Δημοψήφισμα το πολιτικό σύστημα οφείλει να το προσβάλει όσον αφορά την συνταγματικότητα του στους αρμόδιους δικαστικούς φορείς. Η Κυβέρνηση θα τιμωρηθεί για την αντιδημοκρατική και πολιτικά ανέντιμη συμπεριφορά της με το Ναι των πολιτών την επόμενη Κυριακή και οι αντιδημοκράτες πολιτικοί της για τις αστικές ή και ποινικές ευθύνες τους για την σκόπιμη παραπλάνηση των πολιτών.
AthensVoice 4/6/2015
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/στα-ζάρια-η-χώρα
Στα ζάρια η χώρα
Κοινωνία γαλουχημένη στην ήσσονα προσπάθεια, στα εύκολα. Όχι στα άξια, μόνο στα δικά μας, τα σίγουρα, τα συντεχνιακά. Κοπάνα στο δημόσιο, αλλά μισθάρες και σύνταξη στα 50. Ετεροαπασχόληση γιατί ο μισθός δεν ανταποκρίνεται στα «προσόντα» μας, κι αν δεν μπορούμε αλλιώς, «δικαίως» φακελάκια, μίζες για να συμπληρώσουν τη «μεγαλοσύνη» μας. Οι μαξιμαλιστικές συντεχνίες άγρυπνοι φρουροί όλων αυτών των διαχρονικά αντικοινωνικών συμπεριφορών, ακόμη και σήμερα στην άκρη του γκρεμού.
Φοροαπαλλαγές, φοροδιαφυγές και φοροκλοπές ατιμώρητες στον ιδιωτικό τομέα και με το γράμμα του «πελατειακού» νόμου. Από το Κόμμα το «δικό» μας, ξεπληρώνοντας με ψηφαλάκια τις συντεχνίες να καταλάβουν τη Βουλή για να διαιωνίσουν το πελατειακό σύστημα. Κι αν άλλο Κόμμα υπερακοντίζει, «δικό» μας γίνεται. Εύκολα. Ο σκοπός ειναι ιερός, γιατί ειναι ο Δικός μας, ή αυτός της φάρας μας.
Έτσι και σήμερα το άλλο Κόμμα της ελπίδας συνεχίζει την αντικοινωνική παράδοση, με κατ’ επίφαση αριστερό πρόσημο. Αλισβερίσια εξουσίας των συγγενών, των συζύγων, των κολλητών. Είναι η Αριστερά που δεν αντέχει τη διαφάνεια, την αξιολόγηση, την αξιοκρατία. Η σχέση της με τις ιδέες μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής Αριστεράς εξαντλείται στις αφίσες του Βελουχιώτη, του Μαρξ, του Γκεβάρα στα μεγάλα της γραφεία, στου Μαξίμου, στα υπουργεία, στις δημόσιες υπηρεσίες. Γυρίζει την Ελλάδα ταχύτατα πίσω στον προηγούμενο αιώνα, στην εποχή της Αριστεράς του Τσαουσέσκου, της απωθητικής, καθεστωτικής Αριστεράς.
Οι πολίτες «φτιάχνονται» και πάλι με εθνολαϊκίστικο, αριστερό αυτή τη φορά, κανναβούρι: όλος ο κόσμος μάς χρωστά γιατί οι άξιοι πρόγονοί μας τα είπαν όλα, όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια στα δέντρα. Προπάντων εθνική αξιοπρέπεια! Από σεβασμό στους ένδοξους προγόνους και στην ιστορία μας. Τώρα είναι η ιστορική σειρά των δικών μας «ένδοξων» αγώνων κατά των βαρβάρων δανειστών. Οπότε δανεικά και αγύριστα και όποιος από τους δανειστές διαμαρτυρηθεί είναι νεοφιλελεύθερος, φασίστας, κατοχικός, οικονομικός δολοφόνος. Η χώρα της συντεχνιακής «προοδευτικής» υποκρισίας, των γενναιόδωρων με ξένα λεφτά μπαταχτζίδων, με κάργα αριστερό φερετζέ.
Αυτοί είμαστε κατά πλειοψηφία ως «πολίτες» και διαλέγουμε τους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση επίσης «εύκολους» πολιτικούς μας. Έχουν κι αυτοί τεράστια ευθύνη, αλλά ειναι «δημιουργήματά» μας, ο καθρέφτης του λαϊκισμού μας, τους εγωκεντρισμού μας. Αν δεν αλλάξουμε εμείς δεν θα αλλάξει τίποτα στη χώρα, δεν έχουμε μέλλον. Ή μάλλον έχουν μέλλον μόνο οι μπαταχτσήδες. Αν δεν εμπιστευτούμε τους πολίτες, τους πολιτικούς και τα κόμματα που λένε δύσκολες αλήθειες, δεν έχουμε τύχη. Ούτε τα παιδιά, ούτε καν τα εγγόνια μας. Τουλάχιστον όχι στον τόπο τους. Αν δεν πιέσουμε συλλογικά τα κόμματα να λένε αλήθειες, να βάλουμε τις καταστροφικές συντεχνίες στην άκρη, δεν έχουμε τύχη. Οι συντεχνίες παίζουν και πάλι για πάρτη τους το μέλλον της χώρας στα ζάρια. Επενδύουν στην περαιτέρω εμβάθυνση της τελευταίας σοβιετικής κοινωνίας: η ατάλαντη, βολεμένη, ανασφαλής κοινωνία πνίγει τη δημιουργική, με αυτοπεποίθηση, ελεύθερη κοινωνία των ανοιχτών οριζόντων. Κι όμως, μόνο στη δεύτερη υπάρχει η ελπίδα.
AthensVoice 1/5/2015
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/επικίνδυνη-πολιτική-ναφθαλίνη
Επικίνδυνη πολιτική ναφθαλίνη
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλώνει ταχύτατα και δίχως ουσιαστική αντίσταση το κράτος, γεμίζοντάς το με κομματικούς της μουτζαχεντίν ή συγγενείς της. Εκβιάζει τον Τύπο με υπερβολικές οικονομικές αξιώσεις για να τον ελέγξει ή να τον αφανίσει και ανασυντάσσει την κομματική της ΕΡΤ. Αποδιοργάνωνει την Παιδεία γυρίζοντάς τη δεκαετίες πίσω, σε ένα αναχρονιστικό, περίκλειστο εκπαιδευτικό σύστημα, με εμφανή στόχο το συστηματικό ιδεολογικό έλεγχο της νέας γενιάς.
Παλαιοκομμουνιστικοί ή επιτηδευμένοι δραχμολάγνοι πόλοι της σπρώχνουν ενσυνείδητα τη χώρα εκτός Ευρώπης, σε περαιτέρω φτωχοποίηση, ώστε από απελπισία να αποδεχθεί ως αναγκαίο κακό την για χρόνια ποθούμενη «καθεστωτική» αλλαγή. Μόνη στον κόσμο η δύσμοιρη Ελλάδα αφιερώνει τις ελάχιστες κοινωνικές και πολιτικές της δυνάμεις για την ανάσταση ενός ιστορικά αποτυχημένου, κρατικίστικου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου του προηγούμενου αιώνα. Ένα κυβερνητικό συνονθύλευμα από καλοζωισμένους αστούς καριέρας, ιδεοληπτικούς παλαιομαρξιστές και συνωμοσιολόγους ακροδεξιούς διαφεντεύει τη χώρα στη δυσκολότερη σύγχρονη ιστορική της συγκυρία. Η ημιμάθεια και η ιδεοληψία τους δεν τους επιτρέπουν να διαμορφώσουν μια καινοτόμο, νέα πολιτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση και το μέλλον της χώρας, γι’ αυτό τσαλαβουτούν στις γνωστές τους παρωχημένες και ιστορικά αποτυχημένες παλαιομαρξιστικές προσεγγίσεις του προηγούμενου αιώνα. Το βασικό του όπλο καθήλωσης της απελπισμένης κοινωνίας είναι ο εθνικός διχασμός και ο σταλινικού τύπου εκφοβισμός των πολιτικών αντιπάλων, στην κοινωνία, στη Βουλή. Περίτρανο παράδειγμα η ανεκδιήγητη πρόεδρός της.
Η αντίσταση σε αυτή την επικίνδυνη οπισθοδρόμιση της χώρας είναι δειλή και ελάχιστα αποτελεσματική. Οι φιλελεύθερες, δημοκρατικές δυνάμεις, απαξιωμένες στην κοινωνία λόγω πρότερου άτιμου βίου και με προκλητικά ανύπαρκτη διάθεση ανανέωσης, εκφέρουν έναν παλαιοκομματικό λόγο βυθισμένες στα εγωκεντρικά, πελατειακά τους σύνδρομα. Ελάχιστοι πολίτες, πέρα από τους οπαδούς τους, τους ακούν. Οι ηγετικές τους δυνάμεις δεν διανοούνται να κάνουν ένα βήμα πίσω, διευκολύνοντας και οργανώνοντας την τόσο αναγκαία ανανέωση των κομμάτων τους σε πρόσωπα και ιδέες, όπως η κοινωνία απαιτεί και όπως προτάσσει η ιστορική, πατριωτική τους υποχρέωση. Επιπλέον, λόγω της απελπισμένα άκριτης κοινωνικής υποστήριξης στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αποφεύγουν την αντι-λαϊκιστική αντιπολίτευση. Έχουν μέσα στο DNA τους το πολιτικό κόστος. Έχουν μάθει να καβαλούν το κύμα της κοινωνικής αντίδρασης. Αυτό δεν έκαναν και μετά τις πρόσφατες Ευρωεκλογές, μεταλλαγμένοι πλέον σε αντι-μνημονιακούς και σε πρώιμες «success stories»;
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Χρειάζεται καταρχάς μία σύγχρονη κεντροδεξιά παράταξη. Η παρωχημένη λαϊκή Δεξιά του κ. Σαμαρά δεν έχει μέλλον. Τα νέα στελέχη της ΝΔ με σαφή ευρωπαϊκό κεντροδεξιό προσανατολισμό (Κ. Μητσοτάκης, Ν. Δένδιας, Ν. Μπακογιάννη κ.λπ.) έχουν ιστορική ευθύνη να προχωρήσουν μπροστά, μέσα ή έξω από το κοινωνικά συρρικνούμενο κόμμα τους. Το ΠΑΣΟΚ έχει πλήρως απαξιωθεί, παρά τον ουσιαστικό και χρήσιμο σημερινό λόγο του κ. Βενιζέλου. Κανείς πλέον δεν το ακούει, ακόμη και στα πολλά σωστά που λέει. Εάν επιδιώξει μία παλιοκομματική ανανέωση (Φ. Γεννηματά, Α. Λοβέρδος, Κ. Σκανδαλίδης) απλώς θα διασφαλίσει την έξοδό του από την επόμενη Βουλή και την είσοδό του στην ιστορία. Οι μόνες επιλογές του είναι η ουσιαστική ανανέωση σε επίπεδο αρχηγού και κορυφαίων στελεχών ή οι πρωτοβουλίες των στελεχών του για συμμετοχή σε ένα νεοδιαμορφούμενο κεντροδεξιό ή κεντροαριστερό φορέα.
Το Ποτάμι συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να αποτελέσει τον πόλο ενός νέου φιλο-ευρωπαϊκού κεντρώου μεταρρυθμιστικού πολιτικού φορέα. Δεν έχει ακόμη υποστεί τη φθορά της εξουσίας και έχει πλαισιωθεί από φρέσκους στην πολιτική, αξιόλογους στον επαγγελματικό τους χώρο πολίτες που συζητούν με την κοινωνία. Η ιστορική του όμως ευκαιρία να παίξει το ρόλο αυτό απαιτεί σαφή μηνύματα προς τους πολίτες αλλά και προς το πολιτικό σύστημα. Χρειάζεται οργανωτική ωρίμανση, σαφείς και όχι μόνο οραματικές κυβερνητικές προτάσεις, ικανό αριθμό άξιων πολιτικών στελεχών σε όλη την επικράτεια, και βέβαια θαρραλέες και γενναιόδωρες πολιτικές πρωτοβουλίες συνεργασίας. Ο κ. Θεοδωράκης δεν έχει την πολιτική εμπειρία των αλλών αρχηγών, έχει όμως μία ισχυρή βιωματική πολιτική σχέση με την κοινωνία και προσωποποιεί τον άφθαρτο, φρέσκο, επιτυχημένο επαγγελματικά πολιτικό της προσφοράς που αναζητούν οι πολίτες σήμερα. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους οι προσδοκίες των πολιτών και οι ευθύνες του για το μέλλον πολιτικό συστήμα είναι αυξημένες.
Είναι περισσότερο από εμφανές επίσης ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών (75%) είναι αντίθετη με τους ιδεοληπτικούς, τυχοδιωκτικούς πειραματισμούς της αριστεροακροδεξιάς κυβέρνησης της πολιτικής ναφθαλίνης. Θέλει την Ελλάδα στην Ευρώπη. Aλλά, απογοητευμένη από τους προηγούμενους και εξουθενωμένη απο την κρίση, παρακολουθεί μουδιασμένη, ευελπιστώντας στη «σύνδεση» της κυβέρνησης με τον ορθολογισμό και τη μεταρρυθμιστική υπευθυνότητα. Όμως, ακόμη κι εάν πρόσκαιρα αυτό συμβεί με την «απελπισμένη» υπογραφή μιας συμφωνίας με τους εταίρους, οι τρεις μήνες στην εξουσία έδειξαν ότι μάλλον η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κωλυσιεργεί, αποφεύγοντας να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που δεν τις πιστεύει ιδεολογικά ή δεν τις επιθυμούν οι πολιτικοί πελάτες της. Οι πολυδιαφημισμένες, πολυαναμενόμενες, πολυπόθητες «κωλοτούμπες» της στοχεύουν κυρίως το ευρωπαϊκό κοινό και όχι την ουσία της πολιτικής. Κινδυνεύει έτσι η κοινωνία να «ξυπνήσει» σε έναν αδιανόητο εφιάλτη. Όταν βέβαια από φόβο, από απελπισία, αφήνεις τη ζωή σου στα χέρια εμφανώς ασυντόνιστων και δίχως πρόγραμμα ημιμαθών μάγων, υφίστασαι μοιρολατρικά και τα επίχειρά τους.
Η μόνη ουσιαστική, προς το παρόν, αντίσταση στην «καινοτόμο» εθνικολαϊκιστική, αριστεροακροδεξιά κυβέρνηση προέρχεται κυρίως από τη φιλελεύθερη, δημοκρατική Ευρώπη. Η ελπίδα είναι το επικείμενο σοκ να ξυπνήσει τις αληθινά προοδευτικές, παραγωγικές εγχώριες κοινωνικές δυνάμεις που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και που κρατούν το όποιο ελληνικό εποικοδόμημα έχει διασωθεί ακόμη στα πόδια του. Υπάρχουν και ρέουν διστακτικά στο background. Η ελπίδα είναι να αναδειχθούν ως κυρίαρχες έγκαιρα και όχι post-mortem…
Υ.Γ. Το κείμενο αφιερώνεται στον αποδημήσαντα φίλο Χρήστο Νικολάου, πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης, σαν ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν αληθινό μεταρρυθμιστή στην Επιστήμη, στην Παιδεία, στην καινοτόμο οικονομία.
ΤΑ ΝΕΑ 14/4/2015
http://www.tanea.gr/triti-apopsi/article/5228440/apaydismenoi/
Απηυδησμένοι
Οι Δανοί γράφουν στα πρωτοσέλιδα τους «διώξτε τους, έλεος πια». Ο νούμερο ένα χρηματιστής Μπάφετ ανακοινώνει ότι «τα οικονομικά μοντέλα προβλέπουν ότι πλέον η έξοδός τους θα ισχυροποιήσει το ευρώ». Η όποια χασούρα από την έξοδό τους θα αντισταθμιστεί από το ισχυρό νέο ευρώ. Ο φινλανδός υπουργός Οικονομικών δηλώνει: «δεν θα δεχτούμε τους εκβιασμούς τους», να δίνουμε δηλαδή και πάλι χρήματα των φορολογουμένων μας, κάποια αγύριστα, καθυβριζόμενοι μάλιστα ως κατακτητές. Η Λαγκάρντ του ΔΝΤ τα λέει πλέον αστρογγύλευτα: «το ασφαλιστικό τους σύστημα είναι πεθαμένο, δεν είμαι βέβαιη και για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις τους». Αλλά και ο Πούτιν, κοιτώντας από την άλλη μεριά προς τους σημαντικότερους ευρωπαίους πελάτες του, κάνει «τουμπεκί ψιλοκομμένο».
Οι δικοί μας όμως αγρόν αγοράζουν. Superpower. Άσ’ τους να κουρεύονται, λένε, οι Ευρωπαίοι. Θα κάνουν πίσω. Εμείς έχουμε το ηθικό, το πρόσφατο λαϊκό πλεονέκτημα. Θα τινάξουν την ευρωζώνη για λίγα ψωρο-δισεκατομμύρια ευρώ; Δεν θα τινάξουν τίποτα (πέρα από τη χαοτική Ελλάδα από πάνω τους), αντίθετα θα γλιτώσουν δεκάδες επιπλέον χαμένα δισ. ευρώ και θα ισχυροποιήσουν το νόμισμά τους! Αλλά οι δικοί μας δεν ιδρώνουν! Παραισθησία; Ιδεοληπτική τύφλωση και κώφωση; Ανικανότητα αντίληψης; Ή όλα αυτά μαζί; Γιατί έχουμε βλέπετε και πολλές τις συνιστώσες! Για να μην αναφέρουμε τους ψεκασμένους. Αλλά, στην τελική, γιατί να ιδρώσουν! Σάμπως οι αποφασίζοντες «εγκέφαλοί» τους έχουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα;
Εν τω μεταξύ, οι παρωχημένες ιδεοληψίες των μάγων αυξάνουν διαρκώς τις παραισθήσεις των πολιτών: Οι μετανάστες έχουν, για ιδεολογικούς λόγους (διεθνής ανθρωπιστική αλληλεγγύη σε άτομα υπό πολιτική αλλά και οικονομική καταπίεση), «ελεύθερη» πρόσβαση στην Ελλάδα. Βέβαια, μετά την είσοδό τους στη χώρα, το πρόβλημα έχει κυρίως ευρωπαϊκή διάσταση! Η ύπαρξη 200 χιλιάδων κάτω των 55 συνταξιούχων (παγκόσμια πρωτοτυπία), είναι ανεκτή, κοινωνικό δικαίωμα. Επίσης, οι ανισόρροποι αριθμοί των 2,7 εκατομμυρίων συνταξιούχων, 1,4 εκατομμυρίων ανέργων που αναμένουν-στηρίζουν την επιβίωσή τους στους εναπομείναντες 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενους, εκ των οποίων βέβαια επτακόσιες χιλιάδες είναι δημόσιοι υπάλληλοι που κι αυτοί στηρίζουν την επιβίωσή τους στους εναπομείναντες απελπιστικά μειοψηφούντες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ο ιδιωτικός τομέας, ως αμαρτάνων πρόξενος κέρδους, οφείλει να υποστηρίζει όλες τις παραπάνω στρεβλώσεις του συστήματος! Το κράτος δικαίου υποστηρίζει την ελεύθερη πρόσβαση και παραμονή (κατάληψη) οιουδήποτε χώρου, η αστυνομική παρέμβαση θεωρείται πράξη κρατικής βίας και όχι αποκατάστασης του Νόμου.
Έτσι η ελληνική κοινωνία μοιάζει με τον βαριά άρρωστο που έχει χάσει τις ελπίδες του και, απηυδισμένος, αφήνεται πλέον στα χέρια των ιερέων, των βοτάνων, των παραισθήσεων. Οι άλλοι, οι υποτιθέμενοι επαγγελματίες, τα έκαναν ούτως ή άλλως ρόιδο. Η παραζάλη είναι τέτοια που, ενώ σηκώνουν από τις τράπεζες τις καταθέσεις τους μην τις χάσουν, εμπιστεύονται την κυβέρνηση των μάγων με τα δώρα σε ποσοστό περίπου 50%, τον δε αρχιμάγο 70%!
Χτίζεται έτσι υπόκωφα η συναίνεση των απανταχού απηυδισμένων για τρεχάματα προς τον προηγούμενο αιώνα, εκεί όπου σταμάτησαν τα ανεκπλήρωτα ρολόγια, τα κολλημένα, ιδεοληπτικά μυαλά των μάγων. Εν τω μεταξύ, η χώρα θα παρακολουθεί τον μέλλοντα χρόνο στην ταχύτατα πολλαπλασιαζόμενη, άριστη διασπορά της: 180.000 νέοι Έλληνες με πανεπιστημιακά πτυχία και διδακτορικά την έχουν ήδη αποχαιρετήσει. Έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό σ’ αυτά τα παιδιά μας, μια από τις ασφαλέστερες, πιο ελπιδοφόρες επενδύσεις μας; Κάτι που να κοιτά προς το μέλλον που με μόχθο κρατούν στα χέρια τους και όχι προς το ιστορικά αποτυχημένο παρελθόν μας; Κάτι που να έχει αναφορά σε αυτά που τους προσφέρονται, που βιώνουν στο εξωτερικό; Οι μάγοι δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται, οι γνωστικοί πρέπει θα ξυπνήσουν.
AthensVoice 17/3/2015
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/εθνικοφροσύνη-εις-άφεσιν-αμαρτιών
Εθνικοφροσύνη εις άφεσιν αμαρτιών
Tα προβλήματα της χρηματοδότησης των βασικών αναγκών της χώρας συσσωρεύονται, με πιο πρόσφατο αυτό της διαφαινόμενης δυστοκίας εκταμίευσης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Προηγήθηκαν οι διεθνείς «θεσμοί», όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τραπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η οικονομική κατάσταση του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα πλησιάζει πλέον και επίσημα τη χρεοκοπία. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που της έστρωσαν το έδαφος, προσπάθησαν το 2010 να την αποφύγουν, όμως με ημίμετρα, για να μη θίξουν την κρατικοδίαιτη εκλογική τους πελατεία. Απέφυγαν τις σημαντικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όπως ο διάβολος το λιβάνι, εφαρμόζοντας οριζόντιες περικοπές δίχως αναπτυξιακή λογική, δίχως κοινωνική δικαιοσύνη. Προστάτευσαν έτσι τον πελατειακό τους δημόσιο τομέα, προγράφοντας τον ιδιωτικό. Έτσι κι αλλιώς οι αιμοδότες τους επιχειρηματίες από το δημόσιο ανέπνεαν οικονομικά.
Η τύχη της χώρας σ’ αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη ιστορική συγκυρία είναι στα χέρια sui generis οικονομολόγων, που «φούσκωσαν» τα τελευταία χρόνια μέσα απο τις δημόσιες σχέσεις και το συγχρωτισμό τους με την εξουσία. Το «κυβερνητικό» ζεύγος» του Γιάνη και της Έλενας είχε «κουμπάρο» τον Γιώργο, είναι δε εξαιρετικά περιγραφικό της sui generis διεθνούς εικόνας της χώρας! Αυτό σήμερα συζητά με τους διεθνείς «θεσμούς» για τη σωτηρία της.
Η επιστημονική τους επάρκεια δύσκολα υποστηρίζεται από τα ακαδημαϊκά και διεθνή τους πεπραγμένα και η αξιολόγησή τους απο κορυφαίους συναδέλφους τους (peers evaluation) είναι κατά πλειοψηφία αρνητική. Η εξόχως ανησυχητική εικόνα της «αριστερής» κυβερνητικής ελίτ συμπληρώνεται από τους γόνους εύπορων οικογενειών (Αλέξης, Πάνος) που δεν έχουν διοικήσει στη ζωή τους ούτε περίπτερο. Η μόνη τους εμπειρία είναι μέσα από τους κομματικούς διαδρόμους, όμως από τα γεννοφάσκια τους. Έχουν αποκτήσει μία εκ του ασφαλούς, virtual επαφή με τα προβλήματα των πολιτών, μέσα απο τις πρώιμες φιλοδοξίες τους να κυβερνήσουν την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση προετοιμάζει το λαό για μια διαφαινόμενη, επίσημη χρεοκοπία. Γνωρίζει ότι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για μία άλλη, εξωστρεφή, διεθνώς ανταγωνιστική οικονομία δεν είναι στην ατζέντα της, δεν τις αντέχει πολιτικά. Άλλα έχει υποσχεθεί στους απελπισμένους ψηφοφόρους της: θέσεις εργασίας στο δημόσιο, κρατικές επιχειρήσεις. Οι εγχώριες και διεθνείς ιδιωτικές επενδύσεις δεν είναι στις προτεραιότητές της. Υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ότι η κυρίαρχη πολιτική επιλογή μια σημαντικής μερίδας του κυβερνώντος κόμματος ήταν και παραμένει η έξοδος από την Ευρώπη και η αλλάγη καθεστώτος. Ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, ώστε να επιβληθεί εκ των συνθηκών στην συνείδηση των πολιτών η μεγάλη αλλαγή ως αναγκαιότητα. Φοβάται όμως ότι το μεγάλο «κανόνι» θα σκάσει στα χέρια της. Ενισχύει λοιπόν τον εθνικισμό και το διχασμό για να μεταθέσει τις ευθύνες της στους κακούς Ευρωπαίους και στους εσωτερικούς «πράκτορές» τους, ώστε να προσφέρει στους εξαχρειωμένους πλέον πολίτες τη μεγάλη αλλαγή, ως τη μόνη λύση για τη χώρα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η «χαλαρή» κριτική της ευθύνης των κυβερνητικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μοιάζει με συνενοχή στη διαφαινόμενη καταστροφή. Η αντιπολίτευση οφείλει να ενημερώσει τους πολίτες για τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Στους περίπου δύο μήνες που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν δώσει απτά δείγματα γραφής για την ανικανότητά τους να χειριστούν τα τεράστια προβλήματα της χώρας. Η οικονομία καταρρέει, όπως και οι διεθνείς σχέσεις. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, είτε λόγω ιδεολογίας είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω συμφερόντων (η δραχμή για μερικούς είναι πολύ γυαλιστερή). Με το ζόρι μεταρρυθμιστής δεν γίνεσαι, πώς να το κάνουμε.
Εάν η κυβέρνηση αποτύχει, μία από τις εναλλακτικές λύσεις που θα «αναδείξει» στους πολίτες είναι ο επερχόμενος φασισμός. Γιατί η όλη πολιτική συμπεριφορά της, με την κοινωνική διάχυση του εθνολαϊκισμού, στρώνει ακριβώς το έδαφος στον πλέον πειστικό εκπρόσωπό του που είναι ήδη παρών στη Βουλή και με τον κίνδυνο της ηρωοποίησής του στην περίπτωση δικαστικής του απαλλαγής. Δυστυχώς, ο φόβος των κυβερνώντων κομμάτων μπροστά στις πελώριες ευθύνες τους στην περίπτωση επίσημης χρεοκοπίας τούς οδηγεί στην πολιτική προώθησης του εθνικού διχασμού: για να γλιτώσουν το κεφάλι τους χτίζουν εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς του λαού!
Η ευθύνη για τη δημόσια ανάδειξη των κυβερνητικών αστοχιών και του αδιέξοδου που διαφαίνεται για τη χώρα είναι πλέον στα χέρια των άφθαρτων, νέων κομμάτων, τα οποία ακόμη ακούει η κοινωνία. Είναι στα χέρια των πολιτών που δεν συμμετείχαν στην εθνική κατάρρευση, που την αντιπάλεψαν με κόστος. Το Ποτάμι, που δημιουργήθηκε κατεξοχήν από τέτοιους πολίτες, οφείλει να διαμορφώσει τις συνθήκες για μια εθνική συνεννόηση, πριν είναι αργά. Το επικείμενο Συνέδριό του οφείλει να αποτελέσει τη διεπιφάνεια αυτής της συζήτησης για το μέλλον της χώρας.
Ένα ανοιχτό, δημοκρατικό Συνέδριο θα δώσει το μήνυμα στη δομικαζόμενη κοινωνία ότι υπάρχει ελπίδα για μία άλλη πολιτική, αυτή της εθνικής συνεννόησης, του ευρωπαϊκού ορθολογισμού, της Ελλάδας της ανάπτυξης και της προόδου μέσα σε ένα πλαίσιο αληθινής κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοκρατίας. Η κοινωνία αναμένει, δεν θέλει να δει μια από τα ίδια. Αναμένει ένα νέο όραμα για τη χώρα.
AthensVoice 19/1/2015
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/η-πρώτη-φορά
Η πρώτη φορά
Με τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας το πολιτικό σύστημα αποδεικνύται για άλλη μία φορά αυτιστικό. Δεν συζητά οριζόντια, ούτε καν κάθετα σε συγγενείς πολιτικούς χώρους! Δεν συζητά καθόλου! Μόνο αλληλοβρίζεται. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα με επικίνδυνο πολιτικό ναρκισσισμό κατευθύνουν καιροσκοπικά την προεκλογική συζήτηση σε πλήρη πόλωση, με οπαδικές, αφοριστικές κορώνες, ακόμη και με προσωποποίηση της μισαλλοδοξίας, με στοχοποίηση προσώπων. Μέσα σ’ αυτήν την πολεμική ατμόσφαιρα ένα νεοπαγές κόμμα, το Ποτάμι, με σχεδόν 9 μήνες ζωής, προσπαθεί να φέρει στην δημόσια συζήτηση την εύλογη αναγκαιότητα της πολιτικής συνενόησης. Η ίδια η δημιουργία του Ποταμιού οφείλεται και σε αυτό ακριβώς το έλλειμμα του πολιτικού μας συστήματος.
Το Ποτάμι έχει από την γένεση του δύο βασικούς πολιτικούς στόχους: α) την ουσιαστική ανανέωση του πολιτικού συστήματος σε ιδέες και ανθρώπους, β) την υπέρβαση των άγονων, διαχρονικά επιτηδευμένων, διαχωριστικών γραμμών. Και για τους δύο αυτούς λόγους το Ποτάμι αποτελεί και εκλαμβάνεται από το παλαιό πολιτικό σύστημα ως σημαντικός κίνδυνος. Εξ ου και η λυσσαλέα επίθεση που δέχεται από κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Υποτίθεται προοδευτικά, αριστερά κόμματα, ενοχλούνται διότι ένας πολίτης εκτός του πολιτικού συστήματος, δίχως μιντιακή υποστήριξη, παρότι προέρχεται από τα μίντια, καταφέρνει να κινητοποιήσει σημαντικούς επιστήμονες, τεχνοκράτες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, νέους ανθρώπους, ακόμη και μερικούς από τους κορυφαίους, ‘δύσκολους’ με την πολιτική διανοητές μας. Στο αρτηριοσκληρωμένο από την για δεκαετίες συντεχνιακή-πελατειακή διαπλοκή, ιδεοληψία και ιδιοκτησιακή νοοτροπία (πολιτικοί για 30, 40 ή και 50 χρόνια!!) πολιτικό σύστημα η ‘ηρωική’ αυτή προσπάθεια είναι αδιανόητη, στο βαθμό που δεν εκπορεύεται από το ίδιο. Αν πετύχει χαλάει την πελατειακή-κομματική πιάτσα. Την προσπάθεια δεν την ελέγχουν καν οι 50 οικογένειες και τα πολύμορφα κομματικά, μιντιακά, τραπεζικά ενεργούμενα τους που λυμαίνονται οικονομικά τον τόπο για 40 χρόνια. Δεν την ελέγχουν ούτε οι μετριότατοι, επαγγελματίες ‘επαναστάτες’ της αριστεράς που αναμένουν βουλιμικά την δική τους σειρά να κυβερνήσουν. Έτσι, η συστράτευση μη επαγγελματιών πολιτικών και ευαισθητοποιημένων, πετυχημένων επαγγελματικά πολιτών, από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας, του φιλελεύθερου κέντρου, της κεντροαριστεράς, ενοχλεί πολύ. Ιδιαίτερα τα παλαιά κόμματα του μεσαίου χώρου που αντιμετωπίζουν πλέον τον πολιτικό τους αφανισμό. Η εμμονική, προσωπική και συλλογική εμπάθεια τους μαρτυρά την υπαρξιακή τους αγωνία.
Το πολιτικό σύστημα και οι για χρόνια αναποτελεσματικοί ξερόλες του (που γονάτισαν την χώρα, είτε ως ανίκανη και διεφθαρμένη συμπολίτευση, είτε ως αυτιστική, μισαλλόδοξη, μηδενιστική αντιπολίτευση) ψέγουν το 9 μηνών Ποτάμι για ασαφές πολιτικό στίγμα και ασυνενοησία. Πως είναι δυνατόν να κάθονται στο ίδιο τραπέζι η φιλελεύθερη Λυμπεράκη με τον κεντροαριστερό Λυκούδη? Η δυνατότητα σύνθεσης και παραγωγής εντελώς νέων, καινοτόμων πολιτικών προσεγγίσεων τους είναι αδιανόητη. Λογικό είναι όταν για χρόνια η όποια παραγωγή πολιτικής καθορίζεται κυρίως από τις συντεχνιακές, κομματικές τους ισορροπίες. Η δυνατότητα οι δύο αυτοί χώροι να μπολιάσουν καινοτόμα το πολιτικό περιέχομενο του συγγενούς ριζοσπαστικού κεντρώου Ποταμιού τους διαφεύγει. Τους διαφεύγει πάλι το γεγονός ότι οι δύο αυτοί χώροι έχουν συνεισφέρει λιγότερο από το 10% των 400 υποψηφίων του Ποταμιού, με 5 μόνο ‘επιφανείς’ τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων του Ποταμιού δεν έχουν προηγουμένως εκτεθεί σε βουλευτικές εκλογές. Στα ψηφοδέλτια του Ποταμιού έχουν επίσης συμπεριληφθεί, ως ‘σηματοδοτική’ πολιτική επιλογή και δύο κατά γενική ομολογία πετυχημένοι Γραμματείς Υπουργείων, ο Χ. Θεοχάρης και η Α. Δρέττα. Ο πρώτος έγραψε ιστορία ως Γραμματέας Εσόδων. Προσλήφθηκε ως υπερκομματικό, τεχνοκρατικό στέλεχος και εκφράζει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την κυβερνητική πρόταση του Ποταμιού για υπερκομματικούς, τεχνοκράτες Υφυπουργούς και Γραμματείς σε νευραλγικούς κυβερνητικούς τομείς (Οικονομία, Παιδεία, Υγεία, Άμυνα). Η δεύτερη, με ενεργό συμμετοχή στις προσπάθειες για μια νέα, μεγάλη κεντροαριστερά, δεν κατείχε ποτέ υπουργική ή βουλευτική θέση, είχε όμως καθοριστική συμβολή στην αποτελεσματική αναδιοργάνωση ευαίσθητων φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης με ευρεία αποδοχή από του σχετικούς επαγγελματικούς και ασφαλιστικούς φορείς.
Η πρώτη φορά για από τα κάτω πολιτική είναι ένα μεγάλο στοίχημα που αυξάνει τις εύθυνες του Ποταμιού. Το στοίχημα δεν αφορά μόνο στην προσπάθεια να λειτουργήσει το Ποτάμι ως διεπιφάνεια πολιτικής συνενόησης και σταθερότητας. Αφορά και στην πρόταση μίας ελπιδοφόρας, εναλλακτικής, σύγχρονης κυβερνητικής πρότασης που έχει ανάγκη η χώρα, πέρα από τον όποιο χαοτικό ΣΥΡΙΖΑ, την όποια συντηρητική ΝΔ! Το Ποτάμι ήρθε για να μείνει, να κοιλά κόντρα στα θολά νερά που μας έπνιξαν. Οι εύλογες, λόγω έλλειψης χρόνου και εμπειρίας, ολιγωρίες δεν πρόκειται να ανακόψουν τον ρου του γιατί τον τροφοδοτεί η κοινωνικά και πολιτικά συνειδητοποιούμενη αναγκαιότητα για ουσιαστική ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες παντού.
ΤΑ ΝΕΑ 3/6/2014
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5127479/didaktores-me-mplokaki/
ΔΙΔΑΚΤΟΡΕΣ ΜΕ ΜΠΛΟΚΑΚΙ
Η κατάσταση στον χώρο της επιστημονικής έρευνας είναι ανάλογη των όσων ισχύουν γενικώς στην ελληνική ακαδημαϊκή παιδεία. Η γραφειοκρατία της οικονομικής διαχείρισης των ερευνητικών προγραμμάτων από το ΕΣΠΑ αυξάνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα να χάνονται πόροι ενίσχυσης της έρευνας. Η ευθυνοφοβία των διαχειριστικών Αρχών του ΕΣΠΑ έχει μετατρέψει σε γραφειοκρατική κόλαση την πραγματοποίηση των ερευνητικών έργων: η άκρως αναγκαία για την επιτυχία ενός ερευνητικού έργου διαρκής και ταχεία τροποποίηση των τεχνικού του δελτίου, ανάλογα με τα ερευνητικά ευρήματα και τις διαρκώς ανανεούμενες ανάγκες του έργου, απαιτεί περίπου έξι στάδια και μήνες «επεξεργασίας» της από τις δημόσιες Αρχές. Η πραγμάτωση ενός ερευνητικού έργου αντιμετωπίζεται από την πολιτεία όπως ακριβώς και η κατασκευή έργων οδοποιίας. Τα ερευνητικά κέντρα της χώρας αντιμετωπίζονται ως οιονεί χώροι απάτης και διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Μετά τον δικαιολογημένο θόρυβο για τη μη χρηστή λειτουργία κάποιων ΜΚΟ, η κυβέρνηση έχει ενσωματώσει τα ερευνητικά κέντρα στον νέο νόμο που διέπει πλέον τη λειτουργία των ΜΚΟ!
Για την πρόσληψη νέων ερευνητών με σύμβαση ορισμένου χρόνου απαιτούνται επτά στάδια, με τη συμμετοχή και του ΑΣΕΠ. Ετσι, η πρόσληψη ενός νέου ερευνητή, άκρως απαραίτητου λόγω της ειδικής του γνώσης, για την πραγμάτωση του ερευνητικού προγράμματος μπορεί να διαρκέσει και 6 μήνες, σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα συνολικής διάρκειας δύο χρόνων! Με απόφαση της κυβέρνησης οι υπότροφοι μεταπτυχιακοί φοιτητές που εκπονούν διδακτορική διατριβή μετατράπηκαν σε ελεύθερους επαγγελματίες. Πρέπει να εγγράφονται στο αντίστοιχο επιμελητήριο, να κάνουν έναρξη επαγγέλματος στην Εφορία, να εγγράφονται στον ΟΑΕΕ για την αυτασφάλισή τους, κάθε μήνα να αποδίδουν ΦΠΑ και να διατηρούν βιβλία εισόδων-εξόδων και συγκεντρωτικές καταστάσεις πελατών-προμηθευτών. Για την έναρξη επαγγέλματος είναι απαραίτητο να προσκομίζουν στην Εφορία ισχύον και επικυρωμένο μισθωτήριο συμβόλαιο κατοικίας, ως έδρα της ατομικής τους επιχείρησης! Η κατάσταση αυτή αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία: σε ποια χώρα της Ευρώπης ή στην Αμερική οι μεταπτυχιακοί υπότροφοι αντιμετωπίζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες;
Ολα τα παραπάνω πώς ταιριάζουν με την επαναλαμβανόμενη και έντονη δημόσια δήλωση του Πρωθυπουργού για προώθηση της καινοτόμου οικονομίας ως κυβερνητικής προτεραιότητας προκειμένου να βγούμε από την κρίση; Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά όταν στο τιμόνι της οικονομίας είναι ένας εκ των διεθνώς άριστων, σχετικών με την ανάπτυξη, επιστημόνων που διαθέτει η χώρα, ο οποίος έχει αφιερώσει την ερευνητική του δραστηριότητα στην ανάλυση και στην επεξεργασία συγκεκριμένων πολιτικών ανάπτυξης;
Το επίτευγμα του συμμαζέματος της οικονομίας χρήσει άμεσης υποστήριξης με μία νέα αναπτυξιακή πολιτική με τολμηρές πολιτικές αποφάσεις. Χρειάζεται γενναία, στοχευμένη αύξηση της χρηματοδότησης της εκπαίδευσης και της έρευνας, απλοποίηση της διαχείρισης των ερευνητικών προγραμμάτων και της πρόσληψης νέων ερευνητών. Ηδη σε ευρωπαϊκό επίπεδο αναπτύσσεται «κίνημα» εξαίρεσης του ποσοστού των δαπανών κάθε εθνικού προϋπολογισμού για την εκπαίδευση και την έρευνα από τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος (www.invest-in-education.eu).
ΤΑ ΝΕΑ 23/4/2014
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5111576/ranteboy-stis-26-maioy/
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΙΟΥ
Η χώρα έχει πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι την Ευρωπαϊκή της κανονικότητα. Το λόγο έχουν ακόμη οι βολεμένοι με το υπάρχον πελατειακό σύστημα: οι βερμπαλιστές επαναστάτες, για χρόνια ομοτράπεζοι και προστάτες άδικων προνομίων, οι απαίδευτοι θεματοφύλακες κενών νοήματος και ουσίας - εθνικών "ιερών και οσίων", οι αμετροεπείς μετριότητες του ‘ξερολισμού’, της εύκολης και δίχως τίμημα λύσης σε κάθε πρόβλημα, οι βαυκαλίζοντες τους πολίτες ότι πάντα φταίνε οι άλλοι (Πολιτικοί, Αμερικάνοι, Γερμανοί, εξωγήινοι), λες και άλλοι ψήφιζαν, εργάζονταν, σπούδαζαν, επιχειρούσαν, φορολογούνταν σ' αυτόν τον τόπο.
Οι βολεμένοι δεν έχουν πλέον να μοιράσουν χρήμα και προνόμια και χαϊδεύουν τα αυτιά της δοκιμαζόμενης κοινωνίας με τα εύκολα που έχει εθιστεί να ακούει για χρόνια. Γεμίζουν τις χαίνουσες ψυχές των δοκιμαζόμενων με μίσος, με το φθηνό λαϊκισμό των πλατειών, των τηλεοράσεων, των προνομιούχων life style ευαγγελιστών τους. Αυτοί που μιλούν για την διαμόρφωση της ευρωπαϊκής Ελλάδας με σκληρή δουλειά και ορθολογική διαχείριση λόγων και πόρων χαρακτηρίζονται ως συντηρητικοί, δύσκολοι. Τα δύσκολα είναι όμως αυτά που θα μας σώσουν, αυτά που πρέπει να συζητούμε, να σχεδιάζουμε, να συμφωνούμε: κράτος δικαίου, αξιοκρατία, κοινωνικά δίκαιη κατανομή της οικονομικής διόρθωσης, νέες δουλειές σε εξωστρεφείς, καινοτόμες επιχειρήσεις με ρίσκο για νέα προϊόντα και υπηρεσίες που αφορούν στην παγκόσμια αγορά και όχι μόνο στο απύθμενο πελατειακό κράτος, έμπρακτη, ουσιαστική και διατηρήσιμη αλληλεγγύη στο διπλανό, γονατισμένο συμπολίτη και όχι γενικόλογες κουβέντες παρηγοριάς, διπλή προσπάθεια για το καλό και των άλλων με γενναιόδωρο εθελοντισμό.
Δύο χρόνια τώρα προσπαθώ να συνεισφέρω στη δημόσια συζήτηση για την αναζήτηση προοπτικών λύσεων για τα προβλήματα που μας σφίγγουν όλο και περισσότερο. Γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους, θύλακες μεταρρύθμισης με γνώση που αντιπαλεύουν κομματικούς μηχανισμούς μετριοτήτων. Οι μηχανισμοί όμως είναι πλειοψηφικοί, με πελατειακή πολιτική ‘τεχνογνωσία’ και εμπειρία, με οικονομική και πολιτική στήριξη από συντεχνίες και κάθε είδους συμφέροντα. Αυτή τους η λειτουργία για δεκαετίες τους έχει γίνει δευτέρα φύση, δύσκολα πλέον αλλάζουν.
Ο τόπος χρειάζεται περισσότερο απο ποτέ νέους, ευρωπαϊκού τύπου, αξιοκρατικούς κομματικούς οργανισμούς που θα προέλθουν απο το πάντρεμα νεόφερτων στην πολιτική πολιτών με γνώση, συναίσθηση ευθύνης, εντιμότητα και διάθεση προσφοράς, με δοκιμασμένους, μεταρρυθμιστές πολιτικούς. Οι νεόφερτοι κινητοποιούνται πολιτικά μόνο σε κάτι νέο (έχουν νιώσει στο πετσί τους τις απωθητικές παθογένειες του υπάρχοντος κομματικού-πελατειακού συστήματος). Οι έμπειροι, γνωρίζοντας από μέσα το υπάρχον κομματικό σύστημα, είναι μετά γνώσης πεπεισμένοι για την ανάγκη της δημιουργίας νέων κομματικών οργανισμών, που θα λειτουργούν σε νέα, ευρωπαϊκή βάση.
Στους περισσότερους που συμμετείχαμε στις πρόσφατες προσπάθειες ανανέωσης του μεσαίου χώρου σε πολιτικές προτάσεις και πρόσωπα είναι εμφανές ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα: μετά τις εκλογές του Μαΐου, πρόσκληση σε άτομα και όχι σε κομματικές συλλογικότητες για την ιδρυτική συνέλευση ενός μεγάλου νέου πολιτικού φορέα του χώρου του ευρωπαϊκού ορθολογισμού και φιλελευθερισμού. Ο πυρήνας των προσκαλούντων θα καθοριστεί εν πολλοίς από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του Μαίου. Εάν το ‘Ποτάμι’ κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών δικαίως θα επωμισθεί το εγχείρημα και θα αξίζει στήριξης. Η τιμή θα ειναι μεγάλη, όπως και η ευθύνη. Οι πολίτες δε θα συγχωρήσουν φαινόμενα μεσσιανισμού, εσωστρέφειας και παλαιοκομματισμού. Εάν όμως οι πολίτες κατακερματίσουν την προτίμησή τους στα διάφορα κόμματα του μεσαίου χώρου, την ευθύνη του πολιτικού καλέσματος για τη δημιουργία του νέου πολιτικού φορέα θα πρέπει να αναλάβει ένας υπερκομματικός πυρήνας πολιτών και πολιτικών που συγκεντρώνουν την ευρύτερη αποδοχή, ο οποίος και πάλι θα πρέπει να απευθυνθεί σε πολίτες και όχι σε συλλογικότητες. Όσοι ανταποκριθούν στο κάλεσμα θα καθορίσουν και την πολιτική φυσιογνωμία του νέου φορέα.
Οι προηγούμενες προσπάθειες ανασύνθεσης του μεσαίου χώρου προσφέρουν εξαιρετικά χρήσιμη εμπειρία για την αποφυγή λαθών, έχουν δε εμπλουτίσει τον χώρο με νέα αξιόλογα στελέχη που δραστηριοποιούνται σε όλα τα κόμματά του. Το κάλεσμα θα πρέπει να αφορά κυρίως αυτούς. Αίσθηση μου είναι ότι έχουν πλήρη συναίσθηση του ιστορικού τους ρόλου για υπερκομματική φυγή προς τα μπρος. Οι μηχανισμοί θα προσπαθήσουν να τους αποθαρρύνουν, αναφερόμενοι στις προηγηθείσες αποτυχίες του εγχειρήματος. Όμως, οι αποτυχίες οφείλονταν εν πολλοίς σε αυτούς!
TA NEA, 30/01/2014
Προς νέες κυτταρικές θεραπείες
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5080072/pros-nees-kyttarikes-therapeies/
Επιστήμονες από τα εργαστήρια Κυτταρικής Μηχανικής του Iνστιτούτου Ρίκεν της Ιαπωνίας και της Iατρικής Σχολής του Χάρβαρντ ανακοίνωσαν χθες, στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό «Nature», μία εντελώς νέα και σχετικά εύκολη στην εφαρμογή της μέθοδο αναπρογραμματισμού των σωματικών κυττάρων (STAP). Η μέθοδος STAP χρησιμοποιεί ένα ισχυρό περιβαλλοντικό ερέθισμα, όπως η απότομη ελάττωση του pH - της οξύτητας δηλαδή του περιβάλλοντος - για τον αναπρογραμματισμό ενός σωματικού φυσιολογικού κυττάρου, όπως τα λεμφοκύτταρα του αίματος, σε πολυδύναμο βλαστικό κύτταρο, το οποίο θα μπορούσε κατόπιν να διαφοροποιηθεί σε οποιοδήποτε άλλο είδος κυττάρου του οργανισμού. Μέχρι τώρα η μετατροπή αυτή επιτυγχανόταν με τεχνικές γενετικής μηχανικής, όπως η μεταφορά του κυτταρικού πυρήνα ενός βλαστικού σε ένα σωματικό κύτταρο ή η μεταφορά στα σωματικά κύτταρα συγκεκριμένων γονιδίων που τα μετατρέπουν σε πολυδύναμα βλαστικά κύτταρα. Οι τεχνικές μοριακής γενετικής όμως εμπεριέχουν κινδύνους που σχετίζονται με τις «βίαιες» αλλαγές στο γενετικό υλικό του κυττάρου και την πιθανότητα μετατροπής του σε επικίνδυνο για ογκογένεση μεταλλαγμένο κύτταρο.
Η ανακάλυψη αυτή αλλάζει εντελώς τα δεδομένα στην αναγεννητική ιατρική, φέρνοντας χρονικά πιο κοντά την εφαρμογή στην κλινική θεραπευτική των κυτταρικών θεραπειών με τη χρήση βλαστικών κυττάρων από τον ίδιο τον ασθενή. Η μέθοδος STAP παρέχει τη δυνατότητα της μετατροπής σχετικά εύκολα (δίχως μεγάλες παρεμβάσεις στο γενετικό τους υλικό) φυσιολογικών κυττάρων που απομονώνονται από το αίμα του ασθενούς (λεμφοκύτταρα) σε πολυδύναμα βλαστικά κύτταρα, τα οποία κατόπιν και αφού μετατραπούν σε φυσιολογικά κύτταρα του πάσχοντος ιστού του ίδιου του ασθενούς μεταμοσχεύονται στον πάσχοντα ιστό προς αντικατάσταση των παθολογικών κυττάρων. Η μέθοδος STAP θα δώσει μελλοντικά τις δυνατότητες για εντελώς νέες κυτταρικές θεραπευτικές προσεγγίσεις σε πολύ σημαντικά νοσήματα, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, οι καρδιοπάθειες, τα νευροεκφυλιστικά νοσήματα, οι κακοήθεις όγκοι.
‘Μεταρρύθμιση’, 27/01/2014
Αποφάσεις ευθύνης
http://www.metarithmisi.gr/el/readAuthors.asp?authorID=416&page=1&textID=26550
Κάθε πολιτικά «ψυχρός» παρατηρητής διακρίνει το έλλειμμα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ σε πολιτικές προτάσεις και σε αξιοπιστία σε πρόσωπα. Η αγωνία εκφράζεται από μέλη και φίλους τους και στις εκδηλώσεις των «58».
Τα δύο κόμματα ή θα υπερβούν εαυτούς ή κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν σύντομα την επίφοβη ‘διάλυση΄ τους, που δεν είναι στις προθέσεις των ‘58’ αλλά της κοινωνίας. Καταγράφεται σταθερά στις δημοσκοπήσεις.
Η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη που προτείνουν οι «58» είναι μάλλον η τελευταία ευκαιρία τους για ειλικρινή και πειστική πολιτική αναβάπτιση και ουσιαστική ανανέωση σε πολιτικές και πρόσωπα. Η κομματικά «αγχώδης» αγνόηση αυτής της πραγματικότητας προδιαγράφει το μέλλον. Στις εκδηλώσεις των «58» καταγράφεται εμφανώς η προτίμηση των πολιτών η πρωτοβουλία των κινήσεων για την ανασυγκρότηση του χώρου να είναι στους «58».
Τα διαφωνούντα με τις αποφάσεις της ΔΗΜΑΡ μέλη της έχουν με χαμηλούς τόνους διαφοροποιηθεί, ενισχύοντας την Παράταξη και τις πρωτοβουλίες της. Το ΠΑΣΟΚ έχει την επιλογή επίσης με χαμηλούς πολιτικούς τόνους να αφήσει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων στην Παράταξη (Ευρωψηφοδέλτιο, πολιτικές θέσεις για Ευρώπη): εξ άλλου έχει «ηχηρή» παρουσία στους «58». Πολιτικές κομματικού πατριωτισμού και ενδοκομματικών ισορροπιών δεν το βοηθούν, αντίθετα το απομονώνουν περαιτέρω.
Η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη οφείλει να πάει μπροστά, ούτως ή άλλως.
‘Μεταρρύθμιση’, 01/01/2014
Η κριτική του καναπέ στους «58»
http://www.metarithmisi.gr/el/readAuthors.asp?authorID=416&page=1&textID=25697
Η εύκολη κριτική στις προσπάθειες των ‘58’ καλά κρατεί. Οι αγωνιωδώς κρίνοντες πολλοί. Από τον καναπέ τους. Από το κομπιούτερ του γραφείου τους. Η αγωνία όμως των ‘58’ για τον τόπο μετουσιώνεται σε πράξη: οι περισσότεροι, επιστήμονες και αρκετοί πανεπιστημιακοί, αφιερώνουν άπειρο χρόνο, από τον ελάχιστο που τους αφήνει η ενεργός επιστημονική τους δραστηριότητα σε Ελλάδα και εξωτερικό, για συζήτηση και πολιτική επικοινωνία με τους πολίτες, όχι του Κολωνακίου αλλά της επαρχίας, του Ηρακλείου, της Λάρισας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, των Ιωαννίνων, του Βόλου, των Χανίων. Σε ανοικτές συγκεντρώσεις, σε προσωπικές συζητήσεις με τους πολίτες. Συμμετέχουν στη προσπάθεια για τη διαμόρφωση μίας πρότασης της Κεντροαριστεράς για την έξοδο από την κρίση, με συχνές συναντήσεις τους στην Αθήνα. Και όλα αυτά με πολλά έξοδα μετακίνησης και οργάνωσης των συναντήσεων (ξενοδοχεία, αίθουσες κλπ) που πληρώνουν προσωπικά, από την τσέπη τους, από τους κουτσουρεμένους μισθούς τους, που τα στερείται η οικογένεια τους.
Δεν έχουν ενδιαφέρον ούτε χρόνο να ασχοληθούν με κακοήθεις και άδικες προσωπικές, δημόσιες επιθέσεις και μάλιστα σε ΄φίλους’ και πολιτικούς συνοδοιπόρους. Παλεύουν να πείσουν τους συντρόφους τους για την αναγκαιότητα ενός Νέου Φορέα της Κεντροαριστεράς, υπόθεση καθόλου εύκολη.
Και αν οι ‘58’ δεν τα κάνουν καλά, γιατί δεν αναλαμβάνουν δράση οι κρίνοντες που τα ξέρουν καλύτερα? Να βγουν μπροστά να κάνουν αυτοί τον Νέο Φορέα της Κεντροαριστεράς, να τους ακολουθήσουμε. Ευκολότερη και ανέξοδη βέβαια η κριτική από το κομπιούτερ του γραφείου. Ας βγάλουν το ΄φίδι από την τρύπα’ οι άλλοι.
Το αποτέλεσμα της προσπάθειας των ΄58’ είναι αβέβαιο, γιατί στοχεύει στη ανανέωση του μεσαίου χώρου σε ιδέες και ανθρώπους, υπόθεση καθόλου εύκολη. Δεν έχει να κάνει με το ηλικιακά νέο ή παλιό αλλά με το πολιτικό νέο ή παλιό. Με την ενεργοποίηση ‘κανονικών’ ανθρώπων, που δεν ζουν από ή για την πολιτική. Με φρέσκους, πετυχημένους στον χώρο τους ανθρώπους, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των ‘58’. Στόχος των ‘58’ δεν είναι τα οφίτσια και οι καρέκλες (οι περισσότεροι το έχουν δηλώσει δημόσια), ποτέ δεν ήταν. Κοιτάζανε τόσα χρόνια τη δουλειά τους, το έργο τους είναι διακριτό, μετρήσιμο και μιλά από μόνο του γι αυτούς. Οι πολιτικοί και οι πολίτες που δεν συμφωνούν με τους ΄58’ ας σηκώσουν λοιπόν τα μανίκια και ας βάλουν το χέρι στη τσέπη να μας πουν με πολιτικές πράξεις ποια είναι η δική τους πρόταση για την Κεντροαριστερά. Αν δεν θέλουν ή δεν έχουν να πουν κάτι, ας σεβαστούν την προσπάθεια και τους κόπους των άλλων, κρίνοντας καλοπροαίρετα και παραγωγικά με προτάσεις και όχι με προσωπικές επιθέσεις και αφορισμούς, με περισπούδαστες σοφιστείες. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα!
Τα Νέα, 12/12/2013
Διακινδυνεύοντας για το νέο
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5063698/diakindyneyontas-gia-to-neo/
Η πρώτη μεγάλη εκδήλωση στην Αθήνα της Πρωτοβουλίας των 58 για την «Ελιά» του μεσαίου χώρου ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας. Η βασική κριτική που ακούστηκε τις τελευταίες ημέρες ήταν: πολύ ΠαΣοΚ και λίγο νέο. Σωστό και λογικό: το ΠαΣοΚ είναι προς το παρόν το μόνο κόμμα του χώρου που επίσημα στηρίζει την Πρωτοβουλία των 58. Συζητείται ότι το κάνει για να «καπελώσει» την όλη προσπάθεια, να κρυφτεί μέσα στο όποιο νέο, να φτιασιδωθεί εν όψει των επικείμενων εκλογών. Κανένας όμως από τους επικριτές δεν συζητεί το τεράστιο ρίσκο που παίρνει το κόμμα αυτό η ηγεσία του να αυτοαναιρεθεί μέσα από μια πολιτική διεργασία που κανείς δεν γνωρίζει πού θα καταλήξει. Αυτοί που πιστεύουν ότι αυτές οι πολιτικές διαδικασίες ελέγχονται πλήρως πλανώνται πλάνην οικτράν. Η δυναμική των πραγμάτων, ιδιαίτερα στις σημερινές εξαιρετικές συνθήκες κρίσης, είναι απρόβλεπτη. Το ΠαΣοΚ ρισκάρει την ύπαρξή του και το κάνει με παρρησία. Στις συζητήσεις των 58 αναδεικνύονται ελεύθερα θέματα που αφορούν την υπερβατική ίδρυση, σε εύθετο πολιτικό χρόνο, ενός νέου μεγάλου πολιτικού φορέα, στην αναγκαιότητα μιας νέας, ηλικιακά και πολιτικά, ηγεσίας. Το ΠαΣοΚ συμμετέχει σε αυτές τις συζητήσεις!
Στη δοκιμαζόμενη κοινωνία υπάρχει εύλογη δυσπιστία για οποιαδήποτε νέα προσπάθεια στην οποία συμμετέχουν τα κόμματα εξουσίας όπως το ΠαΣοΚ. Και καλώς υπάρχει! Η πίεση που δέχεται το ΠαΣοΚ τα τελευταία τρία χρόνια της κρίσης το ωθεί σε δειλές (ακόμη) προσπάθειες για ανανέωση, ενώ πολλά λαϊκίστικα, συντεχνιακά, τυχοδιωκτικά στοιχεία του (όχι ακόμη όλα) έχουν βρει στέγη στον νέο εκφραστή του ανορθολογισμού και του λαϊκισμού. Η συμπεριφορά του σε διεργασίες όπως η Πρωτοβουλία των 58 ίσως καθορίσει εν πολλοίς και το μέλλον του. Ο τυχόν πολιτικός καιροσκοπισμός του θα επαυξήσει την δυσπιστία των πολιτών επιταχύνοντας την πτώση, την πολιτική ανυπαρξία. Ο κομματικός μηχανισμός και η ηγεσία του το συναισθάνονται αυτό.
Ανάλογες διεργασίες υπάρχουν και στο άλλο κόμμα του χώρου, τη ΔΗΜΑΡ. Η ηγεσία της και ένα μεγάλο μέρος του κομματικού μηχανισμού στέκουν αρνητικά στο εγχείρημα. Σημαντικά στελέχη της όμως εκφέρουν έναν υπερβατικό, υπεύθυνο πολιτικό λόγο συμμετέχοντας στην Πρωτοβουλία των 58. Ρισκάρουν τη συμμετοχή τους στον πολιτικό φορέα όπου για χρόνια λειτούργησαν πολιτικά. Καθόλου εύκολες προσωπικές και πολιτικές αποφάσεις. Υπερβαίνουν όμως εαυτούς δίνοντας μαθήματα ανιδιοτελούς προσφοράς στον τόπο.
Βέβαια ο αντίλογος είναι ότι οι κομματικοί μηχανισμοί είναι πανίσχυροι, για να επιβιώσουν θα καταπιούν τους πάντες, ιδιαίτερα τους ερασιτέχνες 58. Το πολιτικό «παιχνίδι» όμως έχει ανοίξει, δεν είναι πλέον για «σιγουράντζες» αλλά για δυνατούς παίκτες των ελεύθερων οριζόντων. Και υπάρχουν εκεί έξω αρκετοί τέτοιοι. Αν πράγματι ενδιαφέρονται για τη χώρα και όχι για το «ίδιον παίγνιον», να πάρουν ρίσκα, να μπουν στο καμίνι της δημιουργίας του νέου. Αν καούν, θα είναι για το καλό του τόπου. Το «σύστημα» παίζει τα ρέστα του. Αν τα καταφέρει, θα στρώσει το χαλί στον «φέικ Χριστό» που τα πέντε καρβέλια τα κάνει 100.000 με μαγικά και προσευχές. Η κοινωνία θα ανέβει τότε τον πραγματικό Γολγοθά της (αυτό που βιώνει σήμερα θα φαντάζει πάρτι) και βέβαια οι «κεκαθαρμένοι» Illuminati θα ανακαλύπτουν την αδιέξοδη «καθαρότητά» τους μέσα στο μαύρο που θα έρχεται και με ευθύνη τους.
Το προς τα πού θα πάει η όλη προσπάθεια των 58 θα εξαρτηθεί κατʼ εξοχήν από την ενεργοποίηση και συμμετοχή σε αυτήν νεότερων (πολιτικά και ηλικιακά) δυνάμεων. Αυτές έχουν σήμερα την ευκαιρία να συγχωνεύσουν διαλύοντας μέσα τους το παλιό, να δώσουν σφρίγος στο καινούργιο. Αν είναι πολλές και έχουν να πουν κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, θα επιβάλουν το restart. Οι παλιοί θα ακολουθήσουν μη έχοντας άλλη επιλογή. Αλλιώς το reboot του «φέικ Χριστού» θα είναι επί θύραις. Αυτές οι δυνάμεις τώρα στέκουν εκτός, κρίνοντας, κατακρίνοντας πρόωρα, απαξιώνοντας εύκολα, προεξοφλούν αρνητική εξέλιξη. Η αδράνειά τους όμως ενέχει και τη συμμετοχή στην όποια αρνητική εξέλιξη. Οι 58 πήραν ρίσκα, μπήκαν στο καμίνι της αβεβαιότητας της δημιουργίας του νέου, σε διαρκή διελκυστίνδα με το παλιό. Χρειάζονται την έμπρακτη στήριξη αυτών που πραγματικά ενδιαφέρονται για το νέο. Ας πάρουν και αυτοί λοιπόν τα ρίσκα τους, ας βοηθήσουν να μην επιβληθεί αλλά να ανανεωθεί ουσιαστικά το παλιό. Τους περιμένουμε! Τους χρειαζόμαστε!
AthensVoice, 27/12/2013
Φρέσκα κεντροαριστερά μυαλά
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/πολιτικη/φρέσκα-κεντροαριστερά-μυαλά
Για πολλά χρόνια οι Νευροεπιστήμονες πίστευαν ότι ο ενήλικος εγκέφαλος δεν έχει δυνατότητες αναγέννησης, ανανέωσης. Θεωρούσαν ότι νωρίς μετά τη γέννηση μας οι νευρώνες γίνονται μετα-μιτωτικά κύτταρα, δεν μπορούν δηλαδή να μπουν σε μίτωση, να πολλαπλασιαστούν, να ανανεωθούν, όπως συμβαίνει στον αναπτυσσόμενο, εμβρυικό εγκέφαλο. Το δόγμα αυτό καταρρίφθηκε πριν λίγα χρόνια. Σήμερα γνωρίζουμε ότι βαθιά μέσα στον ενήλικο εγκέφαλο παραμένουν κρυμμένα αναπτυξιακά, «εμβρυικά» νευρικά βλαστικά κύτταρα (π.χ. στον Ιππόκαμπο, την Υποκοιλιακή Ζώνη, τον Οσφρητικό Βολβό) που έχουν τη δυνατότητα της ανανέωσης των νευρώνων, της αναγέννησης του εγκέφαλου, ακόμη και σε ένα γηράσκοντα εγκέφαλο. Είναι όμως λίγα σε αριθμό για να επιτελέσουν αποτελεσματικά την αναγεννητική αποστολή τους. Προσπαθούμε να μάθουμε πως θα τα οδηγήσουμε σε πολλαπλασιασμό, θα αυξήσουμε δηλαδή με φάρμακα τον αριθμό τους, θα πετύχουμε την ενδογενή αναγέννηση του εγκεφάλου σε κατάσταση εκφύλισης-γήρανσης, την εγκεφαλική αυτοΐαση, μιμούμενοι τον εμβρυικό εγκέφαλο. Όσοι διερευνούμε την νευρωνική ανανέωση-αναγέννηση, γνωρίζουμε τη δυσκολία του εγχειρήματος, αλλά και την καθοριστική θεραπευτική παρέμβαση στη νευροεκφύλιση με την πραγμάτωση του.
Οι παραλληλισμοί της εγκεφαλικής ανανέωσης, της αναγέννησης με αυτήν της πατρίδας μας είναι ισχυροί! Τα φαινόμενα εκφύλισης στην κοινωνική, πολιτιστική, ακαδημαϊκή, δικαστική, οικονομική, πολιτική σκηνή διάχυτα. Φαινόμενα γήρανσης του τόπου μας, της κοινωνίας του, των θεσμών του, ιδιαίτερα των ελίτ του. Μερικοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ανανέωση, η αναγέννηση είναι αδύνατη, όπως στην περίπτωση του ενήλικου, του γηράσκοντος εγκέφαλου. Μας προτείνουν λοιπόν μοιρολατρικά μία από τα ίδια, αυτά που μας φέραν εδώ. Να μην αλλάξει τίποτα. Υπόσχονται την επιστροφή στην χειμερία φαντασίωση που ζήσαμε για δεκαετίες, στις ίδιες γερασμένες εσωστρεφείς εύκολες λύσεις της ήσσονος προσπάθειας, τα καθεστωτικά, συντεχνιακά μικροσυμφέροντα, τις εκφυλιστικές «δεξιο-αριστερές» συντηρητικές ιδεοληψίες. Βαθιά όμως μέσα στην αποσυντιθέμενη κοινωνία φωλιάζουν βλαστικές, ανανεωτικές, αναγεννητικές δυνάμεις. Ασφυκτιούν αλλά προσπαθούν για την ανανέωση του κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού μικρόκοσμού τους. Το στοίχημα σήμερα είναι να βοηθήσουμε να πολλαπλασιαστούν αυτές οι ενδογενείς βλαστικές δυνάμεις, ώστε να κάνουν τη διαφορά στον κοινωνικό και πολιτικό μακρόκοσμο. Να πάρουν στη πλάτη τους την αυτοΐαση του τόπου, πέρα από τους απλοϊκούς διαχωρισμούς μνημόνιο-αντιμνημόνιο που βολεύουν τους γηράσκοντες πολιτικούς εγκέφαλους της δεξιο-αριστερής συντήρησης.
Στη περίπτωση του εγκεφάλου, τα βλαστικά κύτταρα πολλαπλασιάζονται κάτω από την επίδραση αυξητικών και νευροτροφικών παραγόντων. Ανάλογης τροφικής, αναγεννητικής επίδρασης έχει ανάγκη και το γηράσκον πολιτικό σύστημα, ιδιαίτερα αυτό της Κεντροαριστεράς, που πρεσβεύει την τόσο αναγκαία σήμερα πολιτική του μέτρου, του ορθολογισμού, της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Είναι, δυστυχώς για τη χώρα, κοινή και δημοσκοπική πλέον διαπίστωση ότι τα δύο κόμματα του χώρου (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) δεν έχουν σφυγμό στην κοινωνία, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το υπάρχον πολιτικό και κομματικό προσωπικό, η διαφαινόμενη δε επικίνδυνη νέα πόλωση του πολιτικού συστήματος (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) κάνει επιτακτική την άμεση ανανέωση, την αναγέννηση του μεσαίου χώρου.
Τον τροφικό, αναγεννητικό αυτό ρόλο για την Κεντροαριστερά φιλοδοξεί να παίξει η Πρωτοβουλία των 58, που στοχεύει στην από τα κάτω πολιτική κινητοποίηση φρέσκων βλαστικών κυττάρων της κοινωνίας, επιτυχημένων στον χώρο τους δηλαδή πολιτών που δεν ζουν για ή από την πολιτική. Η αρχική προσπάθεια της Πρωτοβουλίας των 58 ήταν τον μπόλιασμα με φρέσκα μυαλά των δύο κομμάτων της Κεντροαριστεράς, με την δημιουργία μίας «πολιτικής διεπιφάνειας» συνεργασίας και πολιτικής συμπόρευσης των κομμάτων, κινήσεων και ανένταχτων πολιτών του χώρου. Δυστυχώς οι κομματικές νομενκλατούρες, θορυβωδώς αυτή της ΔΗΜΑΡ και υπόκωφα αυτή του ΠΑΣΟΚ, αρνούνται την ανανέωση, αντιδρούν σαν να μην άλλαξε τίποτα, με συσπείρωση γύρο από εκφυλισμένες κομματικές δομές που αδυνατούν να αντιληφθούν την έντονη απόρριψη της κοινωνίας. Η διατήρηση αυτής της κατάστασης οδηγεί με βεβαιότητα στην εκφύλιση του μεσαίου χώρου, στην εκλογική σύνθλιψη του από τον καταστροφικό για τη χώρα νέο διπολισμό.
Η Πρωτοβουλία των 58 αντιμετωπίζει πλέον το δίλημμα της αναθεώρησης της μορφής της πολιτικής της παρέμβασης. Πιο ρεαλιστική και πολιτικά αποτελεσματική κίνηση δείχνει πλέον η αναστροφή της φοράς πολιτικής μετακίνησης: αντί το φρέσκο να μπολιάσει το παλιό, ίσως είναι πολιτικά προτιμότερο το ποιοτικό παλιό να εμπλουτίσει με εμπειρία το φρέσκο με την δημιουργία μιας νέας Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης. Όπως και στη περίπτωση του αναπτυσσόμενου αλλά και του γηράσκοντος, εκφυλιζόμενου εγκεφάλου η αναγέννηση είναι επιτυχής μόνο όταν τα νέα βλαστικά κύτταρα αναλαμβάνουν δράση.
ΤA NEA, 06/11/2013
Ανανέωση, το μήνυμα των 58
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5051864/ananewsh-to-mhnyma-twn-58/
Η έξοδος από την επικίνδυνη (τα τελευταία γεγονότα το αποδεικνύουν τραγικά) και πολύμορφη κρίση που βιώνουμε απαιτεί μια νέα συλλογικότητα, την από τα κάτω ενεργοποίηση και συμμετοχή στα κοινά έντιμων, νέων ανθρώπων με γνώση, ευθυκρισία και ηθική. Η πρόσφατη πρόσκληση των 58 εμφορείται, εκτός των άλλων, και από πνεύμα υπέρβασης και ανανέωσης του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού των φορέων της πολιτικής μετριοπάθειας. Είναι αναγκαίες μια ενεργός παρουσία νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων του μεσαίου χώρου στα πολιτικά πράγματα και η παραγωγή συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων, όχι μόνο διαδικασιών. Αμεσο πλέον ζητούμενο της δοκιμαζόμενης κοινωνίας είναι ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, συγκεκριμένες δηλαδή προτάσεις που θα συμβάλουν στην εθνική ανασυγκρότηση. Το σημαντικό αυτό εγχείρημα χρειάζεται την κινητοποίηση των αξιότερων επιστημονικών, κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων της πατρίδας. Η πρόσκληση των 58 στοχεύει στην αφύπνιση και αυτών των δυνάμεων, προσπαθεί δε να απαντήσει σε δύο βασικές ανάγκες του μεσαίου χώρου:
1) Το «εξουθενωμένο» πολιτικό σύστημα του χώρου (ΠΑΣΟΚ / ΔΗΜΑΡ) έχει ανάγκη από έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο που να έρχεται από διαφορετικούς (μη πολιτικά συμβατικούς, νέους, εκτός κομματικών διαδρόμων) ανθρώπους.
2) Οι πολίτες που τοποθετούνται πολιτικά στον μεσαίο χώρο έχουν ανάγκη από φρέσκες, κατανοητές, εμπεριστατωμένες πολιτικές προτάσεις που να δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα, προοπτική και ελπίδα ανάτασης, απαραίτητα στοιχεία για την πολιτική κινητοποίησή τους.
Ανεξάρτητα αν ο στόχος των 58 είναι μια Ελιά για τη συστέγαση των κομμάτων και κινήσεων του μεσαίου χώρου ή/και η κατάλυση σε βάθος χρόνου ενός νέου πολιτικού φορέα του μεσαίου χώρου που θα τα ενσωματώνει (το εύχομαι), είναι σημαντικό να παραχθούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα πρακτικές πολιτικές προτάσεις που απαντούν στις αγωνίες των πολιτών. Στην έκφραση αυτής της ανανεωτικής διαδικασίας του μεσαίου χώρου θα βοηθούσε η σύσταση και ενεργοποίηση δύο Επιτροπών: η Επιτροπή Εθνικής Ανασυγκρότησης, με κορυφαίους επιστήμονες εντός και εκτός Ελλάδας, και η Επιτροπή Νέων. Η πρώτη θα συνέβαλλε στην κινητοποίηση των αξιότερων δυνάμεων της γνώσης και της εμπειρίας και η δεύτερη στην προσπάθεια αφύπνισης και αυτοοργάνωσης των άφθαρτων, πετυχημένων, συνειδητοποιημένων, κοινωνικά ευαίσθητων νέων πολιτών. Οι δύο Επιτροπές θα συνεισέφεραν σύντομες - τεκμηριωμένες προτάσεις στην προγραμματιζόμενη Ιδρυτική Συνδιάσκεψη του νέου φορέα τον Φεβρουάριο, εστιάζοντας, μεταξύ άλλων, και στα παρακάτω ερωτήματα:
- ποιες οι αναγκαίες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα;
- πόσο/ποιο κράτος;
- η Ελλάδα σε ποια νέα Ευρώπη;
- ποια νέα παραγωγική βάση/ποια εκπαίδευση με στόχο την ανεργία - μια νέα οικονομία;
- ποιο διατηρήσιμο - δίκαιο κοινωνικό κράτος;
- πώς βοηθά η οικονομική και επιστημονική ελληνική διασπορά στην εθνική ανασυγκρότηση;
Είναι άλλο στη συνείδηση των πολιτών να συσταθούν αυτές οι Επιτροπές από τα κόμματα και άλλο από μία από τα κάτω ομάδα ανεξάρτητων ενεργών πολιτών του μεσαίου χώρου. Τα κόμματα οφείλουν να αποδείξουν στην κοινωνία την ειλικρινή τους διάθεση για ουσιαστική ανανέωση με την ενεργοποίηση από τα κάτω διαδικασιών παραγωγής πολιτικής. Η προσπάθεια είναι δύσκολη γιατί οι καθεστωτικοί κομματικοί ιστοί έχουν ελαττωμένη «ελαστικότητα». Η ενεργοποίηση των δύο Επιτροπών δεν αποκλείει αντίστοιχες - παράλληλες διεργασίες των κομμάτων και κινήσεων του χώρου. Αντίθετα, τις εμπλουτίζει ουσιαστικά, σαν άλλος ένας κλάδος (πιο τρυφερός) της αναζητούμενης Ελιάς.
Είναι εμφανέστατο για τους ανεξάρτητους παρατηρητές ότι τα υπάρχοντα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και του δημοκρατικού σοσιαλισμού είτε θα καταφέρουν να μπολιαστούν με ηλικιακά και πολιτικά νέους, φρέσκους, πετυχημένους στον επαγγελματικό τους χώρο «κανονικούς» ανθρώπους είτε θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο του αφανισμού τους από το πολιτικό σύστημα. Χρειάζονται άμεσα την αναβάθμιση της επαφής τους με την κοινωνία που εμφανώς έχει διαρραγεί. Οι περισσότερες κομματικές διεργασίες δεν αγγίζουν την κοινωνία, η οποία δικαιολογημένα έχει κλειστά αυτιά και μάτια στο παλιό. Ηδη τα ποσοστά τους στις δημοσκοπήσεις είναι επικίνδυνα κοντά στο όριο εισόδου τους στη Βουλή, η δε διαφαινόμενη πόλωση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Η υπέρβαση των «καθεστωτικών» στελεχών τους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, που θεωρούν το κόμμα βιλαέτι τους, που δυσκολεύονται να αποδεχθούν την ανανέωση σε πρόσωπα, συμπεριφορές και πολιτικές είναι συνθήκη επιβίωσής τους. Εάν δεν τα καταφέρουν, το νέο στον μεσαίο χώρο θα ξεπεταχθεί ερήμην τους.
Μεταρρυθμιση, 15/10/2013
Μέρες ευθύνης, προσωπικής υπέρβασης
http://www.metarithmisi.gr/el/readArchives.asp?catID=2&subCatID=8&textID=23349
Συμμετέχω στην Επιτροπή και στις προσπάθειες για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα στο χώρο του κέντρου, της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς. Δεν ενδιαφέρομαι να γίνω πολιτικός (είμαι ευτυχής στην εκπαίδευση και στην έρευνα). Θεωρώ όμως ότι οι εξαιρετικά ιστορικές συγκυρίες που βιώνει η χώρα, δεν μας επιτρέπουν να μείνουμε αδιάφοροι. Απαιτούν μια νέα συλλογικότητα, ανεπιτήδευτη συμμετοχή στα κοινά, υπηρέτηση επιτέλους του Εμείς και όχι του Εγώ.
Το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο, είναι όμως απολύτως αναγκαίο για την σταθεροποίηση του πολιτικού μας συστήματος, την μείωση της πολιτικής πόλωσης που τόσα χρόνια ταλάνισε τον τόπο δίνοντας πρόσφατα χώρο στο φασισμό, την ενεργοποίηση νέων δυνάμεων (ηλικιακά και πολιτικά) που βρίσκονται μέσα και έξω από την χώρα και που θα εργασθούν για την ανασυγκρότησή της.
Στην προσπάθεια αυτή θα θέλαμε μαζί μας σημαντικούς φίλους και συνοδοιπόρους από την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τις επιχειρήσεις που σήμερα στέκουν, όχι αδικαιολόγητα, προβληματισμένοι, απογοητευμένοι, απαισιόδοξοι, ακόμη και σκωπτικοί. Παράκληση να επανεξετάσουν την στάση τους. Θα προσπαθήσουμε με την πολιτική μας πρακτική να τους πείσουμε ότι αυτή η νέα συστράτευση, αξίζει τα προσωπικά και πολιτικά ρίσκα που εμπεριέχει. Ο τόπος τούς χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ.
Αυτή η προσπάθεια δεν στοχεύει στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων κομμάτων, αρχηγών και αρχηγίσκων, προσωπικών πολιτικών διαδρομών. Αντίθετα, φιλοδοξεί στην υπέρβαση όλων αυτών, στην δημιουργία κάτι μεγαλύτερου, νεωτερικότερου, που να ανταποκρίνεται στις αγωνίες της δοκιμαζόμενης κοινωνίας, που να δίνει επιτέλους το πολιτικό υπόστρωμα συμμετοχής και έκφρασης νέων κοινωνικών δυνάμεων.
Η προσπάθειά μας αυτή δεν θα προχωρήσει, αν δεν καταφέρει να κινητοποιήσει τις άφθαρτες και άξιες νέες κοινωνικές δυνάμεις: πετυχημένους, συνειδητοποιημένους, κοινωνικά ευαίσθητους πολίτες της προσφοράς. Και βέβαια, δεν θα πάει μακρυά αν δεν γίνει υπόθεση των νέων που θα πρέπει να ανασκουμπωθούν, φέρνοντας στο σύστημα φρέσκες ιδέες, νοοτροπίες, πρακτικές. Να “πλημμυρίσουν” το στάσιμο παλιό με το ορμητικό, εξυγιαντικό, πολλαπλάσιο νέο. Να “διαλυτοποιήσουν” το παλιό, στο υπερβατικό νέο. Ο καιρός της στείρας κριτικής, της συλλήβδην απόρριψης, εξαντλήθηκε. Τώρα χρειάζεται ενεργητική στάση, συμμετοχή, συλλογική προσπάθεια, γνώση και όραμα ανασυγκρότησης.
Μεταρρύθμιση 15/09/2013
Οι πραγματικές αυταπάτες της «Κεντροαριστεράς»
http://www.metarithmisi.gr/el/readArchives.asp?catID=2&subCatID=8&textID=22368
Πολλοί είναι αυτοί που χαρακτηρίζουν τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα στο μεσαίο χώρο, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ως αυταπάτη: Οι αντιθέσεις (πολιτικές και προσωπικές) των κομμάτων, των κινήσεων και των «προσωπικοτήτων» είναι αγεφύρωτες, χαώδεις και κατά συνέπεια το εγχείρημα είναι ουτοπικό, υπονομευμένο εξ αρχής. Η ανάλυσή τους κατατείνει στο ότι ο μεσαίος χώρος και οι άνθρωποί του δεν είναι σήμερα έτοιμοι, ώριμοι πολιτικά και ψυχολογικά να προχωρήσουν άμεσα στη συνεννόηση, στην πολιτική σύμπραξη, στην προσωπική και κομματική υπέρβαση. Οι «διδακτικές» για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα συνθήκες μετά τη διαφαινόμενη πολιτική επικράτηση των δυνάμεων του λαϊκισμού και της ακατάσχετης παροχολογίας, της παρωχημένης ιδεοληψίας, των ισχυρών συντεχνιών, θα διαμορφώσουν ένα ωριμότερο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο για την οργάνωση, ανάδειξη και τελικά την εξ ανάγκης επικράτηση των πραγματικά μεταρρυθμιστικών πολιτικών δυνάμεων που θα αναλάβουν να σώσουν την χώρα. Η πραγματική δική τους όμως αυταπάτη, είναι ότι τότε, με τη χώρα στα γόνατα και στην πραγματική χρεωκοπία, θα αναζητηθούν οι ευθύνες για την ολιγωρία των πολιτικών δυνάμεων του μεσαίου χώρου και των «προσωπικοτήτων» του, που με την αβελτηρία, τον πολιτικό καιροσκοπισμό και εγωκεντρισμό τους, συνέβαλαν στην επικράτηση του λαϊκισμού και, το χειρότερο, στην ανάδειξη του φασισμού ως μελλοντικής «σανίδας σωτηρίας». Το «μετά Χριστόν» πολιτικό τοπίο, πιθανά δεν θα τους περιλαμβάνει και αναφέρομαι τόσο σε κόμματα, όσο και στις «προσωπικότητές» τους.
Επίσης, πολλοί -και σωστά- θεωρούν αυταπάτη τη γένεση του νέου φορέα του μεσαίου χώρου μέσα από διαδικασίες κορυφής και διευθέτησης κομματικών και προσωπικών ισορροπιών επιβίωσης. Η πραγματική τους όμως αυταπάτη είναι ότι αγνοούν την υπαρκτή πλέον συζήτηση και αγωνία στη βάση της κοινωνίας για το εγχείρημα του νέου φορέα! Γιατί προσωπικά δεν βλέπω να αρθρογραφούν, να συζητούν δημόσια για την προσπάθεια αυτή βουλευτές, μεγαλοστελέχη και οι «συνήθεις ύποπτοι» των κομμάτων και κινήσεων του μεσαίου χώρου! Αντίθετα, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι σκεπτικοί και προβληματισμένοι για το εγχείρημα. Μερικοί μάλιστα εκφράζονται και συγκεκαλυμμένα αρνητικά, χαρακτηρίζοντας το εγχείρημα «ουτοπικό». Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές και η «μετά Χριστόν» πιθανότητα, τόσο θα υφίστανται την πολιτική πίεση της βάσης των κομμάτων, των ανεπιτήδευτων συμπαθούντων τους και των ανένταχτων πολιτών του χώρου. Αντίθετα, αυτοί που βλέπω να συμμετέχουν στη δημόσια συζήτηση, είναι συνειδητοποιημένοι πολίτες, μέλη της κοινωνίας των πολιτών και βέβαια επιστήμονες του χώρου των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών επιστημών. Είναι ενδιαφέρον ότι μερικοί κατακρίνουν την δημόσια έκφραση γνώμης και προτάσεων των διανοουμένων και των επιστημόνων του χώρου, χαρακτηρίζοντας εύκολα την όλη προσπάθεια ως άλλη μία ελιτίστικη διαδικασία. Μα ακριβώς οι ανωτέρω επιστήμονες και διανοούμενοι, έχουν εξ αντικειμένου υποχρέωση να μιλήσουν τώρα που η χώρα αντιμετωπίζει εξαιρετικό κίνδυνο επιβίωσης! Η γνώση τους, η επιστημονική εμπειρία τους, η ανεπιτήδευτη πολιτική τους σκέψη, χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ να θρέψει έναν ουσιαστικό και με επιχειρήματα και συγκεκριμένες προτάσεις δημόσιο διάλογο για τις πολιτικές θέσεις του νέου φορέα.
Ε, λοιπόν, εάν καταφέρει ο μεσαίος χώρος να έχει στις επόμενες εκλογές μία ισχυρή, πραγματικά μεταρρυθμιστική κοινή πολιτική έκφραση πολιτικής ευθύνης, που να απαντά στις αγωνίες και τα προβλήματα των πολιτών, θα εξαρτηθεί από το πόσο «ουτοπικοί» θα γίνουμε, κάνοντας ρήξη με το παρελθόν και τους κακούς μας εαυτούς. Και αναφέρομαι τόσο στην κορυφή, όσο και στη βάση των κομμάτων και κινήσεων του μεσαίου χώρου...
TA NEA 06/09/2013
Ποιοι θα αξιολογούν τα AEI;
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5039124/poioi-tha-aksiologoyn-ta-aei/
Ο νόμος 4009/2011 για την Ανώτατη Εκπαίδευση ανέθεσε στην ανεξάρτητη Αρχή για τη Διασφάλιση και Πιστοποίηση της Ποιότητας της Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΑΔΙΠ) νέες, αυξημένης σπουδαιότητας, αρμοδιότητες για τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ, με σκοπό τη διαφάνεια της σχετικής λειτουργίας της χρηματοδοτούσας πολιτείας και των ιδρυμάτων. Η χρηματοδότηση θα σχετίζεται με την απόδοση των ιδρυμάτων μετά από αξιολόγηση και όχι από την καλή διάθεση του εκάστοτε Υπουργού. Με τον ίδιο νόμο, η εξωτερική αξιολόγηση, που είχε θεσμοθετηθεί το 2005, από συμβουλευτική μετατράπηκε σε διαδικασία πιστοποίησης της ποιότητας των ιδρυμάτων. Η πιστοποίηση ισοδυναμεί με «άδεια λειτουργίας» που μπορεί, συνεπώς, να αφαιρεθεί, στις περιπτώσεις που ολόκληρα ΑΕΙ ή μεμονωμένα προγράμματα σπουδών δεν ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένα κριτήρια ποιότητας που θέτει η ΑΔΙΠ. Για να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στο νέο ρόλο της, ως ανεξάρτητη αρχή μεταξύ ιδρυμάτων και πολιτείας, θα πρέπει η διοίκηση της ΑΔΙΠ να αποτελείται από μερικούς από τους πλέον διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες που έχουν, δηλαδή, το απαιτούμενο ακαδημαϊκό κύρος και αξιοπιστία, για να θέσουν αντίστοιχα υψηλά κριτήρια ποιότητας των ΑΕΙ και να στηρίξουν, όταν χρειαστεί, τις ‘’δύσκολες’’ αποφάσεις. Προβλέφτηκε, για τούτο, η ανοικτή προκήρυξη των θέσεων των Μελών του Συμβουλίου της ΑΔΙΠ και η επιλογή τους, ύστερα από αξιολόγηση των υποψηφίων από ανεξάρτητες επιτροπές επιστημόνων που ορίζει ο Πρόεδρος της ΑΔΙΠ. Είναι επομένως κεντρικής σημασίας οι επιτροπές αυτές να απαρτίζονται από κορυφαίους διεθνώς επιστήμονες και οι αποφάσεις τους να είναι αξιοκρατικές και σε δημόσια θέα.
Προβλέφτηκε επίσης ότι κανένα Μέλος του Συμβουλίου της ΑΔΙΠ, καθηγητές ή μη, δεν έχει εκτελεστικές αρμοδιότητες. Τα Μέλη της ΑΔΙΠ που είναι καθηγητές ΑΕΙ συνεχίζουν δηλαδή τις ερευνητικές και εκπαιδευτικές τους δραστηριότητες στα ιδρύματά τους, συμμετέχοντας μόνο στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου της (και αποζημιώνονται αναλόγως ανά συνεδρίαση). Διασφαλίζεται έτσι ότι η ΑΔΙΠ διοικείται από ενεργούς και σημαντικούς επιστήμονες. Διασφαλίζεται επίσης ότι ο ρόλος των Μελών του Συμβουλίου αφορά στη θέσπιση των αρχών και κριτηρίων είτε για την κατανομή της κρατικής χρηματοδότησης στα ιδρύματα, είτε για τις αποφάσεις πιστοποίησης ή μη της ποιότητάς τους και περιορίζονται οι περιπτώσεις σύγκρουσης συμφερόντων που θα έπλητταν την αντικειμενικότητα και την αξιοπιστία των αποφάσεων της ΑΔΙΠ. Οι αρμοδιότητές των Μελών της ΑΔΙΠ είναι έτσι σαφώς διακριτές από εκείνες της διοικητικής και επιστημονικής υπηρεσίας της ΑΔΙΠ -που όπως συμβαίνει διεθνώς με τις αντίστοιχες αρχές αξιολόγησης των ΑΕΙ- αποτελείται από ειδικούς επιστήμονες αυξημένων προσόντων (κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών διπλωμάτων, ειδικοί ερευνητές) και γνώση της ανώτατης εκπαίδευσης και ανάλογο διοικητικό προσωπικό, με αποστολή την υλοποίηση των αποφάσεων του Συμβουλίου της ΑΔΙΠ. Είναι επομένως εξαιρετικά σημαντικό η ΑΔΙΠ να στελεχωθεί άμεσα από τέτοιους ειδικούς επιστήμονες που θα υποστηρίξουν αποτελεσματικά το έργο της και θα συμβάλουν καθοριστικά στην αναβάθμιση της αξιολογικής διαδικασίας. Σήμερα η ΑΔΙΠ διαθέτει ελάχιστους εξ αυτών, ενώ παραμένουν αναξιοποίητα τα σημαντικά κονδύλια του ΕΣΠΑ που διαθέτει γι αυτόν ακριβώς το σκοπό, καθώς και η δυνατότητα της βάσει του Νόμου 4115/2013 να αποσπάσει ή μετατάξει σημαντικούς τέτοιους επιστήμονες από άλλες υπηρεσίες του δημοσίου.
Έγινε γνωστό ότι το Υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει νέα τροποποίηση του Νόμου 4009/2011 των ΑΕΙ (την πολλοστή) με αλλαγή αυτή τη φορά των όρων απασχόλησης του 1/3 των Μελών της ΑΔΙΠ και την απόδοση σε αυτούς και εκτελεστικών αρμοδιοτήτων, ενέργεια που θα περιορίσει τις στοιχειώδεις θεσμικές εγγυήσεις για την αντικειμενικότητα και αξιοπιστία των αποφάσεων της ΑΔΙΠ. Η τροποποίηση αυτή θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες ώστε, μια ανεξάρτητη ακαδημαϊκή Αρχή με αποστολή τη διασφάλιση της ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης της χώρας, να έχει επικεφαλής κάποιους που θέλουν είτε να εγκαταλείψουν την επιστημονική τους διαδρομή, (και δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι κάτι τέτοιο θα επιδίωκαν όσοι έχουν λόγους να είναι αληθινά υπερήφανοι για την διαδρομή τους στην επιστήμη) είτε έχουν ήδη απομακρυνθεί από την επιστήμη και την παραγωγή νέας γνώσης μέσα από την επιστημονική έρευνα και ενδιαφέρονται μόνο για διοικητικές θέσεις. Εάν η Πολιτεία ενδιαφέρεται ειλικρινά για την αναβάθμιση των ΑΕΙ πρέπει να διασφαλίσει πάση θυσία την αναβάθμιση της λειτουργίας της ΑΔΙΠ, εγκαταλείποντας την κακή πρακτική της περαιτέρω ‘ελάφρυνσης΄ του Νόμου 4009.
Μεταρρύθμιση 15/08/2013
Απορίες του μεσαίου χώρου!
http://www.metarithmisi.gr/el/readArchives.asp?catID=2&subCatID=8&textID=21453
Πάλι στην επικαιρότητα η συζήτηση για την ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα στο μεσαίο χώρο. Αμφίβολο, δύσκολο εγχείρημα λόγω των πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικών συνθηκών και της ανθρωπογεωγραφίας του χώρου.
Το εύλογο ενδιαφέρον, η αγωνία θα έλεγα, πολλών του χώρου, εκφράζεται με την αναμόχλευση της δημόσιας συζήτησης: άρθρα στον τύπο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οργάνωση δημοσίων συζητήσεων κλπ. Μία από τις προτάσεις που συζητούνται είναι η όλη διαδικασία να συντονισθεί από μία Επιτροπή «προσωπικοτήτων» του χώρου από την πολιτική, την οικονομία, την τέχνη, την επιστήμη με αδιαμφισβήτητη κοινωνική αποδοχή για τα επιτεύγματα, την εντιμότητα και την ανεπιτήδευτη συμμετοχή των μελών της (δεν θα έχουν θέση στα όργανα του νέου φορέα, εάν ευοδωθούν οι προσπάθειες).
Μερικοί ενοχλούνται από την διαφανή και αγωνιώδη αυτή δημόσια ‘συζήτηση’ . Δεν μας λένε όμως πως θεωρούν ότι πρέπει να γίνει η όλη συζήτηση, απλώς κριτικάρουν, σε πολλές περιπτώσεις με ύποπτη κακεντρέχεια.
Λένε ότι αυτές οι διαδικασίες γίνονται από τον λαό, άλλως δεν έχουν κοινωνική βάση και είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Να συμφωνήσω, αλλά να μας πουν πως βλέπουν να παίρνει αυθόρμητα ο λαός τα ‘θερινά ανάκτορα’ του μεσαίου χώρου! Με λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, στα εργοστάσια, στους χώρους εργασίας; Άλλοι πάλι έχουν στο νου τους συζητήσεις κορυφής των κομμάτων και κινήσεων του χώρου, στους γνωστούς κομματικούς διαδρόμους και μάλλον επιφυλάσσουν κεντρική θέση για τον εαυτό τους στην όλη διαδικασία.
Οι διάφοροι επικριτές της όλης συζήτησης να μας πουν αν συμφωνούν με την ανάγκη της ίδρυσης του νέου φορέα. Εάν ναι, τότε να μας προτείνουν υπεύθυνα τον δικό τους οδικό χάρτη για την πραγμάτωση του. Εάν όχι, είναι εντιμότερο να σιωπήσουν, αναμένοντας το αποτέλεσμα των προσπαθειών. Τότε, πεδίο δόξης λαμπρό προσωπικής καταξίωσης στο ρόλο της κασάνδρας. Αλλιώς δικαιούμαι να πιστεύω ότι στην πραγματικότητα δεν τον θέλουν, δεν τους αφορά, νιώθουν καλά με τα πολιτικά υπάρχοντα τους και τις δυνατότητες που τους δίνει το υπάρχον σύστημα του χώρου να πορεύονται πολιτικά και να κάνουν τα προσωπικά τους deals. Γιατί μία διαφανής διαδικασία, ελαχιστοποιεί τις καμαρίλες και τους προσωπικούς σχεδιασμούς.
Εμφανίζεται επίσης η κριτική ότι συζητάμε πολύ για τις διαδικασίες και όχι για την πολιτική ατζέντα του νέου φορέα. Είναι μερικά αληθές! Υπάρχει πληθώρα υλικού και προτάσεων για την πολιτική κατεύθυνση του νέου φορέα (ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δημοκρατικός σοσιαλισμός κλπ). Επίσης τα θέματα που αναδεικνύονται ως κύριοι στόχοι της συζήτησης, ως προτεραιότητες της είναι παρόντα: πολιτικό σύστημα, το κράτος, η δημόσια διοίκηση και ο ρόλος τους, η ανάπτυξη, η ανεργία, η απασχόληση και η αναζήτηση μίας νέας παραγωγικής βάσης, το κράτος πρόνοιας, η εκπαίδευση, η θέση της χώρας στη νεο-διαμορφούμενη Ευρώπη κλπ. Οι ιδιαίτερες συνθήκες που βιώνει η χώρα επίσης διακριτές.
Είναι καιρός να οργανωθεί η όλη συζήτηση σε θεματικές ενότητες και διαδικασίες. Τα πολιτικά κόμματα και οι κινήσεις πολιτών οφείλουν, εάν έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον για το εγχείρημα, να πλαισιώσουν ενεργά την όλη προσπάθεια. Σημαντική ευθύνη έχουν οι ηγεσίες τους. Είναι μεγάλη και θα τους αποδοθεί συντομότερα απ’ ότι θεωρούν. Οι εναλλακτικές λύσεις είναι απειλητικά παρούσες και η επικράτηση τους θα έχει σαν θύματα και τις ίδιες.
Μία πραγματικά ανεξάρτητη Επιτροπή με ανεπιτήδευτα μέλη θα βοηθήσει να απαλυνθούν οι κομματικοί και προσωπικοί ‘πολιτικοί’ εγωισμοί και στο να διαμορφώσει μία ουσιαστική ατζέντα καθώς και συγκεκριμένο timing της συζήτησης. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται και γράφονται είναι εκ του πονηρού και με δυσκολία κρύβουν την λανθάνουσα αγωνιώδη επιτήδευση.
ΤA ΝEA, 06/08/2013
Reboot ή Restart;
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5033654/reboot-h-restart/
Παρθενογένεση του νέου στην πολιτική δεν υπάρχει παρά μόνο μετά από επανάσταση, όπου το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό εποικοδόμημα διαλύεται. Όλα ξεκινούν από την αρχή (reboot). Στην χώρα μας αυτό το ‘νέο’ είναι τελευταία πολύ a la mode. Λέγεται ότι θα γεννηθεί μετά από την ‘επανάσταση’ του ΣΥΡΙΖΑ ή στο βάθος του χρόνου μετά από τον οποίας μορφής φασισμό που πλασάρεται σαν νέα, αντι-συστημική επαναστατική λύση, κόντρα στο συμβατικό, σάπιο παλιό. Βέβαια, το τίμημα που θα πληρώσει η κοινωνία για την γένεση αυτού του ‘νέου’ θα είναι τεράστιο. Στην ουσία θα γυρίσει η χώρα σε μεταπολεμικές συνθήκες. Ο διχασμός συνήθως συνοδεύει τέτοια εγχειρήματα. Ήδη είναι έκδηλα παρών στην σκέψη και στον λόγο των επίδοξων ‘επαναστατών’.
Σε μία σύγχρονη, δημοκρατική κοινωνία το νέο γεννιέται ως μία επώδυνη διαδικασία εκσυγχρονισμού των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών, του εμπλουτισμού τους από νεωτερικές, δημιουργικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις (restart). Στην ουσία, η ιστορία των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων, ιδιαίτερα των μεγάλων, είναι η ιστορία της εξέλιξης, της ανανέωσης, του εκσυγχρονισμού τους. Αυτό το νέο δημιουργείται με υπολογίσιμες και κοινωνικά ανεκτές θυσίες και καθορίζεται καίρια από την πειστική διεκδίκηση των νέων δυνάμεων που προτάσσουν αληθινά φρέσκες ιδέες και όχι εύκολες, έτοιμες ιδεοληψίες ή ευφυολογήματα του παρελθόντος. Αυτό το νέο σημαίνει αλλαγή νοοτροπιών, μία νέα συλλογικότητα, ενσυνείδητη και έμπρακτη υποστήριξη από τους παλιούς της ανάδειξης και προώθησης των νέων. Έτσι ελπίζω να γίνει και στη χώρα μας. Δίχως ‘επαναστατικούς’ διχασμούς που οδηγούν σε ένα νέο, χειρότερο από το παλιό (η ιστορία αυτό διδάσκει). Εξ άλλου η ίδια η Φύση λειτουργεί έτσι. Στις μεγάλες αλλαγές του περιβάλλοντος τα είδη που δεν προσαρμόζονται, που δεν εξελίσσονται πεθαίνουν. Αυτά που επιβιώνουν εμπλουτίζονται με νέα όργανα και μέλη τα οποία βοηθούν στην προσαρμογή, στην επιβίωση. Η δαρβινική θεωρία της εξέλιξης αμφισβητείται σήμερα από ανόητους και από θρησκόληπτους, οι οποίοι μέσα στην ‘απολυτότητα’ τους αρνούνται να αποδεχθούν την βιο-ιστορική αλήθεια, προτάσσοντας πάλι την θεωρία της παρθενογένεσης! Οι απόλυτες αυτές θεωρίες του κόκκινου, του μαύρου ολοκληρωτισμού πληρώθηκαν στο παρελθόν με τόνους αίματος. Οι κοινωνίες που δέχθηκαν αυτόν τον απλοϊκό, τον εύκολο, τον απόλυτα ‘θρησκόληπτο’ τρόπο σκέψης έδωσαν μακροχρόνιους αγώνες για να επανακτήσουν την δημοκρατική τους λειτουργία.
Η απελπισία, η αγωνία για το μέλλον οδηγεί πολλούς σήμερα στην αναζήτηση σωτήρων που θα φέρουν το νέο (ακούγονται διάφορα ονόματα, μερικά σημαντικά, άλλα επικίνδυνα), που θα απαλλάξουν την κοινωνία από το σάπιο παλιό εν συνόλω. Μας τελείωσαν όμως οι σωτήρες, τους είχαμε με το τσουβάλι, τους δοκιμάσαμε, τους χορτάσαμε. Η χώρα χρειάζεται μία νέα συλλογικότητα, ένα νέο αφήγημα του Εμείς. Το Εγώ των σωτήρων το ζήσαμε στο πετσί μας. Άλλοι, καλοπροαίρετα αφελείς, επικίνδυνα απλοϊκοί στη σκέψη πιστεύουν ότι το νέο να βγει από παρθενογένεση, από τα ερείπια. Καθαρές σκέψεις, σχεδόν ηρωικές! Θα πρέπει όμως να μας πουν και πιο θα είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για την διαδικασία της παρθενογένεσης. Σε αίμα, σε ανεπιστρεπτί χαμένα χρόνια. Κάποιοι άλλοι λένε ότι στις μεθεπόμενες εκλογές θα είμαστε σοφότεροι και τότε θα δημιουργήσουμε το νέο. Μερικοί όμως αυτό το νέο δεν θα το δουν ποτέ. Ανευθυνότητες που δεν κοστίζουν τίποτα στους εμπνευστές τους. Την νύφη θα την πληρώσουν άλλοι, αυτοί που συνήθως δεν έχουν λόγο.
Μερικοί λέμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε, είναι ένα νέο μείγμα στο οποίο τα άξια στοιχεία του παρελθόντος θα αναμιχθούν με μεγάλη ποσότητα του νέου. ΤΩΡΑ! Δύσκολο αλλά εφικτό. Πιστεύουμε στην επίπονη αλλά δημιουργική αναζήτηση μία νέας συλλογικότητας κορυφής και βάσης. Αρκεί το Εγώ του παλιού να υποκλιθεί με γενναιοδωρία και αξιοπρέπεια στο Εμείς του νέου.
ΤA NEA, 31/07/2013
Ζητείται Υπερβατικός Βενιζέλος
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5032131/zhteitai-yperbatikos-benizelos/
Η χώρα χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ μία ουσιαστικά μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική παράταξη που θα λειτουργήσει καταρχάς ως σταθεροποιητικός ήλος του εχέφρονος πολιτικού συστήματος και θα διαμορφώσει τις αναγκαίες πολιτικές ως μελλοντική πειστική κυβερνητική πλειοψηφία. Οι ανένταχτοι και οι κινήσεις πολιτών του κεντρώου χώρου, οι σοβαροί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, οι φυγόκεντρες, ασφυκτιούσες δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ μετά την αυτοκαταστροφική πολιτική της στροφή, οι προβληματισμένοιαπό τον ανεξέλεγκτο λαϊκισμό και συντεχνιασμό υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, προσδοκούν με αγωνία στη γένεση ενός νέου φορέα της ευρωπαϊκήςσοσιαλδημοκρατίας. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες δυστυχώς απέβησαν άκαρπες. Η ΔΗΜΑΡ και η ηγεσία της αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων ως το κέντρο δημιουργίας του νέου αυτού φορέα.
Διαφαίνεται ότι προς το παρόν ο μόνος οργανωμένος πολιτικός χώρος πουμπορεί να παίξει τον ρόλο του καταλύτη για τη δημιουργία του νέου φορέα τηςευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είναι το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα μετά την ‘ελάφρυνση’ του από τους λαϊκιστές. Καλείται όμως ο Πρόεδρος του να υπερβεί τον στενά κομματικό αρχηγικό του ρόλο. Η πολιτική διαδρομή του Βαγγέλη Βενιζέλου χαρακτηρίζεται από έντονες αντιφάσεις, όπως εξάλλου και η πολιτική στηνχώρα. Ευφυής, με σημαντικό ακαδημαϊκό έργο σύμφωνα με τον ‘πρύτανη’ του επιστημονικού του επιστητού, του αείμνηστου Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Δημήτρη Τσάτσου. Όμως και πολιτικά εσωστρεφής, με ισχυρές προσωπικές στρατηγικές, συνδέθηκε το όνομα του με συντηρητικές πολιτικές (νόμος περί ευθύνης Υπουργών, αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια) ή ήταν στην ουσία αρνητικός σε ουσιαστικέςμεταρρυθμιστικές προσπάθειες (νόμος Διαμαντοπούλου για την Ανωτάτη Εκπαίδευση). Στην πρόσφατη ομιλία του στο ΙΣΤΑΜΕ επανατοποθετήθηκε γιαυτές τις πολιτικές. Βέβαια, στα χρόνια της κρίσης έδειξε πολιτική υπευθυνότητα σε δύσκολες συγκυρίες, υποστήριξε πολιτικά δύσκολες αποφάσεις, καίριες για την παραμονή της χώρας στο Ευρώ, αναλαμβάνοντας τεράστιο πολιτικό κόστος.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει εκ των συνθηκών την μεγαλύτερη από όλους ευθύνη να μετατρέψει την μεγάλη πρόκληση σε ιστορική ευκαιρία για τον μεσαίο χώρο, την πατρίδα και την ευρωπαϊκή της προοπτική. Ενώ καλείται να διατηρήσει σταθερή την παρούσα κυβέρνηση -και μαζί και τη χώρα- μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, καλείται ταυτόχρονα να συνεισφέρει καθοριστικά στηνανασυγκρότηση του χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία του νέου φορέα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Όπως έχει ήδη προταθεί, η διαδικασία για την δημιουργία του νέου φορέα θα μπορούσε να συντονισθεί απόμια επιτροπή προσωπικοτήτων του χώρου, προερχόμενων από την πολιτική, την επιστήμη, την οικονομία, την τέχνη, οι οποίες θα δεσμεύονταν να μην συμμετάσχουν στα όργανα του. Η πρόσκληση για συμμετοχή θα αφορά άτομα και όχι πολιτικούς φορείς ή κόμματα τα οποία θα συνεχίζουν την πορεία τους. Η επιτροπή θα αναλάμβανε τον συντονισμό της διαδικασίας προγραμματικής ανανέωσης για στρατηγικής σημασίας ζητήματα πολιτικής. Η πρώτη εκλογική παρουσία του νέου φορέα θα είναι οι Ευρωεκλογές. Η διαδικασία αυτή δεν θαεπηρεάσει την λειτουργία της παρούσας κυβέρνησης. Αντίθετα θα τηνσταθεροποιήσει για όσο αυτό είναι απαραίτητο στη χώρα. Μετά τις Ευρωεκλογές τα κόμματα και οι κινήσεις που θα στηρίξουν το εγχείρημα θα αποφασίσουν την αυτοδιάλυσή τους όταν κριθεί ότι αυτό είναι πλέον ώριμο, δίνοντας πλέον όλο τον πολιτικό χώρο στο νέο φορέα, στα πολιτικά όργανα και στην ηγεσία του.
Η δημόσια, ειλικρινής και έμπρακτη υποστήριξη του Βαγγέλη Βενιζέλου θα δώσειουσιαστική δυναμική στην όλη προσπάθεια. Το μήνυμα κορυφής για συμμετοχή των μελών του ΠΑΣΟΚ θα κάνει τη διαφορά. Η πολιτική του αυτή κίνηση θαδώσει σε όλους και περισσότερο στην κοινωνία, το μήνυμα ότι για την ανασύνταξη της πατρίδας για την έξοδο από την κρίση χρειάζονται προσωπικέςυπερβάσεις και θυσίες Το έμπρακτο πέρασμα από το εγώ στο εμείς θα είναι εξαιρετικά ισχυρό για όλους. Στους άλλους πολιτικούς του χώρου με σημαντικέςπροσωπικές πολιτικές διαδρομές θα λειτουργήσει ως παραδειγματικό κάλεσμα για μια νέα συλλογικότητα στην πολιτική, για ουσιαστική ανασύσταση καιεκσυγχρονισμό του μεσαίου χώρου.
Ο πολιτικός χρόνος για την ίδρυση του νέου φορέα περιορίζεται διαρκώς. Η ευθύνη για την μη πραγματοποίηση του εγχειρήματος είναι μεγάλη, διότι ηεναλλακτική λύση που διαφαίνεται είναι η επικράτηση των άκρων: του βίαιου,καταστροφικού λαϊκισμού και συντεχνιασμού του παρελθόντος ή στο βάθος του χρόνου της λούμπεν και φασίζουσας ακροδεξιάς εκτροπής. Μπορεί την υπέρτατη αυτή προσωπική υπέρβαση ο Βαγγέλης Βενιζέλος; Εάν ναι, θα γράψει Ιστορία.
Μεταρρύθμιση 15/05/2013
Κεντροαριστερά QUO VADIS;
http://www.metarithmisi.gr/el/readArchives.asp?catID=2&subCatID=17&textID=18814
Η δημοσιονομική προσαρμογή προχωρά και αποδίδει, με την τρι-κομματική Κυβέρνηση όμως να προωθεί με βήμα σημειωτόν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν μεσο-μακροπρόθεσμη προοπτική στην ελληνική οικονομία και την δυνατότητα ανασύστασης ενός δίκαιου, δημογραφικά έλλογου και μακροπρόθεσμα βιώσιμου κοινωνικού κράτους, αναγκαίου για την στήριξη των χειμαζόμενων από την κρίση πολιτών, ιδιαίτερα των ανέργων. Φαίνεται ότι μάλλον οι αγορές έχουν καταγράψει τις αλλαγές στην ελληνική οικονομία και προσανατολίζονται στην δανειακή στήριξη της, κάποια στιγμή στο επόμενο 16μηνο.
Οι συνθήκες διαμορφώνουν μία νέα κατάσταση στο πολιτικό σύστημα και πιέζουν για πολιτικές διεργασίες προσαρμογής:
- Η ΝΔ σχεδιάζει την ανανέωση, κοιτάζοντας και προς τον χώρο του Κέντρου. Διαφαίνεται ότι οι σχετικές πολιτικές κινήσεις θα εκδηλωθούν με τον επερχόμενο ανασχηματισμό της Κυβέρνησης και στο επικείμενο συνέδριο της και θα πιέσουν πολιτικά τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Η προσπάθεια δημιουργίας μίας ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς παράταξης με την επιθετική ‘ενσωμάτωση’ κεντρώων μεταρρυθμιστών είναι το εμφανές ζητούμενο.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει επίσης σημάδια ‘συστημικής’ προσαρμογής, οι ‘ενοχλημένοι’ ακραίοι οργανώνονται και μάλλον δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί η εσωτερική σύγκρουση. Η αποχώρηση ή απομόνωση των ακραίων θα δώσει την δυνατότητα αποτελεσματικότερης εμφάνισης του ‘νέου συντεχνιακού ΠΑΣΟΚ΄. Η αλλαγή αυτή θα κάνει ευκολότερη την στρατολόγηση υποστηρικτών και στελεχών της Κεντροαριστεράς.
- Τα κόμματα και οι κινήσεις της Κεντροαριστεράς συνεχίζουν την αμήχανη πορεία τους, πελαγοδρομώντας μεταξύ του πολιτικού τους ‘αυτισμού’ (της δυσκολίας δηλαδή να επεξεργασθούν τις επερχόμενες αλλαγές), των ασυνάρτητων ιδεοληψιών τους, των προβληματικών δια-προσωπικών σχέσεων και του πολιτικού ναρκισσισμού των επικεφαλής τους, και βέβαια την επιθετική αντίληψη στελεχών τους για ΄μικρό, δικό μας όμως μαγαζί’ που διασφαλίζει την πολιτική τους και για μερικούς και την βιοποριστική επιβίωση. Σημαντικοί άνθρωποι του χώρου έχουν ‘κουραστεί’ από τις διαρκείς και ασυνάρτητες παλινωδίες και μεταναστεύουν ήδη πολιτικά σε κόμματα όπως η Δράση, που μετά τις ανεπιτυχείς προσπάθειες για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, δείχνει να έχει επεξεργασθεί το μήνυμα των εκλογικών αποτυχιών, περιορίζοντας τις ακραία οικονομίστικες θέσεις και υποδεχόμενη σημαντικές προσωπικότητες του Κεντροαριστερού χώρου που επιδιώκουν μία περισσότερο ‘κεντρώα’ ταυτότητα.
Η πολιτική πίεση από πολλές πλέον πλευρές στην Κεντροαριστερά συμπληρώνεται και από την εύλογη φθορά των συμμετεχόντων κομμάτων της στην Κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ): εάν η τρι-κομματική Κυβέρνηση πετύχει βασικός κερδισμένος θα είναι το μεγαλύτερο κόμμα και ο Πρωθυπουργός της, εάν δεν τα καταφέρει τα μικρά κόμματα θα υποστούν την κοινή της μοίρα.
Στους εκτός συστήματος και χωρίς ‘προσωπική ατζέντα’ πολίτες της Κεντροαριστεράς είναι πλέον περισσότερο από εμφανές ότι ο αυτοκτονικός κατακερματισμός της αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική σταθερότητα της χώρας. Το πρόβλημα έχουν συνειδητοποιήσει και πολλά στελέχη των κομμάτων και κινήσεων της. Δυστυχώς, ο πολιτικός χρόνος περιορίζεται πλέον σημαντικά για την Κεντροαριστερά, θα αποκτά δε ‘αγχώδη’ χαρακτηριστικά πλησιάζοντας στις επικείμενες ευρωεκλογές που μπορεί να είναι ‘πολυδιάστατες’. Επείγει, όσο υπάρχει ακόμη χρόνος, η αύξηση της ‘πίεσης’ μέσα στα κόμματα αλλά και στις κινήσεις για ‘συνεννόηση και συμπόρευση’.
Καταλυτικό ρόλο στην όλη προσπάθεια ίσως είχε μία ‘επιτροπή ανεξάρτητων προσωπικοτήτων’ του χώρου, προερχόμενων από την πολιτική, την επιστήμη, την οικονομία, την τέχνη, που θα αναλάμβανε την πρόσκληση και τον συντονισμό της ‘συζήτησης’ σε θέματα όπως οι μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα, στην οικονομία/αναπτυξιακή πολιτική, στο κοινωνικό κράτος, στην παιδεία, στην εξωτερική πολιτική και την θέση της χώρας στην διαμορφούμενη νέα Ευρώπη. Το ότι ανάλογες προηγούμενες προσπάθειες δεν απέδωσαν δεν σημαίνει ότι νέες προσπάθειες θα έχουν την ίδια τύχη. Οι πολιτικές συνθήκες έχουν αλλάξει, η πίεση στην Κεντροαριστερά ένθεν και εκείθεν θα αυξάνει διαρκώς και νέες πολιτικές προσωπικότητες έχουν αναδειχθεί στον χώρο και ήδη επικοινωνούν οριζόντια. Οι ‘βεβαιότητες’ των ηγεσιών θα υφίστανται την διαρκή τριβή της πολιτικής ανεκπλήρωτης και σμίκρυνσης προσωπικών φιλοδοξιών και στρατηγικών. Η από κάτω προς τα πάνω ανασύσταση της Κεντροαριστεράς είναι εφικτό ζητούμενο.
ΤΑ ΝΕΑ 08/04/2013
Προτεραιότητα και καινοτομία
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5010639/proteraiothta-h-kainotomia/
Η διεθνής εμπειρία αναδεικνύει την πολλαπλασιαστική δύναμη της επιστημονικής έρευνας και της καινοτομίας (Ε&Τ) στην οικονομική ανάπτυξη. Σήμερα παρά ποτέ χρειάζεται μια νέα αναπτυξιακή πολιτική που θα στοχεύει στην ενίσχυση και επέκταση του οικοσυστήματος της Ε&Τ που αποτελείται από το κράτος, τους δημόσιους φορείς που παράγουν Ε&Τ (Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα - ΑΕΙ και Ερευνητικά Κέντρα - ΕΚ) και βέβαια τις επιχειρήσεις. Η νέα αναπτυξιακή πολιτική θα πρέπει να θέσει την Ε&Τ ως «εθνική προτεραιότητα».
Σε αντίθεση με την επικρατούσα εντύπωση, η χώρα διαθέτει θυλάκους διεθνούς τεχνολογικής αριστείας και αξιολογότατο επιστημονικό προσωπικό στα ΑΕΙ και ΕΚ της (12.000 έμπειροι ερευνητές). Σημαντικό μέρος της παραγόμενης νέας γνώσης από τα ελληνικά ΑΕΙ και ΕΚ είναι ποιοτικό και διεθνώς ανταγωνιστικό: το 1,13% των ελληνικών δημοσιεύσεων γίνεται δεκτό στο 1% των κορυφαίων επιστημονικών περιοδικών («Nature», 492:326, 2012). Τα αντίστοιχα ποσοστά για τις προηγμένες επιστημονικά χώρες είναι 1,22% Σουηδία, 1,19% ΗΠΑ, 0,99% Γαλλία, ενώ για τις συγκρινόμενες με την Ελλάδα χώρες 1,10% Ιρλανδία, 0,86% Πορτογαλία, 0,79% Πολωνία. Επιστήμονες που εργάζονται στην Ελλάδα συμμετείχαν σε 1.776 εγκεκριμένα ερευνητικά ευρωπαϊκά προγράμματα, εξασφαλίζοντας 720 εκατομμύρια ευρώ από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα FP7. Είναι εντυπωσιακό ότι μεταξύ των πρώτων 20 ευρωπαϊκών Ερευνητικών Κέντρων σε χρηματοδοτήσεις από την Ευρώπη, δύο είναι ελληνικά, το ΙΤΕ 12ο και το ΕΚΕΤΑ 18ο (4th Monitoring Report FP7, Ευρωπαϊκή Επιτροπή 2010).
Δυστυχώς η οικονομία της χώρας δεν επωφελείται από αυτόν τον επιστημονικό πλούτο. Η εξαιρετική νέα γνώση που παράγεται στην Ελλάδα δεν μεταφράζεται σε καινοτόμα προϊόντα και υπηρεσίες, δεν ενσωματώνεται στην οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα. Η Ελλάδα καταθέτει μόνο δέκα αιτήσεις για πατέντες ανά εκατομμύριο κατοίκους, όταν οι αντίστοιχες επιδόσεις για την Ελβετία είναι 419, για τη Δανία 283 ή για τη Σουηδία 259 (European Patent Office 2010). Στη χώρα μας οι «μέτοχοι» της Ε&Τ δεν «συνομιλούν», δεν συνεργάζονται. Οι ιδεοληπτικές στρεβλώσεις στα ΑΕΙ μας τα έχουν απομονώσει από τον ιδιωτικό τομέα και την παραγωγική διαδικασία, ενώ ο ιδιωτικός τομέας, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, έζησε τα προηγούμενα χρόνια ως κρατικοδίαιτος, μεταπρατικός και επιδοματικός.
Δέκα παρεμβάσεις στην Ε&Τ με στόχο την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής βάσης θα ήταν:
Κράτος: 1) Εθνική προτεραιότητα, η κοινωνία - οικονομία της έντασης γνώσης: στελέχωση και αναβάθμιση της Γενικής Γραμματείας Ερευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ) σε υφυπουργείο (ακούγεται η υποβάθμισή της σε διεύθυνση του υπουργείου Παιδείας). Εξαίρεση από τις περικοπές στον δημόσιο τομέα της χρηματοδότησης των ΑΕΙ - ΕΚ και της Ε&Τ. 2) Αυτονομία στη λειτουργία των Ερευνητικών Κέντρων, με προώθηση της αριστείας: ακούγεται η «σοβιετοποίησή» τους κάτω από μια δυσκίνητη κεντρική διοίκηση όλων των ΕΚ. 3) Κίνητρα στο ανθρώπινο επιστημονικό δυναμικό Ε&Τ: κατάργηση του μισθολογικού πλαφόν τους, εφόσον προσελκύουν ερευνητικές χρηματοδοτήσεις εκτός Δημοσίου. Η έννοια της καινοτόμου επιχειρηματικότητας να ενσωματωθεί ουσιαστικότερα και νωρίτερα στην εκπαίδευση. 4) Πλήρης απαλλαγή από τον φόρο για αγορά εξοπλισμού υψηλής τεχνολογίας, αφαίρεση από τη φορολογητέα ύλη των επενδύσεων Ε&Τ. 5) Υποστήριξη μέσα από τον νέο αναπτυξιακό νόμο της δημιουργίας δικτύων έντασης γνώσης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα: χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ των άυλων επενδυτικών δαπανών μεταφοράς και διάχυσης τεχνογνωσίας.
Δημόσιοι φορείς Ε&Τ (ΑΕΙ - ΕΚ): 6) Επιτάχυνση των διαδικασιών ίδρυσης των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) των ΑΕΙ, σύμφωνα με τον Ν. 4009 που διευκολύνει την επικοινωνία τους με τον ιδιωτικό τομέα και την οικονομική και διοικητική διαχείριση της περιουσίας τους. Προώθηση κοινών start-up καινοτόμων εταιρειών και υποδομών διασύνδεσης και προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας. 7) Εξωστρέφεια: ανταγωνιστική διεθνής παρουσία στην εκτέλεση ερευνητικών προγραμμάτων για λογαριασμό του διεθνούς ιδιωτικού τομέα (out-sourcing). Οι ευκαιρίες πληθαίνουν διαρκώς μετά την παρατηρούμενη ελάττωση της in-house παραγωγής καινοτομίας των μεγάλων εταιρειών: τους κοστίζει σε προσωρινής χρήσης εξοπλισμό και προσωπικό και προτιμούν την ανάθεσή της στους «επαγγελματίες» Ε&Τ, στους ακαδημαϊκούς («Nature», 492:143, 2012).
Ιδιωτικοί φορείς Ε&Τ: 8) Εμπιστοσύνη στους εγχώριους πόλους αριστείας Ε&Τ: αλλαγή επενδυτικής νοοτροπίας: οι δυνατότητες της αρπαχτής είναι πλέον περιορισμένες. 9) Συμμετοχή στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα Horizon 2020, ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ), και στα δίκτυα ερευνητικών υποδομών μέσω συνεργασιών τους με τα ΑΕΙ και ΕΚ, για τη μεταφορά τεχνογνωσίας και τον εκσυγχρονισμό του τεχνολογικού τους εξοπλισμού. 10) Προώθηση των εταιρικών συνεργασιών (clusters) για τον περιορισμό του επενδυτικού ρίσκου (risk sharing).
Ο Αχιλλέας Γραβάνης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, είναι πρόεδρος του ΤΕΣ Βιοεπιστημών στο Εθνικό Συμβούλιο Ερευνας & Τεχνολογίας
ΤΑ ΝΕΑ 12/02/2013
Στο κρεβάτι του Προκρούστη
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5000588/sto-krebati-toy-prokroysth/
Για άλλη μία φορά η Πολιτεία παρεμβαίνει σε ένα μείζον για τον τόπο θέμα με προχειρότητα, δίχως σχέδιο, κριτήρια και όραμα. Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι! Αναφέρομαι στο σχέδιο «Αθηνά» που στοχεύει στην αναγκαία σμίκρυνση του ανεξέλεγκτα, πολιτικάντικα και αντιακαδημαϊκά διαμορφωμένου κατά την τελευταία τριακονταετία υπερτροφικού χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Πάνω από 40 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα διάσπαρτα σε περίπου 60 πόλεις και κωμοπόλεις σε μία χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Η αναγκαιότητα του εξορθολογισμού είναι περισσότερο από εύλογη. Η διεθνής εμπειρία και η κοινή λογική λέει ότι το τεράστιο σε σημασία και δυσκολίες εγχείρημα χρειάζεται δεδομένα, μελέτη, χρόνο, ειδικούς και επεξεργασμένο σχέδιο εφαρμογής που θα οδηγεί σε μια Ανώτατη Εκπαίδευση που έχουν ανάγκη ο τόπος, η κοινωνία, η οικονομία.
Το εγχείρημα καθίσταται ακόμη σημαντικότερο από την παρουσία της πολυεπίπεδης κρίσης. Απαιτεί τον σοβαρό προσδιορισμό κριτηρίων που καθορίζονται από την επιστημονικά και πολιτικά εμπεριστατωμένη απάντηση σε ερωτήματα όπως το ποιος πρέπει να είναι ο παραγωγικός προσανατολισμός της χώρας ώστε να υποστηριχθούν αποτελεσματικά οι προσπάθειες εξόδου από την κοινωνική και οικονομική κρίση. Σε ποια πλεονεκτήματά της πρέπει να επενδύσει η χώρα για τις μελλοντικές γενιές επαγγελματιών και επιστημόνων: θα εστιάζει στον πρωτογενή τομέα, τις βιολογικές καλλιέργειες και την πλούσια φαρμακευτική χλωρίδα μας, στην προώθηση της βιολογικής κτηνοτροφίας για την κάλυψη των πρωτεϊνικών διατροφικών αναγκών μας, την ελάττωση των εισαγωγών και τη βελτίωση της εξαγωγικής της ανταγωνιστικότητας; Ποια πρέπει να είναι τα επαγγέλματα που θα στηρίξουν μια υψηλότατου επιπέδου τουριστική επιχειρηματικότητα, πολλαπλασιάζοντας οικονομικά τα φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα του τόπου; Γιατί χρειαζόμαστε επτά ιατρικές και τρεις φαρμακευτικές σχολές όταν έχουμε ήδη 60.000 γιατρούς και 86 φαρμακοποιούς ανά 100.000 κατοίκους και αναγκαζόμαστε να «εξάγουμε» νέους γιατρούς σε πλουσιότερες από εμάς χώρες, δίχως αυτές να δαπανήσουν ένα ευρώ για τις πολυδάπανες ιατρικές σπουδές; Και γιατί πρέπει να επενδύει η ελληνική κοινωνία στην εκπαίδευση υπεράριθμων μηχανικών, γιατρών, φαρμακοποιών, νομικών και όχι στους κοινωνικούς επιστήμονες, στους νοσηλευτές, που θα κληθούν να υποστηρίξουν τις απαραίτητες υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής πρόνοιας της γηράσκουσας και ψυχοκοινωνικά χειμαζόμενης από την κρίση ελληνικής κοινωνίας; Ποιο είναι το ποσοστό των εξειδικευμένων και καινοτόμων επιστημόνων σε σχέση με τους ταλαντούχους τεχνικούς ή τους τεχνίτες που χρειάζεται η ανάπτυξη στη χώρα καινοτόμων νέων προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας; Με άλλα λόγια, πόσους φοιτητές πανεπιστημιακής και πόσους τεχνολογικής κατεύθυνσης (ΤΕΙ) χρειάζεται το νέο μοντέλο ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού της παραγωγικής βάσης της χώρας;
Δυστυχώς για άλλη μία φορά σε ένα θέμα ύψιστης εθνικής σημασίας ο πανικός και η ευκαιριακή προσέγγιση θα καθορίσουν τη μελλοντική μορφή της Ανώτατης Εκπαίδευσης και της σχέσης της με την κοινωνική και οικονομική προοπτική. Η Πολιτεία έχει τη δυνατότητα και πρέπει να υλοποιήσει το σχέδιο «Αθηνά» σε δύο στάδια:
1) Να κλείσει άμεσα τα ΑΕΙ «φαντάσματα», αυτά δηλαδή που εμφανώς υπολείπονται σε υλικοτεχνικές υποδομές και ικανό αριθμό διδακτικού και επιστημονικού προσωπικού, μεταφέροντας από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος φοιτητές και καθηγητές στα πλησιέστερα θεματικά «λειτουργικά ώριμα» ιδρύματα.
2) Να αναθέσει στην ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας και Πιστοποίησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΑΔΙΠ) τη μελέτη, την οργάνωση του διαλόγου και τον τελικό σχεδιασμό εντός 12μηνου του νέου Χάρτη των ΑΕΙ.
Οι 460 εκθέσεις εσωτερικής και οι 175 εκθέσεις εξωτερικής αξιολόγησης των Σχολών των ΑΕΙ περιέχουν εξαιρετικά χρήσιμα δεδομένα για την ακριβέστερη καταγραφή των δυνατοτήτων των ΑΕΙ στα οποία θα στηριχτεί ο διάλογος με τα σχετικά υπουργεία και τους παραγωγικούς φορείς για την εκ νέου σχεδίαση της Ανώτατης Εκπαίδευσης σε αρμονία και προοπτική με τα σχέδια ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού της παραγωγικής βάσης και των αναδυόμενων από την κρίση κοινωνικών αναγκών της χώρας.
Προϋποθέσεις για το εγχείρημα είναι το πολιτικό θάρρος του υπουργείου Παιδείας, η άμεση ενεργοποίηση της ολιγωρούσας ΑΔΙΠ να προκηρύξει τις θέσεις των νέων μελών της και να οργανώσει το θεσμοθετημένο της Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ερευνας, και βέβαια η κινητοποίηση και συμβολή τών κατά τεκμήριο αρμοδιότερων πανεπιστημιακών καθηγητών, με την οργάνωση ενός ειδικού στο θέμα συνεδρίου.
ΤΑ ΝΕΑ 23/11/2012
Επιβάλλονται παραιτήσεις
Οι πρυτάνεις αντιτάχθηκαν λυσσαλέα επί έναν χρόνο στην εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, με βασικά επιχειρήματα ότι είναι ανεφάρμοστος και εναντίον του η πλειονότητα των καθηγητών.
Εν τούτοις, στις πρόσφατες εκλογές για τα εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου Ιδρύματος, που έγιναν με ηλεκτρονική ψηφοφορία, συμμετείχε η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών (75-90%), σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας (πλην του ΕΜΠ και του Πολυτεχνείου Κρήτης), παρά το κλίμα τρομοκρατίας, τις καταλήψεις και τους προπηλακισμούς που βίωσαν από επιθετικότατες μειοψηφίες φοιτητών και καθηγητών που πρόσκεινται κυρίως στους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τα εκλεγμένα εσωτερικά μέλη των Συμβουλίων εξέλεξαν όπως ορίζει ο νέος νόμος τα εξωτερικά μέλη, σε πολλές περιπτώσεις καταξιωμένους διεθνώς επιστήμονες που δραστηριοποιούνται σε κορυφαία πανεπιστήμια όπως τα Harvard, Oxford, Cambridge, ΜΙΤ κ.λπ. Επιπλέον, οι νέες διαδικασίες για την ακαδημαϊκή εξέλιξη των καθηγητών και οι καθημερινές δραστηριότητες των πανεπιστημίων διέπονται πλέον από τον νέο νόμο.
Επειτα από αυτές τις ελπιδοφόρες εξελίξεις θα περίμενε κανείς ότι οι πρυτάνεις θα σεβόντουσαν τη δημοκρατικά εκφρασμένη άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των συναδέλφων τους και θα εφάρμοζαν απρόσκοπτα τον νόμο. Δυστυχώς όμως οι πρυτάνεις, καταφανώς προσχηματικά, προσέφυγαν και πάλι εναντίον του νόμου στο Συμβούλιο της Επικρατείας, επικαλούμενοι για άλλη μία φορά σοφιστείες. Συμβάλλουν έτσι στην περαιτέρω αποδιοργάνωση των πανεπιστημίων με στόχο την προστασία της εκλογικής τους πελατείας, συντεχνιακών συμφερόντων και την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Μετά την εκλογή των Συμβουλίων και τη στάση των συναδέλφων τους πανεπιστημιακών, η στοιχειώδης αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμός θα επέβαλε στη συνείδηση των πρυτάνεων να υποβάλλουν την παραίτησή τους. Μερικοί εξ αυτών είναι πλέον το μείζον πρόβλημα των ιδρυμάτων τους. Είναι καθήκον της πανεπιστημιακής κοινότητας να ζητήσει την άμεση παραίτησή τους. Η έξοδός τους από τη διοίκηση των πανεπιστημίων θα διευκολύνει την εφαρμογή του νέου νόμου, ο οποίος, ούτως ή άλλως, τους δίνει τη δυνατότητα να «αναβαπτισθούν» και πάλι στην εμπιστοσύνη των συναδέλφων τους ως υποψήφιοι για τη θέση του νέου πρύτανη.
TA NEA 19/9/2012
Επικίνδυνη οριζοντίωση
http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4753127
Είναι προφανής η αναγκαιότητα του συμμαζέματος των δημοσίων δαπανών, του περιορισμού της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς και των αντικοινωνικών προνομίων των διαφόρων συντεχνιών. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης προς αυτή την κατεύθυνση αξίζει να στηριχθούν εμπράκτως. Ομως η χώρα χρειάζεται εξίσου προοπτική και ανάπτυξη, με τη μετατροπή της οικονομίας της από επιδοματική-καταναλωτική σε παραγωγική και διεθνώς ανταγωνιστική. Η ελλείπουσα ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να βελτιωθεί με τη βίαιη και οριζόντια μείωση του κόστους της εργασίας, των μισθών. Οι ασιατικές και οι βορειοαφρικανικές οικονομίες του χαμηλού μισθολογικού κόστους παραγωγής δεν παίζονται!
Η Ελλάδα, ως ευρωπαϊκή χώρα, πρέπει να παίξει στη διεθνή οικονομική κονίστρα σαν τέτοια. Τα πρόσφατα, ανάλογα σε μέγεθος, διεθνή παραδείγματα δείχνουν τον δρόμο: η Φινλανδία και το Ισραήλ αντιμετώπισαν αντίστοιχης έντασης οικονομική κρίση πριν από είκοσι και δώδεκα χρόνια αντίστοιχα, αγγίζοντας τη χρεοκοπία. Σήμερα είναι ευημερούσες κοινωνίες, με τις οικονομίες τους να στηρίζονται κατεξοχήν σε προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας. Στα δύσκολα όμως χρόνια επένδυσαν τα λιγοστά τους χρήματα στα πανεπιστήμια και στα ερευνητικά κέντρα τους, αναβάθμισαν το θεσμικό καθεστώς λειτουργίας τους, προώθησαν τις διεθνείς συνεργασίες τους και με μία επιθετική μισθολογική πολιτική, προσέλκυσαν κορυφαίους νέους επιστήμονες από όλον τον κόσμο. Σήμερα διαθέτουν διεθνώς κορυφαία πανεπιστημιακά και ερευνητικά ιδρύματα και προσελκύουν σημαντικότατες επενδύσεις.
Ποια είναι η δική μας πολιτική στον τόσο ζωτικό για το ευρωπαϊκό μέλλον και την οικονομία μας χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας; Δυστυχώς, είναι προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση!
Για τουλάχιστον 6 χρόνια (2004-2009) η ελληνική Πολιτεία δεν προκήρυσσε προγράμματα χρηματοδότησης της επιστημονικής έρευνας με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν χρήματα για υποτροφίες μεταπτυχιακών και μεταδιδακτορικών φοιτητών και νέων επιστημόνων καθώς και για την αγορά εργαστηρίου. Από το 2010, επιτέλους, προχώρησε στις προκηρύξεις πολλαπλών ερευνητικών προγραμμάτων (Ηράκλειτος, Θαλής, Αρχιμήδης, Συνεργασία Ι και ΙΙ, Αριστεία Ι και ΙΙ). Ομως η σημερινή κυβέρνηση ολιγωρεί και δυστυχώς η εκταμίευση από το ΕΣΠΑ (ευρωπαϊκοί πόροι) της χρηματοδότησης των εγκεκριμένων έπειτα από διεθνή αξιολόγηση ερευνητικών προτάσεων δεν έχει ακόμη προχωρήσει. Ετσι, μία από τις σημαντικότερες δραστηριότητες των πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων μας, η επιστημονική έρευνα, ασφυκτιά οικονομικά.
Τα τελευταία δύο χρόνια έγινε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της λειτουργίας των πανεπιστημίων με την ψήφιση πέρυσι από 255 βουλευτές του Νόμου Διαμαντοπούλου. Ο νέος νόμος περιόριζε τον κομματισμό, ενίσχυε την κοινωνική λογοδοσία και διαφάνεια, προέτασσε την αξιοκρατία και την ατομική ευθύνη των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας και διαμόρφωνε τις συνθήκες για τη συμμετοχή στη διοίκησή τους των ακαδημαϊκά και επιστημονικά αξιότερων επιστημόνων και όχι των κομματικών εγκάθετων. Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση υπαναχώρησε στην πίεση των συντεχνιών και με τις πρόσφατα ψηφισθείσες τροπολογίες απονεύρωσε τον νόμο και ανέστειλε τον εκσυγχρονισμό που επέφερε στην Ανώτατη Εκπαίδευση.
Η προτεινόμενη από την κυβέρνηση ελάττωση των ειδικών μισθολογίων των πανεπιστημιακών και των ερευνητών κατά 25%-30% επιτείνει τα προβλήματα. Ο μισθός μου ως πρωτοβάθμιου καθηγητή θα μειωθεί περίπου στα 1.650 ευρώ, θα είναι δηλαδή κατά 30% μικρότερος από αυτόν που είχα στα πρώτα ακαδημαϊκά μου βήματα ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στις ΗΠΑ πριν από 27 χρόνια και κατά 40% μικρότερος από τον μισθό πρόσφατα αποφοιτήσαντος μεταπτυχιακού φοιτητή μου και τώρα μεταδιδακτορικού ερευνητή στη Σουηδία!
Η ελλειμματική και ασυνεχής χρηματοδότηση της έρευνας, η οριζόντια και ισοπεδωτική μείωση των μισθών των πανεπιστημιακών και των ερευνητών και το απωθητικό καθεστώς λειτουργίας των πανεπιστημίων οδηγούν τους καλύτερους και διεθνώς ανταγωνιστικούς νέους επιστήμονές μας στο εξωτερικό. Τους τελευταίους τρεις μήνες μάς έχει ανησυχήσει η έξοδος τριών κορυφαίων επιστημόνων από το Ιδρυμα Τεχνολογίας και Ερευνας (ΙΤΕ) της Κρήτης (είναι από αυτούς τους λίγους που δημοσίευαν σχεδόν κάθε χρόνο στα κορυφαία επιστημονικά περιοδικά «Nature», «Science»). Ποιοι άραγε ανάλογης ποιότητας επιστήμονες θα πάρουν πλέον την απόφαση να επιστρέψουν στην πατρίδα; Πόσο θα αντέξουμε εμείς που ακόμη προσπαθούμε; Εάν αποδυναμωθεί η επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα από μία μαζική έξοδο των κορυφαίων ελλήνων επιστημόνων ποιοι θα αναλάβουν τον προσδοκώμενο και τόσο αναγκαίο εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της παραγωγικής βάσης της χώρας; Ολοι μας πρέπει να συμμετάσχουμε στις οδυνηρές αλλά αναγκαίες θυσίες για τη διάσωση της χώρας, με το βλέμμα όμως και στην επόμενη ημέρα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/07/2012
Πανεπιστήμια: πίσω ολοταχώς?
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_31/07/2012_490803
Κατατέθηκαν χθες στη Βουλή η αιτιολογική έκθεση και οι τροπολογίες του υπουργείου Παιδείας για τον νέο Νόμο 4009 των ΑΕΙ, που ψηφίστηκε πέρυσι τον Αύγουστο από 255 βουλευτές (Ν. Δ., ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ) και στον οποίο αντέδρασαν λυσσαλέα οι νυν πρυτάνεις. Οι προτεινόμενες τροπολογίες είναι σχεδόν αυτούσιες οι θέσεις - αντιρρήσεις στον νέο νόμο της ΔΗΜΑΡ. Φαίνεται ότι επιχειρείται σε μεγάλο βαθμό η επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, στον Νόμο δηλαδή 1268/1982, οι συντάκτες του οποίου είναι σήμερα βουλευτές και στελέχη της ΔΗΜΑΡ. Είναι πρόδηλο ότι επιχειρείται από τη ΔΗΜΑΡ ένας πολιτικός «εκβιασμός» στην κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία την ίδια ώρα έχει να αντιμετωπίσει τα κολοσσιαία οικονομικά προβλήματα της χώρας και να διασφαλίσει τη θέση της στην Ευρώπη.
Γιατί πώς αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς την απίστευτη κωλοτούμπα Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ να προσανατολίζονται να δεχθούν τις προτάσεις-τροπολογίες της ΔΗΜΑΡ, όταν πριν από μόλις 11 μήνες ψήφισαν, με πρωτοφανή για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, συναίνεση τον νέο Νόμο 4009, νόμο που δεν εφαρμόσθηκε κυρίως στα λίγα άρθρα του που αφορούν τη διοίκηση των ΑΕΙ, λόγω της απείθειας στον νόμο των πρυτάνεων; Και τι να πει κανείς για τον πανεπιστημιακό, νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλαδή που πρότεινε τον Νόμο 4009, ο οποίος κατά την πολύμηνη δημόσια διαβούλευση του Νόμου και τη συζήτηση στην Βουλή τήρησε σιγήν ιχθύος; Γιατί δεν τον ακούσαμε να υπερασπίζεται, ως όφειλε, τον μόνο ίσως μεταρρυθμιστικό Νόμο του κόμματός του που ουδεμία σχέση είχε με Μνημόνια και τρόικες;
Οι σημαντικότερες τροπολογίες του νομοσχεδίου: α) επαναφέρουν τα φέουδα των Τμημάτων, αποψιλώνοντας τις αρμοδιότητες της Σχολής και του κοσμήτορά της, β) ανταμείβουν τους νυν πρυτάνεις, δίνοντάς τους τη δυνατότητα, παρά τη δεκάμηνη άρνησή τους να εφαρμόσουν τον νόμο, να συνεχίσουν τη θητεία τους η οποία λήγει στο τέλος Αυγούστου.
Ο ρόλος του κοσμήτορα της Σχολής αποδυναμώνεται, αφού οι αρμοδιότητές του επανέρχονται σε δυσκίνητα συλλογικά πολυμελή όργανα, όπως η Γενική Συνέλευση του Τμήματος και του Τομέα. Επανακάμπτουν δηλαδή τα γνωστά μικροφέουδα, τα οποία δεν λογοδοτούν και δεν ελέγχονται από πουθενά. Στα πολυμελή όργανα προτιμώνται οι αρεστές και πολιτικά ισόρροπες και όχι οι ακαδημαϊκά αξιοκρατικές αποφάσεις. Με τον ισχύοντα Νόμο 4009 οι όποιες άστοχες και ιδιοτελείς επιλογές του κοσμήτορα (π. χ. συγκρότηση των επιτροπών επιλογής και εξέλιξης καθηγητών) έχουν το ονοματεπώνυμό του και από αυτόν οι θιγόμενοι θα ζητούν ευθύνες, σε αντίθεση με τις απρόσωπες αποφάσεις της Γ. Σ. του Τμήματος ή του Τομέα.
Η τυχόν υιοθέτηση των προτεινόμενων αντιμεταρρυθμιστικών τροπολογιών του Νόμου για τα πανεπιστήμια θα συμβάλει στον απόλυτο εξευτελισμό του ελληνικού Κοινοβουλίου, με εξαιρετικά αρνητικό μήνυμα προς την κοινωνία. Μήνυμα της προστασίας με όποιο τίμημα των συντεχνιών, στην προκειμένη περίπτωση της ολιγομελούς, αλλά αποτελεσματικής στην προστασία των προνομίων της, συντεχνίας των πρυτάνεων. Δυστυχώς οι μέχρι τώρα αντιμεταρρυθμιστικές πολιτικές της κυβέρνησης συνεργασίας έχουν αριστερό πρόσημο, όπως η προστασία των συντεχνιών των δικηγόρων και των δικαστών από το υπουργείο Δικαιοσύνης ή η αντίσταση του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης για απολύσεις υπεράριθμων και χωρίς αντικείμενο υπαλλήλων του κράτους. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση μελετά την περαιτέρω περικοπή του ύψους των συντάξεων και μισθών, ενώ σε αντίθεση με το Δημόσιο δεν φαίνεται να συγκινείται το ίδιο από την εκρηκτική αύξηση των ανέργων του ιδιωτικού τομέα.
Η οπισθοδρόμηση στη μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων εμπεριέχει εξαιρετικά επικίνδυνο μήνυμα τόσο μέσα όσο και έξω από τη χώρα. Μέσα, δίνει το μήνυμα στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα ότι οι συντεχνίες είναι άτρωτες και κυρίαρχες, άρα ξεχάστε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Εξω, λέει ότι οι αναγκαίες για τη διάσωση και εκσυγχρονισμό της χώρας μεταρρυθμίσεις είναι αδύνατες, άρα ξεχάστε την Ελλάδα!
ΤΑ ΝΕΑ, 15/06/2012
Μαθητευόμενοι Μάγοι
Ο χρόνος κυλά αντίστροφα για τη χώρα. Το αγωνιώδες ιπποκράτειο προσωπείο της μαρτυρά το επικείμενο μοιραίο. Φτάσαμε ώς εδώ γιατί διαλέξαμε τις ανώδυνες λύσεις για τα χρόνια και σοβαρά προβλήματά μας. Οι επαΐοντες μας πρότειναν τη «χημειοθεραπεία» των μεταρρυθμίσεων. Δυστυχώς την απορρίψαμε ως επώδυνη θεραπεία. Αντιδράσαμε με άρνηση της νόσου (denial), με την αγωνία να προστατεύσουμε τις καθημερινές συνήθειές μας, τη σχέση μας με τα δευτερεύοντα θέλω μας, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωσή μας. Οι κομπογιαννίτες μάς αντιπρότειναν συμπτωματική ανακούφιση, ανώδυνη θεραπεία. Ως καλοζωισμένοι, η προσοχή μας εστίασε στα συμπτώματα της νόσου (ο πόνος και η ναυτία του Μνημόνιου) και όχι στις χρόνιες, άρρωστες συμπεριφορές μας, όπως η αναξιοκρατία (το βόλεμα των μέτριων δικών μας), η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης (φοροδιαφυγή, φοροκλοπή), η υιοθέτηση της ήσσονος προσπάθειας (βόλεμα στο Δημόσιο), η αδιαφορία για εργοβόρο δημιουργία (άρνηση της υγιούς επιχειρηματικότητας προς όφελος του διεφθαρμένου κρατισμού). Ετσι όμως η αρρώστια προχώρησε και τώρα ατενίζουμε παγωμένοι το μοιραίο. Η απελπισία μάς οδηγεί πλέον στην αβασάνιστη επιλογή της θεραπείας των «μαντζουνιών» που έρχονται ως συμπυκνωμένη εμπειρία από το βάθος του ιστορικού χρόνου αλλά που στερούνται την απαραίτητη επιστημοσύνη που απαιτεί η πολυπλοκότητα του προβλήματος. Τα μαντζούνια δεν είναι πικρά σαν τα φάρμακα, συνήθως έχουν ευχάριστη και παρηγορητική γεύση, δυστυχώς όμως δεν έχουν τη θεραπευτική δύναμη να αποτρέψουν το μοιραίο, όπως αναμφίβολα τεκμηριώνει η ιστορική και η ιατρική εμπειρία χρόνων.
Τις προηγούμενες μέρες έγινε γνωστή η συνταγή ενός από αυτά τα μαντζούνια που επικαλείται συ-ριζική θεραπεία των προβλημάτων μας. Οι αγνωστικοί, παραδοσιακοί θεραπευτές προτείνουν μία επαναστατική θεραπεία, την κατάργηση της νόσου: αναστροφή των μισθολογικών περικοπών, κατάργηση των νέων φόρων, διαγραφή των χρεών των νοικοκυριών, κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων κοινωφελών επιχειρήσεων (ΟΤΕ), καθώς και των μαζικών μέσων μεταφοράς (προφανώς έχουν στον νου τους να επαναφέρουν την εξαιρετική ποιότητα υπηρεσιών της κρατικής Ολυμπιακής του παρελθόντος). Σαν παραδοσιακοί θεραπευτές κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό τα βασικά συστατικά της συνταγής, πού δηλαδή θα βρεθούν τα τεράστια κεφάλαια που απαιτούνται για την εφαρμογή της. Για κοστολόγηση της θεραπείας ούτε λόγος να γίνεται, αυτό εξάλλου αποτελεί αντικείμενο της σύγχρονης ιατρικής θεραπείας που στα μάτια των θεραπευτών απέτυχε, ανεξάρτητα αν δεν εφαρμόσθηκε ποτέ!
Η απελπισία του αρρώστου και της οικογενείας είναι τέτοια που δεν κάνουν καν τον κόπο να ψάξουν ψύχραιμα τα διπλώματα και την προηγούμενη εμπειρία των θεραπευτών, τέτοια ώρα τέτοια λόγια: οι πανεπιστημιακοί που προτείνουν τη συ-ριζική θεραπεία είναι πολύ γνωστοί στον μικρόκοσμο των επαναστατικών παρεμβάσεων και των μαθητευόμενων μάγων (μέσα έντυπης και ηλεκτρονικής ενημέρωσης), παγκοσμίως όμως άγνωστοι στα μεγάλα βιβλία της τέχνης τους (ISI Web of Knowledge, Scopus κ.λπ). Μερικές από τις επαναστατικές θεραπευτικές μεθόδους τους τις έχουν ήδη εφαρμόσει πειραματικά στα πανεπιστήμιά μας: λαϊκισμός της μετριότητας, βίαιη αντίδραση σε κάθε εύλογη μεταρρύθμιση, πολιτική κάλυψη της ήσσονος προσπάθειας φοιτητών και καθηγητών, φοβική εσωστρέφεια με το πανεπιστήμιο μακριά από την κοινωνία και την οικονομία, «προοδευτικός» τσαμπουκάς στη διαφορετική από τη δική τους άποψη. Δείγμα των επαναστατικών μεθόδων τους, που εμείς οι «τυχεροί» βιώνουμε επί χρόνια στα πανεπιστήμια, απολαμβάνουν πλέον όλοι οι πολίτες μέσα από τις προεκλογικές συζητήσεις στην τηλεόραση.
Όλα αυτά τα χρόνια μάς βόλευε να εντοπίζουμε την αρρώστια μόνο στο πολιτικό σύστημα, όμως εξίσου μεγάλος άρρωστος είμαστε κι εμείς, ως κοινωνία! Συνηθίσαμε στις ανώδυνες και αναποτελεσματικές συνταγές ενώ απορρίπταμε απερίσκεπτα τις επώδυνες αλλά σωτήριες μεταρρυθμίσεις. Μας άρεσαν οι ευχάριστα ανώδυνοι και όχι οι γνώστες θεραπευτές, όπως προφητικά μάς τραγουδά στον «Άγγελο - Εξάγγελο» ο ποιητής Διονύσης Σαββόπουλος: «Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά μ' ακούγονταν ευχάριστα στ' αυτί μας γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας». Αν δεν αλλάξουν οι άρρωστες νοοτροπίες δεκαετιών (συντεχνιασμός, ωχαδερφισμός, λαϊκισμός, κρατισμός) που συνέτειναν να φτάσουμε στη σημερινή προθανάτια κατάσταση, η χώρα θα παραπαίει για άλλες τόσες. Θεραπευτικός μοχλός για τις τόσο αναγκαίες αυτές αλλαγές είναι η παιδεία μας. Δυστυχώς οι επί θύραις μαθητευόμενοι μάγοι θεραπευτές και οι επαναστατικές συνταγές τους έχουν σημαντική συνεισφορά στη σημερινή κατάντια της.
ΤΑ ΝΕΑ, 18 Απριλίου 2012
Η Ατιμωρησία στα ΑΕΙ
Προκαλούν βαθιά ανησυχία στους εχέφρονες πολίτες τα ανεξέλεγκτα φαινόμενα βίας και ανομίας που βιώνουμε καθημερινά. Δυστυχώς τα πανεπιστήμιά μας λειτούργησαν για δεκαετίες ως επωαστήρες της κοινωνικής και πολιτικής ανοχής των φαινομένων αυτών! Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας ζώσες και στο πανεπιστήμιο: δημόσιοι λειτουργοί καθηγητές να απουσιάζουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα από τα καθήκοντά τους, δίχως να δίνουν λόγο σε κανέναν. Με την επίκληση της «δημοκρατικής και αυτόνομης λειτουργίας» των ΑΕΙ, κανένας δεν τολμά να τους ζητήσει τον λόγο. Μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας να συκοφαντούν συναδέλφους τους δημόσια και ανυπόστατα, επικαλούμενοι φήμες ή κουτσομπολιά: ο φθόνος και η μικροψυχία των μετρίων να εκφράζεται ελεύθερα και δημοκρατικά, δίχως συνέπειες. Βιαιοπραγίες, καταστροφές ή «κοινωνικοποίηση» (βλέπε κλοπή) δημόσιας περιούσιας, να συμβαίνουν ανώδυνα, ανερυθρίαστα. Καθηγητές που ασκούν ιδιωτικό επάγγελμα κατά παράβαση του νόμου, εν γνώσει της ακαδημαϊκής κοινότητας και των Αρχών του πανεπιστημίου: ανοίγουν τραπεζικοί λογαριασμοί και αποκαλύπτονται εκατομμύρια ευρώ από παράνομη άσκηση ιδιωτικού επαγγέλματος ή παράνομο χρηματισμό. Και λοιπόν; Οι διοικήσεις των ΑΕΙ συνήθως σφυρίζουν αδιάφορα. Ακρα του τάφου σιγή από τους «προοδευτικούς» κύκλους, μη και ταράξουν τις ισορροπίες.
Σε αντίθεση με τα πανεπιστήμια διεθνώς, στο ελληνικό πανεπιστήμιο απουσιάζουν οι ακαδημαϊκοί θεσμοί αυτοκάθαρσης: οι διοικήσεις αποφεύγουν να ασχοληθούν με τα φαινόμενα παραβίασης του νόμου ή της ακαδημαϊκής ηθικής, οι δε επιτροπές δεοντολογίας και ηθικής, όπου υπάρχουν, συνήθως υπολειτουργούν. Από την άλλη πλευρά, η αναζήτηση του δικαίου, η επίκληση του νόμου με προσφυγή στη Δικαιοσύνη είναι τόσο χρονοβόρα που στο τέλος ο παραβάτης ή ο συκοφάντης απαλλάσσεται. Οι «εραστές» αυτών των σπορ το γνωρίζουν και αποθρασύνονται. Ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ επιχειρεί να απαντήσει σε πολλές από αυτές τις παθογένειες, μεταφέροντας σε μεγάλο βαθμό διεθνείς εμπειρίες και ακαδημαϊκές πρακτικές στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Όπως η κοινωνία, έτσι και το πανεπιστήμιο χρειάζεται πλέον κοσμογονικές μεταρρυθμίσεις. Μικροδιαχειριστικές αλλαγές δεν αρκούν: απαιτούνται θαρραλέες ρήξεις με κατεστημένα, αλλαγή στις νοοτροπίες δεκαετιών, η ανάδειξη της ατομικής ευθύνης, η απόρριψη της συγκάλυψης πίσω από απρόσωπες αποφάσεις συλλογικών οργάνων.
Έχουν υποχρέωση τα κόμματα που ψήφισαν τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ, να υποστηρίξουν έμπρακτα και την εφαρμογή του. Δεν έχω ακούσει τον συνάδελφο πανεπιστημιακό, νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να δεσμεύεται δημόσια και με κατηγορηματικό τρόπο για την εφαρμογή της μεταρρύθμισης στα ΑΕΙ. Ούτε άκουσα την άποψή του για τη μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, στον διάλογο που προηγήθηκε της ψήφισης του νέου νόμου. Περιμένω να ακούσω τη θέση του υπέρ της μεταρρύθμισης στα πανεπιστήμια. Οφείλει αυτήν την υπηρεσία στους πανεπιστημιακούς συναδέλφους του και στους φοιτητές του. Αλλά και ο πρόεδρος της ΝΔ παραμένει σιωπηλός και αποστασιοποιημένος. Ετσι θα «αλλάξει την Ελλάδα» ζητώντας μας την ψήφο για να δώσει - αυτοδύναμος και χωρίς εμπόδια - προτεραιότητα στην ανάπτυξη, όπως υπόσχεται; Εγκαταλείποντας το πανεπιστήμιο σε αντιμεταρρυθμιστικό λήθαργο; Η επόμενη ηγεσία του υπουργείου Παιδείας πρέπει να είναι μια θαρραλέα και υπεύθυνη πολιτική προσωπικότητα και όχι μικροδιαχειριστής των ισορροπιών του συστήματος. Οι προηγούμενες υπουργοί Παιδείας κ.κ. Γιαννάκου και Διαμαντοπούλου άφησαν παρακαταθήκη πολιτικού θάρρους και ουσιαστικής μεταρρυθμιστικής παρέμβασης.
Το πανεπιστήμιο χρειάζεται έναν δημιουργικό, αναζωογονητικό σεισμό, και τα ποιοτικά και άριστα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας στα πράγματα. Η λύση στα προβλήματα που δημιουργούν οι «δυνάμεις κατοχής» των ΑΕΙ στην ελεύθερη διεξαγωγή της εκλογής των Συμβουλίων μπορεί να είναι μία από τις παρακάτω: 1) η επιστολική ψηφοφορία (ή ψήφος διά αλληλογραφίας), η οποία εφαρμόζεται σε πάμπολλες επιστημονικές εταιρείες και συλλόγους σε όλον τον κόσμο και στη χώρα μας, 2) η διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας εκτός πανεπιστημίου (π.χ. σε ξενοδοχείο, όπως συμβαίνει σε σχεδόν όλες τις συνόδους των πρυτάνεων των πανεπιστημίων ή των προέδρων των ΤΕΙ), 3) η διεξαγωγή της διαδικασίας εκλογής στο κατά τόπους Πρωτοδικείο. Δυστυχώς, φαίνεται ότι η πλειονότητα των πρυτανικών αρχών δεν σκοπεύει να εφαρμόσει τον νόμο, συμβάλλοντας καθοριστικά στην κρίση που ταλανίζει τα πανεπιστήμια. Η Πολιτεία οφείλει να επιβάλει τον νόμο στα ΑΕΙ και να επιτηρήσει την πλήρη και αξιόπιστη εφαρμογή του. Η ανοχή της ανομίας και της κατάλυσης του κράτους δικαίου στα πανεπιστήμια μας οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς: το αυγό του φιδιού επωάζεται μέσα στον κατ' εξοχήν χώρο πνευματικής και πολιτικής αμφισβήτησής του! Η μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια θα καθορίσει εν πολλοίς και την αλλαγή στην κοινωνία και στην οικονομία. Εάν επικρατήσει η αντιμεταρρύθμιση η χώρα είναι χαμένη για δεκαετίες, η χρεοκοπία θα είναι πλήρης και διαρκής.
ΤΑ ΝΕΑ, 21 Φεβρουαρίου 2012
Οι προστάτες των ΑΕΙ
Διαπιστώνουμε και πάλι τις τελευταίες ημέρες την άποψη που έχει η θρησκόληπτη και η χαοτική Αριστερά για τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια. Με βία και προπηλακισμούς εμποδίζουν την εφαρμογή του νέου νόμου για τα ΑΕΙ και την εκλογή των μελών των Συμβουλίων τους. Μειοψηφίες φοιτητών βρίζουν και προπηλακίζουν εν χορώ και κάτω από τις τηλεοπτικές κάμερες τον πρώην πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και τους συναδέλφους του, γιατί εφαρμόζουν ως όφειλαν τον νόμο, συμμετέχοντας στην Οργανωτική Επιτροπή της εκλογικής διαδικασίας. Είναι οι ίδιας «προοδευτικής» αντίληψης φοιτητές που προπηλάκισαν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο τον βιοπαλαιστή συνομήλικό τους ειδικό φρουρό γιατί, άκουσον άκουσον, μπήκε να δει τη φοιτήτρια κοπέλα του και ξέχασε ο δύσμοιρος να αλλάξει μέρος της «κατασταλτικής» περιβολής του. Οι «προοδευτικοί» προστάτες λοιπόν του Πάντειου Πανεπιστημίου των Κοινωνικών Επιστημών αντιδρούν με κοινωνικό ρατσισμό! Ποιος άραγε νόμος απαγόρευε στον ειδικό φρουρό να μπει στο πανεπιστήμιο ενώ επιτρέπει στους μάστορες της χημείας των μολότοφ και των παραισθήσεων; Και εάν ήθελε να χρησιμοποιήσει τη βιβλιοθήκη για να μορφωθεί έπρεπε να είναι «αριστερά ευπρεπώς ενδεδυμένος»; Η βαθιά συντηρητική συμπεριφορά των αριστερών αυτών φοιτητών δείχνει πόσο προβληματική είναι η λειτουργία των κομμάτων της θρησκόληπτης και της χαοτικής Αριστεράς στη χώρα μας. Το κακό θα ήταν μικρό εάν έμενε στον μικρόκοσμό τους. Ομως το σπέρνουν απλόχερα και προσπαθούν να το επιβάλουν με τη βία στο πανεπιστήμιο, δηλαδή στον κατ' εξοχήν πνευματικό χώρο της μόρφωσης, της ελεύθερης πρόσβασης και έκφρασης. Σε ποια άραγε χώρα της Ευρώπης έχουν δει οι φοιτητές που πρόσκεινται σε αδελφά αριστερά κόμματα να προπηλακίζουν τους καθηγητές, να καταλαμβάνουν κάθε λίγο και λιγάκι τα κτίρια των πανεπιστήμιων, διακόπτοντας το διδακτικό και ερευνητικό έργο, να επιβάλλουν με το έτσι θέλω τις απόψεις τους στις εκλογικές διαδικασίες;
Εάν θεωρούν ότι οι απόψεις τους για τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ εκφράζουν την πλειοψηφία των πανεπιστημιακών, γιατί δεν αφήνουν να εξελιχθεί ελεύθερα η διαδικασία εκλογής ώστε να αναδειχθεί η αλήθεια τους ότι οι καθηγητές του ελληνικού πανεπιστήμιου είναι ενάντιοι στον «απεχθή» νόμο; Εάν πάλι σφάλλουν και η πλειοψηφία των καθηγητών συμφωνεί με τις διαδικασίες του νέου νόμου, ποιος τους δίνει το δικαίωμα παρεμπόδισης της δημοκρατικής έκφρασης της πλειοψηφίας; Η «πεφωτισμένη» άποψή τους για το πανεπιστήμιο που απαιτεί την διά της βίας επιβολή της; Και τι σχέση έχει η αντίληψη αυτή με τη δημοκρατική λειτουργία του πανεπιστημίου για την οποία κόπτονται; Κι αν δεν είναι αυτό φασίζουσα υποκρισία τι είναι;
Είχα εκφράσει πριν από κάμποσους μήνες την άποψη ότι η εφαρμογή του νέου νόμου για τα ΑΕΙ (ψηφίστηκε από τα 4/5 της Βουλής) θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από την ενεργητική στάση της πλειοψηφίας των φοιτητών και των καθηγητών. Θέλει τόλμη και αρετή η ελευθερία, θα πρόσθετα και η πρόοδος κόντρα στη βίαιη συντήρηση. Οι καθηγητές και φοιτητές που οραματίζονται ένα ελεύθερο, διεθνώς ανταγωνιστικό, αξιοκρατικό πανεπιστήμιο, πρέπει μαζικά να προστατεύσουν με την παρουσία τους τις εκλογικές διαδικασίες για τα Συμβούλια των ΑΕΙ. Η διά της βίας επιβολή των μειοψηφικών απόψεων δεν προσβάλλει μόνο τη δημοκρατική νομιμότητα και τον αυτοσεβασμό τους ως δημοκρατικών και ελεύθερων ακαδημαϊκών πολιτών, αλλά διευκολύνει τα μέγιστα και στην εγκατάσταση ενός κλίματος βίας και χάους σε μια περίοδο που η χώρα χρειάζεται τη συντεταγμένη υπερπροσφορά όλων μας για να βγει από την κρίση. Το αποτέλεσμα της διαπάλης των συντηρητικών δυνάμεων που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που στοχεύουν σε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό και τη δυνατότητα της κοινωνίας μας να προχωρήσει μπροστά. Κι αυτό γιατί σε μια σύγχρονη κοινωνία η γνώση και η επιστήμη καθορίζουν όχι μόνο τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές των ανθρώπων, αλλά και την οικονομία της.
Την ευθύνη όμως της προστασίας τής νομιμότητας στα ΑΕΙ τη μοιράζεται η ακαδημαϊκή κοινότητα και με τη Δικαιοσύνη. Η παρεμπόδιση της εφαρμογής του νόμου δεν αποτελεί και παράβαση του νόμου; Η επαναλαμβανόμενη, δημόσια παρεμπόδιση από συγκεκριμένους πολίτες της νόμιμης διαδικασίας εκλογής των οργάνων διοίκησης των ΑΕΙ ή η σχετική ολιγωρία των σημερινών διοικήσεών τους δεν θα έπρεπε να έχει οδηγήσει στην αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Δικαιοσύνης;
ΤΑ ΝΕΑ, 03 Ιανουαρίου 2012
Μοιραίες Ηγεσίες
Η πολύπλευρη κρίση που βιώνει ο τόπος απελευθερώνει σιγά σιγά παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας που αποκαρδιωμένες από την αδυναμία των ηγεσιών τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων αυτενεργούν. Τα παραδείγματα της απογοητευτικής εικόνας των διαφόρων ηγεσιών της χώρας είναι πολλά. Η ακαδημαϊκή ηγεσία (πρυτάνεις) αρνείται κατά πλειοψηφία να εφαρμόσει τον νέο νόμο για τα πανεπιστήμια, που ψηφίστηκε από 250 δημοκρατικά εκλεγμένους βουλευτές. Το μήνυμά της στους νέους είναι ότι αυτό που προέχει είναι η πάση θυσία υπεράσπιση των ίδιων συμφερόντων, των κεκτημένων, έστω και με δημοκρατική εκτροπή, αδιαφορώντας για την εφαρμογή του νόμου! Η πνευματική ηγεσία δηλαδή του τόπου δρα σαν συντεχνία. Αυτή που πρώτη θα έπρεπε στις συνθήκες κρίσης να διδάξει την υπερβατική ανάταση διακηρύσσει την παραβατική συμπεριφορά. Και αυτό στη χώρα του Σωκράτη, που προσέφερε τη ζωή του για να διδάξει τον σεβασμό στον νόμο ως βασικού πυλώνα της δημοκρατίας. Από την άλλη, η δικαστική ηγεσία πρότεινε την ελάττωση του ωραρίου εργασίας των δικαστών και άρα της απόδοσης δικαιοσύνης, διότι μειώθηκαν οι συγκριτικά υψηλές αποδοχές τους, το ύψος των οποίων αποφάσισαν μόνοι τους! Η Δικαιοσύνη, ο άλλος πυλώνας της δημοκρατίας, λειτουργεί επίσης συντεχνιακά, αγνοώντας τις οριακές συνθήκες που ζει η χώρα. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των διαφόρων επαγγελματικών κλάδων, με προεξάρχουσες αυτές των μέχρι σήμερα προνομιούχων ΔΕΚΟ, αντί να δρουν υπερβατικά, συμβάλλοντας στην κοινωνική και επαγγελματική συνέγερση για το ξεπέρασμα της κρίσης με περισσότερη δουλειά, περιορισμό των μαξιμαλιστικών απαιτήσεων, συμμάζεμα των εγωκεντρικών συμπεριφορών και προώθηση του αισθήματος προσφοράς για το κοινό καλό, αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού των δαπανών και των μισθών, διαλύοντας την ήδη προβληματική οικονομία με απεργίες, καταλήψεις και απειλές. Και βέβαια πού στην ευχή είναι οι ηγεσίες των επιχειρηματιών και των εφοπλιστών, οι οποίες αρέσκονται στην αφ' υψηλού κριτική των πάντων; Μας λείπουν εμφανώς οι ευπατρίδες έλληνες επιχειρηματίες του παρελθόντος με τις μεγάλες δωρεές προς το ελληνικό κράτος σε καιρούς εθνικής δοκιμασίας.
Η μεγαλύτερη όμως απογοήτευση προέρχεται από τις ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας. Η ηγεσία της ΝΔ αγωνιά για την ημερομηνία προσφυγής στις κάλπες, με νεφελώδη πολιτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση που ελάχιστους πείθει μέσα και έξω από τη χώρα. Στο μυαλό των δυνητικών ψηφοφόρων της αποτελεί λύση απελπισίας και όχι πειστική εναλλακτική επιλογή. Το ΠΑΣΟΚ έχει από καιρό έλλειμμα ηγεσίας, που αντανακλάται και στην κατά το πλείστον καιροσκοπική μικροδιαχείριση της κρίσης. Και από τα δύο κόμματα λείπουν οι ηγεσίες που θα εμπνεύσουν τους πολίτες μέσα από μια οραματική και σύγχρονη πολιτική πρόταση για το μέλλον της χώρας. Αντίθετα, δρουν ακόμη και σε αυτό το οριακό σημείο για τη χώρα με παλαιοκομματικό καιροσκοπισμό και λαϊκισμό, λες και στοχεύουν μόνο στην προσωπική πολιτική τους επιβίωση.
Η αγωνία των περισσότερων πολιτών για μια πειστική εναλλακτική πολιτική πρόταση είναι πλέον εμφανής: πληθαίνουν οι όμιλοι και οι σύνδεσμοι πολιτικού προβληματισμού, ενώ οι επαφές και οι συζητήσεις οριζόντια στο πολιτικό σύστημα είναι συχνότατες και απροκάλυπτες. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα πνέει τα λοίσθια. Τυχόν πτώχευση της χώρας θα το εξαφανίσει από προσώπου γης, όπως συνέβη στη γειτονική Τουρκία, ενώ οι προσεχείς εκλογές απλώς θα αναδιατάξουν τις δυνάμεις που μας έφεραν ώς εδώ. Η χώρα έχει άμεση ανάγκη από ένα σύγχρονο, πολυσυλλεκτικό κεντρώο κόμμα με ισχυρό ευρώ, σοσιαλδημοκρατικό προσανατολισμό, που θα αποτελέσει πειστικό και λειτουργικό πόλο για προγραμματικές συμμαχικές κυβερνήσεις με αμφίπλευρα πολιτικά γειτνιάζοντα κόμματα, όπως η Δημοκρατική Αριστερά, η Δημοκρατική Συμμαχία και οι Οικολόγοι. Είναι νόμος της φύσης το καινούργιο να γεννιέται μέσα από το «παλιό», πλαισιωμένο από το αμόλυντο και φρέσκο «νέο». Τα δύο μεγάλα κόμματα διαθέτουν ομάδες μεταρρυθμιστών πολιτικών με ισχυρή κοινή ευρωπαϊκή εμπειρία και προσανατολισμό, οι οποίοι μπορούν να συνεγείρουν αντίστοιχα ποιοτικά στελέχη που τώρα δραστηριοποιούνται σε πολιτικούς ομίλους, δράσεις, συνδέσμους ή ανεξάρτητες πολιτικές κινήσεις. Τι νόημα έχει πλέον για τη διαδρομή αυτών των πολιτικών η μικροδιαχειριστική πολιτική; Τους αρκεί η πολιτική τους επιβίωση σε ένα παραπαίον σύστημα; Τα στερνά τιμούν τα πρώτα! Τους ικανοποιεί η εμφανώς αναγκαστική και παράωρη πολιτική συστέγαση; Οι πρόσφατες πολιτικές κινήσεις τους δείχνουν ότι νιώθουν την ανάγκη διαφοροποίησής τους από το σημερινό σαθρό πολιτικό σύστημα, αλλά πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη τόλμη. Γιατί η πολιτική μετρείται με τις πράξεις και όχι μόνο με τις προθέσεις ή τις ικανότητες.
ΤΑ ΝΕΑ, 07 Δεκεμβρίου 2011
Η παράλληλη Ελλάδα
Άκουσα για πρώτη φορά πριν από δύο δεκαετίες τον Γιώργο Γραμματικάκη να χαρακτηρίζει τους αφανείς δημιουργούς στον τόπο μας «παράλληλη Ελλάδα». Κανείς δεν ενδιαφερόταν γι' αυτούς, ιδιαίτερα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες και άνθρωποι του πολιτισμού, επιχειρηματίες, εκπαιδευτικοί και επιστήμονες δρούσαν και δημιουργούσαν ουσιαστικά και άξια πράγματα στην άλω του «επίσημου» κοινωνικού γίγνεσθαι. Τώρα με την κρίση βλέπω με ανακούφιση και προσμονή οι άνθρωποι της παράλληλης αυτής Ελλάδας να σκάνε μύτη, λες και το σύστημα στην απελπισία του τους ανασύρει ως την τελευταία ελπίδα επιβίωσης.
Τριαντάρηδες αγρότες, συνήθως απόφοιτοι ΑΕΙ, επιχειρούν σε νέες, αντισυμβατικές και εργοβόρες καλλιέργειες (σόγια, ακτινίδια, σπαράγγια, φαρμακευτικά φυτά, σαλιγκάρια), μακριά από επιδοτήσεις, παράγοντας κατ' εξοχήν εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα. Φρέσκοι, καινοτόμοι επιχειρηματίες εστιάζουν το ενδιαφέρον τους σε νέες, εναλλακτικές μορφές τουρισμού που σχετίζονται με το ορεινό φυσικό περιβάλλον, την ποιοτική, βιολογική διατροφή. Νεαροί επιχειρηματίες των νέων τεχνολογιών (λογισμικό ηλεκτρονικών υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων, μικροηλεκτρονικές συσκευές χρήσιμες σε συστήματα ελέγχου, μηχανήματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, βιοτεχνολογικά προϊόντα στη διάγνωση και στη θεραπεία ασθενειών του ανθρώπου, των ζώων και φυτών) προσφέρουν ανταγωνιστικά προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας στη διεθνή αγορά. Δειλές αλλαγές αρχίζουν να φαίνονται επίσης και στον απρόσμενα συντηρητικό χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Οι φοιτητές ενδιαφέρονται επιτέλους και για την ποιότητα των σπουδών τους, πιέζουν για ανοικτά και ποιοτικά πανεπιστήμια. Εξωστρεφείς φοιτητές που στοχεύουν ψηλά, να σταδιοδρομήσουν σε προηγμένες επιστημονικά και οικονομικά χώρες της Ευρώπης ή στην Αμερική, σε πλήρη αντίθεση νοοτροπίας με τους φοβικούς φοιτητές που έχουν ως ύψιστο στόχο ζωής μια θέση στο Δημόσιο. Φοιτητές και νέοι επιστήμονες που η κρίση τούς οδηγεί στη μετανάστευση, μπολιάζοντας με νέα ποιότητα και δίψα για δημιουργία την Ελλάδα της Διασποράς. Αλλά έτσι δεν συνέβαινε πάντα με τους Ελληνες; Υστερα από χρόνια, με μια ακατανίκητη οδύσσεια ανάγκη, πολλοί από τους μεταναστεύοντες να επιστρέφουν με δύναμη στην Ελλάδα που εξ ανάγκης τους χρειαζόταν και επιτέλους τους άντεχε;
Αυτοί οι εξωστρεφείς και δημιουργικοί Έλληνες είναι η ασφαλέστερη και αποτελεσματικότερη οδός για την επανάκτηση της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας: η ποιότητα των εξαγώγιμων προϊόντων τους στις διεθνείς αγορές, το υψηλού επιπέδου, διεθνώς ανταγωνιστικό, επιστημονικό έργο τους που αναδεικνύει την ύπαρξη αυτής της παράλληλης Ελλάδας στα κορυφαία διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Οι προσπάθειες των ποιοτικών αυτών Ελλήνων θα γίνουν πιο αποτελεσματικές και θα αυξηθούν σημαντικά σε αριθμό με ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας και του κράτους, που έχει περισσότερο παρά ποτέ ανάγκη η χώρα. Ενα θεσμικό πλαίσιο που υποστηρίζει την αξιοκρατία και τις ίσες ευκαιρίες, που περιορίζει τη γραφειοκρατία, τη βασική δηλαδή πηγή διαπλοκής.
Για να γίνει, βεβαίως, η παράλληλη Ελλάδα πλειοψηφία χρειάζεται να αναδειχθούν οι ανάλογες «παράλληλες πολιτικές», καθώς και οι άλλου τύπου «παράλληλοι πολιτικοί». Το υπάρχον πολιτικό σύστημα διαθέτει οριζόντια μερικούς εξ αυτών, οι οποίοι επείγει πλέον να βγουν μπροστά: θα βοηθήσουν πειστικά στην ενεργοποίηση εκείνων των παραγωγικών κοινωνικών δυνάμεων που όλα αυτά τα χρόνια απωθούνταν από το υπάρχον μεταπολιτευτικό κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Των μη κρατικοδίαιτων επιτυχημένων ανθρώπων που «κοίταζαν τη δουλειά τους», γιατί ήταν βέβαιοι ότι οποιαδήποτε ενασχόλησή τους με τα κοινά θα ήταν μάταιη. Οι νέες πολιτικές πρέπει να στοχεύουν στην ανάδειξη της αξιοκρατίας παντού, στην οργάνωση ενός κράτους δικαίου και πρόνοιας γι' αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη, στην ισονομία και στην ανάσχεση της ατιμωρησίας. Ο τόπος χρειάζεται στα κοινά «χορτάτους και ασφαλείς» ανθρώπους, με δυνατότητες, πίστη και ανεπιτήδευτη διάθεση προσφοράς. Η παράλληλη Ελλάδα μπορεί να τους προσφέρει.
ΤΑ ΝΕΑ, 20 Σεπτεμβρίου 2011
Το καθήκον των φοιτητών.
Τις μέρες αυτές ζούμε για άλλη μια φορά τα προβλήματα του... κατασυκοφαντημένου από την Πολιτεία και τις «συντηρητικές δυνάμεις» δημόσιου πανεπιστημίου! Μειοψηφίες φοιτητών κλείνουν τις σχολές με καταλήψεις διότι αντιτίθενται στον νέο νόμο για τα ΑΕΙ, που υπερψηφίστηκε από τα 4/5 της δημοκρατικά εκλεγμένης Βουλής των Ελλήνων. Αλλά, ποιοι είναι αυτοί οι φοιτητές;
Δείτε ένα παράδειγμα: σε σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης που τελεί υπό κατάληψη, από τους 550 ενεργούς προπτυχιακούς φοιτητές συμμετείχαν στη Γενική Συνέλευση περίπου οι 260 και 130 εξ αυτών ψήφισαν υπέρ της κατάληψης. Αγνωστοι στους συμφοιτητές τους, συμμετέχοντες στη Συνέλευση, ψήφιζαν υπέρ της κατάληψης! Με πλειοψηφία 8 ψήφων στη δεύτερη ψηφοφορία (η πρώτη έβγαλε αποτέλεσμα κατά την κατάληψης) επέβαλαν το ακαδημαϊκά και ποινικά παράνομο κλείσιμο της σχολής στην υπόλοιπη ακαδημαϊκή κοινότητα (140 καθηγητές, εκατοντάδες μεταπτυχιακούς φοιτητές και διοικητικό και τεχνικό προσωπικό). Το παράδειγμα δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα στις περισσότερες καταλήψεις. Ετσι, οι νέοι φοιτητές που, ύστερα από χρόνια αγώνα και αγωνίας, μόλις έμαθαν ότι πέρασαν στο δημόσιο πανεπιστήμιο παίρνουν το πρώτο μάθημα ποιοτικής λειτουργίας του, αναμένοντας τη λήξη των καταλήψεων προκειμένου να εγγραφούν...
Η διεθνώς πρωτότυπη αυτή λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου θα αλλάξει μόνο όταν η πλειοψηφία των ενεργών φοιτητών αναλάβει τις ευθύνες της! Τα ψέματα τελείωσαν και όλοι μας, καθηγητές και φοιτητές, θα αναμετρηθούμε πλέον με τον εαυτό μας. Η χώρα οδεύει ταχύτατα προς την απόλυτη καταστροφή, την οποία μερικοί ξορκίζουν και υποβαθμίζουν από πολιτικό συμφέρον. Είναι οι ίδιοι που για χρόνια, μια και η πλειοψηφία της κοινωνίας τους αγνοεί, έχουν εστιάσει την πολιτική τους δράση στο πανεπιστήμιο ως προνομιακό τους χώρο. Είναι οι κύριοι υποστηρικτές των καταλήψεων και της διάλυσης του δημόσιου πανεπιστήμιου. Θέλουν τη χώρα στην πτώχευση για να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους, ζωντανεύοντας τους εφιάλτες, ημών των πολλών, των συντηρητικών... Θέλουν τη χώρα μέλος του κλαμπ των ισχυρών, κοινωνικά δίκαιων, αδολίευτων χωρών όπως η Κούβα ή η Βόρεια Κορέα. Προσέξτε, όχι της συμβιβασμένης και αναθεωρητικής Κίνας που πουλά τα προϊόντα της σε όλο τον κόσμο...
Έχουν αντιληφθεί οι φοιτητές μας τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα, έπειτα από δεκαετίες «παρανοϊκής» λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας, στην οποία συνέβαλαν κατ' εξοχήν τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και τα αντίστοιχα μικρά, με τα μαξιμαλιστικά τους αιτήματα και την αβασάνιστη ενεργό ή παθητική υποστήριξη των πάσης φύσης συντεχνιών; Τα πανεπιστήμια αποτέλεσαν τον προνομιακό χώρο δοκιμής και εφαρμογής όλων αυτών των ζοφερών συμπεριφορών. Ετσι, οι φοιτητές και οι νέοι μας επιστήμονες εκπαιδεύτηκαν εξαρχής να απεχθάνονται την επιχειρηματικότητα, ως σχεδόν την απόλυτη αμαρτία, θεοποιώντας το Δημόσιο. Βέβαια, ο δημόσιος τομέας μάς έχει πλέον τελειώσει για χρόνια! Θέλουν οι φοιτητές μας να λειτουργήσουν σε ένα ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο που προσομοιάζει με τα αντίστοιχα στις περισσότερες προηγμένες χώρες ή τους βολεύει η αποσπασματική εκπαιδευτική διαδικασία που καθορίζεται από τις καταλήψεις, τις κομματικές παρεμβάσεις και τις πάσης φύσης πελατειακές σχέσεις; Μέχρι τώρα η «εκπαίδευσή» τους σε αυτές τις συνθήκες τούς ήταν «χρήσιμη» και τους «προετοίμαζε» καλά για την επαγγελματική τους ζωή σε έναν αδιάφορο και υποτονικό δημόσιο τομέα ή σε έναν μεταπρατικό, αεριτζίδικο ιδιωτικό τομέα. Το πάρτι όμως με δανεικά τελείωσε και η χώρα θα κληθεί να αλλάξει παραγωγικό μοντέλο εάν θέλει να επιβιώσει. Χρειάζονται λοιπόν ουσιαστικά επιστημονικά εφόδια που απαιτούν μία τελείως διαφορετική λειτουργία των δημόσιων πανεπιστημίων: χρειάζονται δηλαδή ανοικτά, οργανωμένα, επιστημονικά δραστήρια ανώτατα ιδρύματα.
Συναισθάνονται οι φοιτητές μας το καθήκον, θα έλεγα την υποχρέωσή τους, να βοηθήσουν τη χώρα να ορθοποδήσει στα δύσκολα χρόνια που έρχονται, προστατεύοντας ενεργά το δημόσιο πανεπιστήμιο από τον διαρκή, διεθνή διασυρμό του, βοηθώντας το να μείνει ανοικτό, δηλαδή ζωντανό, προκειμένου να επιτελέσει αποτελεσματικά τη σημαντικότατη για τη χώρα αποστολή του; Εάν τα πανεπιστήμια αποσυντονιστούν τις επόμενες εβδομάδες αυτό δεν θα οφείλεται μόνο στους λίγους καταληψίες αλλά και στους πολλούς φοιτητές που θα παρακολουθούν αδιάφορα τη συντελούμενη διάλυση, σαν να μην τους αφορά.
ΤΑ ΝΕΑ, 30 Αυγούστου 2011
Ο λόγος στους Καθηγητές
Μία από τις πλέον αμφισβητούμενες, όχι αδικαιολόγητα, κοινωνικές ομάδες τα τελευταία χρόνια είναι αυτή των πολιτικών. Με τις άστοχες ή ιδιοτελείς πράξεις τους, τις ολιγωρίες ή την αδιαφορία τους ευθύνονται για τη ζοφερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Τις προηγούμενες μέρες ζήσαμε όμως μία πρωτόγνωρη κοινοβουλευτική εμπειρία που οδήγησε στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση από περίπου 260 από τους 300 βουλευτές! Είδαμε βουλευτές να αγορεύουν με την αίσθηση του καθήκοντος και με επιχειρήματα, πολύ καλά ενημερωμένοι για το αντικείμενο της συζήτησης. Βουλευτές συγκινημένους, μερικούς δακρυσμένους, με εμφανή την πίεση της ευθύνης. Με την υπερψήφιση του Νόμου Διαμαντοπούλου ήταν διάχυτο στη Βουλή το αίσθημα ανάτασης, ότι μετά από καιρό κάτι σημαντικό προέκυψε επιτέλους για τη χώρα…
Η σκυτάλη για τη μεταφορά στα πανεπιστήμια αυτού του τόσο ευεργετικού και αναγκαίου για όλους μας αισθήματος ανάτασης περνά τώρα στους πανεπιστημιακούς. Ο Νόμος Διαμαντοπούλου δίνει τη δυνατότητα ενεργοποίησης στις διοικητικές θέσεις ευθύνης των ΑΕΙ των επιστημονικά και ακαδημαϊκά άριστων καθηγητών, οι οποίοι μέχρι σήμερα απέφευγαν να ασχοληθούν με τα κοινά των πανεπιστημίων, απωθούμενοι από την αναγκαιότητα διαπλοκής με τα κόμματα και τις φοιτητικές παρατάξεις. Οι καθηγητές αυτοί έχουν τώρα την υποχρέωση να βοηθήσουν στην αλλαγή του σκηνικού στα πανεπιστήμια με την συμμετοχή τους στο Συμβούλιο, στη Σύγκλητο αλλά και στα μονοπρόσωπα όργανα (πρύτανης, κοσμήτορας, διευθυντής). Οφείλουν να ανταποκριθούν με γενναιοδωρία ψυχής, αφιερώνοντας ένα μέρος τους χρόνου και της δραστηριότητάς τους στα κοινά. Οι άριστοι καθηγητές, με τη σύγχρονη γνώση και τις διεθνείς συνεργασίες, πρέπει να επιδιώξουν την εξωστρεφή οικονομική και επιστημονική ενίσχυση, την αποτελεσματική διοικητική υποστήριξη και την αύξηση του αριθμού των εστιών αριστείας στα πανεπιστήμιά μας. Επίσης, είναι αυτοί που θα πείσουν με την ποιότητά τους σημαντικά στελέχη της κοινωνίας ώστε με τη σειρά τους να πλαισιώσουν τα Συμβούλια των ΑΕΙ ως εξωτερικά μέλη τους.
Η συμμετοχή των άριστων καθηγητών στα κοινά θα χρειαστεί και για την αποτελεσματική και πειστική αντιμετώπιση των τυχόν ακραίων αντιδράσεων στην εφαρμογή του νέου νόμου από ακραίους πανεπιστημιακούς και φοιτητές. Ελλοχεύει ο κίνδυνος επιθετικές μειοψηφίες να προσπαθήσουν να διαλύσουν κάθε ακαδημαϊκή λειτουργία, αποδιοργανώνοντας τα ΑΕΙ με τις γνωστές «προοδευτικές και δημοκρατικές» βίαιες ενέργειες όπως οι καταλήψεις ή η φραστική και φυσική στοχοποίηση και τρομοκράτηση μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας. Εάν χρειασθεί, θα πρέπει οι καθηγητές σε θέσεις ευθύνης με παρρησία και θάρρος να κάνουν χρήση των νόμων της Πολιτείας οι οποίοι επιτέλους θα εφαρμόζονται μετά από δεκαετίες και στον χώρο των ΑΕΙ. Θα πρέπει να γίνει απτά κατανοητό στους επίδοξους βανδάλους ότι η όποια παράνομη και αντιακαδημαϊκή ενέργεια θα έχει πλέον ακαδημαϊκές και εάν χρειαστεί και ποινικές-αστικές συνέπειες. Το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι περιουσία της και χρηματοδοτείται από την κοινωνία η οποία έχει από καιρό βαρεθεί να πληρώνει τα σπασμένα τους.
Με την ενεργό συμμετοχή τους στις διαδικασίες εφαρμογής του νέου νόμου οι καθηγητές θα συμμετάσχουν και στη διαρκή του αξιολόγηση στην καθημερινή του λειτουργία, συνδράμοντας αποτελεσματικά την Πολιτεία για τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις. Είναι εξαιρετικά σημαντικό που υπάρχει στον νέο νόμο, ίσως για πρώτη φορά σε ελληνικό νομοθέτημα, μέριμνα για την οργανωμένη αξιολόγηση μετά από τέσσερα χρόνια της εφαρμογής του νόμου και των τυχόν προβλημάτων του από την ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας και Πιστοποίησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΑΔΙΠ), με τη σύσταση διεθνούς αξιολογικής επιτροπής ελλήνων και ξένων καθηγητών. Οι διαδικασίες αξιολόγησης του νόμου θα ενισχύσουν στην πράξη την πολυπόθητη συνέχεια στην πολιτική για την ανώτατη εκπαίδευση, ενώ θεσμοθετούν την συνεννόηση των πολιτικών κομμάτων στον νευραλγικό τομέα των ΑΕΙ.
Οι πολιτικοί έκαναν το καθήκον τους και νομοθέτησαν το θεσμικό καθεστώς για την ουσιαστικά αυτόνομη, ευέλικτη και εξωστρεφή λειτουργία των ΑΕΙ που τόσο ανάγκη έχει η χώρα στην προσπάθειά της για έξοδο από την κρίση και τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της. Επιβάλλεται πλέον να κάνουν το καθήκον τους και οι πανεπιστημιακοί! Το νέο πανεπιστήμιο χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ τους Επικούρειους καθηγητές του, αυτούς δηλαδή με το ήθος, το πάθος, την πράξη.
ΤΑ ΝΕΑ, 01 Αυγούστου 2011
Υπέρ της Μεταρρύθμισης
Ο νόμος-πλαίσιο του 1982 άνοιξε τo πανεπιστήμιο σε νέους επιστήμονες εκτός του καθεστωτικού ακαδημαϊκού συστήματος και διευκόλυνε τη δημιουργία σημαντικών περιφερειακών ΑΕΙ, μερικά εκ των οποίων ανέπτυξαν επιστημονική αριστεία, καταξιωμένη διεθνώς. Συσσώρευσε όμως και τα γνωστά προβλήματα κομματισμού, νεποτισμού και ατιμωρησίας. Οι πρώτοι προβληματισμοί για την κόπωση του «υπέργηρου» θεσμικού αυτού καθεστώτος βρήκαν απάντηση στον νόμο Γιαννάκου που, παρά την και τότε λυσσαλέα αντίδραση, εισήγαγε ορισμένες αλλαγές-τομές, όπως η θεσμοθέτηση για πρώτη φορά της αξιολόγησης. Το πρόσφατο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση έρχεται ως εύλογη συνέχεια εκείνης της προσπάθειας και στοχεύει στο ποιοτικό, εξωστρεφές, χειραφετημένο και με αυτοπεποίθηση πανεπιστήμιο. Καιρός ήταν…
Η μεταφορά της ευθύνης σε πολλά θέματα λειτουργίας του από την Πολιτεία στο πανεπιστήμιο φοβίζει (δικαιολογημένα) πολλά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας - έχουμε συνηθίσει στην «ευκολία» όλες οι απαντήσεις στα προβλήματά μας να έρχονται από πάνω, από το υπουργείο «πατερούλη». Ιδιαίτερα στα οικονομικά θέματα, έχει παγιωθεί η αντίληψη ότι η Πολιτεία και η κοινωνία έχουν υποχρέωση να έρχονται αρωγοί σε οποιαδήποτε οικονομική απαίτηση-αίτημα του πανεπιστημίου. Το νέο νομοσχέδιο έχει προβλέψει ώστε το πανεπιστήμιο να έχει τη δυνατότητα της ευέλικτης οικονομικής διαχείρισης της δημόσιας χρηματοδότησης έπειτα από αξιολόγηση των πεπραγμένων. Διευκολύνεται επίσης η επιτυχής αναζήτηση χρηματοδότησης επιπλέον των δημόσιων πόρων, ιδιαίτερα στην παρούσα οικονομική κατάσταση του κράτους. Από τη διαχείριση μέσα από το δημόσιο λογιστικό, το πανεπιστήμιο περνά στην οικονομική διαχείριση με ευέλικτα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Η σημαντική αυτή αλλαγή διευκολύνει τη διεθνή ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια του πανεπιστημίου και πολλαπλασιάζει τις δυνατότητές του για εξεύρεση επιπλέον πόρων μέσω της ευέλικτης εκμετάλλευσης της περιουσίας του, της παραγόμενης νέας γνώσης χάρη στην ανάπτυξη νέων εξειδικευμένων προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής τεχνολογίας και τη θετική αλληλεπίδρασή του με την οικονομία. Τα σημαντικότερα πανεπιστήμια της Ευρώπης υποστηρίζουν το προπτυχιακό και μεταπτυχιακό τους έργο και με πόρους που προέρχονται από την ανάπτυξη και την εμπορική εκμετάλλευση καινοτόμων προϊόντων και υπηρεσιών που παράγει η επιστημονική έρευνα των φοιτητών και των καθηγητών τους. Τα κορυφαία πανεπιστήμια του Κέμπριτζ, π.χ., της Οξφόρδης, της Χαϊδελβέργης, εξασφαλίζουν κάθε χρόνο πολλαπλάσιους πόρους από αυτούς της δημόσιας χρηματοδότησης.
Στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπάρχουν δυνάμεις που έχουν ήδη μάθει να λειτουργούν κάτω από άκρως ανταγωνιστικές συνθήκες: στα 25 χρόνια που εργάζομαι στο Πανεπιστήμιο Κρήτης έχω διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι συνάδελφοί μου εξασφάλισαν επιτυχώς μόνοι τους, μέσα από διεθνή και εγχώρια ανταγωνιστικά ερευνητικά προγράμματα, τις υποτροφίες των μεταπτυχιακών φοιτητών τους, τους μισθούς των μεταδιδακτορικών συνεργατών τους, την αγορά και λειτουργία του συνόλου σχεδόν του εργαστηριακού εξοπλισμού και τα απαραίτητα αναλώσιμα υλικά-αντιδραστήρια. Σε ελληνικές ανώτατες σχολές, εξάλλου, στις θετικές και βιολογικές επιστήμες ή στη μηχανική, δραστηριοποιούνται επιστήμονες που μέσα από την ποιοτική και διεθνώς ανταγωνιστική βασική και εφαρμοσμένη έρευνα μπορούν να προσελκύσουν σημαντικούς επιπλέον πόρους. Σε αντίθεση με το σημερινό καθεστώς, το νέο νομοσχέδιο με τη θεσμοθέτηση του Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου δίνει τη δυνατότητα ευέλικτης εκμετάλλευσης της παραγόμενης γνώσης, όχι μόνο προς προσωπικό όφελος αυτών που την παράγουν, αλλά και προς όφελος του πανεπιστημίου. Ενα πλούσιο από ίδιους πόρους πανεπιστήμιο πολλαπλασιάζει τις δυνατότητές του για περισσότερες υποτροφίες αλλά και για την αυτοχρηματοδότηση της τόσο σημαντικής στις μέρες της κρίσης έρευνας στις ανθρωπιστικές και τις κοινωνικές επιστήμες.
Η Πολιτεία πρέπει να συνδράμει την προσπάθεια ενισχύοντας τη χρηματοδότηση της μεταρρύθμισης μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αλλά και εξορθολογίζοντας τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, λαμβάνοντας ιδιαίτερα πρόνοια για τα διάσπαρτα ανά την επικράτεια ΑΕΙ-φαντάσματα τα οποία δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετηθεί η τοπική πολιτική πελατεία. Συμμετοχή πρέπει να έχουν και οι επιφανείς Ελληνες με γενναίες χορηγίες.
Ευχής έργο για τον τόπο και το πανεπιστήμιο είναι η μεταρρύθμιση να προχωρήσει, παρά τη φοβική, ιδεοληπτική και ιδιοτελή ακαδημαϊκή συντήρηση που φοράει ως συνήθως τον μανδύα της «δημοκρατικής και προοδευτικής» συνείδησης, που τόσα δεινά έχει επιφέρει στα πανεπιστήμιά μας. Τώρα επικαλείται περίτεχνους νομικισμούς που απονευρώνουν την ουσία, αλλά ακόμη και την αδιανόητη ανυπακοή κατά των νόμων της δημοκρατικά εκλεγμένης Βουλής…
ΤΑ ΝΕΑ, 02 Ιουλίου 2011
Κάν΄το όπως οι ξένοι
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι μεγάλος αριθμός ελλήνων επιστημόνων (υπολογίζεται σε περίπου 12.000) εργάζεται με εξαιρετικές επιδόσεις στα κορυφαία πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Ενας σημαντικός αριθμός από αυτούς επιστρέφει στην Ελλάδα, μπολιάζοντας τα δικά μας πανεπιστήμια με εξαιρετικής ποιότητας εκπαιδευτικό και ερευνητικό προσωπικό. Η απόδοση των περισσότερων όμως από τους παλιννοστούντες πέφτει κατακόρυφα. Κατά τη γνώμη των περισσότερων εξ ημών, που έχουν τη διπλή εμπειρία της εργασίας στο εξωτερικό και της επιστροφής στην πατρίδα, το γεγονός αυτό οφείλεται κυρίως στις διαφορές στο θεσμικό καθεστώς διοίκησης, επιλογής των καθηγητών και οικονομικής διαχείρισης του πανεπιστημίου.
Στη συντριπτική πλειονότητα των ανεπτυγμένων χωρών, τα πανεπιστήμια διοικούνται από ολιγομελή Συμβούλια τα οποία επιλέγουν με αξιοκρατικές διαδικασίες τον Πρύτανη και τους Κοσμήτορες των Σχολών που απαρτίζουν την ολιγομελή Σύγκλητο. Τα μέλη του Συμβουλίου εκλέγονται από τους καθηγητές του ιδρύματος. Αυτό το σύστημα διοίκησης έχει αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος εξαιρετικά λειτουργικό και ευέλικτο. Γι' αυτό άλλωστε, εδώ και πολλές δεκαετίες, είναι διεθνώς το κυρίαρχο μοντέλο. Η Σύγκλητος επεξεργάζεται, σχεδιάζει και προτείνει προς το αποφασίζον Συμβούλιο λύσεις για τα ακαδημαϊκά και τα ερευνητικά θέματα, ενώ ο Πρύτανης επιλαμβάνεται της καθημερινής διοικητικής διαχείρισης του ιδρύματος. Πρύτανης και Σύγκλητος λογοδοτούν στο Συμβούλιο.
Αντίθετα με τα διεθνώς επικρατούντα, στη χώρα μας το πανεπιστήμιο διοικείται από τον Πρύτανη και την πολυπληθή και δυσκίνητη Σύγκλητο. Πρύτανης και Σύγκλητος δεν λογοδοτούν σε κανέναν! Το εκλογικό σώμα της επιλογής του Πρύτανη αποτελείται από τους καθηγητές (50%), τους διοικητικούς υπαλλήλους (10%) και τους φοιτητές (40%) του ιδρύματος. Αυτή η διαδικασία επιλογής των διοικητικών οργάνων του ελληνικού πανεπιστημίου έχει οδηγήσει στον ασφυκτικό κομματικό εναγκαλισμό του και στον περιορισμό της αυτόνομης λειτουργίας του: ο Πρύτανης προκειμένου να έχει ευχαριστημένους τους πολυπληθείς και διαφορετικών συμφερόντων εκλέκτορές του (φοιτητές, καθηγητές, διοικητικό και τεχνικό προσωπικό), λειτουργεί περισσότερο σαν πολιτικός, «στρογγυλεύοντας» διαρκώς τις αποφάσεις του, ή αποφεύγοντας να πάρει δύσκολες αποφάσεις που θίγουν συμφέροντα - χρειάζεται τις ψήφους για την επανεκλογή του. Από την άλλη, η πολυπληθέστατη Σύγκλητος (Κοσμήτορες των Σχολών, Πρόεδροι των Τμημάτων, εκπρόσωποι των καθηγητών από κάθε Τμήμα και μεγάλος αριθμός εκπροσώπων των φοιτητών) είναι εξαιρετικά δυσκίνητη, σπάνια αποφασίζει για ζέοντα θέματα, συνήθως αναλώνεται σε ατέρμονες συζητήσεις και ανάλογες πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, οι καθηγητές επιλέγονται ή προάγονται από ολιγομελείς επιτροπές 5-7 καθηγητών. Συνήθως οι κριτές είναι οι, βάσει των ακαδημαϊκών τους επιδόσεων, άριστοι στο συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο της προκηρυγμένης θέσης - και κατά συνέπεια ασφαλείς επιστημονικά να κάνουν αξιοκρατική κρίση. Στην πατρίδα μας, οι καθηγητές επιλέγονται ή προάγονται από εκλεκτορικά σώματα 21 καθηγητών (για χρόνια ήταν 30!), όχι απαραίτητα του συγκεκριμένου γνωστικού αντικειμένου της προκηρυγμένης θέσης και πολλές φορές με σημαντικά υποδεέστερο ακαδημαϊκό έργο συγκριτικά με το έργο εκείνων τους οποίους κρίνουν. Ετσι, ένας χειρουργός επιλέγεται από βιοχημικούς, ακτινολόγους, ψυχιάτρους, φυσικούς: η αξιοκρατία σε ασφυκτικό «δημοκρατικό» εναγκαλισμό!
Η οικονομική διαχείριση των πόρων των πανεπιστημίων στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ ενισχύει την αυτονομία τους, ακολουθώντας ευέλικτα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και διαδικασίες κάτω από τη διαρκή λογοδοσία και τον έλεγχο του Συμβουλίου, το οποίο με τη σειρά του είναι νομικά υπόλογο στην Πολιτεία. Η διαχείριση της δημόσιας και ιδιωτικής χρηματοδότησης από ερευνητικά προγράμματα, χορηγίες, έσοδα από παροχή υπηρεσιών, ή την εμπορική εκμετάλλευση της παραγόμενης πνευματικής ιδιοκτησίας, γίνεται από κοινού από το Συμβούλιο και τον Πρύτανη. Αντίθετα, στη χώρα μας το πανεπιστήμιο λειτουργεί κάτω από τον ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο του δημόσιου λογιστικού και των ανελαστικών και ελάχιστα ευέλικτων «κωδικών χρήσης» που οδηγούν πολλές φορές τους Πρυτάνεις σε διαχειριστική απόγνωση και πλήρη αδυναμία να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης θυμόμαστε με τρόμο τούς, σε εκκρεμότητα, οικονομικούς καταλογισμούς σε έντιμους και άξιους συναδέλφους που, απλά, έκαναν το καθήκον τους - και ακόμη ταλαιπωρούνται στα δικαστήρια.
Τις ημέρες αυτές φιλοξενούνται στις εφημερίδες οι προτάσεις του υπουργείου Παιδείας για τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό των πανεπιστημίων μας. Είναι παρήγορο ότι οι περισσότερες αλλαγές που προτείνονται έχουν αναφορά στη διεθνή εμπειρία διοίκησης και λειτουργίας του πανεπιστημίου, όπως αυτή αναφέρθηκε παραπάνω. Η εφαρμογή επιτέλους στα πανεπιστήμιά μας των διεθνώς δοκιμασμένων διαδικασιών διοίκησης και λειτουργίας τους θα απελευθερώσει τις ποιοτικές δυνάμεις τους, οι οποίες σήμερα στενάζουν κάτω από το υπάρχον κομματικοποιημένο και σε πολλές περιπτώσεις αναξιοκρατικό και φαύλο καθεστώς λειτουργίας τους. Το ελληνικό πανεπιστήμιο διαθέτει το επιστημονικό προσωπικό για να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στην πρόκληση του εκσυγχρονισμού του.
ΤΑ ΝΕΑ, 20 Μαΐου 2011
Τι καθρεφτίζει το πανεπιστήμιο
Παρατηρώντας τα συµβαίνοντα στο ελληνικό πανεπιστήµιο τα τελευταία χρόνια, εύκολα αναγνωρίζεις τα βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας: εµπνευσµένοι µεταπτυχιακοί φοιτητές, ερευνητές και καθηγητές που εργάζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες, µε πηγαία αγάπη για το επιστηµονικό τους αντικείµενο, παράγοντας ακαδηµαϊκό έργο εξαιρετικής ποιότητας µε διεθνή αναγνώριση· νέοι φοιτητές που τελειώνουν τις προπτυχιακές ή µεταπτυχιακές σπουδές τους και συνεχίζουν την ακαδηµαϊκή διαδροµή τους µε εξαιρετική επιτυχία σε σηµαντικά ιδρύµατα του εξωτερικού. Όλοι οι παραπάνω είναι οι ουσιαστικοί στυλοβάτες του ακαδηµαϊκού εποικοδοµήµατος.
Αυτά όµως τα ποιοτικά µέλη τηςακαδηµαϊκής κοινότητας δεν έχουν, δυστυχώς, φωνή και παρουσία στα κοινά του πανεπιστηµίου, δεν συµµετέχουν στον δηµόσιο διάλογο και, βέβαια, συνήθως απουσιάζουν από τα όργανα διοίκησής του. Τους απωθεί η εικόνα των καιροσκόπων µε τονστρογγυλεµένο λόγο ώστε να υποστηρίζει αποτελεσµατικά τα µικροσυµφέροντα και τις µικροεξουσίες τους, ή των επιτηδευµένων που βλέπουν το πανεπιστήµιο ως πηγή προσωπικού πλουτισµού και πολιτικής ανέλιξης, λειτουργώντας πολλές φορές στα όρια ή καιπέρα από τον νόµο. Τους απωθούν επίσης η ατιµωρησία και η έλλειψη δικαίου. Βλέπουν µέλη της ακαδηµαϊκής κοινότητας µε κραυγαλέες παραβατικές συµπεριφορές να µην τιµωρούνται ποτέ· οι «δικοί» τους βρίσκουν τον τρόπο να τους προστατεύουν αποτελεσµατικά. Εχει χαθεί επίσης η ατοµική ευθύνη, µε αποτέλεσµα να µη διακρίνονται οι παρανοµούντες. Οταν κάποιος κρίνει τη συµπεριφορά συγκεκριµένων φοιτητών ή καθηγητών κατηγορείται ότι αναφέρεται σε όλο το σώµα των φοιτητών ή των καθηγητών. Ενεργοποιούνται έτσι αυτόµατα οι µηχανισµοί δηµόσιας προσβολής: χαρακτηρίζεται εύκολα αντιδραστικός, συντηρητικός, αντιδηµοκρατικός, µε έλλειµµα «αριστεροσύνης»! Ετσι οι παρανοµούντες παραµένουν ατιµώρητοι, κρύβονται στη µάζα.
Ολα αυτά που περιγράφονται παραπάνω είναι στην ουσία αυτά που συναντώνται και στο επίπεδο της κοινωνίας. Είναι αυτά που έφεραν τη χώρα στη δεινότατη θέση στην οποία βρίσκεται: λαϊκισµός, εύκολες λύσεις, παράλογα µαξιµαλιστικά αιτήµατα παρουσιαζόµενα ως δηµοκρατικά οφειλόµενα, ατιµωρησία ώστε να µη θιγεί η «δηµοκρατία». Το σύστηµα προτιµά τους αρεστούς «δηµοκράτες» και όχι τους δύσκολους αξιοκράτες.
Το πανεπιστήµιο έχει σήµερα περισσότερο παρά ποτέ την ανάγκη του δηµόσιου λόγου και της συµµετοχής στα κοινά των ανεπιτήδευτων, ποιοτικών και έντιµων µελών του. Περισσότερο όµως την ανάγκη αυτή την έχει η δοκιµαζόµενη κοινωνία, γιατί εύλογα αναζητά βοήθεια για την έξοδο από την κρίση από τα πνευµατικά της ιδρύµατα και τα µέλη τους. Οι ποιοτικοί άνθρωποι του πανεπιστηµίου που όλα αυτά τα χρόνια ήτανστο περιθώριο έχουν υποχρέωση να στρατευθούν για την αναγέννησή του. Προχθές, οι φοιτητές ψήφισαν για τους εκπροσώπους τους στα συνδικαλιστικά τους όργανα. Η ελαφρά αύξηση τωνποσοστών όσων ψήφισαν (που στην ουσία επιβεβαιώνει ότι και φέτος είχαµε «µίααπό τα ίδια») δεν φαίνεται νααλλάζει τον κανόνα που θέλει, σε ορισµένες σχολές, να ιδιοποιούνται τους φοιτητικούς συλλόγους ακραία στοιχεία που απωθούν ακόµη περισσότερο τους συναδέλφους τους, εξασφαλίζοντας στο διηνεκές την εξουσία τους. Φοιτητικοί σύλλογοι µε 700 µέλη δεν µπορούν να εξασφαλίσουν την απαραίτητη ελάχιστη εξ αναβολής απαρτία σύγκλισης γενικής συνέλευσης (100 άτοµα), µε αποτέλεσµα οι αποφάσεις να λαµβάνονται από τα διοικητικά τους συµβούλια, τα οποία όµως όπως προαναφέρθηκε έχουν εκλεγεί από και εκπροσωπούν τη µειοψηφία. Τα πράγµατα δεν θα αλλάξουν αν αυτή η πλειοψηφία που σήµερα σιωπά, αύριο µεθαύριο δεν βγει µπροστά. Υποχρέωση για συµµετοχική λειτουργία έχουν και οι καθηγητές. Οι άριστοι εξ αυτών έχουν µεγαλύτερη ευθύνη να συµµετέχουν στα κοινά και να εκφράζουν την άποψή τους για τα τεκταινόµενα. Το πανεπιστήµιο είναι κάτι πολύ περισσότερο από χώρος παραγωγής επιστήµης, γνώσης και µάθησης. Παράγει και νέες ιδέες και προτάσεις, χρήσιµες στη λειτουργία της κοινωνίας, κρύβεται µέσα του ένα µέρος της ψυχής της. Η κοινωνία αλλά και το πανεπιστήµιο χρειάζονται σήµερα όσο ποτέ άλλοτε τον ουσιαστικό και ανεπιτήδευτο δηµόσιο λόγο του πανεπιστηµιακού δασκάλου, ο οποίος οφείλει να κερδίσει τη χαµένη αξιοπιστία του και την αποδοχή, που έχουν τραυµατιστεί τα τελευταία χρόνια από τις αχαρακτήριστες συµπεριφορές ορισµένων. Οι φοιτητές και οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται την καθοδήγηση και το παράδειγµα των ανθρώπων του πνεύµατος και της επιστήµης, οι οποίοι εκτός της παραγωγής ποιοτικής νέας γνώσης και µόρφωσης οφείλουν να έχουν λόγοστα κοινά, ιδιαίτερα στην παρούσα πολιτική και κοινωνική συγκυρία.
ΤΑ ΝΕΑ, 05 Μαρτίου 2011
Με του αρεστούς ή με τους αρίστους?
Πριν από περίπου έναν χρόνο ο Πρωθυπουργός ανέφερε στην Εκθεση Θεσσαλονίκης ότι σκοπεύει να κυβερνήσει µε τους αρίστους και όχι µε τους αρεστούς, δηλώνοντας την απόφασή του για αλλαγή πολιτικών πρακτικών δεκαετιών. Σηµαντική πολιτική θέση, που την κάνει ακόµη σηµαντικότερη η σηµερινή οριακή κατάσταση της χώρας: δεν αρκεί να γνωρίζεις ποιες νοµοθετικές και θεσµικές αλλαγές χρειάζεται ο τόπος, πρέπει να έχεις και τα στελέχη που έχουν την αναγκαία γνώση, την πολιτική απόσταση από εύκολες, λαϊκίστικες αποφάσεις και τη δύναµη της προσωπικότητας να τις εφαρµόσουν στην καθηµερινή πράξη. Χρειάζονται δηλαδή γερά, έντιµα και ώριµα «µυαλά» για να αντιµετωπίσουν αποτελεσµατικά τη θύελλα που έρχεται και να δώσουνµε πειστικό τρόπο προοπτική και όραµα στη δοκιµαζόµενη κοινωνία και οικονοµία. Με την πολιτική του αυτή δήλωση ο Πρωθυπουργός έδωσε την αίσθηση ότι σκοπεύει να κινητοποιήσει στην κυβέρνηση τους άριστους στην οικονοµία, στην κοινωνική πολιτική, στην εξωτερική πολιτική, στην αντιπροσώπευση της χώρας στους διεθνείς οργανισµούς. Κι αυτό όχι για να εφαρµόσουν µε ακρίβεια και αποτελεσµατικότητα το Μνηµόνιο αλλά γιατί το χρειάζεται η χώρα, πάντα το χρειαζόταν. Γιατί πολλά από τα του Μνηµονίου πρέπει να είναι δική µας απόφαση να τα εφαρµόσουµε σαν απάντηση στην οικονοµική κρίση, κινητοποιώντας τις καλύτερες δυνάµεις µας, τους αρίστους µας. Είναι αυτοί που θα πείσουν την κοινωνία για την αναγκαιότητα των µεταρρυθµίσεων, µε την αδιαµφισβήτητη και δοκιµασµένη γνώση τους, τη διαχρονική πολιτική τουςεντιµότητα καιωριµότητα. Αυτοί που θα πλαισιώσουν αποτελεσµατικά τους ικανούς υπουργούς και στελέχη της κρατικής µηχανής, δρώντας πολλαπλασιαστικά.
Η µέχρι τώρα εφαρµογή «του νόµου των αρίστων» δηµιουργεί προβληµατισµούς: γιατί µένουν εκτός κυβέρνησης σηµαντικοί πολιτικοί ή επιστήµονες µε εµπεριστατωµένη άποψη, διεθνή αναγνώριση και εξαιρετικές γνώσεις; Τι περιµένει ο Πρωθυπουργός για να τους «στρατεύσει», να χρεοκοπήσουµε; Είναι οι άριστοι αυτοί που επιλέχθηκαν στις διοικήσεις των νοσοκοµείων και των φορέων υγείας, έναν τοµέα που έχει σηµαντικό µερίδιο στη δηµιουργία του απίστευτου χρέους του κράτους; Είναι οι άριστοι αυτοί που είναι επικεφαλής των κλινικών και των εργαστηρίων των νοσοκοµείων µας, ή οι αρεστοί στους εκάστοτε κρατούντες της υγείας τοπικά και κεντρικά; Θα είναι οι άριστοι αυτοί που θα εφαρµόσουν στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ την τόσο αναγκαία µεταρρύθµιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση; Θα βρουν τον δρόµο προς τη νέα διοίκηση των πανεπιστηµίων µας οι άριστοι επιστήµονες, αυτοί που γνωρίζουν τα της επιστήµης µέσα από το διεθνώς καταξιωµένο έργο τους ή θα τα καταφέρουν πάλιοι αρεστοί των κοµµατικών συντεχνιών; Θα σταµατήσει επιτέλους η ανεξέλεγκτη «ανωτατοποίηση» της ελληνικής επικράτειας µε φετφάδες, δίχως επιστηµονική κρίση για να ευχαριστήσουµε τους αρεστούς, δίνοντας τους ακαδηµαϊκούς τίτλους που δεν ανταποκρίνονται στο επιστηµονικό τους έργο, µπερδεύοντας το άριστο µε το αρεστό;
Είναι καιρός ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση να αξιολογήσουν την εφαρµογή της αρχικής απόφασης για κινητοποίηση των αρίστων, διορθώνοντας τυχόν αστοχίες. ∆εν µένει πολύς χρόνος, οι οικονοµικοί πόροι είναι περιορισµένοι, η χώρα µπαίνει σε δυνατούς αέρηδες και χρειάζεται τους καλύτερους καπετάνιους της στην πολιτική, στην οικονοµία, στην επιστήµη, στην γνώση. Αλλιώς...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 16/11/10
Η κοινωνία πρέπει να έχει λόγο στα ΑΕΙ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/11/2010_422545
Οπως συμβαίνει διεθνώς, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα (ΑΕΙ) παίζουν κεντρικό ρόλο στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και της οικονομίας, με την παραγωγή νέας γνώσης και καινοτομίας για τη στήριξη βιώσιμης και ανταγωνιστικής ανάπτυξης, αλλά και τη μόρφωση και εκπαίδευση ικανών επιστημόνων και συνειδητοποιημένων για την αποστολή τους πολιτών. Το μέγεθος της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα μας αυξάνει τις ευθύνες των ελληνικών ΑΕΙ για ουσιαστική συνεισφορά για την έξοδο από τη κρίση.
Είναι όμως σε θέση σήμερα τα ΑΕΙ μας να ανταποκριθούν αποτελεσματικά σε αυτή τους την αποστολή; Ποια είναι η εικόνα που εκπέμπει η λειτουργία τους προς τη δοκιμαζόμενη κοινωνία; Μπορεί η ελληνική κοινωνία να στηριχθεί για την έξοδο από την πολύπλευρη κρίση στα σημερινά ΑΕΙ, όταν βλέπει τα εγγενή της προβλήματα να αναπαράγονται στον υπερθετικό βαθμό μέσα σε αυτά (ακαδημαϊκή και οικονομική διαπλοκή στην εκλογή των διοικητικών αρχών, αδιαφάνεια και εσωστρέφεια για την υποστήριξη μικροσυντεχνιακών συμφερόντων, αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, βίαιη επιβολή της άποψης μειοψηφιών και ουσιαστική κατάλυση του ασύλου, ατιμωρησία και καταστροφές της δημόσιας πανεπιστημιακής περιουσίας); Μήπως όλα τα παραπάνω είναι υπερβολές των μέσων ενημέρωσης ή κακόβουλες αιτιάσεις; Μήπως δεν τα ζούμε όσοι εργαζόμαστε στο πανεπιστήμιο; Και δεν έχουν ευθύνη γι’ αυτή τη ζοφερή κατάσταση οι διοικήσεις των ΑΕΙ;
Σοκάρει η άκριτη απόρριψη των πρόσφατων μεταρρυθμιστικών προτάσεων για τον εκσυγχρονισμό της ανώτατης παιδείας και η συντηρητική, φοβική, νομικίστικη στάση πολλών πρυτάνεων και μελών των Συγκλήτων. Απορρίπτουν όψιμα την προσπάθεια για δημόσιο διάλογο για τον εκσυγχρονισμό και τη βελτίωση των ΑΕΙ. Μήπως για να διασφαλίσουν τα οφίτσια και τις πολύπλευρες εξουσίες τους κρύβονται πίσω από «συνταγματικά» ή νομικίστικα επιχειρήματα, υπερασπιζόμενοι ένα αποτυχημένο, αναποτελεσματικό και σε πολλές περιπτώσεις απόλυτα διεφθαρμένο σύστημα διοίκησης; Στερούν όμως έτσι από τη χώρα τη δυνατότητα για ουσιαστικές αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση και προσαρμογής της στα διεθνή πρότυπα, που θα τη μετέτρεπε σε μοχλό ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση.
Χαρακτηρίζεται ως αντισυνταγματική η συμμετοχή στη διοίκηση των ΑΕΙ προσωπικοτήτων της κοινωνίας, διότι αντίκειται στη συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοτελή τους λειτουργία. Το επιχείρημα της αντισυνταγματικότητας στερείται σοβαρότητας όταν είναι ήδη γνωστή η πρόταση ότι όλα τα εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης θα εκλέγονται από τα μέλη του που προέρχονται από την ακαδημαϊκή κοινότητα, τα οποία θα έχουν και την πλειοψηφία. Σε τι θα ήταν άραγε προβληματική η συμμετοχή στη διοίκηση του Πανεπιστημίου Αθηνών προσωπικοτήτων από τον χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών ή των κοινωφελών και πνευματικών ιδρυμάτων, όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Αργύρης Ευστρατιάδης, Σώτη Τριανταφύλλου ή Δημήτρης Βλαστός; Σε τι θα ήταν πρόβλημα η συμμετοχή πετυχημένων Ελλήνων επιχειρηματιών που θα αποφάσιζαν να κάνουν σημαντικές δωρεές στο ελληνικό πανεπιστήμιο (το κάνουν ήδη σε διεθνή ακαδημαϊκά ιδρύματα) και μάλιστα σε μια περίοδο απόλυτης οικονομικής δυσπραγίας του ελληνικού Δημοσίου; Μου έρχεται στον νου ο Σπύρος Λάτσης και οι πολλών εκατομμυρίων δωρεές του στο London School of Economics και σε πολλά άλλα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Και επιτέλους δεν πρέπει το δημόσιο πανεπιστήμιο να υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο, όταν ζητεί να χρηματοδοτείται σχεδόν αποκλειστικά από τον Έλληνα φορολογούμενο; Η συμμετοχή προσωπικοτήτων από την κοινωνία στη διοίκηση των πανεπιστημίων είναι ευρύτατα διαδεδομένη διεθνής πρακτική, ιδιαίτερα στα πιο πετυχημένα και σημαντικότερα ΑΕΙ της Ευρώπης και της Αμερικής. Γιατί λοιπόν αρνούνται οι διοικήσεις των ελληνικών ΑΕΙ την εφαρμογή και στη χώρα μας αυτής της πρακτικής; Θεωρούν ότι η ελληνική κοινωνία δεν διαθέτει έντιμους, ευφυείς και με διάθεση κοινωνικής προσφοράς ανθρώπους κύρους ή ότι όλα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά είναι αποκλειστικότητα των ακαδημαϊκών; Είναι ευτυχείς με τη μέχρι τώρα εμπειρία εφαρμογής του «πούρου ακαδημαϊκά ελληνικού» συστήματος διοίκησης των ΑΕΙ, το οποίο καθορίζεται κατά 40% από τη λιγότερο έμπειρη ακαδημαϊκή ομάδα, τους φοιτητές, άλλη μία ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία!